Καθ’ όλη την προηγούμενη εβδομάδα, είδαμε ακόμα μία απάνθρωπη περίπτωση αστυνομικής βαναυσότητας στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής με την κτηνώδη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ. Κύμα δημόσιας οργής ακολούθησε την ανεπαρκή απάντηση της αστυνομίας να «απολύσει» τους τέσσερις υπεύθυνους αστυνομικούς, χωρίς καμία άλλη συνέπεια. Σε πολλές πόλεις υπήρξαν, και συνεχίζουν να γίνονται, μαζικές ταραχές και διαμαρτυρίες. Η κοινή κραυγή των καταπιεσμένων συγκεντρώνεται γύρω από την ιδέα «καμία δικαιοσύνη καμία ειρήνη» (no justice no peace). Το φαινόμενο αυτό εγείρει το σημαντικό ερώτημα του πώς ένα σύστημα, διαποτισμένο από μία ματωμένη ιστορία που βασίζεται στην υπεροχή της λευκής φυλής, τον καπιταλισμό και την αποικιοκρατία, μπορεί να αποδώσει ποτέ πραγματική και ουσιαστική δικαιοσύνη. Κάποιοι καλούν για μεταρρυθμίσεις στην αστυνομία. Κάποιοι για ανακατανομή των κονδυλίων. Κάποιοι επιχειρηματολογούν ότι η κατάργηση της αστυνομίας είναι η καλύτερη επιλογή. Πολλοί, ακόμα και μέσα στην Αριστερά, δεν μπορούν να φανταστούν ένα τέτοιο σύστημα ως βιώσιμο.
Παρ’ όλα αυτά, ένα τέτοιο σύστημα υπάρχει ήδη στη Ροζάβα, την αυτόνομη και αυτοδιοικούμενη επαρχία της Βόρειας Συρίας. Στη Ροζάβα, ο συνδυασμός των Ασάγιζ (Assayish) και των HPC (Αμυντικές Δυνάμεις Πολιτών) δουλεύει δημιουργώντας μία συμβιωτική σχέση που παρέχει ασφάλεια και προστασία στην κοινότητα.
Οι Ασάγιζ λειτουργούν ως τροχονόμοι, συλλαμβάνουν εγκληματίες, προστατεύουν θύματα ενδοοικογενειακής βίας, υπηρετούν ως φύλακες για κύρια κυβερνητικά κτήρια, και ελέγχουν την κίνηση ανθρώπων και προϊόντων από το ένα καντόνι στο άλλο. Οι HPC, από την άλλη, είναι πολίτες σε κάθε γειτονιά που έχουν εκπαιδευτεί σε βασικές αρχές αστυνόμευσης. Περιπολούν μόνο τη δική τους γειτονιά, εκτός αν προστατεύουν κόσμο σε φεστιβάλ, μνημονεύσεις μαρτύρων, τοπικές εκδηλώσεις και βραδινές περιπολίες. Ο σκοπός και των δύο δυνάμεων είναι ρητά η προστασία των πολιτών, ειδικά από εξωτερικές απειλές όπως τρομοκρατικές δυνάμεις. Είναι πάντα οι HPC που προστατεύουν τη γειτονιά, ποτέ οι Ασάγιζ.
Οι Ασάγιζ προστατεύουν την «πόλη», οι HPC την «κοινότητα». Και οι δύο οργανώσεις αποτελούνται από τουλάχιστον 40% γυναίκες, αν όχι παραπάνω.
Οι πιθανότητες εγκαθίδρυσης ιεραρχιών δύναμης και εξουσίας μειώνονται σημαντικά σε αυτή την εναλλακτική μέθοδο αυτοοργάνωσης. Πολίτες προστατεύουν άλλους πολίτες με τους οποίους ζουν και συναναστρέφονται καθημερινά. Η εγγύτητα των «δυνάμεων ασφαλείας» με την κοινότητα, προερχόμενοι από την ίδια τη γειτονιά, εξασφαλίζει τη μη ύπαρξη βίαιων περιστατικών. Όπου εμφανίζονται κοινοτικοί μηχανισμοί δικαιοσύνης, τιμής και αποκατάστασης, ενεργοποιούνται άμεσα μέσα από τις κομμούνες της γειτονιάς. Το μονοπώλιο αυτής της διαδικασίας προλαμβάνεται ακόμη περισσότερο με την ενθάρρυνση της συμμετοχής όλων στη σύνθεση των δομών. Όλοι μπορούν να συμμετέχουν εθελοντικά και η δράση αυτή περικλείει και τους ηλικιωμένους, ειδικά τις γυναίκες, ως πηγή δημόσιας προστασίας.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο εμψυχωτικό∙ τίποτα δεν αποκαθιστά περισσότερο την ψυχή μία τραυματισμένης και πληγωμένης από τον πόλεμο κοινότητας από το να βλέπει τις μητριαρχικές ηγετικές μορφές της να στέκονται περήφανα στις γωνίες κραδαίνοντας αυτόματα όπλα και προστατεύοντας τους συνανθρώπους τους.
