Οι κίνδυνοι όσο ο άξονας Βρυξελλών-Φρανκφούρτης-Βερολίνου συνεχίζει να διαφεντεύει
Η πρόσφατη εσωτερική πολιτική ζωή της χώρας και ειδικότερα αφής ο ΣΥΡΙΖΑ ως ο κύριος κορμός της διακυβέρνησης (σε συνεργασία με τους ΑΝΕΛ) ανέλαβε τις τύχες της χώρας, δίδει δικαίωμα στον καλόπιστο παρατηρητή να διαγνώσει ότι οι ήδη ανένδοτες θέσεις των δανειστών, μετασχηματίστηκαν σε έντονη αντίθεση –πίεση προς τις πολιτικές που επαγγελλόταν ο ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή, από τις αρχές του έτους 2015 διαμορφώθηκε μια περαιτέρω ανένδοτη στάση που αναφερόταν στη γραφειοκρατία των Βρυξελών και της Φραγκφούρτης, με κέντρο αναφοράς το Βερολίνο.
Έτσι, οι προεκλογικές επαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ (κοντολογίς εν μέρει και των ΑΝΕΛ) προσέκρουσαν στις ανένδοτες πολιτικές της «μη εναλλακτικής λύσης» των Βρυξελών, της Φραγκφούρτης και του Βερολίνου. Ασφαλώς δε προσέκρουαν και στα όσα το Eurogroup αποφάσιζε, στα όσα δηλαδή αποφάσιζε μια «ευρωομάδα» που δεν είναι καν Όργανο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά κυρίως καθοδηγούμενο του Βερολίνου.
Τ.Ι.Ν.Α. και γερμανικές εκλογές
Έτσι διαμορφώθηκε το πρώτο εξάμηνο του 2015 ο μονόδρομος του «δόγματος Τ.Ι.Ν.Α.» (There Is No Alternative). Ότι δηλαδή δεν υπάρχει εναλλακτική πέραν εκείνης που η ευρωπαϊκή-γερμανική ελίτ προσδιορίζει, προστατεύει και επιτάσσει. Οίκοθεν συνάγεται ότι «δια τα καθ’ ημάς» οι εκλογές της 24ης Σεπτεμβρίου στη Γερμανία έχουν «ειδικό» ενδιαφέρον.
Και έχουν ειδικό ενδιαφέρον οι εκλογές της 24ης Σεπτεμβρίου στη Γερμανία, καθόσον, με βάση τα προεκτεθέντα, η πολιτική ζωή της χώρας σε «ένα σημαντικό» βαθμό «εξαρτάται» από το αποτέλεσμα της συγκεκριμένης εκλογικής διαδικασίας. Το «κεντρικό» δε ενδιαφέρον εστιάζει στη σύνθεση της Κυβέρνησης και στο «συσχετισμό» δυνάμεων εντός της Κυβέρνησης που θα προκύψει μετεκλογικώς. Αυτός ο «συσχετισμός» αποτελεί λυδία λίθο και για τα «καθ’ ημάς». Άλλωστε η εσωτερική πολιτική ζωή σε «κάποιο βαθμό» όπως προεκτέθηκε εξαρτάται από τις εξελίξεις στη Γερμανία, υπό την έννοια ότι ο πολιτικός λόγος που αφορά θέσεις και αντιπαραθέσεις αναφορικώς με τη ρύθμιση του χρέους και την εκάστοτε αξιολόγηση, παραπέμπει και στο «τι θα πει το Βερολίνο».
Και το «τι θα πει το Βερολίνο» δεν αφορά μόνο την κακώς (σε κάθε περίπτωση) «Γερμανοκρατούμενη Ευρώπη», αλλά αφορά και στο εσωτερικό ακροατήριο της γερμανικής πολιτικής ζωής. Στο «τι» δηλαδή ο Γερμανός ψηφοφόρος επιθυμεί ή επιδιώκεται να ακούσει.
