Οι περισσότεροι γνωρίζουν πλέον το περιεχόμενο της Συμφωνίας των Πρεσπών και τους εθνικά απαράδεκτους όρους της. Έχουν γραφτεί πολλές αναλύσεις και άρθρα γι’ αυτήν. Στο βιβλίο μου «Στρατηγικές Επιλογές Επιβίωσης του Ελληνισμού», που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις «Στοχαστής», έχω γράψει και εγώ για το Σκοπιανό δύο κεφάλαια. Γι’ αυτό δε θα κάνω μια ακόμα ανάλυση της Συμφωνίας των Πρεσπών.
Το βασικό ερώτημα που πρέπει να απασχολήσει όλους μας είναι γιατί η Ελλάδα υπέγραψε αυτήν την κατάπτυστη Συμφωνία, εγκαταλείποντας όλες τις κόκκινες γραμμές υπεράσπισης των έσχατων εθνικών συμφερόντων, και έδωσε γην και ύδωρ στους Σκοπιανούς. Μήπως ηττηθήκαμε σε κάποιο πόλεμο από τους βόρειους γείτονές μας;
Πολλοί από το χώρο των κομμάτων της μνημονιακής αντιπολίτευσης, δηλαδή της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, υποστηρίζουν ότι η Συμφωνία των Πρεσπών είναι το αποτέλεσμα των ιδεολογικών και πολιτικών θέσεων της σημερινής «αριστερής» κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Μιας κυβέρνησης που έχει στο DNA της τα ιδεολογήματα της Αριστεράς της εποχής του Μεσοπολέμου ή στην καλύτερη περίπτωση αυτά της δεκαετίας του ’60 και του ’70. Έτσι τα κόμματα αυτά, για ψηφοθηρικούς λόγους, υποτίθεται ότι αντιτίθενται στη Συμφωνία των Πρεσπών, ενώ από παλιά έχουν αποδεχτεί τη σύνθετη ονομασία που περιλαμβάνει το όνομα της Μακεδονίας. Αυτό το πολιτικό θέατρο μοιάζει μ’ αυτό που παρακολουθήσαμε πριν μερικά χρόνια όταν η ΝΔ διαφωνούσε με το πρώτο Μνημόνιο αλλά, όταν ήρθε η ώρα της, έβαλε πλάτη και ψήφισε το δεύτερο και μετά το τρίτο. Για το ΠΑΣΟΚ πρέπει να του αναγνωρίσουμε ότι ήταν απόλυτα συνεπές, ψήφισε και τα τρία Μνημόνια.
Όλα αυτά τα κόμματα ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και οι παραφυάδες τους έχουν ενταχθεί στο μπλοκ των δυνάμεων της παγκοσμιοποίησης, όχι μόνο στον τομέα της οικονομικής πολιτικής αλλά και στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής και της υπεράσπισης των εθνικών συμφερόντων. Κυβέρνηση και μνημονιακή αντιπολίτευση – όλο το κύριο πολιτικό σύστημα – δεν αντιλαμβάνεται τον σημερινό πολύ-πολικό και κρατο-κεντρικό κόσμο και φαντασιώνεται ότι υπερεθνικές δομές και ολοκληρώσεις – τύπου ΝΑΤΟ και Ε.Ε. – θα λύσουν όλα τα προβλήματα. Θεωρούν ότι το έθνος και τα ιδιαίτερα συμφέροντά του έχουν υποβαθμιστεί, αν όχι εξαλειφθεί, στη σημερινή εποχή της παγκοσμιοποίησης και όσοι αντιδρούν σ’ αυτό χαρακτηρίζονται συλλήβδην ως ακροδεξιοί λαϊκιστές, φασίστες, ρατσιστές ή ετερόκλητος όχλος.
Σε πρόσφατη συζήτηση μ’ ένα φίλο η κουβέντα ήρθε στο διάλογο Αθηναίων με Μηλίους που καταγράφει ο Θουκυδίδης. Σας θυμίζω ότι οι Αθηναίοι είχαν πει στους Μηλίους: «Συζητήσεις και διαπραγματεύσεις για το τι είναι σωστό και δίκαιο γίνονται μόνο μεταξύ ισοδύναμων, αλλιώς ο ισχυρότερος επιβάλλει αυτά που η ισχύς του επιτρέπει να επιβάλλει, ο δε αδύναμος υπομένει αυτά που η αδυναμία του τον αναγκάζει να αποδέχεται». Ο φίλος μου, μου απάντησε ότι ο Θουκυδίδης μάλλον κάνει λάθος, αν κρίνουμε από τη Συμφωνία μεταξύ Αθηνών – Σκοπίων. Και εκ πρώτης όψεως είχε δίκαιο.
