Εξακολουθεί να προβληματίζει πολλούς η σπουδή της κυβέρνησης να προσβάλει άρον άρον την απόφαση της αρμόδιας Επιτροπής βάσει της οποίας χορηγήθηκε άσυλο σε έναν από τους οχτώ Τούρκους αξιωματικούς και μάλιστα να το ανακοινώσει με δελτίο Τύπου το ίδιο το γραφείο του Πρωθυπουργού, προπαραμονή Πρωτοχρονιάς, την επομένη δηλαδή της απόφασης για τη χορήγηση ασύλου.
Θα μπορούσε άνετα να προσβάλει την απόφαση με αίτηση στο Δικαστήριο στις 2 Ιανουαρίου και όχι να χρησιμοποιήσει την κατ’ εξαίρεση του αστυνομικού τμήματος, αφού δεν υπήρχε τίποτα κατεπείγον, ούτε έληγε καμιά προθεσμία, ούτε κάποιος άλλος επίσημος λόγος. Προς τι τόση βιασύνη, τέτοια ζέση; Γιατί τέτοιος υποβιβασμός της λειτουργίας της Δικαιοσύνης;
Μα, σε αστυνομικό τμήμα; Πληροφορίες και απαντήσεις αντλούμε από ανακοίνωση της Πλεύσης Ελευθερίας, όπως και μερικά κατατοπιστικά για την τύχη του ασύλου σήμερα στην Ευρώπη: «Το δικαίωμα στο άσυλο καταργήθηκε σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή ένωση τον Μάρτιο 2016, με τη συμφωνία Ε.Ε. – Τουρκίας και με φαρδιά-πλατιά την υπογραφή Τσίπρα.
Που επισφράγισε το εξόφθαλμο γεγονός ότι η κυβέρνηση δεν είναι αριστερή κυβέρνηση, αλλά και ότι η Ε.Ε. παραβιάζει επίσημα το ίδιο το ευρωπαϊκό κεκτημένο προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αλλος ένας λόγος ρήξης με το έκτρωμα της σημερινής Ε.Ε. Αυτή η συμφωνία ντροπής δεν καταγγέλθηκε από πολλούς και από πολλούς, δήθεν αριστερούς, που πήραν και παίρνουν χρήματα, μέσω ΜΚΟ και άλλων μορφωμάτων, από τα διατιθέμενα κονδύλια, που κλείνουν στόματα στο πεδίο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως στον τομέα του πολιτισμού».
Για την επίμαχη, εσπευσμένη αίτηση ακύρωσης του ασύλου εκ μέρους της κυβέρνησης, διαβάζουμε ότι, απλώς, «είναι τα διαπιστευτήρια Τσίπρα στον Ερντογάν. Που ζητήθηκαν και δόθηκαν. Σε αυτόν που ο Τσίπρας τού απάντησε “όπως του έπρεπε”, πριν από λίγες μέρες. Σε αυτόν με τον οποίο άλλα έχει συμφωνήσει κι άλλα λέει δημόσια μπροστά στις κάμερες». Απάντηση όμως δίνεται και για όλους εκείνους που βιάστηκαν να χαρακτηρίσουν τους Τούρκους αξιωματικούς πραξικοπηματίες. «Το γεγονός ότι οι εκζητούμενοι κατηγορούνται ως πραξικοπηματίες δεν αποτελεί δικαιολογία.
Η προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ή είναι απόλυτη ή δεν υπάρχει. Κι όταν δεν υπάρχει για κάποιους δεν υπάρχει για κανέναν. Κι όταν επινοούνται προσχήματα για την παραβίαση των δικαιωμάτων κάποιων, αυτά τα προσχήματα στοχεύουν στην παραβίαση των δικαιωμάτων όλων».
Μάλιστα. Πέρα από την προσέγγιση που έχει στο θέμα ο κάθε ιδεολόγος ή ο κάθε νομικός σημασία έχει να σταθούμε σε τούτο το κρίσιμο: «Η προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ή είναι απόλυτη ή δεν υπάρχει».
Σε αυτό πρέπει να δοθεί σημασία και ανάλυση και λιγότερο σε διατυπώσεις σκληρής κριτικής (ίσως, όμως, και όχι) όπως, π.χ., ότι η κυβερνητική αίτηση ακύρωσης «είναι μια ντροπιαστική και ακραία πράξη, που αμαυρώνει την ιστορία και την ηθική της Αριστεράς και του ανθρωπισμού και αποκαλύπτει το κυνικό πρόσωπο μιας κυβέρνησης, που ντηλάρει ακόμη και τα πιο ιερά δικαιώματα και δημοκρατικά κεκτημένα για τα οποία κάποιοι αγωνίστηκαν στη χώρα μας εναντίον της χούντας».
*Πηγή: efsyn.gr
