Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, παρά τα πολιτικά επικοινωνιακά κόλπα δημιουργίας εικόνας δήθεν σκληρής διαπραγμάτευσης με τους δανειστές όσον αφορά τις νεοαποικιοκρατικού τύπου απαιτήσεις τους – στα πλαίσια της 2ης αξιολόγησης – για νέα εργασιακή, συνταξιοδοτική, μισθολογική και κοινωνική κατεδάφιση και πρόσθετη φορολεηλασία, τελικά υποχωρεί κατά κράτος σε αυτές.
Η συνολική άτακτη υποχώρησή της κυβέρνησης στις θρασύτατες απαιτήσεις των δανειστών ήταν αναμενόμενη, γιατί αυτές τις είχε ήδη συμφωνήσει μαζί τους στο τρίτο μνημόνιο. Κυρίως, όμως, γιατί, δεν ήθελε και δεν θέλει να αντιπαραθέσει απέναντι στη χρηματοδότηση τους και στα μνημόνια, που αυτή συνεπάγεται, μια εναλλακτική λύση. Με έξοδο από την Ευρωζώνη και έκδοση εθνικού νομίσματος, που θα συνοδεύεται από διαγραφή χρέους και αναπτυξιακό φιλολαϊκό πρόγραμμα.
Ο ΣΕΒ, όπως πάντα, πιστός στον ταξικό του ρόλο του «δούρειου ίππου» των δανειστών.
Η στάση του ΣΕΒ, το πρωί να λέει ότι διαφωνεί με τους δανειστές και το βράδυ να υπερθεματίζει για νέα εργασιακή καταστροφή και να τους υποδεικνύει πως ακριβώς θα την κάνουν, αποδεικνύει για άλλη μια φορά, ότι τα μνημόνια έχουν ταξικό χαρακτήρα.
Τα μνημόνια της λιτότητας προωθούνται από τους δανειστές και εγκρίνονται, στηρίζονται και εφαρμόζονται από τις νεομνημονιακές και παλαιομνημονιακές κυβερνήσεις και πολιτικές δυνάμεις για τη δημιουργία πρωτίστως φτηνής και υποταγμένης εργατικής δύναμης, όχι μόνο για τις πολυεθνικές που αγοράζουν μπιρ-παρά το δημόσιο, ιδιωτικό και κοινωνικό πλούτο της χώρας, αλλά και για τις δυνάμεις του εγχώριου μεγάλου κεφαλαίου, που εξακολουθούν – και εξ αυτού του λόγου – ν’ αυξάνουν τα κέρδη τους και εν μέσω μνημονίων λιτότητας και οικονομικής κρίσης.
Ο ΣΕΒ, λοιπόν, κάνει με συνέπεια απέναντι στην κυρίαρχη κοινωνική τάξη που εκπροσωπεί καλά τη δουλειά του. Το ζήτημα, όμως είναι τι κάνουν το εργατικό κίνημα, οι ανυπότακτες αριστερές και αντιμνημονιακές δυνάμεις, ώστε να μην ολοκληρωθεί η μνημονιακή κατεδάφιση εργασιακών, κοινωνικών και ασφαλιστικών κατακτήσεων ενός αιώνα στη χώρα μας. Κι εδώ το θέμα χωράει πολύ συζήτηση, κυρίως, όμως άμεσες πρωτοβουλίες και δράσεις.
Οι εργατικοί και κοινωνικοί αγώνες αναντίστοιχοι με την επίθεση που δέχεται η εργατική τάξη και ο λαός.
Το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα και το ευρύτερο λαϊκό κίνημα μετά την πετυχημένη πανεργατική απεργία στις 4 Φλεβάρη 2016, που στην ουσία μετατράπηκε σε παλλαϊκό ξεσηκωμό, γιατί εκτός από τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους και τη νεολαία συμμετείχαν μαζικά και οι μικρομεσαίοι επαγγελματίες επιστήμονες και αγρότες, διαγράφει τροχιά υποχώρησης. Οι αγώνες, που αναπτύχθηκαν από τότε και μέχρι σήμερα, ήταν σε πλήρη αναντιστοιχία με την πρωτοφανή μνημονιακή επίθεση, που δέχεται η εργατική τάξη και ο λαός μας.
