Ο τέως υπουργός Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, Ενέργειας, Περιβάλλοντός και Αγροτικής Ανάπτυξης, Παναγιώτης Λαφαζάνης για πρώτη φορά αποκαλύπτει στην συνέντευξη του στον Γαβριήλ Αβραμίδη για το politispress.gr την περίφημη συμφωνία της Ελλάδας με την Ρωσική Ομοσπονδία για τον αγωγό φυσικού αερίου και ποιοι την πολέμησαν. Ο Π. Λαφαζάνης παίρνει ξεκάθαρη θέση για τις εξελίξεις στον Καύκασο, στην Συρία και στην Λιβύη και μιλά για όλα.
Γ. Αβραμίδης: Κύριε Λαφαζάνη διαχειριστήκατε με τη Ρωσική Ομοσπονδία, ως υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ, το θέμα του αγωγού που στη συνέχεια υπονομεύτηκε. Τι πρόβλεπε η συμφωνία και τι θα προσέφερε στην Ελλάδα; Συγκριτικά με τον αζερικό αγωγό TAP είχε πλεονεκτήματα η συμφωνία για την χώρα μας;
Π. Λαφαζάνης: Από τη πρώτη στιγμή που ανέλαβα το κρίσιμο Υπερυπουργείο της Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, Ενέργειας, Περιβάλλοντός και Αγροτικής Ανάπτυξης στη πρώτη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, είχα ένα μεγάλο όραμα: να υλοποιήσω τους αντιμνημονιακούς προγραμματικούς στόχους του τότε ΣΥΡΙΖΑ για μια ελεύθερη, παραγωγική και ανεξάρτητη Ελλάδα, με πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική μακριά από εξαρτήσεις και υποτέλειες.
Τη περίοδο εκείνη η Ρωσία αναζητούσε εναλλακτικό δρόμο, έναντι του ουκρανικού, που τον θεωρούσε επισφαλή, για να περάσει το φυσικό της αέριο στη κεντρική Ευρώπη. Άρπαξα λοιπόν την ευκαιρία και μετά από ρωσική πρόταση, άνοιξα συζητήσεις με τη ρωσική πλευρά για να περάσει ένας μεγάλος αγωγός με ρώσικο φυσικό αέριο από τη χώρα μας, ο οποίος θα αντικαθιστούσε την όδευση της Ουκρανίας, προκειμένου το ρωσικό φυσικό αέριο να φθάσει στον ευρωπαϊκό χώρο.
Διεξήγαγα, τότε, παρά τις σφοδρές αντιδράσεις του εγχώριου κατεστημένου, των διαπλεκόμενων ΜΜΕ αλλά και τις αντιδράσεις μέσα από τη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, επίπονες συζητήσεις γι’ αυτό το τεράστιο έργο ιστορικής σημασίας για την Ελλάδα και την Ευρώπη.Eίχα επ’ αυτού τρεις συναντήσεις με τον επικεφαλής της Gazprom Αλεξέι Μίλερ, το δεύτερο πρόσωπο στη Ρωσία, αλλεπάλληλες συναντήσεις με τον ομόλογό μου της Ρώσικης Ομοσπονδίας, συναντήσεις με το επιτελείο Πούτιν και συνάντηση με τον ίδιο το Πούτιν μαζί με τον Αλέξη Τσίπρα.
Οι διεργασίες αυτές κατέληξαν σε συμφωνία με τη ρωσική πλευρά, να ξεκινήσει η κατασκευή του αγωγού, λίγο «ανορθόδοξα», πρώτα από την Ελλάδα. Ο αγωγός αυτός θα περνούσε από τη Μαύρη Θάλασσα και στη συνέχεια από την ευρωπαϊκή Τουρκία και μέσω της Ελλάδας στην Ευρώπη.
