Zero Hedge, Nov 23, 2021
Authored by Pat Buchanan,
[Διακεκριμένος Αμερικανός πολιτικός σχολιαστής, πρώην λογογράφος και πολιτικός σύμβουλος του προέδρου Ρίτσαρντ Νίξον, τρεις φορές υποψήφιος ο ίδιος σε προεδρικές εκλογές, ο Πάτρικ Μπιουκάναν στην αρθρογραφία του απευθύνεται πρωτίστως στην αμερικανική εξουσία και στην αμερικανική κοινή γνώμη, αλλά διαβάζεται άπληστα και διεθνώς, ως μια αμερικανική φωνή νηφαλιότητας, ορθής κρίσης και φρόνησης.]
Μετάφραση/εισαγωγή: Μ.Στυλιανού
Ο Λευκορώσος ,μονάρχης Αλεξάντερ Λουκασένκο απομάκρυνε τον καταυλισμό εντεύθεν των συνόρων του προς την Πολωνία, όπου χιλιάδες μετανάστες από τη Μέση Ανατολή ζούσαν σε άθλιες συνθήκες.
Την προηγούμενη εβδομάδα, αυτή η συνοριακή διάβαση ήταν ο τόπος συγκρούσεων μεταξύ αιτούντων άσυλο που προσπαθούσαν να περάσουν το συρματόπλεγμα και πολωνικών στρατευμάτων που αντιστέκονται με κανόνια νερού.
Αν και η κρίση μεταξύ Βαρσοβίας και Μινσκ δεν έχει τελειώσει, φαίνεται να έχει μειωθεί προσωρινά.
Πίσω από τη σύγκρουση ήταν οι πρόσφατες εκλογές στη Λευκορωσία που η Ευρωπαϊκή Ένωση θεώρησε νόθες και η υφαρπαγή από τον Λουκασένκο ενός εμπορικού αεροσκάφους για να απαγάγει και να φυλακίσει έναν δημοσιογράφο επικριτή του.
Ο Λουκασένκο έφερε τους μετανάστες από τη Μέση Ανατολή και τους μετέφερε στα σύνορα, αναγκάζοντας τους Πολωνούς να αναπτύξουν δυνάμεις ασφαλείας για να εμποδίσουν την είσοδό τους. Οι ενέργειες του Λουκασένκο ήταν αντίποινα για τη στήριξη της Πολωνίας στις κυρώσεις που είχε επιβάλει η ΕΕ στη Λευκορωσία.
Έτσι, την περασμένη εβδομάδα, ένας σύμμαχος του ΝΑΤΟ, η Πολωνία, είχε μια αντιπαράθεση με έναν στενό σύμμαχο της Ρωσίας του Βλαντιμίρ Πούτιν, που θα μπορούσε να είχε οδηγήσει σε έναν πόλεμο ανταλλαγής πυρών ο οποίος θα μπορούσε να είχε παρασύρει τη Ρωσία και τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ενώ η Λευκορωσία, ίσως μετά από επιμονή του Πούτιν, απέσυρε τους μετανάστες από τα σύνορα και άμβλυνε αυτήν την κρίση, δεν μπορεί να ειπωθεί το ίδιο για την κρίση που αναπτύσσεται γύρω από την Ουκρανία.
Εδώ και μέρες, Αμερικανοί αξιωματούχοι προειδοποιούν ότι τα 100.000 ρωσικά στρατεύματα που σταθμεύει κοντά στα σύνορα της Ουκρανίας ενδέχεται να προετοιμάζονται για εισβολή.
Δεδομένου ότι η Ουκρανία δεν είναι σύμμαχος του ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ δεν έχουν καμία υποχρέωση να υπερασπιστούν το Κίεβο. Αλλά οποιαδήποτε ρωσική εισβολή για την επέκταση του τμήματος της Ουκρανίας που τώρα ελέγχει θα μπορούσε να προκαλέσει μια κρίση πιο σοβαρή από την προσάρτηση της Κριμαίας από τον Πούτιν ή την υποστήριξη του στους αυτονομιστές στο Ντονμπάς.
Για τον Πούτιν, η κατάσταση στη Μαύρη Θάλασσα, όπου αμερικανικά πολεμικά πλοία και πολεμικά αεροπλάνα οδηγούν σκάφη του ΝΑΤΟ σε τακτικές επισκέψεις, θα πρέπει πραγματικά να είναι μια γροθιά στο στομάχι.
Όταν ο Πούτιν ήταν αξιωματικός της KGB τις τελευταίες ημέρες της Σοβιετικής Αυτοκρατορίας, η Ρουμανία και η Βουλγαρία στη Μαύρη Θάλασσα ήταν σύμμαχοι του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Η Ουκρανία, η Γεωργία και η Αρμενία στη Μαύρη Θάλασσα ήταν, όπως και η ίδια η Ρωσία, σοβιετικές δημοκρατίες της ΕΣΣΔ. Με μόνη την εξαίρεση της Τουρκίας του ΝΑΤΟ, η Μαύρη Θάλασσα ήταν σοβιετική λίμνη.
Και σήμερα; Ρουμανία και Βουλγαρία είναι σύμμαχοι των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ. Ουκρανία και Γεωργία, έχοντας απελευθερωθεί από την ΕΣΣΔ στο τέλος του Ψυχρού Πολέμου, είναι ανεξάρτητα έθνη που προσβλέπουν στην Ευρώπη, όχι στη Μόσχα.