Η αλήθεια είναι ότι αυτό το χρονικό διάστημα πραγματοποιήθηκαν ορισμένες – ηρωικού θα λέγαμε χαρακτήρα –αγωνιστικές κινητοποιήσεις σε επιχειρησιακό και κλαδικό επίπεδο, που κι αυτές έχουν την σημασία τους, γιατί κρατούν αναμμένη τη σπίθα της αντίστασης.
Ωστόσο, όσον αφορά το εργατικό και το λαϊκό κίνημα στο σύνολό τους καταγράφηκε η αδυναμία αγωνιστικής και κυρίως μαζικής και ενωτικής αποτελεσματικής αντιμετώπισης και απόκρουσης των εφαρμοστικών νόμων του τρίτου μνημονίου, ιδιαίτερα τον Μάιο 2016, που αυτοί ψηφίστηκαν στη Βουλή.
Την βασική ευθύνη γι’ αυτή την κατάσταση έχουν οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες (ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ), κυρίως στη ΓΣΕΕ, που ουσιαστικά εξυπηρετούν το πέρασμα των μνημονιακών πολιτικών. Το ΠΑΜΕ, επιμένοντας στις ξεχωριστές κινητοποιήσεις του, που δεν φοβίζουν ούτε ενοχλούν το μνημονιακό πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο, αποτρέπει την ανάπτυξη ενωτικών και μαζικών εργατικών και λαϊκών αγώνων.
Αλλά και οι Ομοσπονδίες και τα πρωτοβάθμια σωματεία δεν ανέλαβαν αυτοτελείς πρωτοβουλίες για την ανάπτυξη κινητοποιήσεων αναμένοντας τις αποφάσεις των τριτοβάθμιων οργάνων.
Ο συντονισμός πρωτοβάθμιων σωματείων φάνηκε για άλλη μία φορά ότι, παρά την αγωνιστικότητα των αποφάσεών του, έχει περιορισμένη συνδικαλιστική απεύθυνση και εμβέλεια με αποτέλεσμα η οποιαδήποτε πρωτοβουλία του να εξαντλείται σε κεντρικό επίπεδο και να μην ακουμπά την εργατική βάση.
Ακόμα και η ΑΔΕΔΥ, που τουλάχιστον μέχρι τώρα έπαιρνε κατά βάση αγωνιστικές αποφάσεις, είχε και έχει σοβαρό πρόβλημα μαζικοποίησης των κινητοποιήσεων της. Και δυστυχώς αυτό το πρόβλημα θα μεγαλώσει, γιατί λόγω της μη αποδοχής από τις άλλες ταξικές αγωνιστικές δυνάμεις της πρότασης του ΜΕΤΑ στο πρόσφατο συνέδριο της ΑΔΕΔΥ για συνδικαλιστική και εκλογική συμπαράταξη, όχι μόνο χάθηκε η πρώτη θέση που θα μπορούσαν να πάρουν, αλλά και άλλαξαν αρνητικά οι συσχετισμοί προς όφελος των δυνάμεων του κυβερνητικού και του μνημονιακού συνδικαλισμού.
Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο για τις αγωνιστικές, αριστερές και αντιμνημονιακές δυνάμεις.
Τα νέα αντιλαϊκά μνημονιακά μέτρα μπορούν να ανατραπούν με αντίσταση και αγώνα. Κυρίως, όμως, μπορούν να ανατραπούν μόνο με ενωτικούς, μαχητικούς συντονισμένους και κλιμακούμενους αγώνες των εργαζομένων, των συνταξιούχων, των νέων, των ανέργων, των μικρομεσαίων επαγγελματιών, επιστημόνων και αγροτών.
Οι ταξικές, αγωνιστικές δυνάμεις, που δρουν στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, δεν μπορεί και δεν πρέπει να περιμένουν να οργανωθεί αυτός ο ξεσηκωμός από τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες. Αυτές κράτησαν σε αγωνιστική καραντίνα το εργατικό κίνημα μετά την παλλαϊκή κινητοποίηση στις 4 Φλεβάρη. Δεν έκαναν και δεν κάνουν τίποτε για την αγωνιστική προετοιμασία της εργατικής τάξης και για την ανύψωσης του αγωνιστικού φρονήματός της.
