Μία σειρά από πρόσφατα οικονομικά στοιχεία ήρθαν να επιβεβαιώσουν ότι η Ευρώπη παραμένει ένα πεδίο βαθιών ανισοτήτων και μεγάλων αντιθέσεων. Η Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων είναι μάλλον χαρακτηρισμός επιεικής.
Οι δε συνταγές που εφαρμόζονται, κυρίως στα εργασιακά, αλλά και γενικότερα καταδεικνύουν ότι τα χάσματα γίνονται ακόμη βαθύτερα, παρά τις μεγαλοστομίες των Βρυξελλών.
Η Ελλάδα φυσικά παραμένει στην ουρά και στο περιθώριο, παρά τις πομφόλυγες διαφόρων, τόσο στην Αθήνα, όσο και στο διευθυντήριο της ΕΕ.
Μετά από δέκα χρόνια ύφεσης για παράδειγμα και κυρίως σκληρών μνημονιακών πολιτικών, ο ρυθμός ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας υστερεί σημαντικά από τον μέσο όρο των κρατών μελών της ευρωζώνης.
Θα περίμενε κανείς το αντίθετο. Με τόση συμπίεση στην ελληνική οικονομία, με τέτοια βίαια προσαρμογή και εμφάνιση «ευκαιριών» για «επενδύσεις» – όπως λένε τα ξεπουλήματα, το ξεκλήρισμα ολόκληρων κλάδων και την εσωτερική υποτίμηση – το «ελατήριο» της ανάπτυξης να τιναχθεί θεαματικά προς τα πάνω. Φευ!
Η Ελλάδα το 2017 είχε ανάπτυξη μόλις 1,4% στο ΑΕΠ της, έναντι 2,3% μέσου όρου στην ευρωζώνη. Ακόμα κι αυτό το 1,4% αμφισβητείται βέβαια, γιατί ένα μέρος της «μαύρης» οικονομίας «άσπρισε» με την αύξηση της χρήσης πλαστικού χρήματος.
Το χάσμα επιβεβαιώνεται και από τα στοιχεία για το μέσο κόστος για κάθε ώρα εργασίας στον ιδιωτικό τομέα. Υπάρχουν χώρες, όπως η Δανία, το Βέλγιο και άλλες που το κόστος φτάνει τα 50 ευρώ περίπου, ενώ στην Ελλάδα περιορίζεται στα 14 ευρώ και σε άλλες χώρες, κυρίως του πρώην ανατολικού μπλοκ, που παραμένει σε εξαιρετικά χαμηλά επίπεδα των 5 και 10 ευρώ!
Ανάλογες είναι και οι διαφορές και οι αποστάσεις σε όλα τα μεγέθη – φυσικά και στο κατά κεφαλήν εισόδημα, αλλά και στην απασχόληση, αφού η Ελλάδα παραμένει «πρωταθλήτρια» στην ανεργία.
Η πορεία της χώρας είναι περίπου αδιέξοδη, ως προς την οικονομική της ανάκαμψη και την κοινωνική της συνοχή. Μάλιστα η αναγνώριση, ακόμη και από το ΔΝΤ ότι η Ελλάδα υπέστη σοκ στις εργασιακές σχέσεις, είναι ενδεικτική των όσων έγιναν τα τελευταία χρόνια στον κοινωνικό ιστό.
Και επιπλέον, σχεδόν όλες οι εκτιμήσεις και προβλέψεις – ακόμα και οι δηλώσεις του Τσακαλώτου εν τέλει- φανερώνουν ότι «καθαρή» έξοδος από το μνημονιακό καθεστώς (για έξοδο από την κρίση, ούτε λόγος), δεν είναι εφικτή!
Κι αν είναι δύσκολος έως ανέφικτος ο απεγκλωβισμός (λέμε, αν), τουλάχιστον ας μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Κι αν δεν μπορούμε δηλαδή τη ζωή μας να αλλάξουμε, τουλάχιστον να μην εξευτελιζόμαστε λέγοντας άλλα αντί άλλων και παραμύθια της Χαλιμάς.
