Αυτά που συμβαίνουν με τις συντάξεις και ειδικά την έκδοσή τους, από ένα διαλυμένο κράτος μοιάζουν χειρότερα από φρενοκομείο.
Δεκάδες χιλιάδες συνταξιούχοι, ιδιαίτερα όσοι δικαιούνται διαδοχικής σύνταξης, ταλαιπωρούνται επί χρόνια χωρίς να μπορούν να βγάλουν άκρη, χωρίς να μπορούν να καταλάβουν τι κάνουν οι υπηρεσίες σε βάρος τους και χωρίς κανείς να τους εξηγεί πότε και πόση σύνταξη θα πάρουν και πως αυτή υπολογίζεται. Για πολλούς από αυτούς τους συνταξιούχους ισχύει το δόγμα: πρώτα πεθαίνεις και μετά εκδίδεται, αν εκδοθεί ποτέ, η σύνταξή σου, αφού σε μία τέτοια περίπτωση δεν μπορεί ο πεθαμένος να ενοχλεί τις υπηρεσίες – τρομάρα τους – να προχωρήσουν τις διαδικασίες.
Για τις συντάξεις αυτό που ισχύει είναι ένα δαιδαλώδες, πνιγηρό, βαθύτατα γραφειοκρατικό και ακατανόητο νομικό πλαίσιο, το οποίο ουδείς γνωρίζει και ουδείς μπορεί να το διαχειριστεί και το οποίο πανάσχετοι υπουργοί, που ανεβοκατεβαίνουν στο υπουργείο Εργασίας, συνεχώς το τροποποιούν και το αλλάζουν – στην ουσία του αλλάζουν τα φώτα- ώστε να μην μπορεί κανένας να βγάλει άκρη.
Και οι πιο έμπειροι γραφειοκράτες του υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων σηκώνουν τα χέρια ψηλά μπροστά στο νομικό λαβύρινθο των συνταξιοδοτικών θεμάτων με συνέπεια όσοι υπάλληλοι κινούνται για έκδοση συντάξεων να πηγαίνουν ψηλαφητά και με τον τυφλοσούρτη των υπουργικών αποφάσεων και υπουργικών εγκυκλίων.
Οι αλλεπάλληλοι νόμοι που ψηφίζει η Βουλή δεν κάνουν ούτε για τα σκουπίδια. Αυτά που ισχύουν για τα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά θέματα είναι τελικά οι υπουργικές αποφάσεις και υπουργικές εγκύκλιοι, οι οποίες “ερμηνεύουν” κατά το δοκούν της γραφειοκρατίας τους νόμους, γράφοντας στα παλιά τους τα παπούτσια το πνεύμα και το γράμμα τους, και στη βάση των οποίων, με έναν υπουργό άσχετο τροχονόμο, κινούνται μηχανικά οι “υπηρεσίες” και οι υπάλληλοι. Όλο το σύστημα θέλει γραπτή επεξήγηση και της κάθε πρότασης των νόμων, που έτσι κι’ αλλιώς δεν μπορούν να εφαρμοστούν. Τα υπηρεσιακά διευθυντικά στελέχη του υπουργείου αποτελούν στην ουσία τους “δικτάτορες” της ασφαλιστικής και συνταξιοδοτικής πολιτικής και τον τρόμο των πολιτών. Οι υπουργοί έρχονται και παρέρχονται, μαζί με το συρφετό των “συμβούλων”τους, χωρίς να έχουν καταλάβει σχεδόν τίποτα από το χαώδες σύστημα, η υψηλή και πάντως ανεύθυνη γραφειοκρατία, όμως, παραμένει και αυτή επιβάλλει το δικό της “νόμο“, αντιμετωπίζοντας τους πολίτες ως υπηκόους.
Περιττό να πούμε ότι το επίπεδο των συντάξεων έχει πλέον καταρρεύσει σε σημεία πείνας, πενίας και εξευτελισμού και ότι όλο το σύστημα σε ένα εργασιακό τοπίο διάλυσης, πλήρους αυθαιρεσίας και ζούγκλας βρίσκεται σε απόλυτο αδιέξοδο. Ακόμα, όμως, και σε αυτό το πλαίσιο των συντάξεων “συντήρησης” των ηλικιωμένων έως το θάνατό τους, ενυπάρχουν απίστευτες αδικίες, αυθαιρεσίες και εξοργιστικά εξαμβλώματα.
Σε αυτό το εργασιακό πλαίσιο η μαύρη εργασία, οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις και οι εξευτελιστικές απολαβές κυριαρχούν απόλυτα, πλην, ίσως, ενός μικρού πυρήνα επιχειρήσεων, διαγράφοντας ένα εφιαλτικότερο οικονομικό, κοινωνικό και ασφαλιστικό μέλλον για τον ελληνικό λαό.
Όσον αφορά τη διέξοδο απέναντι στην φαυλοκρατία, την ξενοδουλία, την κλεπτοκρατία και την παρασιτική πλουτοκρατία, την έχουμε πει πολλές φορές, χωρίς η φωνή μας να φτάνει, λόγω διαπλοκής, στο λαό αλλά και όπου φτάνει και όσο φτάνει είμαστε συχνά αντιμέτωποι με ένα τείχος φόβου και ατομικού πελατειακού (δήθεν) βολέματος. Το τρίπτυχο για την Ελλάδα μονολεκτικά είναι ανεξαρτησία-εθνικό νόμισμα, αναπτυξιακή-παραγωγική ανασυγκρότηση και κοινωνική δικαιοσύνη, ανατρεπτική τομή στο κράτος και στο πολιτικό σύστημα.
Ν.Ζ