Όλος ο καλός ο κόσμος ήταν εκεί. Ή σχεδόν όλος, καθώς το ΚΙΝΑΛ και τα απομεινάρια του Ποταμιού γύρισαν την πλάτη στην πολυδιαφημισμένη εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ, με τον ηχηρό τίτλο «Ευημερία για όλους σε μια βιώσιμη Ευρώπη», που διοργανώθηκε χθες με τη συμμετοχή του προέδρου της Προοδευτικής Συμμαχίας των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Ούντο Μπούλμαν.
Υπό την αιγίδα της ευρωομάδας των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών, σε συνεργασία με το γερμανικό σοσιαλδημοκρατικό Ίδρυμα Friedrich Ebert και το Ινστιτούτο Ερευνών και Πολιτικής Στρατηγικής, για την παρουσίαση της “Έκθεσης της Ανεξάρτητης Επιτροπής για την Ευημερία και την Ισότητα σε μια Βιώσιμη Ευρώπη“, από τη Λούκα Κατσέλη και τον Πολ Ράσμουσεν.
Εντούτοις, εκτός από το μισό υπουργικό συμβούλιο και πλήθος βουλευτών και κεντρικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν εκεί και ευάριθμοι εκπρόσωποι του χώρου του ΠΑΣΟΚ, της ΔΗΜΑΡ και του Ποταμιού, ακόμη και της Ν.Δ., όπως ο Ευάγγελος Αντώναρος, που έχουν συνδέσει το πολιτικό τους παρόν και μέλλον με το κυβερνητικό κόμμα. Ακόμη και γραφικές περιπτώσεις, όπως η Θεοδώρα Μεγαλοοικονόμου κ.ά.
Διακηρυγμένος στόχος η συγκρότηση, ενόψει των ευρωεκλογών, ενός «προοδευτικού μετώπου», που να περιλαμβάνει, εκτός της Αριστεράς (όπως την εννοεί και τη σηματοδοτεί ο ΣΥΡΙΖΑ, μετά τη βαθιά μνημονιακή του μετάλλαξη), τη σοσιαλδημοκρατία και τους πράσινους. Με στόχο, σύμφωνα με τον ίδιο τον Τσίπρα, τη δημιουργία ενός «κοινού αναχώματος» «στην έφοδο της Ακροδεξιάς και στην καταστροφική για τους λαούς μας ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού, που άλλωστε είναι αυτός που τρέφει την Ακροδεξιά».
Τον φιλόδοξο αυτό στόχο περιέγραψε στην ομιλία του ο Ούντο Μπούλμαν, αλλά και ο Δημήτρης Παπαδημούλης, η Μαριλένα Κοππά, ο Μίλτος Κύρκος κ.ά., σε μια προσπάθεια να ανακαλύψουν και να τονίσουν τις “διαφορές” της πολιτικής της ευρύτερης ευρωπαϊκής Κεντροαριστεράς με την Κεντροδεξιά. Εμφανιζόμενοι ως δήθεν αντίπαλοι της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια φραστικής διαφοροποίησης.
Συγκαλύπτοντας το γεγονός ότι ο νεοφιλελευθερισμός αποτελεί τη συστατική βάση του ίδιου του «ευρωπαϊκού ιδεώδους», όπως οι ίδιοι το αντιλαμβάνονται και το υπηρετούν.
Μια απόπειρα που δεν θα μπορούσε παρά να είναι αποτυχημένη, καθώς ο γενικόλογος απορριπτικός λόγος δεν αναιρεί την εμμονή τους στην υπεράσπιση μιας πολιτικής κοινής μ’ αυτήν της Κεντροδεξιάς.
Κάποιες αποφάνσεις του λόγου στην ομιλία του Μίλτου Κύρκου, ήταν χαρακτηριστικές. Ιδιαίτερα, όταν θέλησε να στιγματίσει ως εμπόδιο στην οικοδόμηση της Ευρώπης που οραματίζεται, τις αντιστάσεις των εργαζομένων και τον συνδικαλισμό, λέγοντας απερίφραστα ότι «στην Ελλάδα πολλές φορές στάθηκε κυρίαρχο εμπόδιο για μεταρρυθμίσεις». Εννοώντας, σαφώς, την αντίσταση των εργαζομένων στις μνημονιακές αντιλαϊκές ρυθμίσεις.