Έτσι λοιπόν πολλά που λέγονται, ακούγονται και γράφονται γύρω από τις γερμανικές εκλογές συναρτώνται και με την εξέλιξη των εσωτερικών πολιτικών πραγμάτων, υπό την έννοια κυρίως των εξελίξεων στην οικονομία η οποία τελεί υπό το άχθος των δανειακών και μνημονιακών υποχρεώσεων.
Ο μονόδρομος
Ας επανέλθουμε όμως στον άξονα «Βρυξέλλες-Φραγκφούρτη-Βερολίνο». Ενταύθα, θα πρέπει να μας προβληματίσουν τα εξής:
Η εμμονή στο μονόδρομο που υποστηρίζει με αποφασιστικότητα ο προαναφερόμενος «άξονας πολιτικής», δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο, από την επιβολή του δόγματος της ελεύθερης αγοράς έναντι των προνοιών των κοινωνικών δικαιωμάτων. Ο μονόδρομος αυτός αφορά συνειδητή επιλογή της άρχουσας οικονομικής και πολιτικής ελίτ, με χρονική αφετηρία την πτώση του «Τείχους του Βερολίνου».
Έκτοτε, η μετατόπιση αποφάσεων από τη Βόννη στο Βερολίνο, αναβάθμισε τις παρεμβάσεις της γερμανικής ελίτ στο επίπεδο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με συνέπεια, οι πολιτικές εξελίξεις στη Γερμανία να έχουν πάντοτε την ιδιαίτερη σημασία τους, όπως βεβαίως ιδιαίτερη σημασία έχουν και οι πολιτικές εξελίξεις στη Γαλλία, ανεξαρτήτως του ότι ήδη αναφερθήκαμε σε «Γερμανοκρατούμενη Ευρώπη».
Οι δηλώσεις Gabriel (Γκάμπριελ) προβληματίζουν…
Αναφερθήκαμε ήδη στο μονόδρομο που επιβάλει ο άξονας «Βρυξελών- Βερολίνου-Φραγκφούρτης». Το ζήτημα που τίθεται και προβληματίζει είναι κατά πόσο οι πάγιες θέσεις του μονόδρομου της Τ.Ι.Ν.Α. θα μεταβληθούν ή δεν θα μεταβληθούν από την 24η Σεπτεμβρίου 2017 και μετά. Το ζήτημα που τίθεται δηλαδή είναι κατά πόσο μπορεί να υπάρξουν ή όχι μεταβολές επί των πάγιων αντιλήψεων που αποκλείουν δυνατότητες συναλλακτικών πολιτικών, έστω εντός του περιγράμματος του ενωσιακού δικαίου.
Και ο προβληματισμός αυτός που καταγράφεται ενταύθα, λαμβάνει χώρα, καθόσον προσφάτως ο Υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας, Sigmar Gabriel (Ζίγκμαρ Γκάμπριελ), αποκάλυψε ότι ο Wolfgang Schäuble (Βόλφγκανγκ Σόιμπλε), ήταν ο θιασώτης της εξόδου της Ελλάδας από το ευρωσύστημα και την ευρωζώνη το καλοκαίρι του 2015. Για το λόγο αυτό ο κυβερνητικός του εταίρος και Υπουργός των Εξωτερικών τον χαρακτήρισε ως ανήκοντα στο εθνικό-συντηρητικό τμήμα του CDU.
Η εξόχως ανησυχητική αυτή δημόσια θέση και πληροφορία του Υπουργού Εξωτερικών της Γερμανίας, έχει τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της και το ειδικό βάρος της στα διαλαμβανόμενα των εκλογών της 24ης Σεπτεμβρίου, και μας επιβάλει να παρακολουθούμε με μεγαλύτερη προσοχή τις εξελίξεις που λαμβάνουν χώρα εκεί.
Και τούτο γιατί έχει ιδιαίτερη σημασία το κατά πόσον το εθνικο-συντηρητικό τμήμα του CDU που κυρίως εκφράζεται από τον Γερμανό Υπουργό Οικονομικών Wolfgang Schäuble (Βόλφγκανγκ Σόιμπλε), θα προκύψει αναβαθμισμένο από τις κάλπες των προσεχών βουλευτικών εκλογών.
