Η εναλλακτική πρόταση για το Μακεδονικό την οποία παρουσίασε ο υπουργός Άμυνας Πάνος Καμμένος κατά τη συνάντησή του με τον Αμερικανό υφυπουργό Ευρωπαϊκών Υποθέσεων Ουες Μίτσελ, συζητήθηκε ήδη πολύ, όπως είναι λογικό – ωστόσο μόνο υπό το πρίσμα της εγχώριας πολιτικής σκηνής: δηλαδή σε σχέση με την ευστάθεια της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, το εκλογικό ημερολόγιο κ.ο.κ.
Κρισιμότερο ωστόσο είναι το ερώτημα τι σημαίνει αυτή η φιλολογία για την εξωτερική πολιτική της χώρας.
Από αυτή την άποψη, το θέμα δεν είναι τόσο το αν εμπνεύστηκε “σχέδιο Β” ο Πάνος Καμμένος, ο οποίος ουδέποτε υπήρξε θιασώτης της Συμφωνίας των Πρεσπών, όσο το αν διαθέτει “σχέδιο Β” ο Νίκος Κοτζιάς που τη συνυπέγραψε.
Και πέρα από το αν ήταν ενήμερο το Μαξίμου για τις πρωτοβουλίες του υπουργού Άμυνας, ενδιαφέρον έχει το ερώτημα αν ήταν ενήμεροι οι Αμερικανοί οικοδεσπότες του.
Ο προβληματισμός για τις εξελίξεις στην πΓΔΜ μετά το δημοψήφισμα είναι διάχυτος -και πληροφορίες θέλουν τη σύνοδο των υπουργών Άμυνας του ΝΑΤΟ την προηγούμενη εβδομάδα να έχει ασχοληθεί ανεπισήμως με το ερώτημα των εναλλακτικών σεναρίων, στα οποία Ελλάδα και Βουλγαρία θα κληθούν ως μέλη της Συμμαχίας να έχουν κομβικό ρόλο.
Εξ ου και ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ, προσπαθώντας και να απευθυνθεί καθησυχαστικά στο δικό του ακροατήριο, σπεύδει πρώτος να ανοίξει δημόσια τη σχετική συζήτηση. Και το πράττει από αμερικανικού εδάφους, εν μέσω συζητήσεων για πολλαπλασιασμό των ελληνικών στρατιωτικών διευκολύνσεων στον υπερατλαντικό σύμμαχο, ώστε να υπενθυμίσει ότι και η δική του θέση ως συνομιλητή τον ΗΠΑ είναι προνομιακή.
Υπενθυμίζεται ότι η πρόταση Καμμένου προβλέπει (προεξοφλώντας την απόρριψη της Συμφωνίας των Πρεσπών από τα Σκόπια) την υπογραφή διακρατικής αμυντικής συμφωνίας ανάμεσα στην Ελλάδα, την πΓΔΜ, την Αλβανία, τη Βουλγαρία και σε μεταγενέστερο επίπεδο και τη Σερβία, με στόχο τη δημιουργία ενός “τόξου σταθερότητας” στα βόρεια σύνορα της χώρας. Με τον τρόπο αυτό, όπως ανέφερε ρητά ο υπουργός, θα αναχαιτιστεί η ρωσική διείσδυση στα Βαλκάνια και θα θωρακιστεί η σταθερότητα στην πΓΔΜ – με το ονοματολογικό να μένει εκκρεμές και άρα την Αθήνα να συνεχίζει επ’ αυτού τη μάχη οπισθοφυλακής από δυσμενέστερο έδαφος.
Οι νεοψυχροπολεμικές προτεραιότητες στις οποίες προσχώρησε η Ελλάδα, προσδοκώντας ως αντάλλαγμα την επίλυση ενός θέματος που χρονίζει 27 χρόνια, μπορούν έτσι να υλοποιηθούν. Όμως αντάλλαγμα δεν θα υπάρξει.
Όπως αντίστοιχα δεν θα υλοποιηθούν οι ευρωατλαντικές φιλοδοξίες της γείτονος, με τον τρόπο που φαντάζεται. Παράλληλα, αντί να βγει από τη δοκιμασία αυτή περισσότερο σταθεροποιημένη, η πΓΔΜ βλέπει τις πολιτικές και εθνοτικές διαιρέσεις της να οξύνονται – την ίδια ώρα που η φιλολογία περί ανταλλαγής εδαφών μεταξύ του γειτονικού Κοσόβου και της Σερβίας έρχεται (με την ενθάρρυνση της κυβέρνησης Τραμπ) να ανοίξει τον “ασκό του Αιόλου” στην περιοχή.
Οι σχεδιασμοί των τρίτων μερών μπορούν να υλοποιηθούν από πολλούς δρόμους: όμως οι άμεσα ενδιαφερόμενες χώρες κινδυνεύουν να είναι οι μόνες που δεν κερδίζουν.
Τουλάχιστον, η πΓΔΜ, παρά τον σαφή προσανατολισμό της προς τη Δύση, δεν απαξιώνει τα όποια διπλωματικά αντίβαρα: είναι χαρακτηριστική η προσπάθεια του Ζόραν Ζάεφ να πείσει για τις φιλικές σχέσεις που η χώρα επιθυμεί με τη Ρωσία, διασκεδάζοντας τις εντυπώσεις από τις νεοψυχροπολεμικές δηλώσεις του υπουργού Άμυνας Τζέιμς Μάτις κατά την επίσκεψή του στα Σκόπια. Αντιθέτως, η τοποθέτηση Καμμένου κάθε άλλο παρά διευκολύνει την φιλοδοξία του Αλέξη Τσίπρα να γίνει δεκτός στη Μόσχα.
*Πηγή: Capital.gr
