Περί Κεντροαριστεράς και πάλι ο λόγος. Αφορμή για να επανεμφανισθεί στα πολιτικά δρώμενα της Ελλάδας και πάλι η Κεντροαριστερά δεν είναι κάποιο συνέδριο όπως παλιά του ΠΑΣΟΚ ή κάποιου άλλου κόμματος που είχε μια οποιαδήποτε σχέση με την σοσιαλδημοκρατία. Απλά αποφάσισαν σε ηγετικό επίπεδο στο ΠΑΣΟΚ, στο ΠΟΤΑΜΙ και στα «υπόλοιπα» της ΔΗΜΑΡ, όλα δηλαδή τα πολιτικά υποκείμενα που κάνουν αναφορά στην κεντροαριστερά να ενωθούν και να μπουν στην διαδικασία εκλογής αρχηγού και μόνο από την βάση για να μπορέσουν να κτυπήσουν όπως λένε καλύτερα τον νέο δικομματισμό της Ν.Δ και του ΣΥΡΙΖΑ.
Απλά σ΄ αυτή την φάση πρώτα θα εκλέξουν αρχηγό και μετά βλέπουμε για τον πολιτικό τους λόγο, για το πολιτικό τους στίγμα και φυσικά για την πολιτική τους πρόταση που θα βγάλει την Ελλάδα από την κρίση. Καλούν τους Έλληνες πολίτες δηλαδή να ψηφίσουν και να εκλέξουν «αβλεπεί» έναν αρχηγό άσχετα με το τι θα κάνει αυτός μετά. Η πρωτοφανής αυτή ενέργεια αρχηγισμού ξεπερνά ακόμα και την φαντασία του οποιουδήποτε θα μπορούσε έστω και με προϋποθέσεις να ανεχθεί ένα προσωποπαγές κόμμα που δεν θα έχει όμως εκ των πραγμάτων καμιά θέληση μετεξέλιξής του σε κάποιο πολιτικό υποκείμενο με την μίνιμουμ έστω συλλογικότητα. Θα υπάρχει ο αρχηγός και όλοι οι άλλοι απλοί στρατιώτες έτσι τουλάχιστον δηλώνουν οι υποψήφιοι αρχηγοί σήμερα , πολύ πιθανών όμως οι ηττημένοι υποψήφιοι να μην θελήσουν τον μίζερο λόγο του στρατιώτη ή ακόμα και του λοχία και τότε θα βγουν τα μαχαίρια της αλληλο-υπονόμευσης.
Το γεγονός αυτό πρώτα ο αρχηγός και μετά βλέπουμε είναι στην κυριολεξία πρωτόγνωρο για τα δεδομένα μιας αστικής δημοκρατίας σε μια αναπτυγμένη χώρα του καπιταλισμού με έναν δεδομένο πολιτικό πολιτισμό.
Αφήνοντας την « καινοτομία» της εκλογής πρώτα του αρχηγού καλό θα είναι να κάνουμε μια αναφορά και για την ουσία του προγραμματικού πολιτικού λόγου του σχεδιασμού της κεντροαριστεράς που ευαγγελίζονται και οι εννιά υποψήφιοι του «νέου» πολιτικού υποκειμένου που πάει να γεννηθεί αυτές τις μέρες.
Η υπόθεση του πολιτικού σχεδιασμού της Κ.Α είναι μια «σοβαρή υπόθεση» ήταν και είναι ακόμα και σήμερα η καρδία της πολιτικής των κομμάτων της Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας. Λέμε σοβαρή υπόθεση γιατί μέσο αυτού του πολιτικού σχεδιασμού είχαμε στο πρόσφατο παρελθόν πολλές κυβερνήσεις στην Ευρώπη με βασικό τους κορμό τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα . Είναι ανάγκη λοιπόν το εργατικό κίνημα και ειδικότερα η ταξική ριζοσπαστική αριστερά να μελετήσει προσεκτικά αυτόν τον πολιτικό σχεδιασμό για να ξέρει να τον αντιμετωπίσει με αποτελεσματικότητα.
Δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε ότι όχι μόνο το δικομματικό αλλά και το διπολικό σύστημα σε όλες τις χώρες της Ευρώπης βασίστηκε στο δίπολο Κεντροαριστερά – Κεντροδεξιά με βασικούς κορμούς αυτών των πολιτικών συνασπισμών τα κόμματα της σοσιαλδημοκρατικής ιδεολογικής και πολιτικής κατεύθυνσης από την μια και τα γνωστά μας παραδοσιακά κόμματα Χριστιανοδημοκρατικού τύπου ή του Ευρωπαϊκού Λαϊκού κόμματος όπως λέγονται από την άλλη.
Στη χώρα μας μη έχοντας μια παράδοση σοσιαλδημοκρατική μετά την άνοδο του ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου στη νέα μεταδικτατορική πολιτική Ελληνική πραγματικότητα άρχισε κάτι να ακούγεται γύρω από την Κ.Α όμως η λογική της αυτοδυναμίας του ΠΑΣΟΚ και ο λαϊκιστικός του πολιτικός λόγος έγινε αφορμή ο σχεδιασμός της Κ.Α να αντιμετωπιστεί απαξιωτικά, σαν κάτι το ξένο από την Ελληνική πραγματικότητα. Αυτό φυσικά δεν έγινε τυχαία μιας και η αντιπαράθεση του ΠΑΣΟΚ με την αριστερά ήταν ακόμη ανοικτή. Ο δε Αν. Παπανδρέου ήθελε τότε να λεηλατήσει εκλογικά την αριστερά χρησιμοποιώντας τον δικό της σχεδόν πολιτικό λόγο. Η μετριοπάθεια επομένως της Κ.Α δεν τον βόλευε σε εκείνη την ιστορική φάση μετά όμως ενσωμάτωσε πολλά από τον πολιτικό της λόγο .
Τα Κεντροαριστερά όμως νεφελώματα εμφανίστηκαν δυναμικά και στην χώρα μας την εποχή Σημίτη. Την περίοδο εκείνη σε όλες τις πολιτικές συζητήσεις έμπαινε ως άμεση προτεραιότητα ο περίφημος πολιτικά σχεδιασμός της Κεντροαριστεράς κάτι άλλωστε που κυριαρχούσε σε όλη την Ευρώπη μιας και τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα ήταν ή ηγετική δύναμη σε πάνω από δέκα κυβερνήσεις χωρών στην Ευρώπη.
Μετά το τέλος του Σημιτισμού στην Ελλάδα ο όρος Κεντροαριστερά έγινε σχεδόν απαγορευτικός και απομακρύνθηκε σχεδόν τελείως αυτό το πολιτικό λεξικό ακολουθώντας την κατάρρευση του Σημιτικού ΠΑΣΟΚ.
Μαζί με την κατάρρευση του σάπιου δικομματικού συστήματος ήλθε και η κατάρρευση της κεντροαριστεράς ως πολιτικού σχεδιασμού και σύλληψης. Νέες δυνάμεις προσέγγισαν τα πλατιά λαϊκά στρώματα και ο Κεντροαριστερός λόγος έχασε την προωθητική του δύναμη.
Τι είναι όμως αυτή η περίφημη κεντροαριστερά τι ρόλο έπαιξε στην Ευρώπη και στη χώρα μας;
Η κεντροαριστερά όπως ειπώθηκε στην αρχή προωθήθηκε από τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα με στόχο τον ταξικό αποπροσανατολισμό, την σύγχυση και την υποταγή του εργατικού κινήματος κυρίως στη Ν. Ευρώπη όπου το κομμουνιστικό κίνημα με όλες τις ιδιαιτερότητες του είχε φουντώσει από την Πορτογαλία, την Ισπανία, την Ιταλία ακόμα και την Ελλάδα.
Με τον κεντροαριστερό σχεδιασμό το σύστημα βολεύτηκε ξεπέρασε την μεταπολεμική πολιτική του κρίση. Σχηματίστηκαν κυβερνήσεις που προώθησαν τη πολιτική του κεφαλαίου στον κόσμο της εργασίας φκιασιδωμένα «φιλεργατικά» στην πρώτη φάση, με στόχο το μαλάκωμα της οργής και τον ευνουχισμό της ανατρεπτικής προωθητικής δύναμης της Εργατικής τάξης.
