Είμαστε όλοι προσκεκλημένοι στη μεγάλη αυτή γιορτή βιβλίου, που αρχίζει αύριο και θα διαρκέσει έως την Κυριακή 24 Ιουνίου, στο Μουσείο Εξορίστων Αη Στράτη [Αγίων Ασωμάτων 31, Κεραμεικός, Αθήνα].
Ενθουσιασμένοι οι διοργανωτές από την απόλυτη, όπως λένε, επιτυχία του περυσινού εγχειρήματος το επιχειρούν και φέτος ελπίζοντας προφανώς στην καθιέρωσή του ως θεσμού, που εναντιώνεται εντούτοις στις «θεσμικές» αναγνώσεις.
Εκεί θα παρουσιαστούν από όλους τους εκδότες που θα συμμετάσχουν όλα τα βιβλία τους, «βιβλία ιδιαίτερα και ανορθόδοξα, πέρα από τη λογοτεχνία του συρμού, βιβλία με ιστορίες ανείπωτες, βιβλία τολμηρά, χωρίς ημερομηνία λήξης».
Ποια είναι η «φιλοσοφία» των τριάντα τριών μικρών εκδοτικών οίκων που συνδιοργανώνουν τη γιορτή;
Ιδού: «Θέλουμε να δώσουμε το στίγμα ενός άλλου πολιτισμού, ενός άλλου “ήθους”, που προκρίνει την αυτο-οργάνωση, τη συνεργασία, τη συμπόρευση, την αμφισβήτηση, την αντίσταση, τη δημιουργία και την αλληλεγγύη».
Και ποιος είναι ο σκοπός τους, τι τους ώθησε να προβούν σε αυτήν την ωραία, είναι αλήθεια, ενέργεια;
Διαβάζουμε: «Επιθυμούμε το Θερινό Βιβλιοστάσιο 2018 να γίνει χώρος πολιτιστικών εκδηλώσεων και καλλιέργειας μιας νέας σχέσης με τον αναγνώστη. Πιστεύουμε αυτή η συνεργασία μας να συνεχιστεί και να διευρυνθεί σε ακόμη περισσότερα επίπεδα, ώστε να γίνει το ξεκίνημα για μια νέα άνθηση της “εκτός των τειχών” βιβλιοπαραγωγής».
Είναι που φέτος η Αθήνα ανακηρύχτηκε Παγκόσμια Πρωτεύουσα Του Βιβλίου 2018, που δίνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον στην όλη προσπάθεια, σαν ένα στοίχημα των διοργανωτών να αποδείξουν ότι όντως οι Αθηναίοι είναι φιλαναγνώστες, ότι η Αθήνα δίκαια αξιώθηκε αυτήν την τιμή.
Λένε ότι οι Ελληνες γενικά δεν διαβάζουμε -και δεν μελετάμε. Δεν είναι προς σχολιασμό αυτή η αυθαίρετη (;) αξιωματική απόφανση.
Μπορεί να καταβροχθίζουν λογοτεχνία εύπεπτη και απροβλημάτιστη -και αυτό διάβασμα είναι· μπορεί να έλκονται από αστυνομική λογοτεχνία και να αποστρέφονται ιστορικά και δοκιμιακά βιβλία.
Διαβάζουν. Κάθε ανάγνωση κάνει καλό, αρκεί να έχει ο αναγνώστης καλή διάθεση και να αγαπά την αναρχική συντηρητικότητα του βιβλίου.
Εδώ προκύπτουν δύσκολα. Είναι ο ελληνικός λαός εκπαιδευμένος να διαβάζει [ώστε να μάθει την καταγωγή του, την ιστορία του, την ταυτότητά του]; Η ανάγνωση, όπως και η συγγραφή, είναι εθνικά επαναστατικές πράξεις.
Ενας λαός οφείλει να ξέρει να διαβάζει [να κρίνει, να αμφισβητεί, να δικαιώνει]. Για να το καταφέρει αυτό απαραίτητοι είναι οι συγγραφείς εκείνοι που εκφράζουν την αγωνία για κατάκτηση εθνικής ταυτότητας, που είναι και μία αντίσταση στην ομογενοποιημένη ανθρωπινότητα και ισοπεδωτικότητα [οι δύο τελευταίοι όροι είναι κατανοητοί, ελπίζω].
Οπως είδαμε, οι μικροί αυτοί εκδοτικοί οίκοι πασχίζουν να φτιάξουν αναγνώστες, εννοείται να τους τέρψουν με την «ανορθοδοξία» των συγγραφέων που έχουν επιλέξει να εκδώσουν.
Ο αναγνώστης δεν είναι χάπατο, ξέρει να ξεχωρίζει ποιος τον σέβεται και αντιλαμβάνεται με τον δικό του μυστικό τρόπο την αξία ενός συγγραφέα και την ευσχημοσύνη που προκαλεί μέσα του η ανάγνωση του βιβλίου.
Εδώ και χρόνια μερικοί υποστηρίζουν -και, σε ό,τι με αφορά, έχουν δίκιο- ότι η ανάγνωση είναι η μόνη πράξη χωρίς καταστολή.
Εχουμε και λέμε: Τριάντα τρεις εκδοτικοί οίκοι, μπαρ, μουσική, κουβεντούλα -ίσως και χορός [για να κορυφωθεί η γιορτή].
*Πηγή: efsyn.gr