Και λέω πρώτα από την Ελλάδα, διότι τότε η Τουρκία του Ερντογάν δεν ήταν η σημερινή Τουρκία. Η Τουρκία τότε ήταν προσηλωμένη στο ευρωαμερικάνικο άρμα και δυσανασχετούσε σφοδρά για τη διέλευση από το έδαφός της ενός ρώσικου αγωγού που θα διευκόλυνε, το σχεδιασμό της Μόσχας για τη τροφοδοσία σε φυσικό αέριο της Ευρώπης με παράκαμψη της Ουκρανίας. Δυσκολίες, επίσης, έφερνε στην αδειοδότηση του έργου και η Κομισιόν δια του αρμοδίου επιτρόπου.
Παρόλες αυτές τις εκκρεμότητες κατόρθωσα να πείσω τη ρώσικη πλευρά να επωμισθεί το οικονομικό βάρος και να ξεκινήσουμε, κάπως «ανορθόδοξα» όπως είπα, το έργο από την Ελλάδα, πράγμα που απεδείχθη σωστό, αφού στην συνέχεια συμπαρασύρθηκαν τελικά όλες οι ενδιαφερόμενες πλευρές να συμμετάσχουν στο έργο.
Πράγματι στις 18/6/2015, υπέγραψα στην Αγία Πετρούπολη εκ μέρους της Ελλάδας μια στρατηγική, πρωτοφανή για τη πατρίδα μας και εξαιρετικά επωφελή Συμφωνία στρατηγικής συνεργασίας με τη Ρωσία, η οποία έφερε την υπογραφή του ρώσου ομόλογού μου Αλεξάντερ Νόβακ και είχε στη καρδιά της τη κατασκευή ενός μεγάλου αγωγού ρώσικου φυσικού αερίου στο ελληνικό έδαφος, με το όνομα Νότιος Ευρωπαϊκός Αγωγός (ΝΕΑ).
Την ίδια μέρα υπέγραψα δήλωση με τον Βλαντιμίρ Δημήτριεφ, πρόεδρο τότε της μεγάλης κρατικής ρώσικης «Τράπεζας Ανάπτυξης και διεθνών οικονομικών υποθέσεων» για την υποστήριξη και χρηματοδοτική διευκόλυνση του έργου μέσω μιας μεικτής εταιρίας η οποία θα αναλάμβανε τη κατασκευή και στη συνέχεια τη διαχείριση του, με την ισότιμη συμμετοχή 50-50% της ρώσικης κρατικής τράπεζας και μιας δημόσιας ελληνικής εταιρίας, της ΔΕΠΕΝΕΜ, η οποία είχε συσταθεί γι αυτό το σκοπό, ενώ το κόστος κατασκευής του αγωγού θα το αναλάμβανε η ρώσικη πλευρά. Όλα αυτά προεβλέπονταν ρητά στη συμφωνία, η οποία είχε τότε δημοσιευτεί, όπως προέβλεπε επίσης το έργο να ξεκινήσει άμεσα, πρώτα από τη χώρα μας.
Γ. Αβραμίδης: Ποιο θα ήταν το όφελος για την Ελλάδα από αυτόν το Νότιο Ευρωπαϊκό Αγωγό όπως ονομάστηκε;
Π. Λαφαζάνης: Το όφελος για την Ελλάδα από αυτό το έργο θα ήταν τεράστιο. Και δεν θα ήταν μόνο ένα πολύ μεγάλο ενεργειακό και οικονομικό όφελος, αλλά και ένα εξαιρετικό, σχεδόν μοναδικό, πολιτικό και γεωστρατηγικό όφελος για τη χώρα μας.
Ο αγωγός αυτός, χωρητικότητας, κατά τις προβλέψεις της συμφωνίας, 45 δις κυβικών μέτρων φυσικού αερίου ετησίως, ο οποίος, όπως, είπα θα βρισκόταν κατά 50% στην ιδιοκτησία και διαχείριση της Ελλάδας, θα απέφερε στο ελληνικό δημόσιο εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο από τα κέρδη της εταιρίας. Μιλάμε για την πιο προσοδοφόρα μέχρι τότε επένδυση του ελληνικού δημοσίου με βέβαια και μεγάλα έσοδα, η οποία θα εξασφάλιζε παράλληλα φτηνότερη ενέργεια στην Ελλάδα, ενώ κατά τη κατασκευή του έργου θα δημιουργούνταν χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας, ορισμένες εκ των οποίων θα διατηρούντο και στη συνέχεια.
