«Ουαί υμίν υποκριτές» (Αλλοίμονο Σας!) Με τη φράση αυτή ο Ιησούς απήγγειλε τις επτά καταγγελίες Του κατά των υποκριτών που αφορούσαν στους Γραμματείας και στους Φαρισαίους.
Υπ’ όψιν ότι οι Φαρισαίοι εκπροσωπούσαν το Νόμο. Τηρούσαν αυστηρά τους τύπους και τις παραδόσεις και είχαν αναγορεύσει τους εαυτούς τους ανώτερους από τους υπόλοιπους του αυτού Θρησκεύματος. Οι Γραμματείς ήταν οι επίλεκτοι εκείνοι που μελετούσαν το Μωσαϊκό Νόμο. Απέδιδαν ιδιαίτερη αξία στις λεπτομέρειες. Χάριν όμως των συμφερόντων τους, έφθαναν ακόμη και στα άκρα. Η ερμηνεία των Νόμων ήταν αποκλειστικό τους δικαίωμα.
Ο Ιησούς στον οποίο πιστεύουν και οι Προτεστάντες, κατήγγελλε ευθέως την υποκρισία τους αυτή. Τους κατηγόρησε δε ως τυπολάτρες, διεφθαρμένους, φιλάργυρους, εγωιστές και άπληστους.
Στην προκειμένη περίπτωση δεν αναφερόμαστε σε αναλογία. Όμως ο εγωισμός του ισχυρού και η απληστία του δανειστή αλλά και η φιλαργυρία, μπορούν να τύχουν αναλογίας στο μέτρο που αφορά στη βουλιμία των αγορών και στο ασύμμετρο των δανειστών ως προς τη συμπεριφορά τους σε βάρος μιας πληττόμενης κοινωνίας και οικονομίας.
Άλλωστε, η «εξυπηρέτηση συμφερόντων» δεν μπορεί να καταλήγει στη φτωχοποίηση ενός λαού, όταν μάλιστα το πλεόνασμα της μιας πλευράς συνεπάγεται φτωχοποίηση της άλλης.
Ειδικότερα ο Ιησούς με τη φράση του «Ουαί εις εσάς, Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί διότι καθαρίζετε το έξωθεν του ποτηρίου και του πινακίου, έσωθεν όμως γέμουσιν εξ αρπαγής και ακρασίας» αποδίδει κατ’ αναλογία την πραγματικότητα.
Aς είμαστε επιεικείς ως προς τις υποχρεώσεις των Ελλήνων πολιτών
Ας προσχωρήσουμε όμως σ’ ένα «επιεικές δόγμα»: Το δόγμα αυτό αφορά στην ομολογία και στην παραδοχή ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος θα εξοφληθεί μέχρι το τελευταίο σεντ. Με βάση το δόγμα αυτό θα πρέπει ο Έλληνας φορολογούμενος πολίτης να αποδώσει στους δανειστές του παν ό,τι έχει λάβει και μάλιστα εντόκως. Ερωτάται όμως υπό «ποίες» προϋποθέσεις θα είναι σε θέση ο Έλληνας πολίτης να προβεί στην εξόφληση αυτή. Άλλωστε, και οι δανειστές οι ίδιοι είναι οφειλέτες άλλων υποχρεώσεων τις οποίες όμως δεν αποδίδουν. Εκεί ισχύει όμως «άλλος Νόμος». Ως εκ τούτου για την αποκατάσταση της αλήθειας θα πρέπει να επαναλαμβάνεται διαρκώς ότι και οι ίδιοι οι δανειστές οφείλουν, μη εκπληρώνοντας επαρκώς τις υποχρεώσεις τους. Άλλωστε ουδείς αμφισβητεί τα παρακάτω:
Οι οφειλές των δανειστών αφορούν «άλλο δόγμα»
Υπ’ όψιν ότι ο δανειστής στην Ελλάδα στην παρούσα φάση είναι ο ΕΜΣ (ESM), που αφορά Διεθνή Οργανισμό, όπως άλλωστε Διεθνής Οργανισμός είναι και το ΔΝΤ. Υπ’ όψιν όμως ότι στον ΕΜΣ υπάρχουν οφειλόμενα από εκείνους τους δανειστές που μας προτείνουν το δάχτυλο. Για παράδειγμα, τα οφειλόμενα της Γερμανίας στον ΕΜΣ από τη συμμετοχή των 190,02 δις ευρώ ανέρχονται στο ποσό των 168,3 δις ευρώ, καθόσον εκ μέρους της Γερμανίας έχουν καταβληθεί μόνο τα 21,72 δις ευρώ.
Άξιο παρατήρησης επίσης είναι ότι ακόμη και στο Foreign Affairs, ο Parke Nicholson τοποθετήθηκε με θέμα: «το Βερολίνο δεν είναι τόσο δυνατό όσο νομίζετε». Ο Parke Nicholson που είναι βασικός ερευνητικός συνεργάτης στο «American Institute for Contemporary German Studies», επισημαίνει τις αδυναμίες της Γερμανίας.
Ας εστιάσουμε όμως στο δημόσιο χρέος των επτά (7) πλουσιότερων χωρών της Υφηλίου («G7»). Oι χώρες του «G7» επιβαρύνονται με χρέη που υπερβαίνουν κατά μέσο όρο το 150% στο ΑΕΠ. Ήτοι υπερβαίνουν αρνητικώς δυόμιση φορές περίπου (250%) τα κριτήρια του Μάαστριχτ! Ειδικότερα δε η Γερμανία έχει συνολικό δημόσιο και ιδιωτικό εξωτερικό χρέος 2.851.467.000.000 δολ. ΗΠΑ που αντιστοιχεί στο 142% του ΑΕΠ και στον κάθε Γερμανό πολίτη αντιστοιχεί χρέος 57.755 δολ. ΗΠΑ.
