Και μέσα στη φασαρία για την πολυδιαφημιζόμενη “έξοδο από τα μνημόνια”, το υπουργείο Εργασίας δημοσιοποίησε τα στοιχεία του πληροφοριακού συστήματος “Εργάνη” για τη ροή της μισθωτής απασχόλησης στον ιδιωτικό τομέα, το επτάμηνο Ιανουάριος 2018 – Ιούλιος 2018, βάσει των οποίων οι ελαστικές σχέσεις εργασίας εξακολουθούν να κυριαρχούν.
Αθροιστικά για την περίοδο Ιανουάριος– Ιούλιος 2018, οι αναγγελίες προσλήψεων ανήλθαν στις 1.598.885 θέσεις εργασίας και οι αποχωρήσεις έφτασαν τις 1.309.324, εκ των οποίων οι 762.585 ήταν αποτέλεσμα καταγγελιών συμβάσεων αορίστου χρόνου ή λήξεων συμβάσεων ορισμένου χρόνου και οι 546.739 οικειοθελείς αποχωρήσεις.
Για τον Ιούλιο 2018, προκύπτει αρνητικό ισοζύγιο προσλήψεων– αποχωρήσεων κατά 8.610 θέσεις εργασίας. Συγκεκριμένα, οι αναγγελίες πρόσληψης ανήλθαν σε 239.080, ενώ οι αποχωρήσεις σε 247.690. Από τις 247.690 συνολικά αποχωρήσεις, οι 96.375 προήλθαν από οικειοθελείς αποχωρήσεις και οι 151.315 από καταγγελίες συμβάσεων αορίστου χρόνου ή λήξεις συμβάσεων ορισμένου χρόνου.
Ωστόσο, μια μελέτη στα στοιχεία είναι αρκετή για να διαπιστώσει κάποιος την κυριαρχία των ελαστικών σχέσεων εργασίας (εκ περιτροπής εργασία, μερική απασχόληση), που άμεσα σημαίνει και μισθούς – μπουρμπουάρ. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με το «Εργάνη»:
– Τον Ιούλιο 2018, οι ελαστικές σχέσεις εργασίας επικρατούν στις νέες συμβάσεις με… 54,69%(μερική απασχόληση: 41,43% – εκ περιτροπής εργασία: 13,26%).
– Το επτάμηνο Ιανουάριος – Ιούλιος 2018, και πάλι επικρατούν έναντι των νέων συμβάσεων εργασίας με πλήρη απασχόληση, με 51,65% (μερική απασχόληση: 39,23% – εκ περιτροπής εργασία: 12,42%).
Και από αυτά τα στοιχεία, αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά πως οι ελαστικές σχέσεις εργασίας είναι η πολιτική επιλογή της κυβέρνησης τόσο στο δημόσιο τομέα (π.χ., επικουρικοί, συμβασιούχοι, ατομικές συμβάσεις κτλ.), όσο φυσικά και στον ιδιωτικό τομέα. Επιπλέον, είναι ένας προάγγελος για το τι θα ακολουθήσει και μετά την «έξοδο», που ουσιαστικά αποτελεί ένα επικοινωνιακό τρικ, μέσα από το οποίο θέλει το μνημονιακό πολιτικό προσωπικό της χώρας να κρύψει και την αέναη λιτότητα αλλά και να επιδιώξει την πολιτική του επιβίωση.