Με τον μεγάλο αυτό στρατηγικό αγωγό σίγουρα η Ελλάδα θα μετατρέπονταν σε μείζονα ενεργειακό κόμβο στη περιοχή και μάλιστα, αν είχαμε συμφωνήσει και για τη κατασκευή και λειτουργία του πετρελαιαγωγού Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολης, η Ελλάδα θα μετατρέπονταν σε στρατηγικό ενεργειακό «κλειδί» της ευρύτερης περιοχής μας με ευρωπαϊκές διαστάσεις.
Δεν χωράει καμία σύγκριση ανάμεσα σε αυτόν τον αγωγό που υπέγραψα με τη Ρωσία και στον αζέρικο αγωγό ΤΑΠ, που διέρχεται από την Ελλάδα. Η συμφωνία της Ελλάδας για τον ΤΑΠ είναι μια αποικιακή συμφωνία σε βάρος της χώρας μας. Το ελληνικό δημόσιο ούτε καν ελληνική ιδιωτική εταιρία, δεν έχουν καμία συμμετοχή στον ΤΑΠ. Η Ελλάδα επομένως δεν έχει κανένα όφελος από τη διαχείριση του αγωγού, αφού δεν εισπράττει τίποτα ούτε καν τέλη διέλευσης. Ταυτόχρονα, η έδρα της εταιρείας που διαχειρίζεται τον ΤΑΠ βρίσκεται στην Ελβετία και φορολογείται προνομιακά από τη χώρα μας μόνο με 4%. Σε όλα αυτά πρέπει να προσθέσουμε και τη μεγάλη ζημιά που προκαλεί ο ΤΑΠ, διότι η χάραξη της πορείας του για λόγους κερδοσκοπίας και μείωσης του κόστους του, κατέστρεψε σε σημαντικό βαθμό αγροτικά εδάφη υψηλής παραγωγικότητας.
Ως Υπουργός τότε, προσπάθησα και πέτυχα ν΄ανοίξω συζητήσεις με την εταιρία διαχείρισης του ΤΑΠ για την επαναδιαπραγμάτευση των βασικών όρων της απαράδεκτης συμφωνίας που είχαν συνάψει οι προηγούμενες κυβερνήσεις, κάτι που είχα θέσει και προσωπικά κατά τη συνάντησή μου στο Μπακού με το πρόεδρο του Αζερμπαϊτζάν Ιλχάμ Αλίεφ. Δυστυχώς, ενώ η επαναδιαπραγμάτευση για τον ΤΑΠ εξελισσόταν θετικά, μόλις έφυγα από το υπουργείο για τους γνωστούς λόγους της διαφωνίας μου με το 3ο μνηνόνιο, η προσπάθεια εγκατελείφθη.
Γ. Αβραμίδης: Τονίσατε ότι πέρα από το ενεργειακό και οικονομικό όφελος, η Ελλάδα θα είχε πολιτικό και γεωστρατηγικό όφελος από τη συμφωνία για τον Νότιο Ευρωπαϊκό Αγωγό. Μπορείτε να μας το εξηγήσετε;
Π. Λαφαζάνης: Ο αγωγός αυτός λόγω της τεράστιας και στρατηγικής ενεργειακής και οικονομικής σημασίας του θα αποτελούσε εκ των πραγμάτων θεμέλιο, το οποίο θα έσπαγε την νεοψυχροπολεμική αντιρώσικη κατεύθυνση της Ελλάδας, θα ενίσχυε σημαντικά τις ελληνορωσικές σχέσεις και θα άνοιγε ένα νέο θετικό κεφάλαιο για την ασφάλεια της χώρας μας, ιδιαίτερα έναντι της τουρκικής απειλής.
