Απαιτούμε από την πολιτική ηγεσία να υπερασπιστεί τη χώρα
Η κατάληψη της μεθοριακής συριακής πόλης Αφρίν από τον τουρκικό στρατό και τους άτακτους συμμάχους του, το πρωί της Κυριακής, θα έπρεπε, εάν είχαμε πολιτική ηγεσία, που να στέκεται στο ύψος των περιστάσεων, να έχει σημάνει συναγερμό σε Αθήνα και Λευκωσία. Το πρωτοσέλιδο τουρκικής εφημερίδας, ήδη στις 7 Μαρτίου, δεν θα έπρεπε να αφήσει κανένα περιθώριο εφησυχασμού: «Τι Αφρίν, τι Αθήνα»! Γιατί, σύμφωνα με το πολιτικό αφήγημα της Άγκυρας, η Αθήνα, μετά το Αφρίν, είναι η κυριώτερη εστία Κούρδων «τρομοκρατών». Τι ακριβώς δεν έχουν καταλάβει στην Κυβέρνηση; Η Τουρκία επιτιθέμενη στη Συρία, τα νερά της Μεσογείου κοιτάζει.
Η ιστορία της σύλληψης των δύο Ελλήνων στρατιωτών από την –τυφλά πιστή στον Ερντογάν– Στρατοχωροφυλακή, ο εμβολισμός του σκάφους του Λιμενικού στα Ίμια και η παρεμπόδιση των ερευνών στην Κύπρο δεν είναι παρά δοκιμαστικές βολές του μεγάλου κανονιού του Πορθητή. Δεν είναι προκλήσεις ρουτίνας. Η πολιτική της Τουρκίας έχει αλλάξει άρδην. Επιχειρεί, για πρώτη φορά τόσο απροσχημάτιστα και με χρήση κάθε μέσου, ακόμα και πολεμικού, την εδραίωσή της ως μεγάλη δύναμη της περιοχής, που διεκδικεί τον «ζωτικό» της χώρο, δηλαδή την επικυριαρχία της σε Δύση και Ανατολή. Στην Ανατολή θέλει να γίνει ο ρυθμιστής του συριακού προβλήματος και όχι μόνο, η υφαρπαγή των ενεργειακών πόρων της Κύπρου και η δορυφοριοποίησή της, μαζί με την Ελλάδα είναι ο ταυτόχρονος στόχος της στη Δύση, μετά την ρυμούλκηση των ασθενέστερων παικτών: Βουλγαρίας, Σκοπίων, Αλβανίας.
Απέναντι σε αυτή την καινοφανή και πάνοπλη τουρκική επεκτατική πρόκληση η ελληνική πολιτική ελίτ απαντάει με πολιτικές που έχουν ήδη λήξει. Δηλαδή, δεν έχει άλλη πολιτική από την επίκληση της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ.
Στην δε Ε.Ε., η καταγγελία της τουρκικής πολιτικής δεν έχει απολύτως κανένα νόημα, αφού εδώ και καιρό, ακόμα και ο πιο αδαής παρατηρητής έχει καταλάβει ότι πλέον, ούτε η Τουρκία θέλει να ενταχθεί, ούτε οι Ευρωπαίοι. Το μόνο όπλο, που ίσως θα είχε αποτέλεσμα, θα ήταν η επιβολή εμπάργκο στις ροές ευρωπαϊκών όπλων προς την Τουρκία, στην οικονομική βοήθεια και στην ευρωπαϊκή συνδρομή στην τουρκική έρευνα για φυσικό αέριο – τις έρευνες διεξάγει η Νορβηγία για λογαριασμό της γείτονος! Κάτι τέτοιο όμως, πέραν του ότι είναι αμφίβολο εάν η Ελλάδα μπορεί να το επιτύχει από μόνη της, δεν το επιδιώκει καν. Αντιθέτως, εξακολουθεί να παίζει το ρόλο του «καλού» μεταξύ Ε.Ε.-Τουρκίας, ένας ρόλος τώρα πια από άλλο έργο.