Και μπορεί μεν η Καγκελάριος Angela Merkel (Άνγκελα Μέρκελ) να ήταν ουσιαστικώς το αντίβαρο της πολιτικής του Υπουργού της των Οικονομικών, εν τούτοις η αύξηση των συντηρητικών δυνάμεων στη Γερμανία, και ειδικότερα εντός του CDU, θα πρέπει να μας ανησυχήσει, όχι μόνο γιατί θα καθιερωθεί πλέον η αδιέξοδος πολιτική της Τ.Ι.Ν.Α, αλλά και γιατί η τυχόν αναβάθμιση των τάσεων αυτών από το εκλογικό σώμα της Γερμανίας δεν θα είναι η καλύτερη δυνατή εκδοχή. Και δεν θα είναι η καλύτερη δυνατή εκδοχή, τόσο για την υπεράσπιση των κοινωνικών δικαιωμάτων των λαών στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όσο και για την επίλυση, (με αίσθηση αλληλεγγύης και σεβασμού στις θυσίες του ελληνικού λαού), των προβλημάτων που έχουν σωρεύσει οι Δανειακές Συμβάσεις και τα Μνημόνια Συνεργασίας-Συνεννόησης τα οποία πλήττουν πρωτίστως το «κοινωνικό σώμα» της χώρας και τα ασθενέστερα και μεσαία στρώματα.
Ο σοβαρός παρατηρητής των γεγονότων που αφορούν πλέον συνολικώς στην Ευρωπαϊκή Ένωση, θα διαπιστώσει ότι εάν συνεχισθούν πολιτικές «τύπου Σόιμπλε», με αφετηρία τον παρόντα χρόνο, δεν θα υπάρχει στο εγγύς μέλλον Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά «μόνο ευρωζώνη», καθοδηγούμενη από το σκληρό εθνικο-συντηρητικό τμήμα του CDU. Ως εκ τούτου έχει τεράστια σημασία η καταγγελία του κυβερνητικού εταίρου και Υπουργού των Εξωτερικών της Γερμανίας.
Τούτων δοθέντων
Εάν στη σημερινή ελίτ που διαφεντεύει την Ευρωπαϊκή Ένωση καταστεί «χρυσός κανόνας» ότι το ευρώ είναι αυστηρώς «ταξικό εργαλείο», και εάν παγιώνονται θέσεις ότι ο εκάστοτε Υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας μπορεί να μεθοδεύει διαδικασίες, ώστε χώρα κράτος-μέλος της ευρωζώνης και του ευρωσυστήματος να μπορεί να αποβάλλεται παρά τις Συνθήκες, τότε σε σύντομο χρονικό διάστημα θα τεθεί σε αμφιβολία η προοπτική πολιτικής ενοποίησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και το όλον οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Συμπολιτείας θα βρεθεί σε κρίση.
Οι σημερινές ηγεσίες στο χώρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι αχθοφόροι ιστορικού βάρους. Και τούτο γιατί εάν η πολιτική ελίτ που επικυριαρχεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν αντιληφθεί τους κινδύνους που μπορεί να συμπαρασύρουν το ευρωσύστημα και γενικότερα το μακροσύστημα, και επικρατήσει η επιλογή «τιμωρητικής συμπεριφοράς», τότε ανατρέπεται όλος ο νομικός και ευρωπαϊκός πολιτισμός. Ως συνέπεια όμως αυτής της ανατροπής θα είναι να υποστεί ανήκεστη βλάβη και κρίση η πορεία προς την ολοκλήρωση της Ευρωπαϊκής Συμπολιτείας. Η κρίση όμως αυτή θα οφείλεται σε αποκλειστική ευθύνη των νεοφιλελεύθερων και συντηρητικών δυνάμεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η ανάγκη υπεράσπισης του κατακτηθέντος ευρωπαϊκού πολιτισμού
Με βάση τις Συνθήκες, η Ευρωπαϊκή Ένωση «προάγει την ειρήνη, τις αξίες της και την ευημερία των λαών της», «παρέχει ασφάλεια και δικαιοσύνη στους πολίτες», «προάγει την οικονομική και κοινωνική συνοχή», «την κοινωνική πρόοδο» και την «αλληλεγγύη μεταξύ των κρατών-μελών». Επίσης με βάση τις Συνθήκες «αναγνωρίζεται η κοινωνία των πολιτών» και θεσπίζονται τόσο η υποχρέωση για την «πλήρη απασχόληση και την κοινωνική πρόοδο» όσο και η «καταπολέμηση του κοινωνικού αποκλεισμού».