Αυτό το τελευταίο ήταν για μένα κεντρικό θέμα και το είχα συζητήσει αναλυτικά κατά τις συναντήσεις μου με τη ρώσικη πλευρά.
Διέβλεπα από τότε, κάτι που δεν θέλει να διακρίνει ούτε και σήμερα το κατεστημένο της χώρας, το στρατηγικό κενό που είχε αρχίσει ν΄ αφήνει στη περιοχή η υποχώρηση των δυτικών κέντρων, της γερμανικής Ευρώπης και των ΗΠΑ, πράγμα που έδινε στη χώρα μας πολύ περισσότερες ευκαιρίες ανεξάρτητης πολιτικής και καθιστούσε τη τελευταία πολύ πιο αναγκαία.
Διέβλεπα, επίσης, ότι η Ρωσία θα αποκτούσε εκ των πραγμάτων έναν όλο και πιο αναβαθμισμένο ρόλο στη περιοχή μας και ότι μια συνεργασία Ελλάδας – Ρωσίας, ιδιαίτερα σε μια φάση που η Τουρκία του Ερντογάν ήταν μονόπλευρα προσκολλημένη στον ευρωατλαντικό άξονα, όπως συνέβαινε τότε, θα ήταν ένα είδος «εγγύησης» για την προάσπιση της χώρας μας.
Δυστυχώς μόλις έφυγα από τη κυβέρνηση, διότι η τελευταία συνθηκολόγησε και υπέγραψε το τρίτο μνημόνιο, η συμφωνία με τη Ρωσία για τον αγωγό φυσικού αερίου πετάχτηκε από τον Αλέξη Τσίπρα στο κάλαθο των αχρήστων. Δυστυχώς η μνημονιακή κυβέρνηση Τσίπρα έκανε μια μεγάλη «ατιμία», αθέτησε την υπογραφή της για την οποία είχε συμφωνήσει και ο Τσίπρας και χτύπησε πισώπλατα τη Ρωσία, προς μεγάλη ζημία της χώρας μας.
Η Ελλάδα τότε, για να κάνει το χατίρι κυρίως των ΗΠΑ αλλά και της Γερμανίας, κλώτσησε μια μεγάλη ευκαιρία ν΄αλλάξει σε όφελός της τον γεωστρατηγικό χάρτη της περιοχής και να βρεθεί πρωτοπόρα στις εξελίξεις που ακολούθησαν.
Την ευκαιρία που έχασε η Ελλάδα, την άρπαξε ο Ερντογάν, ο οποίος πρωτοστάτησε στη συνέχεια στην προνομιακή ανάπτυξη των ρωσοτουρκικών σχέσεων και σε μια κούρσα κλιμακούμενης επιθετικής πολιτικής σε βάρος της χώρας μας, που ήταν αιχμάλωτη των δυτικών κέντρων και εγκαταλελειμμένη από αυτά στο έλεος της τουρκικής βουλιμίας.
Ένας μικρότερος αγωγός με ρώσικο φυσικό αέριο κατασκευάζεται τώρα με κατεύθυνση τη Κεντρική Ευρώπη μέσω Τουρκίας και Βουλγαρίας, με τη τελευταία να αποδεικνύεται δυστυχώς πιο ανεξάρτητη από το ελληνικό προτεκτοράτο.
Ελπίζω ο ελληνικός λαός να μην επιτρέψει τελικά αυτήν την μεγάλη «προδοσία» των ελληνικών συμφερόντων, που έζησα και για την οποία όλοι, από τη δεξιά μέχρι δυστυχώς και την αριστερά, τηρούν μια ένοχη «σιγή ιχθύος», να γίνει μοιραία για τη χώρα μας.