Σε αντίθεση με τις τρομακτικές εικόνες αστυνομικής βίας στις ΗΠΑ, αυτές οι εικόνες δεν προξενούν τρόμο αλλά κοινωνική αυτοπεποίθηση, περηφάνια, αξιοπρέπεια, αυτοσεβασμό και το αίσθημα του ανήκειν. Βέβαια, στη Ροζάβα, οι ηλικιωμένοι καλούνται να αναλάβουν περισσότερα καθήκοντα και επειδή οι περισσότεροι νεαροί άνδρες και γυναίκες είναι ακόμα στην πρώτη γραμμή του πολέμου κατά των τρομοκρατών του ISIS.
Η κοινωνική οικολογία αυτού του συστήματος προστατεύεται μέσα από την ενθάρρυνση της συμμετοχής των γυναικών, τον βαθύ σεβασμό προς την πολυπολιτισμικότητα και την ιερότητα της οικολογίας. Αυτό το σύστημα καθιερώθηκε μέσα από συντονισμένες προσπάθειες εκδημοκρατισμού, εκπαίδευσης και αναδιαμόρφωσης της κοινωνίας κατά των πατριαρχικών, κοινωνικοπολιτικών, οικονομικών και πολιτισμικών ιεραρχιών. Δεν είναι αρκετό να δημιουργούνται απλώς εναλλακτικοί θεσμοί, χωρίς να υπάρχουν σημαντικές ενέργειες εκπαίδευσης μέσα στην κοινωνία. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να επιτευχθεί μακροχρόνια μία ουσιαστική και οργανική αλλαγή.
Για να επιτευχθεί ο στόχος της κοινωνικής επανεκπαίδευσης, οι πολίτες συμμετέχουν συχνά σε ακαδημίες για έναν, δύο ή τρεις μήνες κάθε φορά, με ένα εθελοντικό σύστημα που είναι, επίσης, βασισμένο σε κάθε κλάδο των κυβερνητικών θεσμών. Για παράδειγμα, το Υπουργείο Παιδείας θα συνθέσει μία ομάδα 30 δασκάλων κάθε φορά για να εισέλθουν στις ακαδημίες. Οι πολίτες συνεχίζουν να πληρώνονται κατά τη διάρκεια της φοίτησής τους. Οι μητέρες μπορούν να φέρουν μαζί τα παιδιά τους, με δωρεάν επίβλεψη, καθώς μαθαίνουν για τα πολιτικά τους καθήκοντα, τα δημοκρατικά τους δικαιώματα, την έμφυλη απελευθέρωση, την οικολογική βιωσιμότητα, την ιστορία του καπιταλισμού και ακόμα περισσότερα.
Όσο βρίσκονται εκεί, όλοι συμμετέχουν στην καθημερινή καθαριότητα, στο μαγείρεμα και στη διαχείριση του εκπαιδευτικού κέντρου. Η κοινωνική συνύπαρξη προάγεται ως μία σκόπιμη και συνειδητή προσπάθεια να επανοργανωθεί και να επανασχηματιστεί η κοινωνία. Τα μέλη της τάξης επιστρέφουν στην κοινότητα και γίνονται μέλη των Ασάγιζ, των HPC, των κομμούνων, των συνεταιρισμών και των τοπικών συμβουλίων. Οι πολίτες ενθαρρύνονται να συμμετέχουν στα πολλαπλά στάδια συμμετοχής και στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων.
