Είναι ένα περίεργο συναίσθημα – δεν ξέρω αν το νιώθετε κι εσείς. Παρά την προεκλογική φασαρία που κάνουν οι δυο κοκορομάχοι (μια φασαρία κοκορόμυαλη), στην πιάτσα δεν κυκλοφορεί αίσθημα εκλογών.
Λίγες μόνο μέρες πριν από τις ευρωεκλογές κι ελάχιστα πράγματα στην επικράτεια προσιδιάζουν σε εκλογικό κλίμα. Εκτός από κάτι χαροκαμένες συγκεντρώσεις των κοκορομάχων σε ανοιχτούς ή κλειστούς χώρους κι εκτός από την άχαρη εμφάνιση στις οθόνες μας διαφόρων πολεμιστών περί όνου σκιάς, ουδέν θυμίζει εκλογές. Λογικόν.
Οι πολίτες αποξενωμένοι. Οι πολιτικοί κούφιοι, ο διάλογος ανύπαρκτος, η λάσπη με το καντάρι, πραγματικά πρόκειται για την πιο τζούφια προεκλογική περίοδο των τελευταίων δεκαετιών.Λογικόν.
Δεν υπάρχουν επίδικα στο προτεκτοράτο, δεν διακυβεύονται λύσεις, δεν εκκρεμούν ερωτήματα, δεν απασχολούν πιθανές επιλογές. Το πράγμα είναι στρωμένο, έχει πάρει τον δρόμο του και ο καυγάς των κοκορομάχων αφορά σε παραλλαγές του ίδιου αμανέ.
Ουδέν απ’ τα σοβαρά συζητείται, όπως συνήθως άλλωστε σε προεκλογικές περιόδους, αλλά αυτήν τη φορά όλα έχουν πέσει πολύ χαμηλά – ανούσια κι ευτελή. Τόσον που να γίνονται ανυπόφορα.
Ένας ορυμαγδός από στρατηγήματα της δεκάρας, ποιος θα παγιδεύσει ποιον, με διαστρεβλώσεις, δίκες προθέσεων, fake news, συκοφαντίες και παραλογισμούς. Λογικόν.
Έτσι συμβαίνει στα προτεκτοράτα.
Δεν υπάρχει πάπλωμα, δεν υπάρχει ταμπακέρα, ο καυγάς γίνεται για το τίποτα. Γίνεται για την κουραμάνα που θα τρώει όποιος θα εκτελεί καλύτερα διαταγές των Επικυριάρχων. Δεν ακούει ο κόσμος τα λόγια των κοκορομάχων, δεν τα πιστεύει. Λογικόν.
Όλοι ξέρουμε ότι «η τύχη μας έχει κριθεί στη Ρώμη» (αν και ο στίχος του ποιητή είναι πια φτωχός για να αποδώσει την κατάντια μας). Κι έτσι διανύουμε τις τελευταίες μέρες προς τις εκλογές σαν να μην πρόκειται για εκλογές.
Όμως (νιώθω, ίσως να κάνω και λάθος) ότι βαδίζουμε με τα δόντια σφιγμένα, τις γροθιές το ίδιο, με μια βουή από λόγια που θέλουν να ειπωθούν. Και θα ειπωθούν…