Η Ελλάδα μπορεί και τώρα και επιβάλλεται ν΄ ανοίξει ένα νέο θετικό κεφάλαιο συνεργασίας με τη Ρωσία, το οποίο γίνεται όλο και πιο επιτακτικό για να προασπίσουμε την ασφάλεια και τα κυριαρχικά μας δικαιώματα. Άλλωστε η θέση της Ρωσίας, μόνης αυτής, για την επέκταση των χωρικών μας υδάτων στο Αιγαίο έως τα 12 ν.μ., μας έχει στείλει ένα ηχηρό και ελπιδοφόρο μήνυμα.
Γ. Αβραμίδης: Πως κρίνετε τη διευθέτηση της σύγκρουσης στο Ναγκόρνο Καραμπάχ; Ποιος υπήρξε, κατά τη γνώμη σας, ο ρόλος της Δύσης και του ΝΑΤΟ;
Π. Λαφαζάνης: Δυστυχώς στο Αρτσάχ, όπως λέγεται στα Αρμενικά το Ναγκόρνο Καραμπάχ, οι Αρμένιοι υπέστησαν μια σοβαρή ήττα. Υπέστησαν μια σοβαρή ήττα, απέφυγαν όμως, την πανωλεθρία και την ολοκληρωτική ίσως καταστροφή, χάρις την ύστατη στιγμή στην παρέμβαση της Ρωσίας.
Η βρώμικη Τουρκοαζέρικη συμμαχία κατήγαγε μια νίκη στο Αρτσάχ, την οποία είχε ζωτική ανάγκη, σε αυτήν ιδιαίτερα τη φάση, πρώτα από όλα ο Ερντογάν.
Η νίκη των Τουρκοαζέρων στηρίχτηκε αποφασιστικά από την αμέριστη συνδρομή του Ισραήλ πρώτα από όλα σε σύγχρονα οπλικά συστήματα. Το Ισραήλ, βοηθώντας το Αζερμπαϊτζάν, στόχευε στην υπονόμευση του μεγάλου αντιπάλου του, του Ιράν, στο οποίο ζουν δεκάδες εκατομμύρια Αζέρων.
Με την Τουρκοαζέρικη συμμαχία συντάχθηκαν και τα Δυτικά Κέντρα, μαζί και το ΝΑΤΟ, παρά τις όποιες ρητορικές συμπάθειας προς την Αρμενία. Η Δύση έβλεπε στην επικράτηση του Τουρκοαζέρικου συνασπισμού στο Αρτσάχ ένα σημαντικό βήμα ανάσχεσης της ρωσικής επιρροής στο Νότιο Καύκασο.
Γ. Αβραμίδης: Πως βλέπετε τη στάση της Ρωσίας στον πόλεμο του Καυκάσου; Τήρησε τις συμβατικές της υποχρεώσεις έναντι της Δημοκρατίας της Αρμενίας;
Π. Λαφαζάνης: Η Ρωσία ήταν πολύ δύσκολο να επέμβει άμεσα στρατιωτικά υπέρ των Αρμενίων στο Ναγκόρνο Καραμπάχ.
Η Ρωσία διέθετε στρατιωτική συμμαχία με την Αρμενία αλλά όχι με το Ναγκόρνο Καραμπάχ.
Μην ξεχνάμε ότι το Ναγκόρνο Καραμπάχ θεωρείτο, με αποφάσεις του ΟΗΕ, έδαφος του Αζερμπαϊτζάν, ενώ δεν ήταν αναγνωρισμένο από καμιά χώρα στο κόσμο, δυστυχώς ούτε από την Αρμενία, της οποίας ο πρωθυπουργός, Νικόλ Πασινιάν, που ανέβηκε στην εξουσία με μια αμφιλεγόμενη «επανάσταση», ερωτοτροπούσε ανοιχτά με την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ, γυρίζοντας εν μέρει τις πλάτες στην Ρωσία, στην οποία η Αρμενία στήριζε εν πολλοίς την ύπαρξη της ως ανεξάρτητο κράτος.
