Της Μαρία Καλύβα Πρίφτη*
Τη δεκαετία του ’90 και αρχές του 2000 έντονο ήταν το φαινόμενο τα πλούσια κράτη της δύσης να γεμίζουν με κάθε είδους απόβλητα, από πυρηνικά μέχρι ηλεκτρονικά, τις φτωχότερες χώρες του Τρίτου Κόσμου, όπως συνηθίσαμε να τις ονομάζουμε. Όμως στο σύγχρονο κόσμο μας, που κάποιοι μας καλούν να κάνουμε όλων των ειδών τις θυσίες μην τυχόν και τον χάσουμε, τα πράγματα προχωράνε, αλλά προς τα πού; Σήμερα το καινούριο φαινόμενο είναι οι κυβερνήσεις των πλούσιων, με ή χωρίς εισαγωγικά, χωρών να συνάπτουν συμφωνίες όχι για να αποθέσουν διαφόρων ειδών υλικά απόβλητα, αλλά για να δημιουργήσουν αποθεματικό χώρο για πρόσφυγες και μετανάστες. Αντιμετωπίζοντας ανθρώπινους πληθυσμούς με την ίδια λογική που αντιμετώπιζαν τότε τα υλικά περισσεύματα των κοινωνιών τους. Σαν τα απόβλητα που δε θέλουν να έχουν στην πόρτα τους και τα καταχωνιάζουν σε χώρες φτωχότερες, εξαρτημένες, ανίκανες να φέρουν αντίρρηση στην όποια θέλησή τους. Βλέπουν δηλαδή τους πρόσφυγες και τους μετανάστες σαν ανθρώπινα απόβλητα και τα άλλα κράτη σαν την πίσω αυλή τους, ικανή να κρύψει όλη τη βρώμα που παράγει η παράλογη πολιτική τους.
Αυτό το ζούμε έντονα στην Ελλάδα, όταν το προσφυγικό κύμα από τη Μ. Ανατολή άρχισε να φουσκώνει και σειρά ευρωπαϊκών κρατών, στο τέλος και η ίδια η ΕΕ αποφάσισαν ότι δεν μπορούν να τους δεχτούν και ότι θα πρέπει να μείνουν καθηλωμένοι εδώ. Για να μας χρυσώσουν το χάπι έταξαν και κάποια χρήματα που θα βοήθαγαν στην αποκατάστασή τους και τα οποία φυσικά μετά μοιράστηκαν στις γνωστές για το έργο και το ποιον τους μκο για να ξαναμοιραστούν μέσω αυτών σε διάφορους ημέτερους (βλ. Σόρος και παραπαίδια του), ενώ στις εναπομείνουσες κοινωνικές δομές της χώρας και στους ίδιους τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, δεν έφτασαν παρά ελάχιστα ψίχουλα, ικανά να φτιάξουν μερικά στρατόπεδα/χώρους απόθεσης της δυστυχίας που κουβαλάνε μαζί τους οι πρόσφυγες, δίπλα στη δυστυχία που βιώνει έτσι κι αλλιώς εδώ και καιρό ο ελληνικός λαός στα μνημονιακά χρόνια που βιώνουμε.
Και ενώ αναρωτιόμασταν με ποια, εντελώς παράλογη οικονομική, κοινωνική και πολιτική τακτικήφορτώνουν με περισσότερη φτώχεια και δυστυχία ένα λαό καταδικασμένο ήδη από τις δικές τους επιβαλλόμενες μνημονιακές πολιτικές να μην μπορεί να εξυπηρετήσει τις δικές του ανάγκες, καινούρια γεγονότα έρχονται να επιβεβαιώσουν αυτό που από την πρώτη στιγμή υποψιαζόμασταν και που περιγράφουμε και στην αρχή του κειμένου.
