Οι αρχές του Μακάο ανακοίνωσαν την πρώτη “πράξη” μιας παρέμβασης που είναι γνωστή ως “helicopter money” ή με το πλέον σύγχρονο όνομά της “λαϊκό QE”. Πρόκειται για κάτι που έχει εφαρμοσθεί για πρώτη φορά στην Ιαπωνία το 1999 όταν οι φορολογούμενοι της χώρας δέχθηκαν ένα εφάπαξ βοήθημα που ήταν υποχρεωμένοι να ξοδέψουν σε ορισμένο χρονικό διάστημα. Βέβαια και στην Ελλάδα έχει υπάρξει μία… παραλλαγή του όταν τον Δεκέμβρη του 2018 δόθηκε με τη μορφή “κοινωνικού μερίσματος” σαν βοήθημα σε μερίδα του πληθυσμού.
Μέχρι στιγμής οι κεντρικές τράπεζες χρησιμοποίησαν το QE και την “ποσοτική χαλάρωση” σαν μεθόδους για να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες της κρίσης του 2008, με επιτυχία όσον αφορά την αποτροπή της κατάρρευσης, αλλά χωρίς επιτυχία όσον αφορά την αντιμετώπιση της κρίσης του χρέους και της οικονομικής επιβράδυνσης.
Το “λαϊκό QE” είναι ένα βήμα παραπέρα καθώς αντί οι κεντρικές τράπεζες να διοχετεύουν τη ρευστότητα στο τραπεζικό σύστημα ώστε αυτό να “περνάει” στην οικονομία με χαμηλότοκα ή ακόμα και μηδενικού επιτοκίου δάνεια, προωθούν “ρευστότητα” κατ’ ευθείαν στον καταναλωτή και στην επιχείρηση…
Αλλά δεν είναι λίγοι εκείνοι μέσα στην Κομισιόν που υποστηρίζουν ότι πολύ σύντομα η ΕΚΤ θα υποχρεωθεί λόγω των συνεπειών του κοροναϊού στην ήδη καρκινοβατούσα οικονομική δραστηριότητα της Ευρωζώνης, να προχωρήσει πολύ πέραν των πολιτικών ποσοτικής χαλάρωσης και QE. Πολιτικές που – ευτυχώς – υιοθέτησε έγκαιρα στις 12 Σεπτέμβρη του 2019, με ισχυρή παρέμβαση από τον Μάριο Ντράγκι και παρά την επίσης ισχυρή αντίδραση πολλών Κεντρικών Τραπεζιτών στο Συμβούλιο εκείνο.
Ήδη πάντως το περιβάλλον μέσα στο οποίο θα κληθεί να αποφασίσει η ΕΚΤ έχει αλλάξει και συνεχίζει να αλλάζει προς το χειρότερο.
Η επέκταση του κοροναϊού στην Ιταλία και η ραγδαία οικονομική επιδείνωση σε Γερμανία, Ολλανδία και ευρύτερα στις χώρες της Κεντρικής Ευρώπης, διαμορφώνει προϋποθέσεις νέων παρεμβάσεων, που αναμένεται ότι στο περιθώριό τους θα ευνοήσουν συγκυριακά και τις επιδιώξεις αλλαγών στις δεσμεύσεις της Ελλάδας.