Με τον πολιτικό σχεδιασμό της Κεντροαριστεράς η Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία προσπάθησε να πετύχει προς όφελος της κυρίαρχης τάξης δύο πράγματα βασικά: Το πρώτο να σταματήσει το κύμα διεκδικήσεων από την Εργατική τάξη με ύπουλο τρόπο. Το δεύτερο να αδρανοποιήσει πολιτικά τις δυνάμεις εκείνες που θα ήθελαν εκπροσωπώντας τον κόσμο της εργασίας να διεκδικήσουν όπως για παράδειγμα το ΚΚΙ (PCI) αξιόπιστα την διακυβέρνηση στις χώρες τους όπου φυσικά θα υπήρχαν οι προϋποθέσεις ριζικής ανατροπής.
Η Κεντροαριστερά λειτούργησε δηλαδή σαν ένα κανονικό αμορτισέρ από την άρχουσα τάξη που μέσα από την προσωρινή καλυτέρευση σχέσεων και συνθηκών εργασίας που αποδέχθηκε κάτω από την πίεση του κόσμου της δουλειάς κατάφερε να σταματήσει την ορμητικότητα της εργατικής τάξης και των πλατιών λαϊκών στρωμάτων που ήθελαν την ρήξη και την ριζική ανατροπή του συστήματος.
Η Ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία δια μέσον του πολιτικού σχεδιασμού της Κεντροαριστεράς επεδίωξε την κατασυκοφάντηση των ριζοσπαστικών ταξικών διεκδικήσεων των εργαζομένων, προώθησε τον αντικομουνισμό, κατάφερε επί δεκαετίες να υπνώσει το Εργατικό Κίνημα για να στρώσει μετέπειτα το χαλί του άγριου νεοφιλελευθερισμού στα συντηρητικά κόμματα. Μέχρι χθες στην μητρόπολη της Ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ολοκλήρωσης την Γερμανία το (SPD) το κόμμα της Γερμανικής Σοσιαλδημοκρατίας συγκυβερνούσε με την δεξιά με την Κυρία Μέρκελ στο τιμόνι.
Η βαθειά κρίση που μαστίζει σήμερα όλες σχεδόν τις χώρες της Ευρώπης και κύρια της Νότιας , από την ανεργία , την δραματική μείωση μισθών και συντάξεων μέχρι το κτύπημα του κοινωνικού κράτους και τις ελαστικές μορφές εργασίας είναι αποτέλεσμα αυτών των κεντροαριστερών πολιτικών επιλογών που έγιναν τις προηγούμενες δεκαετίες. Στην Ελλάδα για παράδειγμα ποιος δεν αντιλαμβάνεται τις ευθύνες της Σημιτικής διακυβέρνησης για το κατάντημα της χώρας.
Εκτός από την ταξική μετάλλαξη που προώθησαν οι δυνάμεις της Κεντροαριστεράς στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα παντού στην Ευρώπη, προσπάθησαν επίσης να περάσουν την πολιτική κουλτούρα του άκρατου φιλοατλαντισμού με πλήρη υποταγή στις Νατοϊκές επιλογές. Δεν είναι τυχαίο ότι ο ποιο καταστροφικός πόλεμος σε ανθρώπινες ζωές μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο που έγινε στην Ευρώπη με την πλήρη στήριξη όλων των κεντροαριστερών κυβερνήσεων ήταν στην Γιουγκοσλαβία . Από την στρατιωτική βάση του Αβιάνο στην Ιταλία με κεντροαριστερή κυβέρνηση και πρωθυπουργό τον μεταλλαγμένο πολιτικό ηγέτη της αριστεράς Μάσιμο Ντ‘ Αλέμα έφευγαν τα Νατοϊκά αεροπλάνα για να βομβαρδίσουν το Βελιγράδι και τις άλλες Σερβικές πόλεις. Τα ίδια πράγματα έγιναν με την συμμετοχή κεντροαριστερών κυβερνήσεων σε εκστρατείες στην Μ. Ανατολή.
Η Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία και τα νέα κεντροαριστερά πολιτικά φιντάνια της στηρίζουν σήμερα την φασιστική κυβέρνηση της Ουκρανίας υποδαυλίζοντας έναν νέο εμφύλιο πόλεμο σε μια πολύ ευαίσθητη περιοχή.
