Όποιος ισχυρίζεται πως η Δικαιοσύνη και οι αρχές ευαισθησίας ή επιείκειας -όποτε και όταν την διακρίνουν- δεν αποτελούν σύνηθες προνόμιο για εξαιρετικά λίγους και κυρίως επώνυμους της αστικής τάξης και της κατασκευασμένης επιχειρηματικής ολιγαρχίας θα λέει ψέματα.
Επίσης γίνεται αντιληπτό ότι μέσα σε ένα πολιτικό, δικαστικό και διοικητικό σύστημα, η ταξική διάσταση λήψης αποφάσεων αποτελεί το βασικό χαρακτηριστικό εφαρμογής των νόμων. Τα παραδείγματα είναι πολλά και ξεκινούν με το χαρακτηριστικό των μακροχρόνιων καθυστερήσεων και αναβολών σημαντικών δικών, όταν βασικοί κατηγορούμενοι επικαλούνται κάθε λογής ασθένεια, όλος τυχαίος, παραμονές του χρόνου εκδίκασής τους.
Η βιομηχανία ασθενειών η οποία συνοδεύεται πάντα με τις απαραίτητες ιατρικές γνωματεύσεις και τα κατάλληλα πιστοποιητικά σοβαρών, δημόσιων και επώνυμων πελατών – ασθενών – κατηγορουμένων είναι γνωστή σε δικαστές και δικηγόρους για προσχηματικές αναβολές, αποδυναμώνοντας, έτσι, ένα βασικό δικαίωμα για κάθε κατηγορούμενο.
Παρόμοια βιομηχανία για επιφανή δημόσια πρόσωπα, επώνυμους και πλούσιους καταδικασμένους – οι οποίοι, μάλιστα, απολαμβάνουν προνομιακές συνθήκες κράτησης- αποτελούν και οι ιατρικές γνωματεύσεις από τα ΚΕ.Π.Α., ώστε να διασφαλίζουν τα ανάλογα ποσοστά αναπηρίας που επιτρέπουν την ενεργοποίηση των ευεργετικών διατάξεων αποφυλάκισης για λόγους υγείας.
Και ξάφνου Μ.Μ.Ε., πολιτικό σύστημα και κοινή γνώμη όταν διαπραχθεί ένα έγκλημα, εκδοθεί μια εντυπωσιακή -τηρουμένων των δικών τους αναλογιών- απόφαση, δοθεί μια άδεια ή έχουμε μια αποφυλάκιση βρίσκουν τον εκάστοτε νόμο ως αποδιοπομπαίο τράγο για να ρίξουν το ανάλογο ανάθεμα με ανάλογες αντιδράσεις.
Είναι χαρακτηριστική η τελευταία περίπτωση με την υφ’ όρον αποφυλάκισή του Αριστείδη Φλώρου για λόγους υγείας κάνοντας χρήση των διατάξεων που ισχύουν με το νόμο Παρασκευόπουλου, από τη σκόνη που σήκωσε ο συγκεκριμένος αποφυλακισμένος, με καταδίκες που σχετίζονται με το σκάνδαλο της Energa – Hellas Power και της ηθικής αυτουργίας στην απόπειρα δολοφονίας σε βάρος του δικηγόρου Γιώργου Αντωνόπουλου, τον Νοέμβρη του 2014.
Αν το περιλάλητο άρθρο 110 Α του Ποινικού Κώδικα, το οποίο έχει δεχθεί διάφορες αντικαταστάσεις, συμπληρώσεις και τροποποιήσεις διαδοχικά -πάνω σε νόμους περί αποφυλακίσεων για λόγους υγείας που προϋπήρχαν- το 1993, το 2008, το 2014 και δύο φόρες το 2015, χρησιμοποιήθηκε σωστά ή όχι, είναι το δέντρο και όχι το δάσος στη περίπτωση του Αρ. Φλώρου.
