Ο φόβος είναι ο μεγαλύτερος εχθρός. Μας ενοχλεί το διαφορετικό, το ξένο. Μας φοβίζει να ζούμε με κάτι πέρα από τη συνήθεια μας, φωνάζοντας στο εγώ μας ότι κινδυνεύουμε. Η αλήθεια όμως πολύ διαφορετική από αυτό που θεωρούμε σωστό, αυτό που τέλος πάντων σε μας μοιάζει ξένο. Δεν θα κατηγορήσω κανέναν, επειδή μεγάλωσε με συγκεκριμένα πλαίσια. Δεν θα αφήσω να με επηρεάσει η νοοτροπία του όλοι ίδιοι είναι. Μεγαλώνοντας όπως όλοι έκανα λάθη. Γέμισα τα εσώψυχα μου ανασφάλειες. Τα άφησα όλα πίσω μου προσπαθώντας να μάθω, να δω το πραγματικό πρόσωπο του καθενός. Όλοι μεγαλώσαμε με στερεότυπα που μας πλάσαραν άλλοι. Μας γαλούχησαν σε στερεότυπα άλλοτε ανθρώπινα και άλλοτε δίχως λογική. Μας έδωσαν σαν τροφή το μίσος ενός κόσμου παράταιρου που δε πρέπει να υπάρχει στη σφαίρα φαντασίας ούτε του πιο άρρωστου νου.
Ο φασισμός γιατρεύεται με διάβασμα και ταξίδια λένε. Ο φασισμός είναι η μεγαλύτερη αρρώστια. Το μόνο φάρμακο είναι η παιδεία που έχουμε τόσο ανάγκη σε αυτό τον κόσμο. Φοβόμαστε το διαφορετικό επειδή γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε γεμάτοι ανασφάλειες. Γεννηθήκαμε τυχαία κάποια χρονική στιγμή, μας μπόλιασαν με θρησκείες χωρίς να έχουμε επιλογή . Το χρώμα του δέρματος, το φύλο η σεξουαλική μας ταυτότητα όλα στο στόχαστρο ενός κόσμου που πρέπει να διαλυθεί. Μισούμε και πεθαίνουμε επειδή είμαστε μια στατιστική στο κόσμο του χάους. Αν χρειάζεται να απολογηθούμε γι’ αυτό που είμαστε, ο λάθος δρόμος είναι το μονοπάτι που διάλεξε αυτός ο κόσμος.
Όταν ένα παιδί μένει χωρίς τροφή και νερό, όταν μια οικογένεια μένει στο δρόμο, όταν πνίγονται στη θάλασσα άνθρωποι επειδή θέλησαν να ζήσουν τότε ο κόσμος έχει πάρει λάθος δρόμο. Η βία δεν είναι τα τρικάκια, οι απεργίες και οι διαδηλώσεις. Βία είναι η ανεργία, η φτώχεια, η έλλειψη παιδείας και υγείας. Βία είναι η κάθε εξουσία να έχει ασυλία και να κυβερνάει χωρίς την παραμικρή αίσθηση της θέσης της. Βία είναι η εκκλησία να έχει άποψη στη πολιτική ζωή του καθενός. Να επιβάλλει τα συμφέροντα της προσπαθώντας να σώσει την οικονομική ζημιά από έναν κόσμο που προχωράει. Αν θέλω να είμαι άνθρωπος είναι υποχρέωση μου να σέβομαι τον εαυτό μου και την κοινωνία πάνω απ’ όλα. Όσο οι θεσμοί δεν μας σέβονται, πρέπει να μας φοβούνται.
Ο φόβος του διαφορετικού, η αλλαγή που δεν μπορούμε να αποδεχτούμε. Χάσαμε την έννοια του να είναι κάποιος άνθρωπος. Χάσαμε την αίσθηση της αγάπης και της αλληλεγγύης. Μείναμε μόνοι με το μίσος που μας φύτεψαν, τον ρατσισμό που μας έδωσαν απλόχερα. Είναι στο δικό μας χέρι αν θα μπολιάσουμε την κοινωνία με το αίσθημα της δικαιοσύνης, του διαρκούς αγώνα και της ισότητας. Είναι στο δικό μας χέρι αν θα συμφιλιωθούμε με τον πόνο που μας θέλουν να νιώθουμε ή να πολεμήσουμε το φόβο που μας επιβάλλουν.
Όλοι είμαστε ίδιοι. Σε αυτό που διαφέρουμε είναι ότι μεγαλώσαμε διαφορετικά, μας γαλούχησαν διαφορετικά. Μας έβαλαν σε καλούπια διαφορετικά μα τόσο ίδια μεταξύ τους. Αν μπορούσα να επιλέξω το όπλο με το οποίο θέλω να πολεμήσω την ημιμάθεια και τον παραλογισμό που μεγαλώσαμε είναι η γνώση, η ελπίδα για ζωή. Τον φόβο που μας έδωσαν για εφόδιο σε κάθε τι αλλιώτικο που συναντάμε είτε σε μας, είτε σε κάθε συνάνθρωπο μας είναι η δυστυχία που πρέπει να απαλλαγούμε. Αφήνουμε πίσω τον παραλογισμό και καίμε τις φοβίες του χτες.
Αν μου ζήταγαν να δώσω τη ζωή μου για ένα παιδί σε αυτό τον κόσμο θα το έκανα χωρίς δεύτερη σκέψη. Δεν θα ρώταγα το χρώμα του δέρματος, αν είναι χριστιανός, Έλληνας ή το φύλο του. Θα έδινα τη ζωή μου απλόχερα για ένα μέλλον πιο ανθρώπινο. Για ένα μέλλον που θα ανατρέψει κάθε συντηρητική άποψη, σκέψη και τρόπο ζωής που το μόνο που προσφέρει είναι η απανθρωπιά . Για ένα μέλλον με ανθρώπινο πρόσωπο ο φόβος και το μίσος περισσεύουν.
Είμαστε όλοι άνθρωποι σ ένα κόσμο δανεικό. Ο κόσμος αυτός μας δόθηκε για να ζούμε με ειρήνη και αγάπη χωρίς πολέμους και διχόνοιες. Σ’ ένα καινούριο μέλλον με όραμα χωράμε όλοι.
*Νίκος Καλαϊτζής στέλεχος της Σοσιαλιστικής Πατριωτικής κίνησης
