Τα νέα από τη Μαδρίτη είναι θαυμάσια. Δεν χρειάζονται εκλογές για να αλλάξει ο πρωθυπουργός, δεν χρειάζεται προεκλογικό πρόγραμμα που θα μετουσιωθεί σε κυβερνητικό και προϋπολογισμό.
Όλα γίνονται με πράξη συμφωνίας: η κοινοβουλευτική πλειοψηφία-με μια σοβαρή αφορμή-αλλάζει σύνθεση και όλα κυλούν σύμφωνα με το από τις αρχές της παρούσας δεκαετίας εκπονηθέν στο Βερολίνο και τις Βρυξέλλες πρόγραμμα της υπέρ της γερμανικής οικονομίας λιτότητας. Με μικρές ίσως-ίσως διορθωτικές κινήσεις.
Ο Πέδρο Σάντσεθ, ο ηγέτης των σοσιαλδημοκρατών, το δήλωσε δεχόμενος τα συγχαρητήρια του απελθόντος πια Μαριάνο Ραχόι, ότι δεν προτίθεται να καταθέσει δικό του προϋπολογισμό και θα εφαρμόσει τον ψηφισθέντα από τη συντηρητική κυβέρνηση, την πιο διεφθαρμένη στην ιστορία της Ισπανίας, και μάλιστα με δικαστική βούλα.
Πρόθυμος να τον στηρίξει δήλωσε και ο αρχηγός των αριστερών Ποντέμος Πάμπλο Ιγκλέσιας, ο οποίος δείχνει έτοιμος να κάνει τη δεύτερη σημαντικότερη στη ζωή του μετακόμιση, αυτή τη φορά από τα έδρανα της αντιπολίτευσης στα έδρανα της συμπολίτευσης. Η πρώτη ήταν προ μηνός, όταν εγκατέλειψε το ταπεινό διαμέρισμα της Μαδρίτης στο οποίο διέμενε, για να μετακινηθεί στην έπαυλη του Γαλαπαγάρ, μόνο και μόνο, όπως ισχυρίστηκε, για να ζήσει μια πιο ανθρώπινη ζωή μαζί με την οικογένειά του. Όλε!
Οι εκλογές θα γίνουν στην ώρα τους. Σε περίπου έναν χρόνο από τώρα, ή λίγο νωρίτερα, αν αυτό κρίνει ο νέος πρωθυπουργός και οι ηγέτες της υπό διαμόρφωση πλειοψηφίας της οποίας θα ηγείται. Μέχρι τότε θα επιδείξει σύνεση, ενώ για όποια συμφορά πέφτει στις πλάτες των μη προνομιούχων Μαδριλένων, Καστιγιάνων, Ανδαλουσιανών, Καταλανών, Βάσκων κλπ θα ευθύνεται η προηγούμενη ανεύθυνη και καταστροφική κυβέρνηση της δεξιάς.
- Προφανώς οι εξελίξεις στη Μαδρίτη δεν είναι πρωτόγνωρες. Δεν κάνουν την Ευρώπη γενικώς και την Ελλάδα ειδικότερα να μένει με το στόμα ανοιχτό από την έκπληξη. Συνέβη και εις τας Αθήνας, όπως έχει συμβεί και εις Παρισίους. Με ή χωρίς εκλογές.
Η πρωθυπουργία μνημονιακού Λουκά Παπαδήμου γεννήθηκε με κοινοβουλευτική ανατροπή του επίσης μνημονιακού Γιώργου Παπανδρέου. Μέσα σ’ αυτές τις οριακά δημοκρατικές διαδικασίες γαλουχήθηκε ως μνημονιακός ο συντηρητικός Αντώνης Σαμαράς για να αναλάβει κι αυτός κάποια στιγμή την πρωθυπουργία συνεπικουρούμενος από τον σοσιαλιστή μνημονιακό Ευάγγελο Βενιζέλο.
Όταν ήρθε η ώρα, έπεσε κι αυτός υπό την απειλή της κοινοβουλευτικής αδυναμίας (να εκλέξει πρόεδρο Δημοκρατίας της αρεσκείας του), για να αναλάβει ο αριστερός Αλέξης Τσίπρας. Ο οποίος επίσης μεταλλάχθηκε σε μνημονιακό προκειμένου να σώσει τη χώρα από περιπέτειες, στις οποίες όλως παραδόξως ο ίδιος θα την εισήγαγε πριν μάθει ότι όντως είναι περιπέτειες και όχι υγιής περίπατος στις όχθες του Ιλισού. Το έμαθε όταν ταυτοχρόνως πληροφορήθηκε ότι από δεκαετίες πια δεν υπάρχει και Ιλισός πίσω από την αυλή του μεγάρου Μαξίμου.
Το πολιτικό (καλώς εννοούμενο) παιχνίδι στην Ισπανία έχει καεί. Από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές του. Όπως κάηκε και στην Ελλάδα. Νωρίτερα είχε καεί στη Γαλλία από τον Ολάντ, στην Ιταλία δεν συμμαζεύεται, ενώ στη Γερμανία, η οποία ασθμαίνουσα προσπαθεί να κρατήσει τα πρωτεία της οικονομικής ανάπτυξης στην Ευρώπη εις βάρος όλων των άλλων λαών, έχει επίσης πυρποληθεί από την πολυετή σύμπραξη της συντηρητικής Άγγελας Μέρκελ με τους σοσιαλδημοκράτες πότε του Ζίγκμαρ Γκάμπριελ και πότε του Μάρτιν Σουλτς.
Μέσα σ’ όλα αυτά ο ορκισμένος μνημονιακός Κυριάκος Μητσοτάκης ζητεί εκλογές. Αλλά για ποιον λόγο; Μόνο για προσωπικό. Τίποτε δεν θα αλλάξει στην ελληνική κοινωνία.
*Πηγή: Hellasjournal.gr
