Η πρώτη «εκστρατεία» του Κυριάκου Μητσοτάκη στην Ευρώπη και οι συναντήσεις του με ευρωπαίους ηγέτες έχει τίτλο «ανάκτηση εμπιστοσύνης» ή κάτι τέτοιο. Το κύριο συστατικό είναι σε κάθε περίπτωση η «εμπιστοσύνη»
Να παραδεχθούμε ότι η εμπιστοσύνη είναι σημαντική για κάθε σχέση. Και να σημειώσουμε επίσης ότι την τελευταία διετία την εμπιστοσύνη των ευρωπαίων εταίρων την είχε κερδίσει και ο Αλέξης Τσίπρας. Προς τούτο μάλιστα τον φώναζαν και «ντάρλινγκ» στην Ευρώπη. Του είχαν απόλυτη εμπιστοσύνη πως ό,τι του ζητούσαν θα το έκανε. Για παράδειγμα, ο Τσίπρας δεν έκανε, όπως λέει και η ΝΔ, τη συμφωνία των Πρεσπών, κατ’ επιταγή ή έστω και για την ικανοποίηση των Ευρωπαίων;
Κέρδισε κάτι με την εμπιστοσύνη των Ευρωπαίων ο Τσίπρας; Αν εξαιρέσει κανείς μία ανοχή που επέδειξαν σε διάφορες κινήσεις και επιλογές του, δεν θα βρει κανείς εύκολη απάντηση.
Το μόνο βέβαιο είναι ότι η «εμπιστοσύνη» δεν δίνεται έτσι απλά. Έχει πλαίσιο, έχει ανταλλάγματα και δεν είναι διόλου σίγουρο ότι έχει, από μόνη της και καλά αποτελέσματα.
Για παράδειγμα η εμπιστοσύνη των Γάλλων κερδήθηκε, εάν και για όσο κερδήθηκε, αφού μπήκε στη συζήτηση η προμήθεια δύο γαλλικών φρεγατών!
Οι Γερμανοί πάλι όσα και να τους δώσει κανείς, πάλι καχύποπτοι και απαιτητικοί θα είναι. Ταυτίζουν την εμπιστοσύνη τους με την υπακοή σου – και αποφασίζεις.
Όσο για τα αποτελέσματα θα δούμε. Θα δούμε για παράδειγμα όταν τεθεί το θέμα της μείωσης των πρωτογενών πλεονασμάτων, εάν θα μετρήσει η εμπιστοσύνη που θα έχουμε κερδίσει. Διότι αφού βρήκαν το κορόιδο τον ΣΥΡΙΖΑ και τα φόρτωσαν στην Ελλάδα γιατί να τα ξεφορτώσουν τώρα, που όλοι διατείνονται ότι τα «πιάνουν” εύκολα, όπως αποδείχθηκε επί της προηγούμενης κυβέρνησης και ενδεχομένως και με τη σημερινή;
Θα κερδίσουμε άραγε σε επενδύσεις; Με τέτοιο κλίμα διεθνώς στην οικονομία είναι ένας δύσκολος στόχος. Ίσως, αλλά από μόνο του κι αυτό δεν λέει τίποτα.
Και φυσικά είναι και το θέμα της αμοιβαιότητας. Εντάξει, να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη των Ευρωπαίων, αλλά εμείς τους έχουμε; Για παράδειγμα, πάλι, τους έχουμε εμπιστοσύνη στο προσφυγικό; Μόνο ένας αφελής θα έλεγε ναι. Ο Μητσοτάκης το κατάλαβε τώρα που οι ροές από την Τουρκία έχουν έξαρση. Επισημαίνει στους συνομιλητές του ότι οι Ευρωπαίοι έχουν υποχρεώσεις και δεν πρέπει να είναι μόνη της η Ελλάδα σε αυτό το θέμα, αλλά είναι περίπου βέβαιο ότι ελάχιστοι τον ακούνε.
Να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη των άλλων λοιπόν, αρκεί να μην την εκμεταλλεύονται και επιπλέον τη δική μας εμπιστοσύνη να μην την χαρίζουμε.
