Χωρίς συναίσθηση των ευθυνών του, ως ηγέτη μιας μεγάλης και ιστορικής χώρας και ας μας επιτραπεί να πούμε χωρίς αξιοπρέπεια, ο Ιταλός πρωθυπουργός Τζουζέπε Κόντε έσπευσε να χαρακτηρίσει ως “ιστορική στροφή“, τάχα, την γαλλογερμανική πρόταση για το Ταμείο Ανάπτυξης της Ε.Ε, το οποίο υποτίθεται θα συμβάλλει καθοριστικά στην αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης.
Για άλλη μια φορά, δυστυχώς, η Ιταλία, ως κουρασμένος “κομπάρσος”, σύρεται πίσω από τον γαλλογερμανικό άξονα, αναγνωρίζοντας ότι ανήκει στους υπηκόους της δεύτερης ευρωπαϊκής ταχύτητας,
Ο Ιταλός πρωθυπουργός ήταν, δυστυχώς, από τους πρώτους εκ των “9” πρωθυπουργών χωρών της Ε.Ε, ο οποίος παραιτήθηκε άρον-άρον από την διεκδίκηση των ευρωομολόγων και έσπευσε, με το πρώτο αυστηρό γερμανικό βλέμμα, να πετάξει στον κάλαθο των αχρήστων την αμοιβαιοποίηση του χρέους.
Αυτός ο πρωθυπουργός είναι τώρα που σπεύδει ξανά να καταπιεί αμάσητη την κουτσουρεμένη πρόταση της Γαλλίας και Γερμανίας, προσποιούμενος ότι δεν βλέπει τη μεγάλη παγίδα.
Και η παγίδα βρίσκεται πρώτον στο ότι οι φαινομενικές επιχορηγήσεις προς τα κράτη-μέλη από το Ταμείο Ανάπτυξης της Μέρκελ-Μακρόν, μπορεί να μην είναι δάνεια αλλά, όμως, θα είναι επιδοτήσεις, οι οποίες θα πληρωθούν από τα κράτη-μέλη με πρόσθετους φόρους από τους λαούς
Και η δεύτερη παγίδα έγκειται στο γεγονός ότι με την γαλλογερμανική πρόταση, η καγκελάριος Μέρκελ έκλεισε το μάτι στον κουαρτέτο των σκληρών της λιτότητας της Βόρειας Ευρώπης, να υποβάλλουν στη συνέχεια τη δική τους αντιπρόταση με στόχο να ροκανίσουν και να κάνουν φύλλο-φτερό ακόμα και αυτήν την ανεπαρκέστατη γαλλογερμανική επιλογή.
Πράγματι, το κουαρτέτο των Βορείων υπέβαλλε στη συνέχεια την ανατριχιαστική πρότασή του για Ταμείο Ανάπτυξης που θα δίνει περιορισμένης διάρκειας δάνεια, την οποία άρπαξε ως χρυσή ευκαιρία η Κομισιόν και επεξεργάζεται τώρα μια νέα “συμβιβαστική“απόφαση μεταξύ αυτής του Μακρόν και της Μέρκελ και του κουαρτέτου, η οποία προφανέστατα γέρνει μονομερώς και προκλητικά προς την πλευρά των δανείων στα κράτη-μέλη και των εγγυήσεων δανείων.
Συγχαρητήρια, λοιπόν, στον Τζουζέπε Κόντε, έπαιξε θαυμάσια το παιχνίδι του γαλλογεμανικού άξονα και των “τίγρεων” του Βορρά, χωρίς να καταφέρει να αποσπάσει ούτε ένα ψίχουλο.
Δυστυχώς, ο ευρωπαϊκός Νότος δεν διαθέτει ηγεσίες, αλλά δορυφόρους της Γερμανίας. Η Ιταλία ακολουθεί ολοταχώς τον δρόμο της παρακμής της Ελλάδας και το μόνο που της απομένει, είναι να παριστάνει την μικροιμπεριαλιστική δύναμη και να στηρίζει τον φιλότουκο Φαγιέζ αλ Σάρατζ στη Λιβύη, με αντάλλαγμα τη ληστεία από την Ιταλία του φυσικού αερίου της Τρίπολης, που μεταφέρεται σχεδόν τζάμπα με αγωγό στο ιταλικό έδαφος.
Κάποτε η Μεσόγειος ήταν το επίκεντρο του πολιτισμού και της προόδου της ανθρωπότητας. Τώρα μοιάζει περισσότερο ως χώρος ανταγωνισμών και λεηλασίας των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Μόνο οι λαοί της Μεσογείου μπορούν να ξαναδώσουν πνοή σε μια μεσογειακή αναγέννηση ειρήνης, φιλίας, συνεργασίας και ανάπτυξης.
Σε αυτό το όραμα, οφείλει να πρωταγωνιστήσει ο ελληνικός λαός, αντί να προσκυνάει ψευδοπροστάτες, όπως η Γερμανία και οι ΗΠΑ και να λειτουργεί φοβικά, απέναντι στη νεοθωμανική Τουρκία.
Β.Ζ