Η Ελλάδα έχει πέντε φορές περισσότερο πληθυσμό από τα Σκόπια, έχει ένα Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν (ΑΕΠ) 18 φορές μεγαλύτερο, έχει συντριπτικά ισχυρότερες στρατιωτικές δυνάμεις, έχει π.χ. 180 μαχητικά αεροσκάφη πρώτης γραμμής έναντι μηδέν των Σκοπιανών και όμως με τη Συμφωνία των Πρεσπών «ξεβρακώθηκε». Γιατί έγινε αυτό; Είναι τόσο λάθος τα θεωρούμενα ως αξιώματα του Θουκυδίδη;
Όχι ο Θουκυδίδης έχει δίκαιο υπό την προϋπόθεση ότι οι εμπλεκόμενοι σε μια αντιπαράθεση μπορούν να χρησιμοποιήσουν ελεύθερα τη δύναμή τους προς όφελος των συμφερόντων τους. Με την Ελλάδα όμως δε συμβαίνει αυτό γιατί, εδώ και χρόνια, έχει απολέσει την εθνική κυριαρχία της. Η Ελλάδα είναι μια χώρα υπό ξένη κατοχή. Τη χώρα μας κατέχουν αυτοί που κατέχουν το δημόσιο χρέος της, δηλαδή, οι δανειστές της. Γι’ αυτό η κατοχή δεν γίνεται εύκολα κατανοητή από την πλειοψηφία του πληθυσμού. Είναι μια αφανής κατοχή όπως είναι ο τίτλος ενός πρόσφατου άρθρου μου.
Πολλοί θα σκεφτούν ότι χρέος είχαμε πάντοτε και χρέος έχουν όλες οι χώρες άρα όλες οι χώρες είναι υπό κατοχή; Στην περίπτωση της Ελλάδας υπάρχει μια θεμελιώδης διαφορά. Το δημόσιο χρέος δεν είναι μόνο δυσθεώρητο, 356 δις ή 192% του ΑΕΠ, αλλά στο σύνολό του είναι συναλλαγματικό. Είναι χρέος σε ευρώ, ένα ξένο νόμισμα που δεν μπορεί να εκδώσει η χώρα μας. Γι’ αυτό για την εξυπηρέτηση του (όχι την αποπληρωμή του) πρέπει να δανειζόμαστε αλλιώς θα χρεοκοπήσουμε ως κράτος.
Στο τέλος του 2001 το 75% του δημόσιου χρέους ήταν σε δραχμές και μόνο το 25% σε ξένο νόμισμα (συνάλλαγμα). Σε μια νύχτα, το 2002, το χρέος σε δραχμές έγινε χρέος σε ευρώ και έτσι το σύνολο του χρέους έγινε συναλλαγματικό. Αυτό το συναλλαγματικό χρέος χρεοκόπησε το 2010 και στη συνέχεια υποδούλωσε την πατρίδα μας. Μια χώρα δε χρεοκοπεί ποτέ όταν χρωστάει, όσα και να χρωστάει, στο εθνικό νόμισμά της, τυπώνει χρήμα και πληρώνει. Μια χώρα χρεοκοπεί όταν χρωστάει σε συνάλλαγμα που δεν έχει. Να θυμίσω επίσης ότι, από το 2002, που η Ελλάδα εντάχθηκε στην Ευρωζώνη, μέχρι σήμερα, το χρέος της υπερδιπλασιάστηκε, αυξήθηκε πάνω από 128% ή κατά 200 δις μέσα σε μόνο 17 χρόνια. Αυτό έγινε παρά το PSI του 2012 και παρά τη λιτότητα που επέβαλαν επί οκτώ χρόνια τα Μνημόνια.
Συμπέρασμα η Ελλάδα έχει γίνει μια αποικία χρέους που ελέγχουν αυτοί που εκδίδουν το νόμισμά της και κατέχουν το χρέος της σ’ αυτό το νόμισμα. Γι’ αυτό η χώρα μας δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει τη θεωρητικά μεγαλύτερη ισχύ της ούτε απέναντι σ’ έναν αδύναμο γείτονα, όπως είναι το κράτος των Σκοπίων. Κάθε ελληνική κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να λαμβάνει πολύ σοβαρά υπ’ όψιν της τα συμφέροντα των επικυρίαρχων της χώρας. Ο γερμανός νεοφιλελεύθερος οικονομολόγος Ντάνιελ Γκρος, σε μια πρόσφατη συνέντευξή του, παρομοίασε τη χώρα μας με το Πουέρτο Ρίκο. Η διαφορά είναι ότι το Πουέρτο Ρίκο είναι αμερικανικό προτεκτοράτο ενώ η Ελλάδα γερμανικό. Όλες οι κυβερνήσεις όχι μόνο η σημερινή αλλά και οι προηγούμενες και οι επόμενες γνωρίζουν τα ασφυκτικά όρια τους μέσα στη φυλακή «υψίστης ασφαλείας» που έχει δημιουργήσει το ευρω-χρέος.
