Η πολιτική των μνημονίων, η οποία εγκαινιάστηκε το 2009 από τον πρώτο εθνικό μειοδότη πολιτικό της 3ης χιλιετίας, τον Γιώργο Παπανδρέου, ο οποίος, αφού έκανε σημαία του το “λεφτά υπάρχουν” και απέσπασε το 44% των ψήφων του εύπιστου ελληνικού λαού, με διαπραγματεύσεις που διεξήχθησαν εν κρύπτω και παραβύστω και εν αγνοία του λαού μας, παρέδωσε στα σαγόνια του ΔΝΤ και των γερμανικών συμφερόντων. Έκτοτε ο λαός μπήκε σε μια διαδικασία διαρκούς αφαίμαξης και εξαθλίωσης, η οποία μεταξύ των άλλων συνεπειών προκάλεσε κύμα αυτοκτονιών.
Με ανάλογο τρόπο ο κ. Τσίπρας και δη με την υπόσχεση ότι θα σκίσει τα μνημόνια υφάρπαξε την εντολή του ελληνικού λαού και τον έσυρε σε ένα δημοψήφισμα, για να τον εξαπατήσει στη συνέχεια, καθώς μετέτρεψε το υπερήφανο ΟΧΙ του σε ταπεινωτικό και υποδουλωτικό στα κελεύσματα του Διεθνούς Κεφαλαίου ΝΑΙ. Έτσι συνεχίστηκαν και έγιναν καθεστώς οι μειώσεις μισθών και συντάξεων, η υποθήκευση και εκποίηση της περιουσίας του ελληνικού κράτους για 99 χρόνια αντί πινακίου φακής, η προνομοθέτηση επαχθών μέτρων για τα επόμενα χρόνια, η δέσμευση για αιμοσταγή πλεονάσματα μέχρι το 2060 κλπ. Όλα αυτά τα μέτρα αποδιάρθρωσαν πλήρως την παραγωγική βάση της χώρας και μαζί με την εγκληματική πολιτική των προηγούμενων κυβερνήσεων, προκάλεσαν κύμα αυτοκτονιών και διασκόρπισαν το ζωτικότερο κομμάτι της κοινωνίας και το ποιοτικότερο τμήμα της νεολαίας μας στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.
Το χειρότερο από όλα αυτά τα μέτρα ήταν η έναρξη της διαδικασίας πλειστηριασμού της πρώτης κατοικίας, που πλήττει κυρίως τα λαϊκά στρώματα, τα οποία στο πλαίσιο μιας διαρκώς οξυνόμενης οικονομικής κρίσης είναι αδύνατο να αυτοπροστατευθούν και αυτό παρά τις ρητές διακηρύξεις και υποσχέσεις του κυβερνώντος κόμματος ότι κανένα λαϊκό σπίτι δεν θα παραδοθεί στα νύχια των τραπεζών. Το επαχθέστατο και ανάλγητο αυτό μέτρο μπορεί να παραλληλιστεί τηρουμένων των αναλογιών μόνο με την σαρωτική επιδρομή του εισβολέα Ιμπραήμ στη διάρκεια της Επανάστασης.
Ωστόσο η εγκαινιαζόμενη πολιτική πλειστηριασμών της πρώτης κατοικίας είναι νόμω και ουσία απροκάλυπτα εχθρική για το λαό και παράνομη ενέργεια. Και αυτό για τους εξής λόγους: Με τις ανακεφαλαιοποίησεις των τραπεζών που έχουν ολοκληρωθεί δόθηκαν στις τράπεζες χρήματα για να καλύψουν τις μαύρες τρύπες των δανείων και το βάρος αυτό έχει επωμιστεί και πρόκειται να το εξοφλήσει ο εξαντλημένος ήδη ελληνικός λαός.
Επομένως η σωρευτική διεκδίκηση του ίδιου ποσού από τις Τράπεζες σε βάρος αυτών που έλαβαν δάνειο για απόκτηση πρώτης κατοικίας είναι καταχρηστική, καθώς με το άρθρο 281 του Α.Κ. απαγορεύεται η άσκηση δικαιώματος, εάν αυτή υπερβαίνει τα όρια που επιβάλλουν τα χρηστά ήθη ή ο οικονομικός ή ό κοινωνικός σκοπός του δικαιώματος.
Επί του προκειμένου η άσκηση του δικαιώματος πλειστηριασμού από τις Τράπεζες υπερβαίνει τον οικονομικό σκοπό, διότι οι Τράπεζες με τις ανακεφαλαιοποίησεις έχουν ήδη εισπράξει τα χρήματα των δανείων, αλλά και τον κοινωνικό σκοπό στο βαθμό που η άσκηση του δικαιώματος αυτού στρέφεται κατά της πρώτης κατοικίας, διότι οι θιγόμενοι είναι φτωχοί άνθρωποι τραγικά θύματα της κρίσης, δεν έχουν “που την κεφαλήν κλίναι” και αν χάσουν την πρώτη κατοικία θα δημιουργηθεί μια στρατιά, ανέστιων πολιτών, δημιουργώντας μια επικίνδυνη και εκρηκτικών διαστάσεων κοινωνική κρίση, ένα εσωτερικό κοινωνικό σχίσμα.
Πολύ περισσότερο αυτό ισχύει, διότι στους θιγόμενους δανειολήπτες για απόκτηση πρώτης κατοικίας έχει δημιουργηθεί βάσει των διακηρύξεων της κυβέρνησης ότι έχει φθάσει σε άτυπη συμφωνία με τις τράπεζες σ’ αυτό το θέμα, η πεποίθηση ότι είναι ασφαλείς οι πρώτες κατοικίες και δεν πρόκειται να βγουν στο σφυρί.
Περαιτέρω ερευνητέο είναι το ζήτημα, εάν με τα χρήματα που δόθηκαν για ανακεφαλαιοποίηση των Τραπεζών το Ελληνικό Δημόσιο, έγινε ανάδοχο των δανειοληπτών για απόκτηση πρώτης κατοικίας. Αν αυτό ισχύει, τότε κατά το άρθρο 471 του Α.Κ. οι δανειολήπτες για απόκτηση πρώτης κατοικίας έχουν απαλλαγεί από κάθε υποχρέωση έναντι των Τραπεζών που έδωσαν τα δάνεια και κατ’ επέκταση είναι παράνομη η πώληση των δανείων αυτών από τις Τράπεζες στα τρωκτικά των ξένων funds.
Ωστόσο για να μπορέσουν τα δικαστήρια να λάβουν αποφάσεις ευνοϊκές υπέρ των δανειοληπτών για απόκτηση α’ κατοικίας, δεν αρκεί μια τεκμηριωμένη νομική ανάλυση, αλλά απαιτείται επαγρύπνηση διαρκής και συνεχής μαχητική ετοιμότητα, που θα διαμορφώσει ένα κλίμα συσπείρωσης και αντίστασης. Αυτό το εγγυάται κυρίως η Λαϊκή Ενότητα, η οποία με συνέπεια και αίσθημα εθνικής ευθύνης πρωτοστατεί στους Αγώνες υπέρ των λαϊκών συμφερόντων και αποτελεί το μόνο ισχυρό αντίβαρο στις αδίστακτες μνημονιακές δυνάμεις, που πάσχουν από μια αθεράπευτη αριθμολαγνεία, αλλά στην πράξη έχουν λησμονήσει τα συμφέροντα του λαού και της χώρας.
* Ο Παναγιώτης Κρίθυμος είναι Δικηγόρος Αθηνών, πρώην Εισαγγελέας
