Δεν μπορούν παρά να υποκλιθούν, φιλόλογοι αλλά και όλοι μας νομίζω, στη μουσικότητα και τη ρυθμική πρόζα του λόγου του πρωθυπουργού. Τι μέτρο, τι παρηχήσεις, τι γλωσσοπλαστική δεινότης περιέχονται στο παρατηρητήριο προτεραιοποίησης.
Πρέπει να ανατρέξουμε στον Ηράκλειτο για να συναντήσουμε τέτοια γλωσσική ευφορία. (Αιών παις έστι, παίζων πεσσεύων· παιδός η βασιλίη, ή Πόλεμος πάντων μεν πατήρ έστι, πάντων δε βασιλεύς, ή Μόροι μέζονες μέζονας μοίρας λαγχάνουσι).
Πραγματικά ξάφνιασε η «λεξιπλαστικότητα» του κορυφαίου Ελληνα πολίτη.
Πόσο, αλήθεια, όμορφη λέξη! Προτεραιοποίηση. Εχει δεινοιπαθήσει εκείνη η κακομοίρα η ποίηση ως δεύτερο συνθετικό – και πού δεν την έχουμε κολλήσει. Ας είναι.
Το σχόλιο δεν αφορά τη γλώσσα· θα ήταν μικρόδοξο και ελαφρύ, αφορά εντούτοις το έρκος (τείχος) οδόντων και πώς γίνεται μερικές σκέψεις με τις «κατάλληλες» λέξεις να το γκρεμίζουν.
Αυτό πραγματικά είναι άθλος και προς γενική (;) έκπληξη, πολλοί πολιτικοί (γυναίκες και άντρες) σημειώνουν εξαιρετικές επιδόσεις. Βέβαια άλλο αθλητής και άλλο άθλιος – η άθληση δεν είναι ο θεμέλιος λίθος της μη λήθης; Αχ, αυτές οι παρηχήσεις.
Είναι πάντα ενδιαφέρον όταν πρωθυπουργοί της χώρας καταφέρνουν να «εισπηδήσουν» στη λεξικογραφία εισάγοντας δικούς τους όρους.
Ας θυμηθούμε τον ιδρυτή του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος, που κατάφερε να ενθρονίσει στη γλώσσα της καθεμέρας τους «αιθεροβάμονες» (οι άνθρωποι οι ανεβασμένοι στους αιθέρες). Αλλά αυτή ήταν μία πραγματικά ποιητική λέξη.
Να θυμηθούμε επίσης ότι ο καθηγητής Φιλοσοφίας Βασίλης Κύρκος, στα σχόλιά του για τους Προσωκρατικούς, αρνήθηκε να μεταφράσει τον αμπελοβάμονα βότρυν (το σταφύλι ανεβασμένο στις κληματαριές) ακριβώς για να μη μειωθεί αυτή η έξοχη ποιητική εικόνα. Κάπως έτσι και με τον κ. Τσίπρα, ο οποίος δείχνει πραγματική αγωνία για την πρόταξη της προτεραιοποίησης σαν πρωταρχή της πραγματικότητας. Θα μας τρελάνουν αυτές οι παρηχήσεις…
Ας μη θεωρηθούν σαν ένα αθώο παιχνίδι όλα τούτα· κρύβουν πόνο μέσα τους καθώς και έναν ανυπέρβλητο θαυμασμό για την ευκολία με την οποία εκστομίζονται βασικές κατευθυντήριες, κυβερνητικές προτάσεις.
Δεν είναι δα και λίγο να προτεραιοποιείς τη δραματική κατάσταση των τραπεζιτών και των καταναλωτών, ειδικά εκείνων των φτωχοδιάβολων, που μπλέχτηκαν σε δανειακά δίχτυα ονειρευόμενοι μια καλύτερη ζωούλα.
Εχουμε, απλώς, πάντα υπ’ όψιν ότι η γλώσσα πολλούς ες όλεθρον ήγαγε. Γι’ αυτό, ενίοτε, καλύτερα να σωπαίνει κανείς. Δεν είναι ντροπή να σωπαίνεις (ουκ έστι σιγάν αισχρόν)· ντροπή είναι να λες ό,τι σου κατεβαίνει (αλλ’ εική λαλείν).
Παρ’ ότι φαίνεται να έχουν γούστο όλα αυτά, δεν παύουν να είναι εξόχως δημοκρατικά (τι άλλο είναι η επικοινωνία;). Είναι χαριτωμένα τέτοια συμβάντα σε μια αλλοπρόσαλλη Πολιτεία· φαντάζομαι τον ενθουσιασμό διάφορων αργόσχολων και περίεργων τύπων, παραιτημένων από κάθε ελπίδα. Τι χάζι θα κάνουν με τις καυχησιές και τις προτεραιοποιητικές διανθίσεις του λόγου των πολιτικών, τι κουτσομπολιό θα πέφτει.
Αλλά πρέπει να σημειώσουμε και τι ακριβώς είπε ο πρωθυπουργός κατά τη συνάντησή του με τους τραπεζίτες: «Κυβέρνηση και τράπεζες να συγκροτήσουν ένα παρατηρητήριο, ώστε να έχουμε πλήρη εικόνα τού ποιες υποθέσεις προτεραιοποιούνται».
Οχι, παίζουμε. Αλλά καιρός πια να σοβαρευτούμε. Εάν κυβερνάνε μόνο για να κυβερνάνε ας το δηλώσουν ευθαρσώς – κυβερνώσα Αριστερά και κουραφέξαλα.
*Πηγή: efsyn.gr
