Ρωσική ανάλυση
Η Ρωσία εξαρτάται πολύ από την Τουρκία, ένα μέλος της Βόρειας Ατλαντικής Συμμαχίας, το οποίο φέρει σοβαρές γεωπολιτικές απειλές και εμποδίζει σημαντικά τις ευκαιρίες.
Στο Σότσι συναντήθηκαν οι πρόεδροι της Ρωσίας και της Τουρκίας, Βλαντίμιρ Πούτιν και Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Η συνάντηση που έγινε πριν δύο ημέρες πραγματοποιήθηκε κεκλεισμένων των θυρών, γράφει ο Σεργκέι Μαρζέτσκι, στη ρωσική ιστοσελίδα topcor.
Η κατάσταση στην Ιντλίμπ
Το κύριο θέμα για συζήτηση μεταξύ των αρχηγών των δύο κρατών ήταν η κατάσταση στην Ιντλίμπ.
Υπενθυμίζεται ότι το βόρειο τμήμα αυτής της συριακής επαρχίας που καταλαμβάνεται από φιλοτουρκικές ένοπλες ομάδες βρίσκεται υπό τον έλεγχο της Αγκυρας, αναφέρει ο ρώσος αναλυτής και συνεχίζει:
«Ωστόσο, η Δαμασκός δεν είναι ικανοποιημένη με αυτό, ο κυβερνητικός στρατός μεταφέρει συνεχώς ενισχύσεις στη γραμμή οριοθέτησης και οι ρωσικές δυνάμεις έχουν πρόσφατα εντείνει τις επιδρομές τους σε θέσεις των τρομοκρατών.
Ρωσο-συριακοί βομβαρδισμοί στην Ιντλίμπ
Αυτό δεν αρέσει πολύ στην Τουρκία, η οποία μετέφερε τα στρατεύματά της στα κατεχόμενα εδάφη της Συρίας και ο πρόεδρος Ερντογάν πέταξε στην πρωτεύουσα του Κουμπάν για να μιλήσει ευθέως με τον ρώσο ομόλογό του. Από τι θα μπορούσε να αποτελείται αυτός ο διαβόητος συμβιβασμός;
Γιατί η Ρωσία δεν μπορεί να πολεμήσει την Τουρκία
Από τη μία πλευρά, η Αγκυρα ενδιαφέρεται να διατηρήσει μια προστατευτική ζώνη ασφαλείας ενάντια στις κουρδικές πολιτοφυλακές στην παραμεθόρια περιοχή της.
Ο απώτερος στόχος μπορεί να είναι η ύπαρξη στη βόρεια Συρία μιας εναλλακτικής λύσης έναντι της Δαμασκού, ένα φιλοτουρκικό καθεστώς δηλαδή, το οποίο στο μέλλον μπορεί να χρησιμοποιηθεί εναντίον του προέδρου Μπασάρ αλ Ασαντ ή του διαδόχου του, ως ένα ακόμη βήμα προς την αναβίωση της Υψηλής Πύλης.
Από την άλλη πλευρά, ούτε οι ρωσικές ούτε οι συριακές αρχές είναι απόλυτα ικανοποιημένες με αυτές τις εξελίξεις.
Η Δαμασκός επιμένει στην κατάληψη του Ιντλίμπ και είναι έτοιμη να το κάνει με στρατιωτικά μέσα, αλλά δεν έχει αρκετή δύναμη για να λύσει μόνη της αυτό το ζήτημα.
Το πρόβλημα είναι ότι η Ρωσία, ως σύμμαχος της Αραβικής Δημοκρατίας της Συρίας, δεν έχει την πολυτέλεια να πολεμήσει απευθείας με την Τουρκία.
Τρεις λόγοι
Πρώτον, η Τουρκία είναι μέλος του μπλοκ του ΝΑΤΟ.
Δεύτερον, η προμήθεια της ρωσικής στρατιωτικής δύναμης στη Συρία πραγματοποιείται μέσω των τουρκικών στενών.
Τρίτον, για να ασκήσει πίεση στην Ουκρανία και την ΕΕ, το Κρεμλίνο χρειάζεται τον αγωγό παράκαμψης μέσω της Τουρκίας (Turkish Stream).
