Η συζήτηση στη Βουλή για το Σύνταγμα ήρθε να δείξει ότι σήμερα κυβέρνηση και αντιπολίτευση αντιμετωπίζουν το κοινοβούλιο απλώς και μόνο ως προεκλογική πασαρέλα.
Γιατί εάν γινόταν πραγματικά συζήτηση για το Σύνταγμα, δηλαδή συζήτηση για το πώς θέλουμε να λειτουργεί το Σύνταγμα και οι θεσμοί στη χώρα μας, θα το είχε καταλάβει και η κοινωνία.
Εδώ είχαμε μια συνταγματική αναθεώρηση που ανακοινώθηκε μετά τυμπανοκρουσιών το 2016, αλλά μετά την ξέχασε ακόμη και ο ΣΥΡΙΖΑ. Θυμάται κανείς ότι υπήρξε έως και «επιτροπή διαλόγου»;
Βλέπετε, τότε το ζήτημα ήταν να πετύχουμε τα «προαπαιτούμενα» για να μπορεί να βάλει γραβάτα ο Τσίπρας το 2018 και να πανηγυρίζει ότι «βγήκαμε από τα μνημόνια» (που δεν βγήκαμε).
Σιγά που θα ασχολιόταν ο ΣΥΡΙΖΑ με την επεξεργασία προτάσεων για το Σύνταγμα, τη «συζήτηση με την κοινωνία», την παρουσίαση επιχειρημάτων, τις επαφές με μαζικούς φορείς κ.λπ.
Όταν ξεμπέρδεψαν με τα μνημόνια και αποφάσισαν να οργανώσουν την προεκλογική εκστρατεία, θυμήθηκαν και το Σύνταγμα γιατί θεώρησαν ότι έτσι θα «έφτιαχναν αφήγημα». Και τότε και προτάσεις κατέθεσαν και διαδικασία πρότειναν.
Μόνο που αυτό δεν ήταν σοβαρή συζήτηση για ένα τόσο σημαντικό θέμα. Ήταν απλώς ένα κυνήγι «συμβολισμών».
Βέβαια σε αυτό είχαν τη βοήθεια και της αντιπολίτευσης. Γιατί και η ΝΔ καμιά όρεξη δεν είχε να συζητήσει αναθεώρηση. Το μόνο που την ένοιαζε ήταν να φαίνεται ότι είναι απέναντι από τον ΣΥΡΙΖΑ. Γι’ αυτό και αρχικά είχε πει ότι μπορεί και να μη συμμετείχε στη διαδικασία.
Και όταν αποφάσισε η ΝΔ να μπει στη διαδικασία, απλώς παρέθεσε τα άρθρα που ήθελε να αναθεωρήσει και να προβάλει θέματα που θεωρούσε ότι «συγκινούν» το ακροατήριό της. Και έτσι βλέπουμε την αντιπολίτευση να θεωρεί ότι σε μια χώρα όπου οι γονείς δεν έχουν λεφτά να στείλουν τα παιδιά τους στο δημόσιο πανεπιστήμιο, αυτό που λείπει είναι τα ιδιωτικά ΑΕΙ!
Και γι’ αυτό ακόμη και στη Βουλή προεκλογικές ομιλίες είδαμε και προσπάθεια να δείξουν «ηγετικό προφίλ». Όμως, το Σύνταγμα απαιτεί σοβαρότητα και συναίνεση.
Γνωρίζουν άλλωστε ότι ούτε και η κοινωνία πιστεύει ότι όλα αυτά έχουν σημασία.
Γιατί είναι μια κοινωνία που πέρασε από πάνω της ο οδοστρωτήρας των μνημονίων, που είδε ότι μπροστά στις απαιτήσεις των δανειστών το Σύνταγμα ήταν ανίσχυρο, που είδε κυβερνήσεις όλων των αποχρώσεων και δικαστήρια να αποφαίνονται ότι υπέρτατος νόμος είναι η βούληση της Τρόικας.
Όμως, όλα αυτά είναι και δυσάρεστα και μελαγχολικά.
Γιατί δείχνουν ότι μια κοινωνία μειωμένων προσδοκιών απλώς προσπαθεί να τα φέρει βόλτα, γνωρίζοντας ότι απέναντί της έχει ένα πολιτικό προσωπικό περιορισμένης ευθύνης.