Μια άμεση επέμβαση της Ρωσίας με στρατό σε μια τρίτη χώρα, που ήταν ταυτόχρονα μέλος της Νατοϊκής Σύμπραξης για την Ειρήνη, όπως το Αζερμπαϊτζάν, θα κινδύνευε να επισύρει άλλου είδους διεθνείς συστρατεύσεις εναντίον της Ρωσίας, με απροσδιόριστες προεκτάσεις και πολύπλοκα προβλήματα.
Νομίζω ότι η Ρωσία έπραξε μάλλον σωστά, προσπαθώντας αρχικά να σταματήσει τις εχθροπραξίες, που ξεκίνησαν οι Τουρκοαζέριοι στο Ναγκόρνο Καραμπάχ και σε δεύτερη φάση να παρέμβει πιο δυναμικά για την επιβολή ειρήνης, προκειμένου να ανακοπεί ένα Αρμενικό Βατερλό ίσως και η ανθρωπιστική καταστροφή που θα το συνόδευε.
Γ. Αβραμίδης: Πως κρίνετε το ειρηνευτικό πλαίσιο που πρότεινε η Ρωσία και στο οποίο συμφώνησαν Αρμενία και Αζερμπαϊτζάν
Π. Λαφαζάνης: Το ειρηνευτικό πλαίσιο που συμφωνήθηκε ανάμεσα στην Αρμενία και το Αζερμπαϊτζάν με την καθοριστική συμβολή της Ρωσίας, έχει πολλά κενά και κρίσιμες ασάφειες. Θεωρώ, όμως, ότι και έτσι, εδώ που έφτασαν τα πράγματα, αποτελεί μια θετική εξέλιξη, ειδικά για την αρμενική πλευρά.
Η Αρμενία του Νικόλ Πασινιάν, δυστυχώς, πιάστηκε από όλες σχεδόν τις πλευρές απροετοίμαστη και με πολλές αυταπάτες, απέναντι στη καλά σχεδιασμένη Τουρκοαζέρικη επίθεση.
Η Αρμενία οφείλει τώρα να ανασυνταχθεί, να καταστήσει ουσιαστικές τις σχέσεις της με τη Ρωσία και να εγκαταλείψει τις δυτικές χίμαιρες, αν δεν θέλει να γνωρίσει μια νέα «γενοκτονία» και να εξαφανιστεί ως ανεξάρτητο κράτος, πράγμα που αποτελεί στρατηγική επιδίωξη του Τουρκοαζέρικου μπλοκ.
Γ. Αβραμίδης: Ο κ. Δένδιας είχε επισκεφτεί την Αρμενία και συζήτησε για την σύγκρουση στον Καύκασο και τα ελληνοτουρκικά. Πως σχολιάζετε τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης και των κομμάτων στον πόλεμο του Καυκάσου;
Π. Λαφαζάνης: Προσωπικά, από την πρώτη στιγμή της Τουρκοαζέρικης επίθεσης στο Αρτσάχ, τόνισα ότι είμαστε όλοι Αρμένιοι και ότι ο αγώνας του Ναγκόρνο Καραμπάχ είναι και δικός μας αγώνας, είναι αγώνας της Ελλάδας και πως οι Αρμένιοι δε μάχονταν μόνο για τα πατρογονικά τους εδάφη αλλά και εκ των πραγμάτων για όλους τους λαούς της περιοχής και ειδικότερα για το Αιγαίο και την Κύπρο.
Η ελληνική κυβέρνηση, είναι τραγικό ότι διαπνεόμενη από φοβικό σύνδρομο έναντι της Τουρκίας, ακολούθησε δημόσια μια απαράδεκτη πολιτική Πόντιου Πιλάτου και περίπου ίσων αποστάσεων στο πόλεμο του Καραμπάχ.