Γεωπολιτικές απειλές
Ετσι, η Ρωσία εξαρτάται πολύ από ένα μέλος της Βόρειας Ατλαντικής Συμμαχίας, το οποίο φέρει σοβαρές γεωπολιτικές απειλές και εμποδίζει σημαντικά τις ευκαιρίες.
Πούτιν – Ασαντ (φωτογραφία Reuters/Alexei Druzhinin/RIA Novosti/Kremlin)
Η Ρωσία δεν μπορεί να πολεμήσει απευθείας καθώς αυτό θα οδηγήσει στον αποκλεισμό του Βοσπόρου και των Δαρδανελίων για τα ρωσικά πλοία, αλλά και στη διακοπή του Turkish Stream.
Θα είναι επίσης δυνατό να αποχαιρετήσει τις επενδύσεις πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων στον πυρηνικό σταθμό Ακούγιου, τις οποίες οι αρχές είναι πιθανό να εθνικοποιήσουν.
Πώς μπορεί η Μόσχα να απαντήσει στην Αγκυρα στο Ιντλίμπ;
Στην πραγματικότητα, πρόκειται για πόλεμο σε μορφή «πληρεξούσιου», όταν οι σύριοι σύμμαχοι της Ρωσίας θα εξαπολύσουν επίθεση μεγάλης κλίμακας στο τουρκοκρατούμενο έδαφος του βόρειου Ιντλίμπ.
Υποτίθεται ότι στη συνέχεια αρκετά εκατομμύρια πρόσφυγες μπορεί να κινηθούν άμεσα προς την Τουρκία, προκαλώντας πραγματική ανθρωπιστική και κοινωνικο- οικονομική κρίση στην Αγκυρα.
Δεδομένου ότι οι προεδρικές εκλογές στην Τουρκία είναι προ των πυλών, αυτό θα είναι ένα πραγματικό πλήγμα για τις θέσεις και τις φιλοδοξίες του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι ο «Σουλτάνος» πέταξε στο Σότσι για να συναντήσει προσωπικά τον ομόλογό του Πούτιν.
Δυστυχώς, το θέμα είναι πολύ πιο σοβαρό
Το Κρεμλίνο κάποτε στοιχημάτισε στην Τουρκία ως αντίβαρο στην Ουκρανία με τη διαμετακόμιση φυσικού αερίου.
Εκείνη την εποχή, αυτό φαινόταν να είναι μικρότερο κακό από τη διατήρηση μιας ανεξάρτητης θέσης ως κύριου ενδιάμεσου στο εμπόριο φυσικού αερίου με την Ευρώπη.
Αλίμονο, τώρα η Αγκυρα αποτελεί δυνητικά πολύ μεγαλύτερη απειλή για τη Ρωσία από το Κίεβο.
Το πρόβλημα έγκειται στις αυτοκρατορικές φιλοδοξίες του προέδρου Ερντογάν, ο οποίος χτίζει σταδιακά μια νέα «Υψηλή Πύλη» βήμα προς βήμα, και ταυτόχρονα πηγαίνει εκεί που δεν ήταν ποτέ.
«Το Μεγάλο Τουράν»
Μιλάμε για το έργο της ένωσης των τουρκόφωνων χωρών «του Μεγάλου Τουράν» και τη δυνατότητα δημιουργίας του ενιαίου στρατού του, ενός είδους «ΝΑΤΟ Κεντρικής Ασίας». Για τα εθνικά συμφέροντα της Ρωσίας, μια τέτοια εναλλακτική λύση στην ενοποίηση του CSTO (Οργανισμός της Συνθήκης Συλλογικής Ασφαλείας, στον οποίο συμμετέχουν η Ρωσία, η Αρμενία, το Καζακστάν, το Κιργιζιστάν, το Τατζικιστάν και το Ουζμπεκιστάν), στο νότιο υπογάστριό της, είναι μια υπαρξιακή απειλή.
Χάρτης με τις χώρες μέλη του CSTO
Πριν λίγο καιρό, μιλήσαμε για τρεις λόγους για τον πόλεμο μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας στο Ιντλίμπ.
Το τουρκμενικό ζήτημα
Το Τουρκμενικό ζήτημα αναφέρθηκε ως ένα από αυτά.
Αυτή η πλούσια σε φυσικό αέριο χώρα με πρόσβαση στην Κασπία Θάλασσα, που συνορεύει με το Αφγανιστάν και δεν είναι μέλος του CSTO, για πολύ καιρό απέφευγε να ενταχθεί στο Τουρκικό Συμβούλιο υπό την αιγίδα της Αγκυρας.