Παρ’ όλα αυτά, προτού να γίνει εφικτή η εγκαθίδρυση αυτού του εναλλακτικού συστήματος, χρειάστηκε να εμφανιστεί και μία εναλλακτική ιδεολογία που θα παρείχε το σχέδιο για αυτή την ιδεατή, δημοκρατική κοινωνία. Το σύστημα αυτό δουλεύει βασισμένο στη θεωρία του Κούρδου ηγέτη Αμπντουλάχ Οτσαλάν για τον Δημοκρατικό Συνομοσπονδισμό, που με τη σειρά της είναι εμπνευσμένη από την Κοινωνική Οικολογία του Αμερικανού θεωρητικού Μάρρεϋ Μπούκτσιν.
Μία από τις θεμελιώδεις αξίες του Δημοκρατικού Συνομοσπονδισμού είναι η αντι-ιεραρχική προσέγγιση των κοινοτικών δομών και συνύπαρξης, ξεκινώντας από το δύσκολο έργο της προώθησης της γυναικείας απελευθέρωσης και συμμετοχής σε όλες τις πλευρές του δημόσιου στίβου. Ένα ποσοστό συμμετοχής 40/60 κρίθηκε απαραίτητο σε όλες τις διοικητικές και εκτελεστικές δομές. Αυτό περιλαμβάνει και τη συμπροεδρία σε όλες τις θέσεις διοίκησης, όπου μία θέση ανήκει σε έναν άνδρα και σε μία γυναίκα. Ουσιαστικά, ένα σύστημα βασισμένο στην ενεργή προώθηση της ισότητας ανάμεσα σε εθνοτικές, θρησκευτικές και λήψης-αποφάσεων διαδικασίες είναι θεμελιώδους σημασίας για τη λειτουργία του αντι-ιεραρχικού μοντέλου. Το σύστημα είναι, επίσης, βασισμένο στη θέση ότι οι θεσμοί με υψηλά ποσοστά συμμετοχής γυναικών τείνουν να είναι περισσότερο δημοκρατικοί και συμπεριληπτικοί από τη φύση τους. Σύμφωνα με τον Οτσαλάν:
«Ο βαθμός στον οποίο μία κοινωνία μπορεί να μεταμορφωθεί ριζικά ορίζεται από τον βαθμό στον οποίο η αλλαγή μπορεί να επιτευχθεί από τις γυναίκες. Παρομοίως, το εύρος της ελευθερίας και ισότητας των γυναικών καθορίζει την ελευθερία και ισότητα σε όλους τους τομείς μίας κοινωνίας. Συνεπώς, ο εκδημοκρατισμός της γυναίκας είναι καθοριστικής σημασίας για τη μόνιμη εγκαθίδρυση της δημοκρατίας και της κοσμικής κοινωνίας. Για ένα δημοκρατικό έθνος, η ελευθερία της γυναίκας έχει τεράστια σημασία, καθώς η απελευθερωμένη γυναίκα συνιστά την απελευθερωμένη κοινωνία. Με τη σειρά της, η απελευθερωμένη κοινωνία συνιστά ένα δημοκρατικό έθνος».
Ο ιδεολογικός προσανατολισμός της Ροζάβα επιχειρεί να υπονομεύσει όλα όσα γνωρίζουμε για το κράτος, την ειρήνη, την απελευθέρωση και τη συνύπαρξη.
Είναι κατηγορηματικά αντι-ιεραρχικός σε όλες του τις μορφές. Από τη σύλληψη του συστήματος της Βεστφαλίας, διαιρεμένες μειονότητες ανθρώπων, υπό το ζυγό της αποικιοκρατίας, ζούσαν σε τεχνητά και εξουσιαστικά έθνη-κράτη∙ σε ένα βίαιο και ιεραρχικό σύστημα αποκλεισμού που διδάσκει ότι η ποικιλομορφία είναι η αντίθεση του πατριωτισμού και του εθνικισμού. Η ποικιλομορφία πρέπει να θυσιαστεί στον ματωμένο βωμό του έθνους-κράτους που έχει μία γλώσσα, μία σημαία, μία ταυτότητα, έναν εθνικό μύθο.
Αυτή η ιστορία δίδαξε στους καταπιεσμένους, στους εκδιωγμένους και τους απάτριδες ότι μόνο η ύπαρξη ενός κράτους θα φέρει την απελευθέρωση. Όμως, αυτή η διαδικασία οδηγεί φυσικά στην καταπίεση άλλων μειονοτήτων που υπάρχουν μέσα στα σύνορα αυτού του κράτους.
