Καλημέρα σας! Σήμερα η στήλη δίνει τον λόγο σε μια κριτική που έγραψε ο συνάδελφος κ. Κώστας Μαρδάς στο ΑΠΕ-ΜΠΕ για το λεύκωμα του Στάθη «ΑΝΤΙφασιστικά-ΑΝΤΙρατσιστικά», Εκδόσεις ΚΨΜ.
«Τα αντιφασιστικά, αντιρατιστικά» σκίτσα του 2016 κυκλοφόρησε ο Στάθης (Σταυρόπουλος) από τις εκδόσεις ΚΨΜ, κλείνοντας μια ακόμη χρονιά έντυπου αγώνα. Πρόκειται για δημιουργίες στη γραμμή που έχει αφήσει εποχή, με λόγο σαρκαστικό, υπονομευτικό, επιθετικό που τέρπει και διδάσκει μέσα από μια υφολογία σκληρότητας η οποία προδίδει ευαισθησία.
Σε διαστάσεις λευκώματος 119 σελίδων ο Στάθης χτυπάει με εικόνες τη νεοφασιστική μόλυνση που «ξαφνικά» εμφανίστηκε στην ελληνική πολιτική σκηνή, ιδιαίτερα σε αυτή την περίοδο όπου η Ελλάδα αντιμετωπίζει το προσφυγικό-μεταναστευτικό πρόβλημα μεσούσης της κρίσης. Ο σκιτσογράφος είναι ένας απροκάλυπτος μαστιγωτής των μικροαστικών αντιλήψεων που εκδηλώνονται με κεκαλυμμένο ρατσισμό σε μια κοινωνία η οποία, μέχρι πρότινος, είχε την ταμπέλα της χριστιανικής αλληλεγγύης.
Προκειμένου να θυμίσει στο χριστεπώνυμο πλήθος τις χριστιανικές μας υποχρεώσεις, ενσωματώνει στην έκδοσή του κείμενο του μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης Παύλου, ο οποίος, χωρίς ιερεμιάδες, είχε προειδοποιήσει τους ιερωμένους που εναγκαλίζονταν την πρώιμη Χρυσή Αυγή ότι αγκαλίζουν τη «μαύρη νύχτα». Αναφερόμενος στη δολοφονία του Παύλου Φύσσα ο δεσπότης τονίζει: «Υπάρχει κάτι που με τρομάζει πιο πολύ από το έγκλημα. Είναι ο τρόπος του εγκλήματος. Η ψυχρότητα της εκτέλεσης. Ούτε ένα δάγκωμα της ψυχής, ούτε ένας προβληματισμός της τελευταίας στιγμής, ούτε η παραμικρή νύξη της συνείδησης ενός υποτιθέμενου φιλήσυχου πολίτη. Ποια λοιπόν είναι η οργάνωση και πόσο κολασμένη είναι, που μπορεί να κάνει έναν… φιλήσυχο πολίτη αδίστακτο εγκληματία».
Η αφιερωματική αυτή έκδοση είναι στρατευμένη στη μάχη κατά της νεοναζιστικής νεοπλασίας, που έχει εμφανιστεί στο ελληνικό πολιτικό σώμα και ο πρόλογος του δημιουργού είναι ένα μικρό μανιφέστο στο μεγάλο αντιφασιστικό πόλεμο, γραμμένο με την απολαυστική καλλιέπειά του:
«Τι είναι η Χρυσή Αυγή; Ένα νεοφασιστικό κόμμα, που μάλιστα ντρέπεται να το ομολογήσει και δηλώνει απλώς εθνικιστικό -απ’ το “καλό στο καλύτερο” δηλαδή, διότι οι εθνικιστές στον τόπο αυτόν, όπως και σε άλλες πατρίδες, υπήρξαν ή προδότες που συνεργάσθηκαν στην Κατοχή με τους ναζί ή προκάλεσαν καταστροφές, όπως την κυπριακή τραγωδία, ή κατέλυσαν τη δημοκρατία, όπως επί Χούντας.
Παρά ταύτα, ισχυρίζονται ότι έχουν σχέση με τον πατριωτισμό. Έχουν τόση σχέση, όση έχουν και με τα ελληνικά γράμματα, ανελλήνιστοι και τρισβάρβαροι. Επικαλούνται την ελληνική ιστορία, την οποίαν αγνοούν εντελώς, και δίνουν στα ανθρώπινα ένα νόημα μισάνθρωπο και ανθρωποφαγικό.
Παριστάνουν ότι είναι αντικαπιταλιστές, ενώ έχουν αποδειχθεί η σωτηρία του καπιταλισμού όποτε αυτός κινδύνευσε από τα λαϊκά κινήματα, όπως στον Μεσοπόλεμο στην Ευρώπη, όπως αργότερα στην Ινδονησία ή στη Χιλή και παντού αλλού».
Και συνεχίζει αναλύοντας τα δύο είδη :
«Οι “υπεράνθρωποι” αυτοί είναι οι επίγονοι των τεράτων που αιματοκύλισαν την ανθρωπότητα στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στη συνέχεια κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, αλλά και επί των ημερών μας, είναι το εργαλείο των καπιταλιστών για να αφαιρούν μία-μία τις λαϊκές κατακτήσεις. Απόδειξη η στροφή των ευρωπαϊκών κρατών, αλλά και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, προς τα δεξιά και τα ακροδεξιά. Διότι ο φασισμός υπάρχει διττός: υπάρχει ο φασισμός των πεζοδρομίων, υπάρχει και ο φασισμός των σαλονιών.
Ο φασισμός των πεζοδρομίων είναι το φόβητρο (μην τυχόν πάρει την εξουσία) που επισείει ο φασισμός των σαλονιών (για να κυβερνά όλο και πιο πολύ όπως ο φασισμός των πεζοδρομίων). Ο κινηματικός φασισμός στη Γαλλία, φερ’ ειπείν, χρησιμοποιείται για να πηγαίνει η όποια αστική κυβέρνηση όλο και πιο δεξιά, καθώς και για να ωθείται η κοινωνία προς την ίδια κατεύθυνση. Ενώ σε άλλες χώρες ο φασισμός των σαλονιών συγκυβερνά ήδη με τον φασισμό των πεζοδρομίων.
Με έναν λόγο, οι αστικές δημοκρατίες φθείρονται και εκφασίζονται, αν όχι στους τύπους, πάντως στην ουσία».
Μεταξύ άλλων, καταλήγει ζητώντας τη συστράτευση:
«Ο αντιφασιστικός αγώνας είναι εκ νέου προτεραιότητα. Είναι υπόθεση όλων των ανθρώπων που θέλουν να ζουν ελεύθεροι. Στις μέρες μας ο αγώνας κατά του φασισμού είναι ταυτοχρόνως και αγώνας κατά του καπιταλισμού που εκφασίζεται. Γι’ αυτό είναι πιο αναγκαίος παρά ποτέ αλλά και εξαιρετικά δύσκολος. Στις μέρες μας η ανθρωπότητα μετεωρίζεται πάνω απ’ την ιστορία της…».
Και ιδού ένας διάλογος από ένα χαρακτηριστικό σκίτσο για τον Έλληνα… μη ρατσιστή που πουλάει εκδούλευση στον άνεργο: «Σου βρήκα δουλειά μόνο για Έλληνες, αλλά με μισθό Πακιστανού» του ανακοινώνει περιχαρής. Και στην… εύλογη απορία του κατατρεγμένου, εξηγεί: «Το αφεντικό δεν είναι ρατσιστής»…
Κώστας Μαρδάς
*Πηγή: enikos.gr