Στόχος και των δύο είναι να γίνουν σύμμαχοι του ΝΑΤΟ υπό την προστασία των ΗΠΑ και της πυρηνικής ομπρέλας τους.
Μια άλλη σκέψη: η Ουκρανία και η Ρωσία έχουν ιστορικούς δεσμούς — θρησκευτικούς, εθνικούς, πολιτιστικούς — που πηγαίνουν 1.000 χρόνια πίσω.
Αυτό που βλέπει ο Πούτιν στην απώλεια της Ουκρανίας από τη Ρωσία και στην ευθυγράμμιση του Κιέβου με τις ΗΠΑ και τη Δύση ήταν αυτό που είδαν οι Αμερικανοί της γενιάς του Αβραάμ Λίνκολν όταν η Γαλλία εκμεταλλεύτηκε την ενασχόληση μας με τον Εμφύλιο Πόλεμο για να μετατρέψει το Μεξικό σε έθνος υπόδουλο στη Γαλλική Αυτοκρατορία.
Σκεφτείτε:
Κάθε έθνος που συμμετείχε στη μεταναστευτική κρίση στα πολωνικά σύνορα και στην κρίση συγκέντρωσης γύρω από την Ουκρανία ήταν είτε σοβιετική δημοκρατία είτε μέλος του Συμφώνου της Βαρσοβίας κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, όταν ο Πούτιν ήταν αξιωματικός της KGB.
Και τα τέσσερα έθνη — Πολωνία, Λιθουανία, Ουκρανία, Λευκορωσία — ήταν, όχι πολύ καιρό πριν, ζωτικά συμφέροντα της Μόσχας. Και κανένα δεν ήταν ποτέ ζωτικό συμφέρον των μακρινών Ηνωμένων Πολιτειών. Και κανένας Πρόεδρος των ΗΠΑ στην περίοδο του Ψυχρού Πολέμου δεν το σκέφτηκε έτσι.
- Ο Ντουάιτ Αϊζενχάουερ δεν παρενέβη για να σώσει την Ουγγρική Επανάσταση όταν συνθλίφτηκε από σοβιετικά άρματα μάχης.
- Ο Τζον Φ. Κένεντι δεν γκρέμισε το Τείχος του Βερολίνου καθώς υψωνόταν.
- Ο Lyndon B. Johnson δεν παρενέβη για να εμποδίσει τους στρατούς του Συμφώνου της Βαρσοβίας να εισβάλουν στην Τσεχοσλοβακία για να συντρίψουν την Άνοιξη της Πράγας.
- Και ο Ρόναλντ Ρέιγκαν δεν κήρυξε σε πτώχευση το πολωνικό κομμουνιστικό καθεστώς λόγω του τεράστιου απλήρωτου χρέους του, όταν αυτό συνέτριψε το αντικομουνιστικό κίνημα « Αλληλεγγύη».
Το ποιος κυβερνά στο Μινσκ δεν υπήρξε ποτέ ζωτικό συμφέρον των Ηνωμένων Πολιτειών. Ούτε η τοποθεσία των συνόρων Ρωσίας-Ουκρανίας ή ο πολιτικός προσανατολισμός του καθεστώτος που κυβερνά στο Κίεβο.
Ωστόσο, η αποφυγή ενός πολέμου με τη Ρωσία που θα μπορούσε να γίνει πυρηνικός ήταν πάντα ένα ζωτικό στρατηγικό συμφέρον, ειδικά από τότε που η Μόσχα απέκτησε πυρηνικά όπλα. Κάθε Αμερικανός πρόεδρος το ξέρει αυτό.
Και η αποφυγή του πολέμου με τις Ηνωμένες Πολιτείες υπήρξε κατευθυντήρια αρχή της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής από τον Στάλιν μέχρι τον Πούτιν.
Καμία πολιτική διαμάχη στα ανατολικά της Ευρώπης δεν αλλάζει αυτές τις πραγματικότητες.
Μια συμμαχία του ΝΑΤΟ που οικοδομήθηκε γύρω από το άρθρο 5 — η δήλωση ότι μια ρωσική επίθεση σε οποιοδήποτε από τα 30 έθνη θα θεωρηθεί ως επίθεση στις Ηνωμένες Πολιτείες και θα απαντηθεί με στρατιωτική δράση από τις Ηνωμένες Πολιτείες — είναι μια αναχρονιστική δέσμευση που ανήκει σε μια νεκρή εποχή.
Εξάλλου, στον μόνο πόλεμο που πολέμησε ποτέ, («η πιο επιτυχημένη συμμαχία στην ιστορία»), στο Αφγανιστάν, το ΝΑΤΟ έχασε και έφυγε μετά από 20 χρόνια.
Ας λύσουν τα προβλήματά τους τα έθνη της Ανατολικής Ευρώπης χωρίς τη συνεχή παρέμβαση των Ηνωμένων Πολιτειών.
Δεδομένου του καταστροφικού απολογισμού των νεοσυντηρητικών πολέμων του 21ου αιώνα, οι ΗΠΑ, αντιμέτωπες με κάθε νέα κρίση, θα πρέπει να αναρωτιόνται πριν εμπλακούν:
Γιατί αυτή η διαμάχη είναι δική μας δουλειά;
