Εδώ και 12 χρόνια η χώρα βαδίζει από το κακό στο χειρότερο με την κοινωνία διαρκώς να υποβαθμίζεται να τελεί σε πλήρη σύγχυση και στην μεγαλύτερη φτωχοποίηση, ανασφάλεια και αβεβαιότητα που έχει γνωρίσει από τον πόλεμο.
Μόνο με την Κατοχή μπορεί να συγκριθεί η σημερινή οικονομική και κοινωνική κατάσταση που βιώνει η Ελλάδα και δυστυχώς ένα εξαρτημένο πολιτικό κατεστημένο δίνει μια όψη στη χώρα νεο-αποικιακής κηδεμόνευσης.
Μπροστά στη διπλή κρίση που βιώνουμε αυτήν την περίοδο, κρίση οικονομική και υγειονομική που ποτέ σε αυτήν τη χώρα δεν συνέπεσαν με τέτοια ένταση, μεγάλα τμήματα της κοινωνίας, τα οποία διαρκώς εξαπλώνονται, στερούνται στοιχειωδών πόρων επιβίωσης σε αυτή τη συγκυρία.
Τα μόνα, σχεδόν, χρήματα που φτάνουν σε λαϊκά στρώματα αυτήν την περίοδο είναι το ανεπαρκές 800αρι για δύο ουσιαστικά μήνες, που θα το εισπράξει καθυστερημένα, ίσως και τον Μάη, ένα μέρος εργαζομένων , αυτοαπασχολουμενων και μικροεπειχειρηματιών και τα ασήμαντα 600 ευρώ που θα πάρουν 110.000 επιστήμονες-επαγγελματίες και αυτά σε δόσεις, με προϋπόθεση την παρακολούθηση προγραμμάτων κατάρτισης (voucher). Και να σκεφτείτε ότι οι επιστήμονες-επαγγελματίες θα εισπράξουν συνολικά 110.000.000 εκ. ευρώ και οι αεριτζήδες ημέτεροι που θα κάνουν τη κατάρτιση 80.000.000 εκ. ευρώ. Λαθροχειρία και “τάισμα των δικών μας επιχειρήσεων και των δικών μας ανθρώπων.
Όλοι σχεδόν στην υπόλοιπη ελληνική κοινωνία και ιδιαίτερα όσα από αυτά τα νοικοκυριά έχουν παιδιά, θα πρέπει να ζήσουν από τα “ανύπαρκτα έτοιμα” ή αν δεν υπάρχουν, που συνήθως δεν υπάρχουν μετά τη μνημονιακή λεηλασία, να λιμοκτονήσουν.
Τι θα κάνουν όλοι αυτοί οι μαγαζάταρες και οι μικροεπειχειρηματίες που κλείσανε με κυβερνητικές ή μη αποφάσεις τις επιχειρήσεις τους, ενώ ήδη φυτοζωούσαν και τώρα βλέπουν να τους πνίγουν οι υποχρεώσεις; Πως θα πληρώσουν τα χρέη, τους λογαριασμούς και τις προμήθειες τους; Και αυτές οι υποχρεώσεις προς το δημόσιο, τα ασφαλιστικά ταμεία, τις τράπεζες που τυχόν αναβάλλονται, δεν διαγράφονται και θα πρέπει να πληρωθούν στο άμεσο μέλλον. Τους εμφανίζουν ως δώρο τη μείωση 40% του ενοικίου. Και το άλλο 60% πως θα το πληρώσουν με κλειστή επιχείρηση;
Τι θα κάνουν οι δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι σε επιχειρήσεις που συνεχίζουν να λειτουργούν κανονικά και οι οποίοι έχουν μετατρέψει την πλήρη εργασιακή τους σχέση σε εκ περιτροπής εργασία με μισό μισθό; Πως θα τα βγάλουν πέρα;
Τι θα κάνουν όσοι εργάζονται στον τουρισμό και που όλη τη φετινή τουριστική σεζόν θα βρεθούν στην ανεργία και με ούτε ένα ευρώ στην τσέπη;