Όχι, δεν είμαστε η μόνη χώρα που της φέρονται έτσι, μπορούμε να ησυχάσουμε και να πάψουμε να πιστεύουμε ότι μας καταδιώκουν για κάποιο περίεργο λόγο. Τέτοιου είδους διευθετήσεις γίνονται τώρα και με τις αρχές της Ουκρανίας. Συγκεκριμένα, όπως ανακοινώθηκε από τις αρχές της πόλης, στις 28 Σεπτεμβρίου συναντήθηκαν στο Χάρκοβο ο Δήμαρχος της πόλης, Ιγκόρ Τέρεκοβ, με τον εκπρόσωπο των Ηνωμένων Εθνών στην Ουκρανία για να συζητήσουν και να «κλείσουν» μια συμφωνία «φιλοξενίας» των προσφύγων που θα προκύψουν από τη Μ. Ανατολή και που τα άλλα ευρωπαϊκά κράτη αρνούνται να δεχτούν στο έδαφός τους. Όλα αυτά βέβαια με το πρόσχημα της «ανθρωπιστικής βοήθειας».
Είναι λογικοί οι προβληματισμοί που ακούγονται από πολλούς και τέτοιους έχουν εκφράσει και σειρά οργανώσεων πολιτικών προσφύγων από την Ουκρανία, πώς γίνεται να υπάρχουν τέτοιες συμφωνίες με κυβερνήσεις όπως αυτή της Ουκρανίας, μια φασιστική κυβέρνηση που έχει φέρει τη χώρα σε μια οικονομική κατάσταση αβάσταχτη για το λαό της (σύνταξη στα 70 € για να πούμε ένα παράδειγμα) και απαγορεύει ακόμα και στους πολίτες της να μιλάνε τη διάλεκτο που προτιμάνε, να δοξάζουν τη θρησκεία που θέλουν ή να εκφράζουν αυτό που πιστεύουν, με αποτέλεσμα χιλιάδες πολιτικούς κρατούμενους και εκατοντάδες χιλιάδες πολιτικούς πρόσφυγες. Και μάλιστα σε μια περιοχή όπως το Χάρκοβο, που μαζί με όλα τα άλλα προβλήματα έχουν να αντιμετωπίσουν και το πρόσθετο πρόβλημα των χιλιάδων δικών τους Ουκρανών πολιτών προσφύγων, κυνηγημένων από τον πόλεμο που οι ίδιοι κήρυξαν ενάντια στους συμπολίτες τους του Ντομπάς.
Οι ίδιες πληροφορίες μάλιστα αναφέρουν ότι το Χάρκοβο θα είναι μάλλον, μόνο η αρχή καθώς και άλλες φτωχές και ταλαιπωρημένες περιοχές της Νοτιοανατολικής Ουκρανίας προορίζονται να έχουν την ίδια τύχη. Με άλλα λόγια σε μια περιοχή που ήδη δοκιμάζεται από ταραχές και πολεμικές συγκρούσεις, θα έρθουν να προσθέσουν μία ακόμα εστία ακόμα και πιθανών τρομοκρατικών χτυπημάτων, αφού στους πρόσφυγες που τώρα έρχονται από τη Μ. Ανατολή δεν είναι μόνο οικογένειες κυνηγημένες από την αγριότητα του ISIS, αλλά και μαχητές του ISIS που προσπαθούν να βρουν δίοδο διαφυγής και να αποφύγουν να πληρώσουν για όσα δεινά έχουν φέρει στους λαούς της μαρτυρικής αυτής περιοχής.
Τουλάχιστον τώρα μπορούμε να ησυχάσουμε, αφού αυτά που ζούμε στην Ελλάδα δεν είναι αποτέλεσμα αντιπάθειας των υποτιθέμενων σύμμαχών μας της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, αλλά μιας συγκεκριμένης τακτικής που ακολουθείται και αλλού. Ή ίσως να ανησυχήσουμε πολύ περισσότερο, αφού η σύγκριση της χώρας μας με τη φασιστική και λεηλατημένη Ουκρανία, όπου τα παιδιά στη Μαριούπολη αναγκάζονται να βγαίνουν το πρωί στους δρόμους για να «γυμνάζονται» με την απειλή των όπλων, δεν είναι επιλογή κάποιων κακόβουλων, αλλά γίνεται αναγκαστικά μέσα από τα ίδια τα γεγονότα.
* Οι πληροφορίες πάρθηκαν από το: «Κλαμπ Μολότοφ» – Τμήμα Πληροφόρησης (ΚΜ-ΤΠ)