Ταυτοχρόνως η Ευρωπαϊκή Ένωση δεσμεύεται: α) από «τον Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων» δυνάμει του οποίου «η ανθρώπινη αξιοπρέπεια είναι απαραβίαστη και πρέπει να είναι σεβαστή και να προστατεύεται» και β) από «την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για την προάσπιση των δικαιωμάτων του ανθρώπου και των θεμελιωδών ελευθεριών».
Οι προαναφερόμενοι αυστηροί κανόνες που προσδιορίζουν την επιβαλλόμενη τάξη πραγμάτων στην Ευρωπαϊκή Ενωση δεν μπορούν να αφεθούν στην οίηση και αδιέξοδη πολιτική που θα επιδιώξει να εφαρμόσει (εάν αναβαθμισθεί από την ψηφοφορία της 24ης Σεπτεμβρίου) το εθνικο-συντηρητικό κόμμα του CDU, ή άλλες αντιδραστικές δυνάμεις της γερμανικής πολιτικής ζωής.
«Ποίαν φροντίδα με παρακινείς;»
Με τούτα τα δεδομένα, και με αφετηρία την 24η Σεπτεμβρίου 2017 επ’ ευκαιρία των γερμανικών εκλογών, δεν αποκλείεται οι Λαοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο εγγύς μέλλον να προσφύγουν στο μοναδικό ελληνικό πολιτισμό, στα «ελληνικά γράμματα», στο: Πλάτωνος Γοργίας: «η περί ρητορικής ανατρεπτικός», όπου:
«ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Ειπέ μου λοιπόν –ως εν συμπεράσματι- ποίαν από τας δύο αυτάς φροντίδας με παρακινείς να λάβω περί των Αθηναίων. Εξήγησέ μου: να καταπολεμώ τας κακάς έξεις των, προς τον σκοπόν να γίνουν καλύτεροι….ή τουναντίον να γίνω ένας καλός υπηρέτης των … ως κόλαξ; Διότι ορθόν είναι, καθώς ήρχισες να ομιλής «με παρρησίαν», μέχρι τέλους να λέγης όσα σκέπτεσαι. Μίλησε λοιπόν θαραλέα και χωρίς φόβον».
Τούτων δοθέντων, οι Λαοί της Ευρώπης δεν θα αργήσει να βρεθούν ενώπιον του εκκρεμούς που θα αφορά δύο αντίθετες κατευθύνσεις. Στο να καταπολεμήσουν «τας κακάς έξεις…», ή να καταντήσουν «καλοί υπηρέτες ως κόλακες».
Ας ελπίσουμε και ας αγωνιστούμε ώστε «θαρραλέα και χωρίς φόβον» οι Λαοί της Ευρώπης να αντιλέξουν στο δόγμα Τ.Ι.Ν.Α. με σκοπό και απόφαση να υπάρξει η Ευρώπη των αξιών της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της ειρήνης και της ευημερίας των Λαών!
———————————————
* Ο Πέτρος Μηλιαράκης δικηγορεί στα Ανώτατα Ακυρωτικά Δικαστήρια της Ελλάδας και στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια του Στρασβούργου και του Λουξεμβούργου (ECHR και GC – EU).