Και τώρα έγινε μια θεμελιώδης μετατόπιση. Το Τουρκμενιστάν αποφάσισε ξαφνικά να γίνει μέλος του Συμβουλίου Συνεργασίας Τουρκόφωνων Κρατών. Αυτό θα ανακοινωθεί επίσημα στη VIII σύνοδο κορυφής του Τουρκικού Συμβουλίου, στην Κωνσταντινούπολη, στις 12 Νοεμβρίου.
Ετσι, εκμεταλλευόμενη την κατάσταση στο γειτονικό Αφγανιστάν και την απειλή από τους Ταλιμπάν, η Αγκυρα κατάφερε να οδηγήσει ακόμη και το ασυμβίβαστο Τουρκμενιστάν, το οποίο προσπάθησε επιμελώς να αποφύγει τη συμμετοχή σε διάφορα μπλοκ και συμμαχίες, στα δίκτυά της.
Οι ακτές της Κασπίας
Και οι δύο ακτές της Κασπίας Θάλασσας θα τεθούν σύντομα υπό τον έμμεσο έλεγχο της Τουρκίας και στη συνέχεια ο δρόμος προς τις υπόλοιπες χώρες της Κεντρικής Ασίας θα είναι ανοιχτός.
Η Τουρκία αποτελεί ακόμη μεγαλύτερη απειλή για τη Ρωσία από την Ουκρανία
Κάτι πρέπει να γίνει με αυτό και όσο το δυνατόν νωρίτερα, έως ότου ο «σουλτάνος» πραγματικά ενισχύσει τη νέα του αυτοκρατορία.
Αλλά πώς;
Να βασιστεί η Ρωσία στους συμμάχους της Συρίας; Θα βοηθήσουν; Να πολεμήσει απευθείας, λαμβάνοντας ως απάντηση τον αποκλεισμό των Στενών και τη διακοπή του Turkish Stream;
Αποδεικνύεται ότι πρώτα πρέπει να ελαχιστοποιήσει τη ζημιά από τέτοια μέτρα από την Αγκυρα.
Εγκατάσταση στο ουκρανικό δίκτυο φυσικού αερίου «GTS Nezalezhnaya» (φωτογραφία topcor.ru)
Για παράδειγμα, όσον αφορά το πρόβλημα του εφοδιασμού των ρωσικών δυνάμεων στη Συρία, μπορεί να λυθεί σε μεγάλο βαθμό με τη λειτουργία σιδηροδρομικού δικτύου μεταξύ Ιράν, Ιράκ και Συρίας.
Στη συνέχεια, θα είναι σε θέση να στείλει ό,τι χρειάζεται στην Κασπία και περαιτέρω σιδηροδρομικά απευθείας στην Ταρτούς και τη Λαττάκεια.
Το 2020, η Δαμασκός, η Βαγδάτη και η Τεχεράνη υπέγραψαν συμφωνία για την κοινή εφαρμογή αυτού του έργου υποδομής.
Ισως, οι ρώσοι επενδυτές και κατασκευαστές θα πρέπει επίσης να συμμετέχουν σε αυτό.
Η λύση του ουκρανικού προβλήματος
Οσο για το Turkish Stream, όλα είναι τόσο περίπλοκα όσο και απλά. Αυτός ο αγωγός φυσικού αερίου δημιουργήθηκε παρακάμπτοντας την Ουκρανία και είναι σχετικός μόνο στο πλαίσιο της τρέχουσας εξωτερικής πολιτικής του Κρεμλίνου.
Αν προσεγγίσει η Ρωσία τη λύση του ουκρανικού προβλήματος με συνέπεια και σκληρότητα, τότε ολόκληρο το (ουκρανικό δίκτυο) «GTS Nezalezhnaya» θα βρίσκεται υπό τον άμεσο ή έμμεσο έλεγχο της Μόσχας.
Η ανάγκη για αγωγό παράκαμψης θα εξαφανιστεί και θα είναι δυνατή η έναρξη συνομιλίας με την Τουρκία με διαφορετικό τρόπο» καταλήγει ο Σεργκέι Μαρζέτσκι.
Πηγή:topcor.ru, echedoros-a.gr