Η στοχοποίηση του νόμου Παρασκευόπουλου
Η αποφυλάκιση κρατουμένων για λογούς υγείας δεν αποτελεί χαριστικό προνόμιο αλλά ανθρώπινο κατοχυρωμένο δικαίωμα, δεν εφαρμόζεται με δύο μετρά και δύο σταθμά, ούτε στηρίζεται στη βιομηχανία έκδοσης πιστοποιητικών επίορκων κυκλωμάτων και συμμοριών που λυμαίνονται στα ΚΕ.Π.Α.
Επίσης καμία αρμοδιότητα δεν έχουν τα Δικαστικά Συμβούλια να επαναξιολογούν – άραγε με ποια επιστημονική τεκμηρίωση- στέλνοντας στο κάλαθο των αχρήστων ιατρικές γνωματεύσεις κατά την κρίση τους, απορρίπτοντας έτσι αποφάσεις των ΚΕ.Π.Α., ανάλογα ποιον ή ποιαν έχουν να αποφυλακίσουν, όπως έχει συμβεί στο παρελθόν.
Ο νόμος Παρασκευόπουλου και οι παρεμβάσεις στο πλαίσιο των φυλακών μπορεί να είναι ελλειμματικές αλλά κινούνται με θετικό πρόσημο και θα πρέπει να συνεχιστούν, αρχής γενομένης από τον νέο Ποινικό Κώδικα με τον εξορθολογισμό των ποινών.
Η αγοραία στοχοποίηση του νόμου από το πολιτικό, μιντιακό και δικαστικό κατεστημένο αποτελεί μέρος μιας προπαγάνδας με στόχο την εδραίωση της καταστολής και του αστυνομικού κράτους στο όνομα της δήθεν ασφάλειας.
Όσοι εκμαυλιστικά δημαγωγούν με οποιαδήποτε αφορμή εναντίον του νόμου Παρασκευόπουλου, επιζητούν την εδραίωση του βαθέος κράτους, της τιμωρητικής δικαιοσύνης, των κατασκευασμένων κατηγορητηρίων, των παρακρατικών μεθόδων ενοχοποίησης, της ποινικοποίησης του φρονήματος, της ιδεολογίας, των αξιών, της πολιτικής αντίστασης.
Το κρατικό έγκλημα που συντελείται, υπό την ανοχή μιας μερίδας της κοινωνίας, στις αποθήκες ψυχών που ονομάζονται σωφρονιστικά καταστήματα θα συνεχίζεται όσο θα κλείνουμε τα μάτια στις αυτοκτονίες και του θανάτους εντός των φυλακών, στις συνθήκες κράτησης, όσο στο κολαστήριο του νοσοκομείου των Φυλακών Κορυδαλλού σαπίζουν ανάπηροι, οροθετικοί, εξαρτημένοι, όσο υπάρχουν τα μπλε κελιά του Ψυχιατρείου και όσο οι κολασμένοι και οι κολασμένες των κελιών θα απαξιώνονται από το δικό μας ανελεύθερο κράτος δικαίου.
Αν κάτι πρέπει να ελεγχθεί από την αρχή δεν είναι ο νόμος Παρασκευόπουλου αλλά τα Δικαστικά Συμβούλια, τα ΚΕ.Π.Α., οι επιτροπές και τα πρόσωπα, που απαρτίζουν την ελληνική γραφειοκρατία και τα κυκλώματα γύρω τους. Το πρόβλημα δεν είναι ότι αποφυλακίστηκε ο Αρ. Φλώρος με 67% αναπηρία, αλλά ότι μόνιμα αποφυλακίζονται μόνο τύποι σαν τον Φλώρο ενώ ταυτόχρονα τιμωρητικά από τα Δικαστικά Συμβούλια ξεχνιούνται στο καιάδα των κελιών κρατούμενοι με αναπηρία 80% και 90%, οι περισσότεροι «ευδόκιμος τερματίσαντες τις ποινές τους» με τη ποινή του θανάτου.
Αν κάτι πρέπει να ελεγχθεί από την αρχή δεν είναι το νομοθετικό πλαίσιο που ρυθμίζει τα θέματα των αποφυλακίσεων αλλά τα πρόσωπα της δικαστικής εξουσίας που το εφαρμόζουν κατά το δοκούν σε βάρος άσημων ή αδυνάτων και οι γιατροί που υπογράφουν τις γνωματεύσεις επιφανών κρατουμένων.
