«Σε μια σχεδία από θλιβερό ναυάγιο ταξιδεύει η γηραιά μας ήπειρος»
Ο στίχος του Τάσου Λειβαδίτη προφητικός αλλά ταυτόχρονα και λυτρωτικός από επικίνδυνες αυταπάτες επίκαιρος όσο ποτέ.
Τα γεγονότα στην Καταλονία βαφτίζονται αβασάνιστα «επικίνδυνοι εθνικισμοί».
Σαφώς και χρειάζονται μελέτη, εξηγήσεις, ιστορικές και οικονομικές και ταυτόχρονα απαντήσεις που δεν μπορεί να είναι η επιβράβευση του Ραχόϊ .
Αναρωτιέμαι γιατί είναι τόσο «επικίνδυνοι» αυτοί οι εθνικισμοί και δεν ήταν η διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας με καθοδηγούμενη αναβίωση όλων των εθνικισμών από το ΝΑΤΟ και την μεγάλη «Ευρώπη των λαών – τραπεζών».
Εκεί έφταιγε ο «δικτάτορας» Μιλόσεβιτς που καταδικάστηκε από το Δικαστήριο της Χάγης, πέθανε στη φυλακή και βέβαια τι ειρωνεία το ίδιο δικαστήριο τον αθώωσε μετά θάνατον με το σκεπτικό ότι αγωνιζόταν για να κρατήσει ενωμένη την πατρίδα του Γιουγκοσλαβία.
΄Ολως τυχαία το ίδιο συνέβη και με το «βασικό μέτοχο» που μετά από χρόνια το 2010 αν δεν με απατά η μνήμη μου κρίθηκε συμβατός με το ευρωπαϊκό ιδεώδες, όταν βέβαια το πουλί είχε πετάξει.
Και θλίβομαι πραγματικά όταν παρακολουθώ την κα Μιράντα να ειρωνεύεται με ύπουλο και όχι ευθύ τρόπο τον «Μινώταυρο» και την αυταπάτη του «θεσμικού Θησέα».
Το σημερινό ευρωπαϊκό οικοδόμημα ανεξάρτητα από τις προθέσεις των ιδρυτών του έχει χτυπηθεί από σεισμό πολλών Ρίχτερ και γι΄ αυτό χρειάζεται υπεύθυνα να τοποθετηθούμε.
Πράσινο – πορτοκαλί – κόκκινο
΄Οσοι πιστεύουν στο πράσινο ότι αλλάζοντας λίγο την αρχιτεκτονική και ένα βαψιματάκι για να ξεγελάσουμε τους ιθαγενείς είναι τουλάχιστον επικίνδυνοι.
΄Οσοι πιστεύουν στο πορτοκαλί να δούμε λίγο και την τοιχοποιία και να περιμένουμε τον επόμενο σεισμό, ανήκουν στους αφελείς.
Αυτό το οικοδόμημα πρέπει να χαρακτηριστεί κόκκινο, να κατεδαφιστεί και αποτελεί ένα ερώτημα αν πρέπει να ξαναχτιστεί γιατί έτσι και αλλιώς οι αποφάσεις λαμβάνονται αλλού, στις «λέσχες» στις τράπεζες και στις χυδαίες αγορές. Αν πάντως ξαναχτιστεί πρέπει να είναι γερά τα θεμέλια.
Οι σημερινοί «ευρωλάγνοι» που στην ουσία θέλουν να μας γυρίσουν πολλά χρόνια πίσω στους εικονολάτρες και τους εικονομάχους δεν σκέπτονται ούτε τα λόγια του ιδρυτή της ιδέας.
Ο Ζάν Μονέ έλεγε για το όνειρό του.
«Θέλουμε να ενώσουμε ανθρώπους και όχι κράτη»
Για την ιστορία ο Ζάν Μονέ χρωστάει την προσωπική του ευτυχία στο πρώτο πείραμα για την ίδρυση εργατικού κράτους.
Παρά τον διαφωτισμό ο Ζάν δεν μπορούσε να ολοκληρώσει τον έρωτά του με την Ιταλίδα ζωγράφο μια και ήταν παντρεμένη και ο καθολικισμός απαγόρευε τα διαζύγια.
Κατάφερε βέβαια και απέκτησε το είδωλό του Σοβιετική υπηκοότητα και ο γάμος του έγινε στη Μόσχα το 1934.
Πιστεύω λοιπόν ακράδαντα ότι σήμερα αλλά και πάντα δεν πρέπει να φωνάζουμε είμαι «ευρωπαίος» που στην υπερβολή είναι και ρατσιστικό, αλλά το σωστό,
Είμαι άνθρωπος
΄Ομως το ζητούμενο σήμερα είναι το τι κάνουμε εμείς σε τούτα εδώ τα χώματα.
Την λέξη Πατρίδα που πρέπει να τι λέμε μία φορά και να το εννοούμε για να ξεχωρίζουμε από του πατριδοκάπηλους που όταν χρειαζόταν ήταν αλλού, ενώ εμείς φυλάγαμε τα πεζούλια μας.
Είναι ξεκάθαρο ότι σήμερα απαιτείται ίσως περισσότερο από κάθε άλλη φορά ένα μεγάλο αντιμνημονιακό μέτωπο ξεκάθαρης αριστεράς, προοδευτικής κατεύθυνσης ικανό να ανασχέσει και να ανατρέψει την μνημονιακή λαίλαπα,
΄Εχουν γραφτεί πολλά αξιόλογα άρθρα από πολλούς συντρόφους και όχι μόνο καθώς και τις κεντρικής κατεύθυνσης τα άρθρα του διαχειριστή. Χρειάζεται όμως να επιταχύνουμε για να μην βρεθούμε απροετοίμαστοι.
Τόλμη, ξανά τόλμη, περισσότερη τόλμη, έλεγε ο Νταντόν.
Πρέπει να ανταμώσουμε, με κόμματα, κινήσεις συλλογικότητας, ανένταχτους αγωνιστές, επιβάλλεται να πάμε
ΑΝΤ.Α.Μ.Α.
Αντιμνημονιακό – αγωνιστικό – μέτωπο – ανατροπής
Γιατί παραφράζοντας ελαφρά ένα στίχο της αγαπημένης μικρής μου φίλης Αρριάνας
Δεν είμαστε εδώ μόνο για να
γκρεμίσουμε όσους δολοφονούν
τα απλά ανθρώπινα όνειρα
είμαστε κυρίως για να τους δείξουμε
ότι δεν πέσαμε
Θανάσης Μπαρτσώκας