Όσον αφορά το ΝΑΤΟ, είναι προφανές ότι η Συμμαχία, δηλαδή οι Αμερικάνοι, έχουν τη δική τους πολιτική για το ενεργειακό και γεωπολιτικό πάρτι της περιοχής μας και δεν έχουν κάποιο λόγο απλά να συνδράμουν τη θωράκιση της Ελλάδας και της Κύπρου. Η συμμαχία με το Ισραήλ είναι μια κάποια λύση, αλλά δεν θα μας βοηθήσει εν τέλει, όπως και οποιαδήποτε άλλη συμμαχία, εάν εμείς δεν έχουμε μια επίκαιρη στρατηγική και κυρίως την απόφαση να υπερασπιστούμε εαυτούς. Δεν αναφέρω τυχαία μαζί Ελλάδα και Κύπρο. Ήρθε η ώρα, και μόνο αν είναι κανείς τυφλός δεν το βλέπει, που η τύχη μας θα κριθεί από κοινού. Μήπως κοινή επίθεση δεν δεχτήκαμε με το Μνημόνιο; Η μήπως η Τουρκία μαζί δεν μας πολιορκεί;
Θα γίνει πόλεμος;
Δύο ερωτήματα είναι στα στόματα όλων αυτόν τον καιρό. Το πρώτο είναι αν θα γίνει πόλεμος. Αν θα μας μπλέξει δηλαδή η Τουρκία σε ένα θερμό επεισόδιο. Θα ακουστεί ίσως παράξενο, αλλά ένα θερμό επεισόδιο ίσως να ήταν μια καλή εξέλιξη για εμάς. Γιατί θα μας ξυπνούσε για να αντιμετωπίσουμε μια έκτακτη κατάσταση, χωρίς τις γνωστές, βολικές μας αυταπάτες. Αλλά η Τουρκία έχει αποδείξει ότι δεν κάνει τέτοια σφάλματα. Η πολεμική πρόκληση έναντι της Ελλάδος δεν είναι το ίδιο σίγουρη, όπως η εισβολή εναντίον των πολιτοφυλάκων Κούρδων της Αφρίν. Έπειτα, όπως φάνηκε από τις εξελίξεις, η Τουρκία στη συγκεκριμένη περίπτωση είχε την ανοχή –αν όχι τη βοήθεια– της Ρωσίας και κάποια ανοχή από τις ΗΠΑ. Μια πολεμική όμως πρόκληση εναντίον μιας άλλης χώρας του ΝΑΤΟ είναι σίγουρο ότι δεν θα αντιμετωπιστεί με την ίδια νηφαλιότητα από τη Δύση. Κανείς δεν θέλει (πάλι) να παραδώσει τα κλειδιά της Ανατολής στην Τουρκία. Επιπλέον, όπως τό ’χουμε ξαναπεί, οι Τούρκοι, όντες πάντα στην ιστορία τους σιγουρατζήδες, δεν ξεχνούν ότι τουρκικός στρατός ουδέποτε νίκησε σε ανοιχτή σύρραξη τους Έλληνες. Η υποχώρηση στη Μικρασία είχε να κάνει με τις εσωτερικές ανεπάρκειες της ελληνικής ηγεσίας και όχι με κάποια στρατιωτική ήττα, που δεν υπήρξε στον Σαγγάριο, όπως προκλητικά είπε ο κ. Ερντογάν. Στη δε Κύπρο, οι Τούρκοι εισέβαλλαν, όταν είχαν εξασφαλίσει ότι δεν θα υπάρξει σοβαρή ελληνική αντίδραση. Θα μου πείτε, μήπως σε αυτό ποντάρουν και τώρα; Και κυρίως μήπως ποντάρουν σε μια πολιτική ή άλλη (;) αναταραχή στην Αθήνα, που θα τους δώσει τον χρόνο για μια αστραπιαία επιχείρηση; Ο Θεός να φυλάει!
Γιατί το πιο επικίνδυνο δεν είναι ότι οι Τούρκοι έχουν πιθανότητες να περάσουν το Αιγαίο πολεμώντας. Το πιο επικίνδυνο είναι ότι διαθέτουν πολύ πιο αποτελεσματικά όπλα. Πρώτα στη Λευκωσία –μήπως και στην Αθήνα;–, γνωρίζουν ότι η ηγεσία της είναι έτοιμη να δεχτεί μια τουρκική «λύση», στο δε ενεργειακό, εκβιάζοντας, εύκολα μπορούν να σύρουν τη Λευκωσία σε «αμοιβαία» εκμετάλλευση των κοιτασμάτων. Στην Αθήνα δε, το τεστ με τους δύο στρατιωτικούς έδειξε στην Άγκυρα ότι η ηγεσία μας δεν μπορεί να είναι αποτελεσματική ούτε στο έλασσον. Πώς θα διαχειριστεί το μείζον; Την «κατά λάθος», φερ’ ειπείν, προώθηση στα νησιά μερικών δεκάδων χιλιάδων προσφύγων ή την προβοκάτσια –εύκολη δουλειά στις χαώδεις συνθήκες που επικρατούν στα μεγάλα παραμεθόρια νησιά. Θυμίζω ότι στην Αφρίν οι Τούρκοι χρησιμοποίησαν την γνωστή από τη Σμύρνη τακτική: πρώτα μπήκαν οι άτακτοι και έπειτα ο τουρκικός στρατός. Και τη βυζαντινή Μικρασία, πρώτα την πλημμύρισαν οι Τουρκομάνοι νομάδες και μετά την κατέλαβε το τουρκικό σπαθί. Σε μια τέτοια εξέλιξη θα γίνει αυτό που ο Κινέζος σοφός λέει περί του πολέμου, ότι κινδυνεύουμε να ηττηθούμε πριν ακόμα καταλάβουμε ότι έχει κηρυχθεί πόλεμος!
