Στην αρχή πάνε όλοι μαζί στην κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου προσφέροντάς της ένα «αριστερό» πασπάλισμα. Μετά την «κοπανάνε» κι αρχίζει ο νέος κύκλος των διασπάσεων.
Ο πρόεδρος Φώτης Κουβέλης αποχωρεί από το κόμμα που ο ίδιος ίδρυσε και αρχίζει να κλείνει το μάτι στον ΣΥΡΙΖΑ από τον οποίο είχε αποχωρήσει διασπώντας τον ενιαίο Συνασπισμό το 2010. Με νέα ηγεσία τώρα πια η ΔΗΜΑΡ κι αφού καταγράφει ποσοστό 0,4% στις εκλογές του 2015, στρέφεται προς το ΠΑΣΟΚ υπό την σημαία της «Δημοκρατικής Συμπαράταξης» και επιβραβεύεται στις εκλογές του Σεπτέμβρη με την εκλογή (επιλογή) του αρχηγού της Θανάση Θεοχαρόπουλου ως βουλευτή Επικρατείας. Ο γραμματέας του κόμματος Σπύρος Λυκούδης έχει προλάβει να κάνει επιτυχέστερο πολιτικό «ντιλάρισμα» και βρίσκεται βουλευτής με το «Ποτάμι» του Σταύρου Θεοδωράκη.
Στο μεταξύ ο… μάστορας της Ανανεωτικής Αριστεράς κ. Κουβέλης ιδρύοντας μια νέα προσωποπαγή Κίνηση έχει ήδη πάρει πορεία επιστροφής στον ΣΥΡΙΖΑ μιλώντας για την «προοδευτική διακυβέρνηση». Αργότερα θα επιβραβευτεί αναλαμβάνοντας αναπληρωτής υπουργός Εθνικής Αμυνας με πολιτικό προϊστάμενο τον υπουργό Πάνο Καμένο. Η ΔΗΜΑΡ συμμετέχει στην δημιουργία του ΚΙΝ.ΑΛ αλλά αποχωρεί διότι ο κ. Θεοχαρόπουλος υπερψηφίζει την συμφωνία των Πρεσπών και η κ. Γεννηματά τον διαγράφει. Δεν αποχωρούν όλοι. Κάτι λιγότερο από τους μισούς παραμένουν και συμμετέχουν στα όργανα του ΚΙΝ.ΑΛ ενώ διεκδικούν να είναι και στα όργανα της ΔΗΜΑΡ!
Η εναπομείνασα ΔΗΜΑΡ αποφασίζει κατά πλειοψηφία να ενταχτεί στην «Προοδευτική Συμμαχία» υπό τον ΣΥΡΙΖΑ τον οποίο έβριζε πατόκορφα για τέσσερα χρόνια. Νέες αποχωρήσεις στελεχών. Ολα αυτά, αποχωρήσαντες και παραμένοντες τα κάνουν, όπως οι ίδιοι ισχυρίζονται, στο όνομα των ιδεών της Ανανεωτικής Αριστεράς.
Τόσο στέρεες είναι -φαίνεται- οι ιδέες της Ανανεωτικής Αριστεράς που τα αυτοαποκαλούμενα στελέχη της… περιδιαβαίνουν από πολιτικό φορέα σε πολιτικό φορέα δίνοντας την εντύπωση ότι εκείνο που τους ενδιαφέρει είναι να τακτοποιηθούν. Τόσο στέρεες είναι αυτές οι ιδέες που τις βρίσκουμε τη μια φορά να στρώνονται χαλί για να περάσει ο Σημίτης με τους εκσυγχρονιστές του, την άλλη ο Σαμαράς με τους ακροδεξιούς του, την επόμενη η Φώφη με τους στερημένους την εξουσία Λοβέρδο και Βενιζέλο και τώρα τελευταία με τον μεταλλαγμένο ΣΥΡΙΖΑ της τακτικής «μάζευε κι ας είναι και ρόγες».
Ολοι όσοι ενεργούν σαν γυρολόγοι ξεκίνησαν κάποτε από το ΚΚΕ Εσωτερικού και αντί να ανανεώσουν την Αριστερά, ξεποδαριάζονται να τρέχουν από το ένα κόμμα στο άλλο ψάχνοντας για την πολιτική (ή όχι μόνο) τακτοποίησή τους. Όλα τα κόμματα και οι κινήσεις που δημιουργήθηκαν στο όνομα της Ανανέωσης είχαν στελέχη σε αφθονία αλλά σε μέλη και ψηφοφόρους υστερούσαν απελπιστικά. Η τελευταία στροφή ήταν τόσο γρήγορη και απότομη που -αναγκαστικά- ήταν σχετικά πολλοί εκείνοι οι οποίοι δεν άντεξαν και ντεραπάρισαν.
Ο πρωθυπουργός δεν είχε πρόβλημα να γλύψει εκείνους που μέχρι πρόσφατα τον έφτυναν και εκείνοι δεν προβληματίστηκαν από την ανάγκη να γλύψουν εκεί που έφτυναν. Αυτοί που κατακεραύνωναν τις συμπεριφορές του Παύλου Πολάκη, τώρα αναγκάζονται να κάνουν την (πολιτική) πάπια. Σε αυτό το πολιτικό προεκλογικό παζάρι ο κ. Τσίπρας. πάντα στο όνομα της Αριστεράς και της Προόδου, κορφολογεί τα αδιάθετα των άλλων κομματικών σχηματισμών και προσπαθεί να μας πείσει ότι πρόκειται για μέρος του «καινούργιου» που αντιμάχεται το «χτες»…