Το ΠΑΜΕ από μόνο του δεν μπορεί να συμβάλει σε παλλαϊκό ξεσηκωμό, εφόσον η ηγεσία του επιμένει να συνεχίζει την τακτική ξεχωριστών συγκεντρώσεων και διαδηλώσεων, χωρίς να ενδιαφέρεται για την ενεργοποίηση ολόκληρου του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος.
Σήμερα, αυτό που επείγει, είναι, οι ταξικές αγωνιστικές δυνάμεις, όπου και αν έχουν πολιτικές αναφορές, να κάνουν οτιδήποτε δυνατόν, ώστε να πετύχει η πανεργατική πανελλαδική απεργία στις 8 Δεκέμβρη και εν συνεχεία η πανελλαδική πανσυνταξιοδοτική συγκέντρωση στην Αθήνα στις 15 Δεκεμβρίου.
Αυτές οι δύο κινητοποιήσεις, που έρχονται ως συνέχεια της ιδιαίτερα μαζικής και μαχητικής πανελλαδικής παναπηρικής συγκέντρωσης στις 2 Δεκέμβρη, μπορούν και πρέπει να αποτελέσουν την αφετηρία για ένα νέο κύκλο, αυτή τη φορά νικηφόρων, αγώνων ενάντια στη νέα αντιλαϊκή μνημονιακή λαίλαπα.
Επίσης την αφετηρία για θαρραλέες και συντεταγμένες πρωτοβουλίες για την ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, για την οργάνωση και πολιτικοποίηση της λαϊκής και εργατικής οργής ενάντια στις βάρβαρες μνημονιακές πολιτικές και για την δημοκρατική αντιμνημονιακή ανατροπή.
Οι δυνάμεις της ΛΑΪΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ κάνουν και θα κάνουν ό,τι μπορούν για να οργανώσουν την αντίσταση της εργατικής τάξης, της νεολαίας και του λαού ενάντια στο ουσιαστικά 4ο μνημόνιο, αλλά δε φτάνουν.
Αυτή την ώρα χρειάζεται όλες οι δυνάμεις της Αριστεράς, οι αντιμνημονιακές και προοδευτικές δυνάμεις να αναλάβουν τις πολιτικές ευθύνες τους, να πρωτοστατήσουν, για να υπάρξουν ενωτικές, μαχητικές λαϊκές και εργατικές και λαϊκές κινητοποιήσεις, με πρώτο βήμα την πανεργατική απεργία και εν συνεχεία την πανσυνταξιουχική συγκέντρωση.
Πολιτικό μέτωπο ανατροπής ΤΩΡΑ.
Ιστορικές και απαράγραπτες οι ευθύνες όσων δεν συμβάλλουν σε αυτό.
Οι πρωτοβουλίες και κοινές δράσεις αριστερών, αντιμνημονιακών δυνάμεων για τη στήριξη αυτών των κινητοποιήσεων, μπορούν και πρέπει να είναι η αφετηρία για τη συγκρότηση ενός ευρύτατου πολιτικού και εκλογικού μετώπου αριστερών, αντιμνημονιακών, προοδευτικών, δημοκρατικών δυνάμεων. Ενός τέτοιου μετώπου, που, στη βάση μιας ριζοσπαστικής και βιώσιμης εναλλακτικής πρότασης, μπορεί να δώσει νέα ελπιδοφόρα διέξοδο για τον λαό, τη νεολαία και τη χώρα.
Οι ευθύνες όσων αριστερών και αντιμνημονιακών δυνάμεων δεν κινηθούν σε αυτή την ενωτική αγωνιστική κατεύθυνση, ώστε να αποτρέψουν την προωθούμενη από την κυβέρνηση και τους δανειστές νέα κοινωνική καταστροφή, θα είναι ιστορικές και απαράγραπτες. Κυρίως απέναντι στις νέες γενιές εργαζομένων, που, εάν περάσουν και τα νέα αντεργατικά αντικοινωνικά μέτρα, θα εργάζονται πλέον ως σύγχρονοι σκλάβοι.