«Συνωστισμένοι» ή ελεύθεροι;
Άρα, εκείνο που επείγει, πριν και εμείς βρεθούμε «συνωστισμένοι», όπως σήμερα οι κάτοικοι της Αφρίν, είναι η πολιτική μας ηγεσία να πάψει να παίζει τις μωρές παρθένες. Τα πάντα γύρω μας έχουν αλλάξει. Δεν ζούμε στη Ντίσνεϊ-λαντ του Φ. Κουβέλη και του Γ. Παπανδρέου. Δεν μπορούν ακόμα να ποντάρουν σε πολιτικές ατελέσφορες. Η Ελλάδα χρειάζεται επειγόντως μια νέα στρατηγική. Και κυρίως να κοιτάξει γύρω της, πώς ραγδαία ο κόσμος αλλάζει.
Μια μικρή χρήσιμη παρέκβαση περί Αφρίν. Η επίθεση της Άγκυρας στον μικρό αυτό κουρδικό θύλακα δεν ήταν τυχαία, ούτε πρόκειται η Τουρκία να εγκαταλείψει την περιοχή που κατέλαβε. Γιατί; Μα γιατί η περιοχή της Αφρίν, μιας πόλης σε ένα οχυρό πέρασμα στο δρόμο προς το Χαλέπι, πάνω από τον ποταμό Αφρίν, που κυλάει δυτικά και χύνεται στην Ορόντη, βρίσκεται στις ανατολικές υπώρειες του Συμεών Νταγ, του όρους του αγίου Συμεών του Στυλίτη, που τη χωρίζει από την περιοχή της Αντιόχειας, την οποία η Τουρκία κατέλαβε το 1938 – μόλις πριν τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Τυχαίο; Η ελαιόφυτη μεσογειακή περιοχή της Αφρίν, λοιπόν, ανήκε, μαζί με την Αντιόχεια, στη γαλλική δικαιοδοσία μετά τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο και αποσπάστηκε από το νομό του Κιλίς (που ανήκει στην Τουρκία), το 1923, για να δοθεί, με τη Συνθήκη της Λωζάννης, στη Συρία. Η τουρκική εισβολή στην Αφρίν, λοιπόν, δεν είχε μόνο της στόχο τους Κούρδους. Η Άγκυρα κατέλαβε μια περιοχή, που θεωρεί ότι της ανήκει και εισβάλλοντας προσέβαλε έμπρακτα –και όχι μόνο στα λόγια, όπως έκανε στην Αθήνα– τη Συνθήκη. Γι’ αυτό η Αφρίν δεν είναι απλά καμπανάκι για εμάς. Θα έπρεπε να είναι κανόνι.
Επιβάλλεται, λοιπόν, τώρα, αφού δεν έγινε ως χθες, να συγκροτηθεί νέο σχέδιο αποτροπής της τουρκικής προέλασης και υπεράσπισης της ακεραιότητας της Χώρας. Ο εξευμενισμός του θηρίου, αν υποτεθεί ότι κάποτε είχε κάποια βάση, σήμερα είναι καταστροφικός. Εάν η Ελλάδα δεν έχει σταθερή απόφαση να υπερασπιστεί με κάθε μέσο τον εαυτό της, καμία Ε.Ε. και κανένα ΝΑΤΟ δεν πρόκειται να τη συνδράμουν. Και επειδή οι ηγεσίες μας δείχνουν να είναι αλλού γι’ αλλού, έρχεται στο προσκήνιο η μεγάλη ευθύνη του ίδιου του Ελληνικού Λαού. Όλων μας. Πρέπει επιτέλους να αφυπνιστούμε και να αλλάξουμε. Τα συλλαλητήρια σε όλον τον Ελληνισμό και η πρόσφατη λαϊκή κινητοποίηση για τους δύο αιχμαλώτους στην Ανδριανούπολη είναι σημάδια μιας τέτοιας αφύπνισης. Αλλά θα πρέπει να συνεχίσουμε, απαιτώντας από την πολιτική μας ηγεσία το αυτονόητο: να υπερασπιστεί την Ελλάδα. Η σημερινή Ελλάδα δεν είναι τόσο αδύναμη όσο έχουμε πιστέψει τελευταία. Σε κάθε περίπτωση είναι δυνατότερη από ’κείνους τους απεγνωσμένους Έλληνες, που το ’21 έβαλαν φωτιά και άρχισαν το ξήλωμα ολόκληρης αυτοκρατορίας από το Βελιγράδι ως τη Βαγδάτη. Σήμερα, μπορεί να μην έχουμε Κολοκοτρώνη και Καποδίστρια, αλλά ο Ελληνικός Λαός, όπως το ’40, μπορεί με το πάθος του να καταφέρει πολλά. Εμπρός, λοιπόν. Κι ας μεριμνούμε ως πολίτες να βγει και κάποιος στην ηγεσία να βάλει ένα χεράκι. Αμήν.
*Πηγή: xristianiki.gr