Εξίσου απαράδεκτη ήταν η πολιτική των άλλων κοινοβουλευτικών κομμάτων στη χώρα μας, ενώ μάλλον αξιοθρήνητη ήταν η στάση κάποιων δυνάμεων της αριστεράς, οι οποίες φαιδρώς έκαναν λόγο για συγκρούσεις και ανταγωνισμούς αστικών τάξεων στον Καύκασο.
Δυστυχώς η κατεστημένη Ελλάδα προσφέρει υποτελώς το σχοινί για να την κρεμάσουν, ελπίζοντας ότι ίσως την λυπηθούν για την αφέλεια της.
Γ. Αβραμίδης: Φαίνεται πως η Τουρκία επιχειρεί να προωθήσει τα συμφέροντα της Δύσης στον ζωτικό χώρο της Ρωσίας, το είδαμε στον Καύκασο, μπορεί να το δούμε και στην Ανατολική Ουκρανία;
Π. Λαφαζάνης: Δυστυχώς η Τουρκία παίζει ανοιχτά το παιχνίδι των ακροδεξιών πραξικοπηματικών κυβερνητικών κύκλων του Κιέβου τόσο στο χώρο της Ανατολικής Ουκρανίας, όπου μάχονται για την ελευθερία και τα δικαιώματα τους οι λεγόμενοι «ρωσόφιλοι», όσο και στην υπόθεση της Κριμαίας, όπου το Κίεβο μαζί με την Άγκυρα καταγγέλλουν τη Ρωσία για δήθεν προσάρτηση της χερσονήσου.
Η Τουρκία, μάλιστα, δεν προσφέρει μόνο πολιτική στήριξη στο αντιρώσικο και τυφλά αμερικανονατοϊκό καθεστώς του Κιέβου αλλά εσχάτως του προσφέρει και ανοιχτή στρατιωτική στήριξη με drones τουρκικής κατασκευής να βομβαρδίζουν τις Λαϊκές Δημοκρατίες της Ανατολικής Ουκρανίας.
Μόνο στην Ελλάδα κάποιοι δεν θέλουν να αντιληφθούν ότι μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας δεν υπάρχει στρατηγική συνεργασία αλλά προσωρινή «λυκοσυμμαχία», η οποία μόλις συγκαλύπτει τον ανοιχτό και αγεφύρωτο ανταγωνισμό ανάμεσα τους σε όλα τα μέτωπα της περιοχής, ο οποίος κινείται στα όρια για να εξελιχθεί σε ανοικτή στρατιωτική σύγκρουση.
Γ. Αβραμίδης: Πριν 8 χρόνια η Ελλάδα έχει διακόψει τους διπλωματικούς και οικονομικούς της δεσμούς με τη Συρία. Πως το σχολιάζετε αυτό, τι πρέπει να κάνει η χώρα μας; Γιατί η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν αποκατέστησε τις διπλωματικές σχέσεις της χώρας μας με τη Συρία;
Π. Λαφαζάνης: Η διακοπή των διπλωματικών σχέσεων της Ελλάδας με την μαχόμενη υπό τον Άσαντ κυβέρνηση της Συρίας υπήρξε μια εθνικά εγκληματική πολιτική πράξη, η οποία στοίχισε πανάκριβα στη χώρα μας, ενώ βοήθησε σημαντικά και «ανέλπιστα» την Τουρκία και τις επεκτατικές επιδιώξεις της σε βάρος της Συρίας.
Αυτήν την πρωτοφανώς εχθρική για τα εθνικά μας συμφέροντα πολιτική στη Συρία συνέχισε με ιδιαίτερο ζήλο η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, δηλώνοντας έτσι ότι είναι φανατικότερη των σκληρών δυτικών κέντρων στην εφαρμογή της νεοψυχροπολεμικής δυτικής στρατηγικής.
