Πέρασαν ήδη περισσότερα από τρία χρόνια από τότε που, χάσαμε πρόωρα και άδικα τον αγαπημένο μας σύντροφο και φίλο Σωτήρη Σιώκο.
Τον συνεπή κομμουνιστή, τον σύντροφο, τον ασυμβίβαστο, σεμνό και ανιδιοτελή αγωνιστή, τον καλό άνθρωπο, τον πιστό φίλο.
Τον Σωτήρη τον γνώρισα το 1976, ως συνδικαλιστικό στέλεχος και μέλος του ΚΚΕ, όταν ανέβηκα στην Αθήνα για να σπουδάσω στη Νομική, κουβαλώντας μαζί μου ένα μπαούλο ελπίδες και όνειρα. Με το Σωτήρη δεθήκαμε πιο πολύ μετά το 1981 στους κοινούς αγώνες για το δίκιο του εργάτη και για την ειρήνη μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ και εν συνεχεία του Συνασπισμού.
Πιο πολύ όμως δεθήκαμε με το Σωτήρη, από το 2000 και μετά, που ανέλαβε το εργατικό τμήμα του ΣΥΝ, και ήμουν, ας πούμε με την παλιά έννοια της λέξης, “καθοδηγητής” του από την Π.Γ. Είχαμε γίνει στενοί συνεργάτες, μια πολιτική γροθιά, αυτός κι εγώ και όλοι μαζί οι σύντροφοι του τότε εργατικού του ΣΥΝ, μαζί με το σύντροφο μας Αλέκο Καλύβη, και τους άλλους συνδικαλιστές, που ήταν υπεύθυνοι της παράταξης, της πάλαι ΠΟΤΕ ηρωικής ΑΥΤΟΝΟΜΗΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ, του μικρού αλλά αδούλωτου στους σύγχρονους Ρωμαίους Γαλατικού χωριού, που με τόσο κόπο, επιμονή και υπομονή είχαμε χτίσει.
Ο Σωτήρης ξεχώριζε πάντα απ’ όλους μας.
Είχε ένα γαλήνιο τρόπο να διατυπώνει με ουράνια ηρεμία τις πολιτικές απόψεις του.
Είχε σχηματισμένο στο πρόσωπό του ένα αιώνιο χαμόγελο ιστορικής αισιοδοξίας.
Έβγαζε καθημερινά μία ατέλειωτη διάθεση να μιλάει στους εργαζόμενους και στο λαό. Ήταν πραγματικός ρήτορας με βροντώδη, στεντόρεια και σταθερή φωνή, που χαιρόμασταν να τον ακούμε.
Διέθετε άριστη Μαρξιστική κατάρτιση και ακλόνητες ιδεολογικές και αξιακές βάσεις. Είχε θεωρητικά τεκμηριωμένη πίστη στον κομμουνισμό και βαθιά γνώση της ιστορίας.
Έγραφε τεκμηριωμένα άρθρα και εισηγήσεις με κάτι τεράστια γράμματα, που μόνο αυτός ήξερε να γράφει.
Είχε αδιάλλακτη στάση ως συνδικαλιστής απέναντι στην εργοδοσία και στην τραπεζοκρατία.
Ήταν ενεργό μέλος του φιλειρηνικού κινήματος και ακατάβλητος μαχητής για τα θέματα πολιτισμού.
Ήταν πάντα ανθρώπινος με διάχυτο αίσθημα αλληλεγγύης απέναντι στους συναδέλφους φίλους και συντρόφους και γι’ αυτό αγαπήθηκε απ’ όλους μας.
Ο Σωτήρης ήταν πολυάσχολος και πολυτάλαντος αριστερός, πραγματικός κομμουνιστής, ακούραστος πολιτικός, συνδικαλιστής, σκηνοθέτης, οργανωτής εργατικών και λαϊκών αγώνων, και ταυτόχρονα συνεπής στις υποχρεώσεις του απέναντι στην Γιώγια και τα παιδιά του, το Γιώργο και την Άσπα, που στην κυριολεξία λάτρευε.
Ο Σωτήρης ήταν ακούραστος και ανιδιοτελής αγωνιστής, ριζοσπάστης με ενεργή σταθερή και πρωτοπόρα παρουσία στους εργατικούς, λαϊκούς και πολιτικούς αγώνες για Ανθρώπινα και πολιτισμένα Βριλήσσια, για τους τραπεζοϋπαλλήλους, για όλους τους εργαζόμενους και συνταξιούχους, για την υπόθεση της Αριστεράς, για τον πολιτισμό, για το λαό, τη νεολαία και την πατρίδα.
