Όλα δείχνουν ότι από την εργατική πρωτομαγιά, για δέστε μέρα που διάλεξαν, τερματίζεται οριστικά η όποια ασήμαντη προστασία έχει απομείνει της πρώτης κατοικίας από τους πλειστηριασμούς των αδηφάγων τραπεζών. Για τους πλειστηριασμούς της επαγγελματικής στέγης, του ακινήτου της πολύ μικρής επιχείρησης και της μικρής λαϊκής περιουσίας ούτε λόγος να γίνεται. Οι πλειστηριασμοί σε αυτές τις περιπτώσεις είναι πλήρως “ελεύθεροι” και στην διακριτική ευχέρεια των τραπεζών να αρπάξουν και να ρημάξουν.
Η Γερμανία και οι “θεσμοί“, παρά τη βαθύτατη κρίση και την πανδημία, επέβαλλαν τη βούλησή τους στο όνομα της διασφάλισης της “κουλτούρας των πληρωμών“, σε μια κυβέρνηση και σε ένα πολιτικό κατεστημένο που ακολουθεί την παροιμιώδη φράση “τράβα με κι’ ας κλαίω“.
Μόνη “υποχώρηση“, για να ρίξουν στάχτη στα μάτια του κόσμου, από πλευράς θεσμών και τραπεζών είναι ότι δίνουν παράταση της “προστασίας” της πρώτης κατοικίας για δύο μήνες, μέχρι 1/7, μόνο σε εργαζόμενους που εργασία τους έχει τεθεί σε αναστολή με κυβερνητική απόφαση.
Η ανάλγητη αυτή πολιτική θεσμών και κυβέρνησης ανοίγει τον δρόμο για ένα νέο τσουνάμι πλειστηριασμών κοψοχρονιά μέσα στην κρίση, όπου η λεία, τα σπίτια δηλαδή του κόσμου, θα αρπαγεί από τις τράπεζες, οι οποίες θα είναι και υπερθεματιστές των πλειστηριασμών για ένα κομμάτι ψωμί.
Τώρα μπορεί να δοθεί μια εξήγηση γιατί η κυβέρνηση επέσπευσε μεγαλοβδομαδιάτικα τις ανακριτικές διαδικασίες από το αμαρτωλό “Τμήμα Προστασίας του Κράτους και του Δημοκρατικού Πολιτεύματος” της Γενικής Ασφάλειας σε βάρος του Παναγιώτη Λαφαζάνη για τη δράση του κατά των πλειστηριασμών. Η κυβέρνηση ήθελε να περάσει στη “ζούλα” την κλήση σε ανάκριση του Παναγιώτη Λαφαζάνη για να αποφύγει μαζικές αντιδράσεις και διαμαρτυρίες που θα ήταν βέβαιες σε έναν άλλο χρόνο όπου δεν θα υπήρχαν οι απαγορεύσεις κυκλοφορίας και οι οποίες θα μπορούσαν να βάλουν σε κίνδυνο τα αντικοινωνικά της σχέδια, τα οποία επιζητούν την τραπεζική κερδοσκοπία σε βάρος τη ιδιοκατοίκησης και της ιδιόκτητης λαϊκής στέγης, οι οποίες, μάλλον, έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα στη χώρα μας μπορεί να καταλήξουν σε λίγο να γίνουν παρελθόν.
Οι πλειστηριασμοί και η κατάλυση κάθε ίχνους προστασίας της πρώτης κατοικίας δεν αφορούν μόνο αυτούς που έχουν τώρα ληξιπρόθεσμες οφειλές στις τράπεζες αλλά και όλα τα ελληνικά νοικοκυριά, αφού η κρίση μπορεί να τα θέσει σχεδόν όλα σε αβεβαιότητα και σε κινδύνους.
Κάποιοι, όμως, μπορεί να λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο. Ίσως πλησιάζει η ώρα που το κύμα των πλειστηριασμών μπορεί να γίνει λαϊκό κύμα οργής που θα τους ανατρέψει.
Άρης Γεωργίου