Εδώ και πολλά χρόνια στην Ελλάδα κυριαρχεί μια μεταφυσική πίστη στην ισχύ των Ηνωμένων Πολιτειών. Η αντίληψη αυτή είναι τόσο επίπονη και ανθεκτική στην επαφή της με την πραγματικότητα, που ακόμη και οι πλέον εμφανείς αποτυχίες της αμερικανικής πολιτικής γίνονται αντιληπτές από πολλούς σαν κρυφές “επιτυχίες”, τις οποίες εμείς οι κοινοί θνητοί «δεν μπορούμε να αντιληφθούμε» γιατί βλέπουμε, υποτίθεται, μόνο την επιφάνεια των πραγμάτων, ενώ πίσω υπάρχουν πτυχές που δεν γίνονται κατανοητές στους αμύητους.
Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα με την μνημειωδών διαστάσεων ταπείνωση της αμερικανικής ισχύος στο Αφγανιστάν. Οι θεωρίες για το ότι «οι Αμερικανοί δεν έχασαν» και «άφησαν τους Ταλιμπάν να νικήσουν» για λόγους που εμείς απλά δεν μπορούμε να καταλάβουμε είναι πολλές. Εδώ θα περιοριστούμε να εξετάσουμε μια από τις πιο απλές αντιλήψεις περί των κερδών, που υποτίθεται ότι αποκόμισαν οι ΗΠΑ από την εικοσαετή εμπλοκή σε αυτόν τον αδιέξοδο πόλεμο.
Είναι η άποψη που επιμένει ότι το Αφγανιστάν αποτέλεσε χρυσωρυχείο για την αμερικανική πολεμική βιομηχανία. Έτσι, θεωρείται πως οι πολεμικές βιομηχανίες των ΗΠΑ πλημμύρισαν χρήματα και το αμερικανικό στράτευμα ενίσχυσε τις μαχητικές του ικανότητες, αποκτώντας νέα οπλικά συστήματα. Όμως, η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική.
Σε πλήρη αντίθεση με τον πόλεμο του Βιετνάμ, το Αφγανιστάν, όπως και το Ιράκ, απείλησαν με καταστροφή την αμερικανική πολεμική βιομηχανία. Επιβράδυναν την εξέλιξη προηγμένων οπλικών συστημάτων και προσέφεραν στην Κίνα και τη Ρωσία είκοσι χρόνια, ώστε να μπορέσουν να φθάσουν και να ξεπεράσουν τις ΗΠΑ σε πολλούς κρίσιμους τομείς πολεμικών ικανοτήτων. (Συνέχεια του κειμένου εδώ στο SLpress)