Ή όταν καταφέρθηκε κατά των αδυναμιών του εκπαιδευτικού συστήματος, τονίζοντας, με όρους που θα ζήλευε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ότι στέκουν εμπόδιο στην προαγωγή της… αριστείας!
Σε ανάλογο πνεύμα κινήθηκαν και οι άλλοι ομιλητές, δίνοντας το περίγραμμα της εμμονής τους σε μια πολιτική που στη χώρα μας συνδέθηκε με την πολύχρονη και συνεχιζόμενη μνημονιακή επέλαση κατά των δικαιωμάτων και των κατακτήσεων των λαϊκών τάξεων και στρωμάτων.
Άλλωστε, η ίδια η σύνθεση της εκδήλωσης από παράγοντες που είτε αμέσως μετά το 2010, ως ενταγμένοι σε ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ., ΔΗΜΑΡ κ.λπ., είτε μετά τη μνημονιακή στροφή του ΣΥΡΙΖΑ το 2015, υπηρέτησαν πιστά αυτή την πολιτική, δεν αφήνει κανένα περιθώριο αυταπατών ως προς τον προσανατολισμό του υπό οικοδόμηση ψευδεπίγραφου «προοδευτικού μετώπου».
Σε μια απροκάλυπτη παραποίηση της ίδιας της πραγματικότητας που βιώνει δραματικά ο λαός μας, αλλά που οι επιπτώσεις της είναι ολοφάνερες σε ολόκληρη την Ευρώπη, οι σημαιοφόροι του ψευδεπίγραφου «προοδευτικού μετώπου» δεν διστάζουν να εμφανιστούν και ως αντίπαλοι της πολιτικής που με τη φτωχοποίηση ευρύτατων λαϊκών κοινωνικών στρωμάτων δημιουργεί το κατάλληλο έδαφος για την απειλητική εμφάνιση του ακροδεξιού εθνικιστικού λαϊκισμού.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο το ότι ενώ δεν υπήρξε η παραμικρή αναφορά στο κίνημα των «Κίτρινων Γιλέκων» που συγκλονίζει τη Γαλλία τους τελευταίους μήνες, αποδοκιμάστηκε ο… Μελανσόν, που δεν εμπνέεται από το «ευρωπαϊκό ιδεώδες» του υπό κατασκευή «προοδευτικού μετώπου».
Όπως δεν είναι και καθόλου τυχαία η απουσία της όποιας αναφοράς στον ευρωατλαντισμό και το ΝΑΤΟ, και στους κινδύνους που αντιπροσωπεύουν για την ειρήνη και την ειρηνική συνύπαρξη των λαών. Τόσο «προοδευτικά»!
Είναι προφανές ότι στη μάχη των επερχόμενων ευρωεκλογών τίθεται ως διακύβευμα η ενίσχυση των δυνάμεων του ακροδεξιού εθνικιστικού λαϊκισμού και η ανάγκη ανάσχεσης της προέλασής τους. Όσο είναι προφανές και το ότι αυτή η ανάσχεση δεν είναι δυνατό να γίνει από εκείνες τις δυνάμεις που τις εξέθρεψαν. Είτε κεντροδεξιών είτε κεντροαριστερών.
Η αντιμετώπιση του κινδύνου που εκπροσωπεί η Ακροδεξιά συνδέεται άμεσα και αναπόσπαστα με μια πολιτική ρήξης με τον νεοφιλελευθερισμό, τη φτωχοποίηση των λαών της Ευρώπης, τον ευρωατλαντισμό. Κατά συνέπεια, δεν μπορεί παρά να είναι αποτέλεσμα εργατικών και λαϊκών αγώνων, όπως αυτοί που συγκλόνισαν τη χώρα μας στα 2010-15, και συγκλονίζουν σήμερα τη Γαλλία.
Και για το ξεδίπλωμα τέτοιων αγώνων σε εθνικό και πανευρωπαϊκό επίπεδο, είναι αναγκαία η Αριστερά, που θέτει ως προμετωπίδα της πολιτικής της παρέμβασης την ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής, με την προσέγγιση των λαϊκών κοινωνικών δυνάμεων, μέσα από μια νέου τύπου ενότητα, που θεμελιώνεται σε ένα νέο όραμα κοινωνικής προοπτικής προς όφελος των εργαζομένων.
Μακριά από ψευδεπίγραφα «προοδευτικά μέτωπα», το πρόταγμα των καιρών είναι η συγκρότηση κοινωνικών και πολιτικών μετώπων αμφισβήτησης και ανατροπής.