Στο όνομα ενός υποτιθέμενου εκσυγχρονισμού στην χώρα μας όσοι ευαγγελίζονται την Κεντροαριστερά προσπάθησαν και ακόμα προσπαθούν να περάσουν στον Ελληνικό λαό μια αρρωστημένη ευρωλαγνεία που την πληρώνουμε πολύ ακριβά μέσα από τις μνημονιακές πολιτικές που όλοι αυτοί αποδέχθηκαν με τις προτροπές της ευρωπαϊκής ολιγαρχίας με προεξέχουσα αυτή της Γερμανίας.
Το αν η Ελλάδα σήμερα είναι ένα άβουλο προτεκτοράτο της Γερμανίας είναι αποτέλεσμα και αυτών των κεντροαριστερών αντιλήψεων που κυριάρχησαν στο ΠΑΣΟΚ στο ΠΟΤΑΜΙ στο Πρώην χώρο της ΕΑΡ και της ΔΗΜΑΡ στα παιδιά τα λεγόμενα του Λεωνίδα Κύρκου και δυστυχώς σήμερα και στον ΣΥΡΙΖΑ. Εξυπηρετεί την ευρωπαϊκή ολιγαρχία ένας κεντροαριστερός ΣΥΡΙΖΑ γιατί γίνεται το καλύτερο και ποιο αποτελεσματικό ανάχωμα στις λαϊκές αντιδράσεις από τις μνημονιακές πολιτικές. Βέβαια αυτοί οι κυρίαρχοι κύκλοι προβλέποντας την κατάρρευση του Τσίπρα και της παρέας του θέλουν τώρα να ετοιμάσουν τις κεντροαριστερές εφεδρείες νεκρανασταίνοντας όλα τα εναπομείναντα πολιτικά ρετάλια αυτού του χώρου. Δεν είναι τυχαίο ότι και οι εννιά υποψήφιοι αρχηγίσκοι του «νέου» κεντροαριστερού μορφώματος, αυτό το σενάριο επικαλούνται ότι δηλαδή καταρρέει ο ΣΥΡΙΖΑ και δεν μπορεί να μείνει ορφανός πολιτικά ο «μεγάλος» κεντροαριστερός χώρος.
Ο ίδιος ο Τσίπρας βλέποντας την επερχόμενη κατάρρευση του κόμματός του και της κυβέρνησης του αρχίζει να σκέπτεται και να σχεδιάζει νέες συγκλήσεις και κυβερνητικές συμμαχίες με όλα τα εναπομείναντα πολιτικά ρετάλια της Ελληνικής κεντροαριστεράς. Δεν έχει κανένα απ΄ ότι φαίνεται πρόβλημα να φάει στο πιάτο που κάποτε έφτυνε ! Με τον πολιτικό σχεδιασμό της κεντροαριστεράς άλλωστε λειτουργούν εύκολα όλα τα πλυντήρια της πολιτικής μετάλλαξης και για το λόγο αυτό όλες οι δυνάμεις της αριστεράς που δεν έχουν χάσει την ταξική τους διαφορετικότητα θα πρέπει να στέκονται απέναντι και να αντιπαλεύουν τις κεντροαριστερές σειρήνες.
Οι Έλληνες πολίτες την Κυριακή 12 του Νοέμβρη θα πρέπει να μην λειτουργήσουν νεκροφιλικά για να νεκραναστήσουν το ΠΑΣΟΚ και να γυρίσουν την πλάτη στην κεντροαριστερή καμαρίλα που πάει να τους εξαπατήσει για άλλη μια φορά.
Τι έχει να προσφέρει στον κόσμο της εργασίας ο κ. Καμίνης – ο κύριος τίποτα- στον δήμο της Αθήνας ή ο αχυράνθρωπος των ΜΜΕ ο κ. Θεοδωράκης και πολύ περισσότερο όλοι οι πρώην υπουργοί του αμαρτωλού ΠΑΣΟΚ της ρεμούλας και της αρπακτής.
Η απάντηση στα κεντροαριστερά νεφελώματα δεν μπορεί να είναι άλλη από την εναλλακτική πρόταση της αριστεράς που μπορεί να διαμορφώσει μια νέα πολιτική και κοινωνική πλειοψηφία με την συσπείρωση και κοινή δράση όλων των αριστερών προοδευτικών και πατριωτικών δυνάμεων της Ελλάδας για μια αντιμνημονιακή αντιιμπεριαλιστική ανατρεπτική φιλεργατική πολιτική…
*Ο Βασίλης Πριμικήρης είναι μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου της ΛΑ.Ε.