Αν κάτι πρέπει να ελεγχθεί από την αρχή είναι οι πολιτικές ευθύνες όσων νέμονται την εξουσία με αλαζονεία, επίδειξη ισχύος και αυθαιρεσία, ακυρώνοντας κάθε προφύλαξη στο σεβασμό των πολιτικών και ανθρώπινων δικαιωμάτων των κρατουμένων, αλλά και το σεβασμό του δημόσιου χρήματος και τη προφύλαξή του από οποιονδήποτε το επιβουλεύεται καταχρηστικά πλουτίζοντας παράνομα σε βάρος κάθε λαϊκής τάξης.
Τα «καλομαθημένα» παιδιά του κωλοπαιδισμού της άρχουσας τάξης
Ο Αρ. Φλώρος, ο Βασίλης Μηλιώνης, είναι η νεοφιλελεύθερη σπορά της κακομαθημένης επιχειρηματικότητας σε βάρος του δημόσιου πλούτου, στις πλάτες των καθημαγμένων λαϊκών στρωμάτων.
Τα «καλομαθημένα» παιδιά του κωλοπαιδισμού της άρχουσας τάξης εντός του σύγχρονου πολιτικού και οικονομικού συστήματος της χώρας, που βρέθηκαν από το πουθενά πλουσιότεροι με 256 εκατομμύρια ευρώ κλεμμένα από το Δημόσιο. Κάτι λιγότερο, δηλαδή, από όσα κόπηκαν την τελευταία φορά από τις συντάξεις.
Και όσο δεν φοβήθηκαν τις κακουργηματικές ποινές ποτέ οι ίδιοι, άλλα και όσοι έστησαν και στήνουν μπίζνες, στηριζόμενοι στα κλεμμένα του δημόσιου πλούτου άλλο τόσο θα αποτελούν το παράδειγμα της ελληνικής επιχειρηματικότητας για τα επόμενα λαμόγια, με ή χωρίς νόμο Παρασκευόπουλου. Εργολαβικά πάντοτε με τα πολιτικά πλυντήρια της διαπλοκής στο αλισβερίσι που μόνιμα χρησιμοποιεί η εκάστοτε εξουσία.
Μας χωρίζουν πολλά με τον πρώην υπουργό Δικαιοσύνης, Ν. Παρασκευόπουλο, αλλά η απάντηση του με αφορμή την αποφυλάκιση του Αριστείδη Φλώρου, μεταξύ άλλων, πως «η διαχεόμενη ακροδεξιά αντίληψη, ότι η εκτός κράτους δικαίου καταστολή, η υπέρβαση της λογικής και η κατασκευή αποδιοπομπαίων τράγων, εμφανίζονται σαν πανάκεια για τα κοινωνικά προβλήματα» θα μπορούσε να υιοθετηθεί αν δεν ξέπλενε και ο ίδιος στην απάντηση του το κράτος δίκαιου και την καταστολή.
Αλήθεια υπάρχει κράτος δικαίου από τη στιγμή που εξαϋλώθηκαν 256 εκατομμύρια μαζί με εκατοντάδες ακόμα ευρώ δημόσιου χρήματος και καμία αρχή δεν μπόρεσε να τα βρει για να επιστραφούν στα ταμεία ή παραμένει το κράτος βάναυσης καταστολής σε βάρος του άνεργου, του συνταξιούχου του οικονομικά αδύνατου που του κόβει η ΔΕΗ το ρεύμα για 500 ευρώ;
Αυτούς και όλους εμάς κοροϊδεύετε όσοι και όσες κάνετε πως σας έπιασε ο πόνος πάλι για το νόμο Παρασκευόπουλου, μαζί με όσους ξαφνικά θυμήθηκαν «τα κοινωνικά προβλήματα» όπως ο ίδιος ο Παρασκευόπουλος.