Ο ανασχεδιασμός (reprofiling)
Προκειμένου να δανειοδοτηθεί κράτος-μέλος της ευρωζώνης από τον ΕΜΣ με βάση τις Καταστατικές δεσμεύσεις του Διεθνούς αυτού Οργανισμού, πρέπει να συντρέχουν οι εξής προϋποθέσεις:
α) Να υποβληθεί αίτημα του κράτους-μέλους που έχει ανάγκη συνδρομής.
β) Να υπάρχει κίνδυνος οικονομικής κατάρρευσης του κράτους-μέλους που ζητεί τη συνδρομή
γ) Η οικονομική κατάσταση του κράτους-μέλους που ζητεί τη συνδρομή, να αποτελεί κίνδυνο όχι μόνο για το σύνολο της ζώνης του ευρώ, αλλά και για τα κράτη-μέλη της ατομικώς και
δ) Να υπάρχει εκτίμηση ότι το δημόσιο χρέος του κράτους-μέλους που ζητεί τη συνδρομή, είναι βιώσιμο.
Στις προϋποθέσεις αυτές, που είναι αυστηρές, υπάρχει και η διακριτική ευχέρεια να καλείται (κατά περίπτωση) το ΔΝΤ. Συνεπώς εγείρονται ορισμένα κρίσιμα ζητήματα ως εξής:
1) Είναι αδήριτη ανάγκη η συνδρομή στο κράτος-μέλος. Και τούτο όχι μόνο για να «διασωθεί» το ίδιο, αλλά και για τη χρηματοοικονομική σταθερότητα της ζώνης του ευρώ στο σύνολό της καθώς και των κρατών-μελών της ατομικώς.
2) Ωστόσο το δημόσιο χρέος του κράτους-μέλους που ζητεί τη συνδρομή εξ αντικειμένου δεν είναι βιώσιμο.
3) Στην περίπτωση αυτή, δεν μπορούν να επιβληθούν μέτρα εξόντωσης και φτωχοποίησης της κοινωνίας ικανά επίσης να δημιουργήσουν απόκρημνη κατάσταση και στην οικονομία. Είναι όμως αναγκαίο από το Καταστατικό του ΕΜΣ, το χρέος αυτό αν και εξ αντικειμένου δεν είναι βιώσιμο να κριθεί ότι είναι βιώσιμο.
4) Ενώπιον της κατάστασης αυτής θα πρέπει με προσχηματικό και υποκριτικό τρόπο (εξ ανάγκης) να εκπονηθούν μελέτες βιωσιμότητας. Έτσι γίνονται υπολογισμοί σε …«βάθος χρόνου»!…
Η προβολή δε στο μέλλον όπου κρίνεται η απόδοση μιας οικονομίας για δεκαετίες, όχι μόνο στερείται σοβαρότητας, αλλά περαιτέρω με τον τρόπο αυτό υποβαθμίζεται και η επιστημονική αξιοπρέπεια όσων εκπονούν τέτοιου είδους προγράμματα, που οφείλονται στην ανάγκη εξυπηρέτησης μιας προσχηματικής κατάστασης.
Η προσχηματική όμως αυτή συμπεριφορά, αφενός υποβαθμίζει το κύρος ενός Διεθνούς Οργανισμού όπως είναι ο ΕΜΣ και αφετέρου δημιουργεί αλγεινές εντυπώσεις στην κοινή γνώμη που παρακολουθεί αμήχανη παλινωδίες, συγκρούσεις, αντικρούσεις, προσθήκες ή τροποποιήσεις ειλημμένων μάλιστα αποφάσεων (βλ. Eurogroup Μαΐου 2016 που αφορά στην Ελλάδα) ανακλήσεις δεσμεύσεων, και άλλα ζοφερές καταστάσεις.
Όταν δε εμπλέκεται στη διαδικασία αυτή και το ΔΝΤ και υφίσταται διελκυστίνδα θέσεων και απόψεων λόγω μη επαφής ή αποκλίσεων των Καταστατικών και των πολιτικών των Διεθνών αυτών Οργανισμών, τότε δραματοποιείται περαιτέρω η προαναφερόμενη ζοφερή εικόνα.
Στην παρούσα ιστορική φάση δεν αρκεί μια σκιώδης κατάσταση για ένα αόριστο ανασχεδιασμό (reprofiling) των δανείων που έχει λάβει η Ελλάδα.
Οι δανειστές θα πρέπει να αντιληφθούν ότι μόνο μια ριζική αντιμετώπιση του όλου ζητήματος που αφορά στο ελληνικό δημόσιο χρέος και μάλιστα σε άμεσο χρόνο, εξυπηρετεί πράγματι τη χρηματοοικονομική σταθερότητα της ζώνης του ευρώ. Και για να είμαστε ρεαλιστές απαιτείται αναδιάρθρωση συνολικώς του δανεισμού των κρατών-μελών της ζώνης του ευρώ και κυρίως εκείνων που βρίσκονται σε οριακή κατάσταση. Ενδεχομένως δε, η κατάσταση που υφίσταται στην ευρωζώνη αναφορικώς με την αντιμετώπιση του δημοσίου χρέους των κρατών- μελών να είναι επείγουσα!…
———————————————
* Ο Πέτρος Μηλιαράκης δικηγορεί στα Ανώτατα Ακυρωτικά Δικαστήρια της Χώρας και στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια του Στρασβούργου και του Λουξεμβούργου (ECHR και GC – EU).
