Ο Γ. Βαρουφάκης συντηρεί την ηχηρή επικοινωνιακή του παρουσία στα ιδιαίτερα φιλόξενα απέναντι του κατεστημένα μίντια, με τις πιπεράτες ”αναμνήσεις” του από τη θητεία του στο Υπ. Οικονομικών και τις ”αποκαλύψεις” των υποτιθέμενων διαλόγων του με τον Τσίπρα ή και τον Σόιμπλε, τους οποίους, αρκετοί απ’ όσους γνωρίζουν τις καταστάσεις, τους ακούνε και τους διαβάζουν με ειρωνικά και πικρόχολα σχόλια.
Εκεί, όμως, που ο Γ. Βαρουφάκης αρχίζει να γίνεται επικίνδυνα ”αδιόρθωτος” και τα κάνει μούσκεμα, είναι όταν αναφέρεται στην πρόταση ή τις προτάσεις του για το δέον γενέσθαι.
Ο Γ. Βαρουφάκης στην χθεσινή παρουσία του στο Σπόρτινγκ, και στην συνέντευξη τύπου που έδωσε, επιμένει σε μια πολιτική πρόταση, που συνεπάγεται συνέχεια της σκληρής και αδιέξοδης δοκιμασίας του Ιουνίου του 2015, εντός της ευρωζώνης. Πρόκειται για μια πολιτική που προβλέπει μονομερείς δράσεις από την ελληνική πλευρά, συγκεκριμένα: μείωση φόρων (ΦΠΑ, φορολογικών συντελεστών, κλπ), μονομερή αναδιάρθρωση χρέους με σύνδεση των επιτοκίων με ρήτρα ανάπτυξης, πρωτογενή πλεονάσματα 1,3-1,5%, αναδιάρθρωση του ιδιωτικού χρέους- κόκκινων χρεών, δημιουργία αναπτυξιακής τράπεζας στη θέση του ΤΑΙΠΕΔ (που θα δανείζεται με υποθήκη την δημόσια περιουσία) κλπ…
Αν αυτά δεν γίνουν δεκτά από τον ξένο παράγοντα (που δεν θα γίνουν), τότε η Ελλάδα θα ακολουθήσει στις συναντήσεις των υπουργών οικονομικών της ευρωζώνης την τακτική της κενής καρέκλας του Ντε-Γκολ. Άμα η Ε. Κ. Τ. κόψει τον ΕΛΑ, τότε θα ακολουθηθεί μια πολιτική έκτακτης ανάγκης για παραμονή στην ευρωζώνη. Δηλαδή προτείνεται μια επ’ αόριστον χρονική παράταση της «κόψης» του ξυραφιού που ήρθε η χώρα το καλοκαίρι του 2015. Η χώρα θα αντέξει λέει ο Βαρουφάκης, διατηρώντας τους κεφαλαιακούς ελέγχους και κάνοντας επιλεκτικές εισαγωγές. Από εκεί και πέρα μας λέει μια γνωστή αοριστία, έναν γνωστό γρίφο, που το μόνο που δεν λέει, είναι το τι πρέπει να κάνει άμεσα η Ελλάδα : «η ευρωζώνη είτε θα αλλάξει, είτε θα διαλυθεί».
Επί της ουσίας τώρα, όσο τον παρακολουθείς τόσο περισσότερο μπερδεύεσαι. Πόσο χρονικό διάστημα θα είσαι στην ασφυξία; Δεν θα πρέπει κάποια στιγμή να γυρίσεις σε εθνικό νόμισμα; Τι περιμένεις; Να αλλάξεις την πολιτική της Μέρκελ; Αλλά ακόμη και αν άλλαζε, πώς η ελληνική οικονομία θα επιβίωνε εντός της «νέας» ευρωζώνης; Θα έβαζαν πίσω τα συμφέροντά τους οι πολυεθνικές, οι μεγάλες επιχειρήσεις και οι τράπεζες του κέντρου, το Βερολίνο, για να αναπτυχθεί η περιφέρεια και η Ελλάδα; Θα είχε η Ελλάδα ρήτρες εξαίρεσης στη βιομηχανία στη γεωργία κλπ; Πως θα χρηματοδοτούσε την ανάκαμψη;
Όσο τον παρακολουθείς τόσο πιο θολή γίνεται η κατάσταση. Η διαπίστωση σωστή μπορεί να πει κανείς, αδιέξοδο και καταστροφή. Η θεραπεία όμως στην «ανομβρία» της ελληνικής οικονομίας, είναι ο χορός της βροχής……
Αλλά και αυτά τα μέτρα, οι «τομές» Βαρουφάκη, πως θα εφαρμοστούν; Αν έχεις 1,5% πρωτογενή πλεόνασμα, πως θα βγει η οικονομία από την ύφεση, πως θα ενισχυθεί η εγχώρια ζήτηση; πως θα μειωθεί ο ΦΠΑ στο 15%-18% και ο συντελεστής των επιχειρήσεων στο 20%; όπως μας λέει. Από πού θα δανειστεί η αναπτυξιακή τράπεζα; Θα δημιουργήσει νέο εξωτερικό χρέος; Και είναι αυτό εφικτό;
Είναι δύσκολο να βγάλει κανείς άκρη. Στην πραγματικότητα είναι σαν να ακούμε ένα νέο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης του Αλ. Τσίπρα, το οποίο θα πρέπει να εφαρμοστεί και μάλιστα μέσα σε συνθήκες ασφυξίας από την Ε.Κ.Τ..