Αντιθέτως, μέσα από το έργο του Μπούκτσιν και του Οτσαλάν, εμφανίστηκε ένα εναλλακτικό σχέδιο στο οποίο καθίσταται δυνατό αρχέγονα μίση και βαθιά εδραιωμένα εθνοθρησκευτικά χάσματα να αντιμετωπιστούν μέσα από ένα ριζικό, από-τα-κάτω, μοντέλο Δημοκρατικού Συνομοσπονδισμού. Ο Δημοκρατικός Συνομοσπονδισμός ενώνει το πλούσιο μωσαϊκό πολιτισμών και θρησκειών σε μία εμπλουτισμένη κοινωνία που ανθεί μέσα από την ποικιλομορφία και που δεν προσπαθεί να την εξαλείψει προς το συμφέρον μίας συγκεκριμένης κυρίαρχης ομάδας.
Πολλοί αριστεροί έχουν κάνει το λάθος να πουν ότι αυτή η θεωρία υπονοεί πως όλες οι εκφράσεις εθνικής ταυτότητας πρέπει να εξαλειφθούν. Ότι ο Κουρδικός, Αρμένιος, Ασσυριακός, Γιαζίντι «εθνικισμός» δεν πρέπει να εκφράζεται. Αυτό αποτελεί μία βαθιά οριενταλιστική και δυτικοκεντρική προσέγγιση. Το να ζητά κανείς από τους Γιαζίντι να σταματήσουν να είναι Γιαζίντι ή από τους Κούρδους να σταματήσουν να είναι Κούρδοι, απλά εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστικών και γενοκτονικών δυνάμεων που έχουν βασίσει τις ιδρυτικές αρχές τους στην εξόντωση των βαθιά καταπιεσμένων μειονοτήτων.
Στη Ροζάβα, αντιθέτως, αυτή η θεωρία σημαίνει ότι οι διαφορετικές κουλτούρες πρέπει να συνυπάρχουν ελεύθερα, εκφράζοντας την πλούσια ομορφιά και τα χρώματα της αρχαίας ιστορίας τους. Σε αυτό το πλαίσιο, ο πατριωτισμός του να αισθάνεσαι περήφανος για την ταυτότητά σου συνδυάζεται με αποκεντρωμένους μηχανισμούς συνύπαρξης που βασίζονται στην ενεργή αποδόμηση των ιεραρχιών της εξουσίας. Αυτό μεταφράζεται σε ρητό σεβασμό της πολυπολιτισμικότητας και όχι στο να ζητάς αποικιοκρατούμενες και καταπιεσμένες εθνοθρησκευτικές μειονότητες να σχηματίσουν μία εναλλακτική «υπηκοότητα» βασισμένη στην άρνηση όλων όσων έχουν παλέψει να συντηρήσουν μέσα από αιώνες εξαναγκαστικής αφομοίωσης. Η Ροζάβα πιστεύει ότι η πολυπολιτισμικότητα είναι αναγκαία συνθήκη και η ραχοκοκαλιά του δημοκρατικού έθνους.
Τα σχολεία στη Ροζάβα, επομένως, διδάσκουν και στις τρεις κυρίαρχες γλώσσες που περιλαμβάνουν τα κουρδικά, τα αραβικά και τα συριακά. Τα σήματα και οι ταμπέλες στους δρόμους είναι γραμμένα και στις τρεις γλώσσες.
Σε μειονότητες, όπως οι Αρμένιοι, δίνεται επιπλέον δυνατότητα λήψης αποφάσεων και επιπλέον «θέσεων» σε συμβούλια εξασφαλίζοντας ότι ο νόμος της πλειοψηφίας δεν συμβάλλει στην εξάλειψη της φωνής τους. Κατεστραμμένες εκκλησίες ξαναχτίζονται και γίνονται ορατές, πολυπολιτισμικά φεστιβάλ προωθούνται και προβάλλεται εξίσου η τέχνη, η κουλτούρα, η μουσική και η λογοτεχνία διαφορετικών πολιτισμών.
Η ποικιλομορφία ενθαρρύνεται, προωθείται, υποστηρίζεται και γιορτάζεται αντί να απειλείται, να διαγράφεται, να θανατώνεται.
