Η κοροϊδία, η απάτη και τα μύρια ψέματα πάνε σύννεφο στην προεκλογική περίοδο φαυλότητας, εξαγοράς, παρακμής και λεηλασίας που έχει ξεκινήσει στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας.
Σε ένα νέο ντελίριο παραπλάνησης και Μαυρογιαλουρισμού, ο Αλ. Τσίπρας υποσχέθηκε 500 χιλιάδες θέσεις εργασίας και μάλιστα καλοπληρωμένες, χωρίς να θεωρεί σκόπιμο να εξηγήσει και να πει το παραμικρό για το πώς θα προκύψουν αυτές οι θέσεις εργασίας σε μια περίοδο στασιμοανάπτυξης, όπου η ανεργία ανοικτή και συγκαλυμμένη με ευέλικτες κακοπληρωμένες και ανασφάλιστες εργασίες καλπάζει, ενώ η χώρα εκκενώνεται από νέους με εκπαίδευση και δεξιότητες.
Την ίδια ώρα ο Τσίπρας εξαγγέλλει αύξηση του κατώτατου μισθού κατά 15% στο 2020 και 2021, χωρίς να λέει το παραμικρό για το γεγονός ότι και αυτός ο κατώτατος μισθός πείνας, που ισχύει μέχρι σήμερα, δεν τηρείται στην αγορά εργασίας και οι εργοδότες πληρώνουν όσο θέλουν, όποτε θέλουν, σε συνθήκες εργασιακών σχέσεων γαλέρας.
Από την άλλη, ο Κυρ. Μητσοτάκης, ο οποίος παριστάνει τον πολιτικό που δεν προβαίνει, τάχα, σε παροχές, αν και εξαγγέλλει μείωση φόρων για επιχειρήσεις, χωρίς να μας λέει τι θα περικόψει από δαπάνες που αυτοί οι φόροι καλύπτουν, έσπευσε δημαγωγικά και απολύτως ατεκμηρίωτα, να κάνει τον “θαυματοποιό”, υποσχόμενος ανάπτυξη 4% για τα επόμενα χρόνια!
Εδώ όλη η Ευρωζώνη βουλιάζει στη στασιμότητα, οι ελληνικές τράπεζες είναι στην ουσία “κλειστές”, η ρευστότητα στην οικονομία είναι σχεδόν μηδενική, η παραγωγική ερήμωση καλπάζει και ο Κυρ. Μητσοτάκης, μέσα στη γενική δυσπραγία, ονειρεύεται επέλαση ξένων επενδύσεων.
Ξένες επενδύσεις, όμως, όσο και να δίνουν τα πάντα στις πολυεθνικές Τσίπρας και Μητσοτάκης, δεν έρχονται, παρά μόνο για να αγοράσουν ελληνικές στρατηγικές κερδοφόρες δημόσιες επιχειρήσεις, κάτι που, τελικά, δεν προσφέρει το παραμικρό στην ανάπτυξη και την απασχόληση.
Η Ελλάδα, ψεύτες, λωποδύτες και αρπακτικά του ελληνικού πολιτικού κατεστημένου, αρκετά βούλιαξε με την παλαιοκομματική πολιτική των ημετέρων διαπλεκόμενων επιχειρηματικών και πελατειακών δικτύων εξαγοράς και εκμαυλισμού.
Αυτό που η χώρα μας χρειάζεται, είναι να πετάξει όλην αυτή την πολιτική σαβούρα στον πάτο, μέσα από μια πολιτική και πολιτιστική χειραφέτηση, πρώτα απ’ όλα της νέας γενιάς που είναι χωμένη σε ένα περίεργο είδος “αποπολιτικοποίησης” και “πολιτικής αφασίας”.
Η Ελλάδα χρειάζεται σήμερα μεγάλες ρήξεις. Ρήξη με τις Βρυξέλλες, ρήξη με την παρασιτική ολιγαρχία, ρήξη με την ξενοκρατία και την υποτέλεια, και μεγάλες αποφάσεις για πρωτοπόρες προσπάθειες ανάταξης και αποδοτικότητας του κράτους και των επενδύσεων, αναδιανομής του πλούτου, προώθησης νέων τεχνολογιών, εθνικοποίησης των τραπεζών και ρευστότητας στην οικονομία.
Μέτωπο τώρα όλων των πραγματικών ριζοσπαστικών αντιμνημονιακών, πατριωτικών και αντισυστημικών δυνάμεων, για απαρχή μιας μεγάλης δημοκρατικής ανατροπής στη χώρα.