Γιατί τόσες αντιφάσεις; Γιατί απλούστατα υπάρχει η ιδεοληψία του ευρώ, της Ε.Ε. και της παγκοσμιοποίησης. Ο Βαρουφάκης, δέσμιος μιας ευρωπληξίας, που οδήγησε σε αδιέξοδο και την πρώτη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, δεν θέλει να καταλάβει ότι το «κοινό» νόμισμα, αλλά και η ελεύθερη κυκλοφορία κεφαλαίων και εμπορευμάτων, λειτουργούν υπέρ των ισχυρών οικονομιών και επιχειρήσεων. Είναι αυτές οι ελευθερίες, είναι οι πολιτικές που επιβάλλει το ευρώ, που βυθίζουν χώρες και λαούς, που δημιουργούν την ερημοποίηση της πατρίδας μας και φυσικά καταργούν κάθε έννοια δημοκρατίας, εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας.
«Ο απομονωτισμός δεν βοηθά κανέναν να πάρει πίσω την πατρίδα του. Όπως η κλιματική αλλαγή έτσι και η αντιμετώπιση του χρέους, των τραπεζικών κρίσεων, των χαμηλών επενδύσεων, της φτώχειας απαιτούν μεν δράσεις σε τοπικό και εθνικό επίπεδο, αλλά αυτές οι δράσεις δεν αρκούν», λέει ο Βαρουφάκης, ενώ πριν ο ίδιος θα μας πεί: «Οι δανειστές δεν ενδιαφέρονται για την ανάπτυξη της Ελλάδας, δεν πρόκειται να κάνουν τίποτε σε αυτή την κατεύθυνση».
Το να έχεις εθνικό νόμισμα ώστε να μπορείς να ασκήσεις πολιτικές υπέρ της πλήρους απασχόλησης δεν συνιστά «απομονωτισμό». Ο Γ. Βαρουφάκης δεν θέλει να καταλάβει το εξής:, εμείς, όσοι υποστηρίζουμε την Δραχμή, δεν λέμε «να απομονωθούμε», αλλά υποστηρίζουμε, μέσω συγκεκριμένων μελετών και, κυρίως, εμπειρικών ποσοτικών ευρημάτων, ότι όντως υπάρχει δι-έξοδος, ότι υπάρχει ηλιοφάνεια έξω από τη «Ζώνη της Θύελλας», τη ζώνη της υπερ-παγκοσμιοποίησης, δηλαδή την ΕΕ και τον σκληρό πυρήνα της, την ΕΖ, όπου η πατρίδα μας και ο λαός της δεν μπορούν να επιβιώσουν. Υποστηρίζουμε την ανάγκη αλλά και τη δυνατότητα άσκησης μίας Νέας Εναλλακτικής Οικονομικής Πολιτικής η οποία προϋποθέτει τους βαθμούς ελευθερίας που παρέχει το εθνικό νόμισμα. Όπως περίπου θα έλεγε και ο Καθηγητής D. Rodrik -ας τον μελετήσει ο κ Βαρουφάκης,- δεν είναι απαραίτητο να σφραγίσεις τα παράθυρα της οικονομίας στην παγκοσμιοποίηση για να γλυτώσεις από την θανατηφόρα ελονοσία που φέρνει μαζί της. Απλώς, η Τυπική, έστω, Λογική λέει ότι κάθε μία όχι ισχυρή-όχι διεθνώς ανταγωνιστική οικονομία, όπως (και) η ελληνική, υποχρεούται να βάλει σήτες και, εν συνεχεία, να κοιτάξει να αναδομηθεί, στηριζόμενη στις δυνατές πλευρές της παραγωγικής βάσης της, αναπτύσσοντας νέες πλευρές και, τέλος, αμβλύνοντας τις αρνητικές πλευρές της. «Αποτελεί μεγάλο μύθο, με εξαιρετικά αρνητικές συνέπειες, ιδίως για τις χώρες μέσου και χαμηλού επιπέδου ανάπτυξης, ότι το έθνος-κράτος δεν μπορεί να οργανώσει την ανάπτυξη, …και ας κάνουν οι όποιες συζητήσεις περί ενίσχυσης του έθνους-κράτους πολλούς σεβαστούς διανοητές να τρέχουν, λες και κάποιος πρότεινε να ξαναζήσουμε την Μαύρη Πανώλη. Η έννοια του έθνους-κράτους μπορεί να αποτελεί ένα κειμήλιο που μας κληροδότησε η Γαλλική Επανάσταση, αλλά μέχρι στιγμής είναι ό,τι καλύτερο διαθέτουμε.» (Rodrik).