Σε αυτό το σύστημα, οι άνθρωποι ενθαρρύνονται να συμμετέχουν στην κοινωνία των πολιτών ώστε τα ενδιαφέροντα και οι ανάγκες να εκφράζονται διαμέσου εναλλακτικών μηχανισμών παρά μέσω εθνοθρησκευτικών γραμμών. Αυτός ο πολιτικός προσανατολισμός δουλεύει μόνο όταν οι πολίτες δεν νιώθουν φοβισμένοι λόγω των πολιτισμικών τους ταυτοτήτων. Με αυτόν τον τρόπο, η αποξένωση, ο κατακερματισμός και το αποικιοκρατικό άγχος αποφεύγονται και δημιουργείται μία πληθώρα διασυνδεμένων λεωφόρων κοινωνικής και πολιτικής έκφρασης. Παρομοίως, ενθαρρύνεται και αναμένεται η πολιτική και πολιτειακή συμμετοχή.
Η απο-πολιτικοποίηση, η απάθεια και η μη συμμετοχή θεωρούνται ως η αντίθεση μίας δημοκρατικής κοινωνίας.
Επομένως, το σύστημα αναδιαμορφώνει το πολιτειακό σώμα βάσει μίας διαφορετικής ψυχολογίας της απελευθέρωσης. Αποδομεί εσωτερικευμένα μίση και καταπιέσεις του εαυτού και των άλλων. Ξηλώνει αποικιοκρατικές και καπιταλιστικές πρακτικές διαγραφής του Άλλου, σε αυτό που ο Εντουάρντο Γκαλεάνο ονομάζει τον «κανένα»: είναι οι «κανείς: κανενός παιδιά, ιδιοκτήτες του τίποτα… οι κανείς, οι τίποτα, τρέχοντας σαν τους λαγούς, πεθαίνοντας μέσα στη ζωή, κατεστραμμένοι με οποιαδήποτε τρόπο». Για να επιτύχει κάθε ιδεολογία της απελευθέρωσης πρέπει να αναδημιουργήσει έναν Εαυτό, έναν κάποιον από αυτούς που θα σχημάτιζαν τους Άλλους, τους κανείς.
Έχει αποδομήσει η Ροζάβα όλες τις μορφές ρατσισμού, ταξικής δομής, έμφυλης προκατάληψης ή άλλες μορφές διακρίσεων;
Σίγουρα και όχι, αλλά αναδομεί ενεργά την κοινωνία ώστε να αποφύγει και να εξαλείψει αυτές τις μορφές καταπίεσης σε αναζήτηση μίας πραγματικά δημοκρατικής κοινωνίας. Επομένως, είναι σημαντικό να μην την εξιδανικεύουμε, αλλά να τη βλέπουμε ορθολογικά, με σκοπό να καταλάβουμε τι δουλεύει, τι δεν δουλεύει και τι πρέπει να διορθωθεί. Η καινοτομία είναι απαραίτητη καθώς η αποφυγή του δογματισμού είναι ζωτικής σημασίας στην επίτευξη μίας δίκαιης και δημοκρατικής κοινωνίας. Με τα λόγια του Μάρρεϋ Μπούκτσιν, «εάν δεν καταφέρουμε το αδύνατο, θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε το αδιανόητο».
Το ουσιώδες μάθημα εδώ είναι ότι ο εναλλακτικός κόσμος που έχεις φανταστεί υπάρχει ήδη και λειτουργεί. Είναι πληγωμένος και εγκαταλελειμμένος αλλά ακόμα αναπνέει, παρ’ όλη την έλλειψη στήριξης από τη διεθνή Αριστερά, παρά τις συνεχείς εισβολές και προσαρτήσεις, την αποικιοκρατία, τις εθνοκαθάρσεις, τη χρήση παράνομων χημικών όπλων εναντίον του από την Τουρκία και τις συμμαχικές τρομοκρατικές δυνάμεις της.