Η Ελλάδα μετά το τέλος των μνημονιακών προγραμμάτων βρίσκεται σε καθεστώς αυξημένης επιτήρησης. Αρκεί μια επικριτική δήλωση της Κομισιόν ή του γερμανικού υπουργείου των Οικονομικών για να ανέβουν τα επιτόκια και η χώρα μας να μην μπορεί να δανειστεί από τις αγορές. Θυμίζω επίσης ότι με την τελευταία απόφαση του Eurogroup, τον Ιούνιο του 2018, οι δανειστές αποδέχτηκαν να μας επιστρέψουν 4,8 δις – σε 8 εξαμηνιαίες δόσεις των 600 εκατ. έκαστη – που προέρχονται από την κερδοσκοπία επί των ελληνικών ομολόγων, τα οποία είχαν εξαιρεθεί από το PSI, και να καταργήσουν την πρόσθετη επιβάρυνση του επιτοκίου για ένα μικρό τμήμα των δανείων της δεύτερης Δανειακής Σύμβασης υπό την προϋπόθεση η χώρα μας να συμμορφώνεται με τις επιταγές τους.
Αυτό το πλαίσιο καθορίζει τις ελληνικές δυνατότητες άσκησης ανεξάρτητης πολιτικής. Η Ε.Ε. και η Ευρωζώνη υλοποιούν τις επιταγές της παγκοσμιοποίησης στη ευρωπαϊκή ήπειρο. Τα Σκόπια και γενικότερα τα Δυτικά Βαλκάνια απαιτείται να ενταχθούν και αυτά στο ζωτικό χώρο του γερμανικού imperium. Ένα χώρο ελεύθερης διακίνησης κεφαλαίων, προϊόντων και ανθρώπων όπως επιβάλλουν οι πολιτικές της παγκοσμιοποίησης προς όφελος του μεγάλου χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και των πολυεθνικών επιχειρήσεων. Μια υδάτινη οδός χρειάζεται να δημιουργηθεί από τις εκβολές του Αξιού στη Θεσσαλονίκη μέχρι το Δούναβη για τις εξαγωγές και τις εισαγωγές της γερμανικής βιομηχανίας. Γι’ αυτό η Άνγκελα Μέρκελ στηρίζει, με τόση θέρμη, τη Συμφωνία των Πρεσπών. Τη στηρίζουν βέβαια και οι Αμερικανοί στο πλαίσιο του ανταγωνισμού τους με τη Ρωσία.
Απέναντι σ’ αυτές τις δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης η κατεστραμμένη οικονομικά Ελλάδα, έχοντας χάσει τον πυρήνα της εθνικής κυριαρχίας της, δεμένη χειροπόδαρα με τα δεσμά του ευρω-χρέους δεν μπορεί να αντισταθεί. Είναι αυτός ο συσχετισμός, πέρα από τις όποιες ιδεολογικές και εθνικομηδενιστικές θέσεις, που οδήγησε τη σημερινή κυβέρνηση να υπογράψει τη Συμφωνία των Πρεσπών. Όπως το καλοκαίρι του 2015 έτσι και τώρα οι επικυρίαρχοι δανειστές επιβάλουν τη θέληση τους στην ελληνική αποικία, εξαναγκάζοντας τον Αλέξη Τσίπρα σε πολιτική ευθανασία.
Πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι όλα τα θέματα είναι συνάρτηση των συντελεστών ισχύος μιας χώρας. Συντελεστές ισχύος είναι η πολιτική κυριαρχία, η νομισματική και οικονομική ανεξαρτησία, η δημογραφική ομοιογένεια, η κοινωνική συναίνεση, η ισχύς των ενόπλων δυνάμεων και η ικανότητα της ηγεσίας ενός έθνους. Αποσπασματική αντιμετώπιση ενός μόνο θέματος, όπως το Σκοπιανό, οδηγεί μετά βεβαιότητας στην ήττα. Απαιτείται μια ολιστική αντιμετώπιση του «Ελληνικού Ζητήματος» γιατί όλα τα θέματα, η πολιτική κυριαρχία, η οικονομική ευρωστία, οι εθνικές απειλές και η δημογραφική συρρίκνωση και αλλοίωση του πληθυσμού είναι αλληλένδετα.
*Η ομιλία αυτή έγινε σε εκδήλωση της Παμμακεδονικής Συνομοσπονδίας (Ελλάδας – Αθηνών) στις 13-1-19 στην αίθουσα της Παλαιάς Βουλής. Στην εκδήλωση μίλησαν επίσης ο πρόεδρος της Συνομοσπονδίας Ι. Αθανασιάδης, ο καθηγητής Κ. Γρίβας και ο δημοσιογράφος Στ. Λυγερός.
**Πηγή: greekattack.wordpress.com