Ήταν παρών παντού, όπου τον καλούσε το καθήκον, σε ολόκληρη τη χώρα και δυστυχώς πιστός σ’ αυτό το καθήκον πέθανε επιμένοντας να ταξιδεύσει, με το τρένο, εκείνη την καταραμένη ημέρα στις 6 Μάρτη του 2014, παρότι δεν ένοιωθε καλά, για να συμμετάσχει σε εκδήλωση στα Τρίκαλα.
Αυτοκριτικός μέχρι αυτοσαρκασμού, με συνεχή απολογισμό για την συνδικαλιστική και πολιτική δουλειά του, αλλά και με τεκμηριωμένη και θαρραλέα κριτική για όσα θεωρούσε ότι γίνονται λαθεμένα.
Ο Σωτήρης ήταν μια γάργαρη και αστείρευτη πηγή αγάπης, φροντίδας, συντροφικότητας και αλληλεγγύης για όλους μας, είχε μεγάλη αγαπησιάρικη καρδιά, γι’ αυτό τον αποκαλούσαμε Σωτηράκη και λέγαμε ότι θυμίζει καλό χριστιανό των πρώτων χρόνων.
Όρθιος, ασυμβίβαστος και αξιοπρεπής έζησε, όρθιος με ψηλά το κεφάλι και πιστός στο καθήκον έφυγε.
Ο Σωτήρης ήταν πιστός στις ιδέες και τις αξίες της Αριστεράς σε όλη την διαδρομή του σ’ αυτή, είτε στο ΚΚΕ, είτε στο ΣΥΝ ως μέλος της Κ.Ε. του και ως υπεύθυνος του εργατικού τμήματός του, είτε στο ΣΥΡΙΖΑ ως μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του και υπεύθυνος του πολιτιστικού τμήματός του, και στο Αριστερό Ρεύμα, που ήταν ιδρυτικό του στέλεχος και μέλος του μέχρι το θάνατό του.
Αγαπημένη μου Γιώγια και αγαπημένα παιδιά του, Γιώργο και Άσπα, να είστε υπερήφανοι, που είχατε τέτοιο σύζυγο και πατέρα και σας άφησε πίσω ένα καλό και τιμημένο όνομα.
Σύντροφοι και συντρόφισσες θα ήταν εύκολο να τελειώσω λέγοντας ότι ο Σωτήρης μας ζει και θα ζει στους αγώνες μας, στα γλέντια μας, στα πένθη μας και στις μνήμες μας.
Ναι, ο Σωτήρης μας ζει και θα ζει σ’ όλα αυτά, αλλά πέρα από τα μεγάλα λόγια, η σκληρή αλήθεια είναι ότι ο πραγματικός και θνητός Σωτήρης, δεν είναι ζωντανά ανάμεσά μας. Ότι σε όλους εμάς που είχαμε την τιμή να μας έχει φίλους και φίλες του, συντρόφους και συντρόφισσες του, μας λείπει και μας λείπει πολύ. Το κενό της απουσίας του, ιδιαίτερα αυτή την περίοδο του μνημονιακού ζόφου, μας είναι δυσαναπλήρωτο.
Σύντροφοι, συντρόφισσες,
Ας κρατήσουμε ως ακριβό φυλακτό και ως οδηγό στην υπόλοιπη ζωή μας, τη γνωριμία μας, τη φιλία και συντροφικότητα μας με το Σωτήρη.
Όσον αφορά τη ΛΑΕ, τα μέλη και φίλους της, είμαι εξουσιοδοτημένος να πω ότι δεσμευόμαστε στη μνήμη του ότι θα μείνουμε πιστοί και πιστές στις ιδέες, τις αξίες, τα ιδανικά, όλα εκείνα για τα οποία αγωνίστηκε στη ζωή του και είχαμε την τύχη να αγωνιστούμε μαζί του γι’ αυτά.
Ας τον τιμήσουμε, όπως ο ίδιος θα ήθελε, με τη μαζική παρουσία μας αύριο, 17/5, στην απεργιακή συγκέντρωση κατά της ψήφισης του 4ου μνημονίου, από μια κυβέρνηση, που ο ίδιος δεν το πίστευε όσο ζούσε ότι θα το ψήφιζε και μεθαύριο στη συγκέντρωση – συναυλία που καλεί ο φίλος του ο Μίκης για τον ίδιο σκοπό.
Αθάνατος!