Η απανθρωπιά και η βία που βιώνει η μαύρη κοινότητα στις ΗΠΑ έχει σοκάρει και σημαδέψει όλους όσοι διαθέτουν συνείδηση και όλους όσοι επιθυμούν να χτίσουν κοινωνίες βασισμένες στον αλληλοσεβασμό, την ανθρωπιά, τη συνεργασία, και τη συμπαράσταση. Για να υπάρξει αυτή η εναλλακτική κοινωνία στις Ηνωμένες Πολιτείες, θα πρέπει οι επαναστάσεις των λαών του τρίτου κόσμου να ληφθούν υπόψη με περισσότερη σοβαρότητα, να μελετηθούν και να προσομοιωθούν ενεργά. Μαθήματα πρέπει να διδαχθούν, ερωτήσεις πρέπει να γίνουν, ιδέες να ανταλλαχθούν και καινοτόμες αλλαγές να υλοποιηθούν, ώστε να ταιριάξουν στις συγκεκριμένες κοινωνικοπολιτικές δομές διαφορετικών κοινωνιών.
Ολόκληρη η κοινωνική οικολογία του αμερικανικού συστήματος έχει διαταραχθεί από τη μαζική φτώχεια, την εισοδηματική ανισότητα, την κλοπή μισθών, την έλλειψη υγειονομικής περίθαλψης, την έλλειψη στέγασης, μαζικών φυλακίσεων, κατεστραμμένων οικοσυστημάτων και δηλητηριασμένου νερού. Η σύλληψη και φυλάκιση, όχι μόνο του Ντέρεκ Μ. Σόβιν (Derek M. Chauvin), αλλά και των υπόλοιπων τριών αστυνομικών υπεύθυνων για τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόυντ, δεν μπορεί να είναι παρά μόνο μία συμβολική κίνηση στον αγώνα για δικαιοσύνη.
Η αστυνομική βιαιότητα είναι συνυφασμένη με μία συστηματική πρακτική πολλών διασταυρωμένων στρωμάτων βίας, καταπίεσης, και αδικίας. Πρέπει να αναρωτηθούμε με τι μοιάζει μία αληθινή, διαρκής και αποτελεσματική δικαιοσύνη. Τίποτα δεν θα φτάσει περισσότερο κοντά στο ιδεατό από το να ανατρέψουμε ολόκληρο το άδικο σύστημα που έχει τις ρίζες του στην ιδεολογία κατά της μαύρης ταυτότητας.
Ως Κούρδοι, παρακολουθούμε, σε όλη τη Μέση Ανατολή, τις μαύρες κοινότητες και τους συμμάχους τους στις Ηνωμένες Πολιτείες να εξεγείρονται. Επευφημούμε το επαναστατικό τους κουράγιο, την ακλόνητη δέσμευσή τους στη δικαιοσύνη, και την επιθυμία τους για ελευθερία. Οι κραυγές τους για δικαιοσύνη ηχούν και μέσα στη δική μας καρδιά. Και οι δύο χτυπάνε στον ρυθμό μίας ελευθερίας που μας αρνούνται.
Μπορεί οι αλυσίδες μας να είναι διαφορετικές, αλλά στο τέλος αντιμετωπίζουμε το ίδιο καταπιεστικό σύστημα που συνεχίζει να μας σκοτώνει και να μας επιβάλλεται με τη βία. Με τη Ροζάβα, έχουμε εξασφαλίσει ότι ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός. Τώρα, πρέπει να αφήσουμε την αλληλεγγύη να γίνει η γέφυρα που μας ενώνει.
* Η Hawzhin Azeez είναι Κούρδισσα ακαδημαϊκός, ακτιβίστρια και φεμινίστρια στο νότιο Κουρδιστάν (βόρειο Ιράκ). Γράφει και δημοσιεύει για το ζήτημα του δημοκρατικού συνομοσπονδισμού κ.ά. Είναι δημιουργός του The Middle Eastern Feminist και συμμετέχει στο Hevi Foundation, προωθώντας την οικοδόμηση σχολείων, βιβλιοθηκών και πανεπιστημίων στη Ροζάβα. Τελευταίο της άρθρο που φιλοξενήθηκε στο Αυτολεξεί ήταν αφιερωμένο στον αντιιμπεριαλισμό και τη δολοφονία Σουλεϊμανί.
Πηγή: aftoleksi.gr
**Φωτογραφία κειμένου: Δύο μέλη της τοπικής HPC βρίσκονται σε επιφυλακή κατά τη διάρκεια τελετής τιμής μαρτύρων στο Κομπανί, 2016.
*** Μετάφραση: Κατερίνα Δασκαλοπούλου