Τι θα κάνουν όλοι αυτοί οι εργαζόμενοι, συνήθως συμβασιούχοι, του ευρύτερου δημόσιου τομέα που έχουν διακοπεί οι δραστηριότητές τους, ιδιαίτερα στον χώρο του θεάματος, ακροάματος και πολιτισμού, οι οποίοι δεν δικαιούνται ούτε καν τα 800 ευρώ;
Τι θα γίνει με τους δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους σε αδήλωτη εργασία, οι οποίοι βλέπουν τις επιχειρήσεις που εργάζονται να κλείνουν;
Τι θα απογίνουν οι δεκάδες χιλιάδες, επίσης, που απολύθηκαν από την δουλειά τους πριν και μέσα στην κρίση και οι οποίοι τώρα δεν έχουν στον ήλιο μοίρα;
Τι θα γίνουν μέσα στην κρίση όσοι έχει πετσοκοπεί ο μισθός τους και δεν μπορούν ούτε το 15ημερο να βγάλουν και όσοι ακόμα χειρότερα δουλεύουν χωρίς να πληρώνονται;
Τι θα γίνει με όσους εργάζονται σε επισφαλείς θέσεις εργασίας ή εργάζονται με μπλοκάκια και εργόσημο; Και πολύ περισσότερο τι θα κάνουν και πως θα ζήσουν οι μη επιδοτούμενοι άνεργοι και πολύ περισσότερο οι εκατοντάδες χιλιάδες μακροχρόνια άνεργοι;
Η Ελλάδα μέσα στην διπλή κρίση γίνεται όλο και περισσότερα μια χώρα της φτώχειας, της ανέχειας, της δυστυχίας, ακόμα και της εξαθλίωσης και της πείνας. Καταντήσαμε μια χώρα της επαιτείας. Δεν μπορείς πλέον να βαδίσεις σε κεντρικούς δρόμους του αθηναϊκού κέντρου και των γύρω δήμων χωρίς να σε προσεγγίσουν και να σου ζητάνε φορτικά έστω και μερικά λεπτά αρκετοί ρακένδυτοι συμπολίτες μας και το εντυπωσιακό είναι ότι η επαιτεία προχωράει σε όλο και μικρότερες ηλικίες.
Αυτήν την ώρα που είναι, ίσως, η ύστατη, αν όχι και η τελευταία ευκαιρία, χρειάζεται να ληφθούν δραστικότατα μέτρα με πρόγραμμα και με σχέδιο τα οποία να υπερβαίνουν κατά πολύ το 20% του προ κρίσης Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος και τα οποία θα πρέπει να διανεμηθούν δίκαια και αποτελεσματικά για να στηρίξουν την κοινωνία, την κατανάλωση και να καταπολεμήσουν την φτώχεια από τη μια και για να ανακόψουν την ύφεση και να ανασυγκροτήσουν και να επανεκκινήσουν τη οικονομία από την άλλη.
Χωρίς ένα τέτοιο ποσό και με την αντίστοιχη αναπτυξιακή και κοινωνική αξιοποίησή του η χώρα θα βουλιάξει και δεν θα έχει αύριο.
Ένα τέτοιο ποσό που φτάνει και ξεπερνάει τα 50 δις δεν μπορεί να προκύψει από δάνεια ακόμα και αν αυτά μπορούσαν να ληφθούν, χωρίς να υποθηκευτεί και να εξανδραποδιστεί η χώρα και ο λαός μας στους δανειστές.
Αυτός είναι ο κύριος λόγος, πέραν των πολλών άλλων, που η Ελλάδα πρέπει να περάσει άμεσα και οργανωμένα στο εθνικό της νόμισμα και να χαράξει μια πραγματικά πολυδιάστατη, οικονομική και εξωτερική πολιτική και πολιτική άμυνας και ασφάλειας χωρίς κηδεμονίες και εξαρτήσεις.
Αυτές οι πολιτικές και στρατηγικές δεν συνιστούν αυτήν την ώρα μια ιδεολογική επιλογή αλλά εθνική ανάγκη για την προάσπιση της χώρας και του λαού μας.
Με δυο λόγια για να έχουμε παρόν και μέλλον.
Ν.Ζ