Δυστυχώς, ακόμα και σήμερα, η κυβέρνηση Μητσοτάκη-Δένδια δεν έχει αποκαταστήσει κανονικές διπλωματικές σχέσεις με την Συρία, η οποία πολεμά σκληρά τον Τούρκο εισβολέα αλλά και όλες τις ξένες δυνάμεις που παρανόμως βρίσκονται στο έδαφος της. Δυστυχώς, η Ελλάδα ανάμεσα στην Νατοϊκή Τουρκία και σε μια Συρία που την αντιμάχεται με σύμμαχο τη Ρωσία, τάσσεται αναφανδόν με την πλευρά της Τουρκίας. Αυτό είναι το κατάντημα μιας Ελλάδας που άγεται και φέρεται από τα δυτικά κέντρα, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα και συχνά ενταφιάζοντας, τα εθνικά της συμφέροντα.
Γ. Αβραμίδης: Η κυβέρνηση της Τρίπολης στη Λιβύη έχει υπογράψει με την Τουρκία το τουρκολιβυκό μνημόνιο για οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών. Μπορεί, κατά τη γνώμη σας, η Ελλάδα να επενδύσει πολιτικά στον στρατάρχη Χάφταρ για την ακύρωση του τουρκολιβυκού μνημονίου; Ποια υποστηρίζετε πως πρέπει να είναι η πολιτική μας στην Λιβύη;
Π. Λαφαζάνης: Η Ελλάδα δεν θα έπρεπε ποτέ να αναγνωρίσει ως νόμιμη κυβέρνηση της Λιβύης, τα ανδρείκελα του Ερντογάν στην Τρίπολη, τα οποία έχουν επικεφαλής τον Φ.Α.Σάρατζ. Πολύ περισσότερο θα έπρεπε να διακόψει πάραυτα κάθε διπλωματική σχέση με την κυβέρνηση Σάρατζ όταν αυτή έφτασε στο σημείο να υπογράψει το παράνομο Τουρκολιβυκό μνημόνιο.
Οι ελληνικές κυβερνήσεις και τώρα η κυβέρνηση Μητσοτάκη, όφειλαν να στηρίξουν το δίδυμο Σάλεχ-Χαφτάρ, εκ των οποίων ο πρώτος είναι ο πρόεδρος του νόμιμου και εκλεγμένου κοινοβουλίου της Λιβύης και ο δεύτερος είναι ο στρατιωτικός διοικητής των Λιβυκών στρατευμάτων που μάχονται τους παράνομους σφετεριστές της εξουσίας στην Τρίπολη. Πολύ περισσότερο όφειλαν να στηρίξουν το δίδυμο Σάλεχ-Χαφτάρ αφού οι τελευταίοι είχαν ταχθεί καθαρά υπέρ της κατάργησης του αυθαίρετου Τουρκολιβυκού μνημονίου.
Σήμερα, σε μια φάση που διεξάγονται συνομιλίες για μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας, η Ελλάδα οφείλει να στηρίξει δημοκρατικές εξελίξεις στη Λιβύη με γνήσιες εκλογές και την ανάδειξη μιας κυβέρνησης η οποία θα αναλάβει τη δέσμευση να καταργήσει όλα τα πραξικοπηματικά μέτρα του Φ.Α. Σάρατζ και πρώτα από όλα το Τουρκολιβυκό μνημόνιο.
Η Ελλάδα πρέπει κάποτε να αντιληφθεί ότι ο κόσμος δεν περιορίζεται μόνο στο τρίγωνο Βρυξέλλες, Βερολίνο, Ουάσιγκτον, στο οποίο είναι εγκλωβισμένο το ελληνικό πολιτικό κατεστημένο αλλά ότι υπάρχουν και η Βόρεια Αφρική, η Μέση Ανατολή, η Κεντρική Ασία και όλες οι άλλες ζώνες του πλανήτη, οι οποίες αναδύονται, διαδραματίζοντας όλο και μεγαλύτερο ρόλο και με τις οποίες η χώρα μας οφείλει να αναπτύξει ιδιαίτερες σχέσεις, πρώτα από όλα στη μείζονα περιοχή μας.
Γαβριήλ Αβραμίδης
