- Πόσο πείθουν τον Ερντογάν; Η μέχρι σήμερα διαχείριση από ελλαδικής πλευράς δεν ήταν πειστική, ούτε πρακτικά έδειξαν ότι εννοούν τις προειδοποιήσεις.
Καθοριστικής σημασίας τουρκικές κινήσεις, αντιμετωπίσθηκαν φοβικά και παθητικά. Στην τουρκική πλευρά εκλαμβάνουν αυτή τη συμπεριφορά της Αθήνας ως σινιάλο πως μπορούν να προχωρήσουν στους σχεδιασμούς της, ως αποτέλεσμα αδυναμίας αντίδρασης.
Πρώτο γεγονός ήταν η ανενόχλητη πορεία του τουρκικού γεωτρύπανου «Φατίχ», το οποίο το Μάιο του 2019, κατευθύνθηκε δυτικά της Κύπρου και διενήργησε γεώτρηση. Τότε εκφράσθηκε, μέσω των συστημικών ΜΜΕ στην Ελλάδα, το γνωστό και επαναλαμβανόμενο ότι «δεν θα μας μπλέξουν οι Κύπριοι σε ιστορίες που οι ίδιοι δημιούργησαν». Αυτή η προσέγγιση αποτελεί κυρίαρχη άποψη στη σημερινή κυβέρνηση της Ελλάδος. Πρόκειται για μια θέση, η οποία εκφράζεται στη βάση της λογικής πως «η Κύπρος είναι μακριά» και ότι «η Αθήνα έχει εργαλεία για συνεννόηση με την Άγκυρα». Πρόκειται, βέβαια, για μια εδραιωμένη πολιτική αντίληψη, αποτέλεσμα των φοβικών συνδρόμων που χαρακτηρίζουν την πολιτική ελίτ της Ελλάδος, η οποία ποσώς δεν εκφράζει τον ελληνικό λαό. Ο λαός της Ελλάδος έχει καλύτερα αντανακλαστικά από τους διαχειριστές.
- Πρόκειται για μια στάση που υιοθετεί διαχρονικά η ηγεσία της δεξιάς στην Ελλάδα, με την οποία συμφωνούν και οι εθνομηδενιστές της λεγόμενης αριστεράς.
Η «τακτική» αυτή- του κατευνασμού– δεν απέδωσε. Φαίνεται δε πως θα αποβεί και καταστροφική. Κι αυτό γιατί βρισκόμαστε πολύ κοντά σε ένα θερμό επεισόδιο Ελλάδος και Τουρκίας.
Είναι σαφές πως η Κυπριακή Δημοκρατία δεν έχει τη δυνατότητα αντίδρασης. Δεν έχει στρατιωτική ισχύ. Στηρίζεται στην Ελλάδα. Αυτό, όμως, για να λειτουργήσει στην πράξη, θα πρέπει να γίνουν κινήσεις από την Αθήνα. Να υπάρχει διάθεση και σχεδιασμός.
Η επίθεση που δέχονται Ελλάδα και Κύπρος από την Τουρκία γίνεται στη βάση ενιαίου σχεδιασμού. Ένας είναι ο σχεδιασμός και αφορά το σύνολο του ελληνισμού. Όσοι δεν το αντιλαμβάνονται αυτό προφανώς και επιμένουν να αλληθωρίζουν. Γι’ αυτό και δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί η τουρκική επεκτατική πολιτική «τμηματικά». Χωριστά από Ελλάδα και Κύπρο.
Έχουμε βιώσει στο παρελθόν διάφορες φανφάρες για ενιαίο αμυντικό δόγμα. Το να στέλνονται αεροσκάφη σε ασκήσεις ή παρελάσεις αυτό έχει περισσότερο επικοινωνιακό χαρακτήρα, που εξυπηρετούσε και τις δυο κυβερνήσεις, Ελλάδος και Κύπρου. Άλλωστε, παρακολουθήσαμε και πώς κάποιοι διαχειρίστηκαν τα εξοπλιστικά. Κάποιοι- φευ- τα χρησιμοποίησαν για προσωπικό όφελος.
Είναι προφανές πως, έστω και τώρα, θα πρέπει να διαμορφωθεί μια ολοκληρωμένη ενιαία πολιτική ανάσχεσης, αποτροπής. Σαφώς και η Τουρκία δεν επιδιώκει ένα γενικευμένο πόλεμο με την Ελλάδα. Αυτό που επιδιώκει είναι διά ενός ελεγχόμενου θερμού επεισοδίου να επιβάλλει τετελεσμένα. Αυτά τα τετελεσμένα μπορούν να αποτραπούν εάν υπάρξει αντίδραση από τώρα. Να επιβληθούν και από ελληνικής πλευράς ισοδύναμα τετελεσμένα. Τότε και μόνο τότε θα θεωρήσει η Άγκυρα πως δεν θα είναι περίπατος η… άλωση της ελληνικής και κυπριακής κυριαρχίας. Αυτό φάνηκε και στη διαχείριση των όσων επιχείρησαν οι Τούρκοι στον Έβρο, όπου η Ελλάδα έπραξε το αυτονόητο.
Συνεπώς χρειάζεται ενιαίος σχεδιασμός, πολιτικός, διπλωματικός, αμυντικός. Τώρα και όχι αύριο, που μπορεί να είναι αργά.
