Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο με τις χθεσινές δηλώσεις του Γάλλου Προέδρου κατά τη διάρκεια της Συνόδου Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη Σόφια : “Νομίζω ότι η Ευρώπη ζει τις πιο ιστορικές στιγμές από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου».
Ο Macron, ορθώς αναγνωρίζει ότι τα κόμματα του ευρωπαϊκού establishment από το 2015 και μετά δέχονται το ένα πολιτικό πλήγμα πίσω απ το άλλο ενώ και η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση αποδυναμωμένη από το BREXIT, τη χαμηλή αποδοχή που απολαμβάνει μεταξύ των πολιτών της και την πολιτική της στασιμότητα αδυνατεί να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στις ραγδαίες παγκόσμιες εξελίξεις.
Την ίδια ώρα, κοιτώντας προς την Ιταλία και την πιθανότητα σχηματισμού κυβέρνησης μεταξύ της ακροδεξιάς Lega και του 5S σπεύδει να προειδοποιήσει πως αν η Ευρώπη δεν υιοθετήσει άμεσα τις δικές του προτάσεις, για μεγαλύτερη «ομοσπονδιοποίηση» σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο, «η Ευρώπη μπορεί να υποστεί σημαντική ήττα και στις ευρωπαϊκές εκλογές του 2019»(από τους ευρωσκεπτικιστές).
Ο πρόεδρος της Γαλλίας αντιλαμβάνεται σωστά τα σημάδια των καιρών και στέλνει το μήνυμα σε τρείς διαφορετικές κατευθύνσεις. Πρώτα απ΄ όλα στο Βερολίνο που παραμένει το ίδιο επιφυλακτικό με τις προτάσεις του και μετά το σχηματισμό της νέας κυβέρνησης, έπειτα στο εσωτερικό της χώρας του όπου βλέπει τη δημοτικότητα του σε ελεύθερη πτώση και τις κινητοποιήσεις των συνδικάτων και των φοιτητών να συνεχίζονται απέναντι στις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις του και τέλος σε όλους εκείνους τους «μενουμευρωπαίους» που βιάστηκαν να πανηγυρίσουν για το τέλος της κρίσης εξαιτίας της αναιμικής οικονομικής ανάπτυξης της Ευρωζώνης.
Ο Macron γνωρίζει καλά ότι η οικονομική κρίση έχει γίνει πολιτική και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό που από τη μια μεριά η αντισυστημική ψήφος τείνει να πάρει μόνιμα χαρακτηριστικά σε αρκετά κράτη-μέλη ενώ από την άλλη η πολιτική αναταραχή απειλεί τη συνοχή της ίδιας της Ένωσης. Όσο για τη δική του περίπτωση, αν οι Γερμανοί δεν κάνουν πίσω αποδεχόμενοι τις προτάσεις του κινδυνεύει να εγκλωβιστεί μεταξύ των συμπληγάδων της κυριαρχίας του Βερολίνου και της πίεσης των κοινωνικών διεκδικήσεων στο εσωτερικό.Ότι ακριβώς έπαθε και ο Hollande.
Αντισυστημική ψήφος και Αριστερά.
Οι φόβοι του Macron για το πολιτικό του μέλλον αλλά και το μέλλον της ίδιας της Ε.Ε οφείλουν να προβληματίσουν την Αριστερά στην Ευρώπη και την Ελλάδα για διαφορετικούς όμως λόγους.
Πρώτα απ΄ όλα στην Ελλάδα, ο απογοητευμένος, από τη συνθηκολόγηση και την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, κόσμος της Αριστεράς είναι ώρα να ξεπεράσει το σοκ του 2015 και να συνειδητοποιήσει ότι το πολιτικό παιχνίδι στην Ευρώπη είναι ανοιχτό και ότι η έκβαση της πολιτικής και ταξικής πάλης σε μια σειρά κράτη είναι υπο διακύβευση. Ιδιαίτερα δε στη Γαλλία, το ποσοστό-ρεκόρ της «France Insoumise» και του υποψηφίου της που για ελάχιστα δεν πέρασε στο δεύτερο γύρο σημειώθηκε δύο χρόνια μετά την παράδοση της ελληνικής κυβέρνησης. Οι τωρινές και οι μελλοντικές κινητοποιήσεις εκεί έχουν τη δυνατότητα να δημιουργήσουν μια ακόμη μεγαλύτερη δυναμική για την Αριστερά το επόμενο διάστημα. Η Αριστερά, και όχι ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχει πάψει να διεκδικεί εκλογικές νίκες στην Ευρώπη.
Με βάση αυτά, η ελληνική αριστερά είναι κρίσιμο να μη χάσει από την ανάλυση της το momentum των πολιτικών ανακατατάξεων στην Ευρώπη και κυρίως ο κόσμος της να μη χάσει την ελπίδα του ότι η ιστορία της Αριστεράς τελείωσε το 2015.
Ο φόβος του Macron χρειάζεται να προβληματίσει και την Αριστερά στην Ευρώπη και ιδιαίτερα στις χώρες εκείνες όπου η διαδικασία ριζοσπαστικοποίησης του πολιτικού της προγράμματος βρίσκεται σε ταλάντευση. Και τι σημαίνει «ριζοσπαστικοποίηση»; Σημαίνει ότι η εμμονή σε θέσεις που δεν βάζουν στο επίκεντρο τη ρηγμάτωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και βεβαίως της Ευρωζώνης αφήνουν χώρο είτε στην ακροδεξιά είτε σε κόμματα μεταπολιτικής όπως το «Cinque Stelle”.
Ασφαλώς και ο δρόμος δεν μπορεί να είναι πανομοιότυπος σε κάθε κράτος καθώς το κάθε κόμμα προσαρμόζει την εκλογική του τακτική λαμβάνοντας υπόψη μια σειρά εθνικές παραμέτρους που μπορούν να υπερβαίνουν τις επιρροές του διεθνούς περιβάλλοντος. Ωστόσο, τα πολιτικά προγράμματα της Αριστεράς χρειάζεται να διαβάζουν σωστά την ευρωπαϊκή συγκυρία διαφορετικά κινδυνεύουν να ξεπεραστούν από την κοινωνική δυναμική.
Και αν οι εθνικές εκλογές επηρεάζονται σε μεγαλο βαθμό από την εσωτερική πολιτική ατζέντα οι Ευρωεκλογές του 2019 μπορούν να αποτελέσουν μια εξαιρετική ευκαιρία για τις δυνάμεις της αληθινής Αριστεράς να σηκώσουν την Ευρώπη στο πόδι. Σε κάθε χώρα και όλοι μαζί. Οι επόμενες ευρωπαϊκές εκλογές αποτελούν μια ιδιαίτερα κρίσιμη μάχη αφενός για να φράξουμε το δρόμο στην ακροδεξιά και αφετέρου για να στείλουμε το δικό μας μήνυμα στον Γάλλο πρόεδρο και τις ευρωπαϊκές ελίτ ότι δικαίως θα πρέπει να αισθάνονται φόβο και ανασφάλεια σ αυτή την πράγματι ιστορική συγκυρία.
