Ας μην στρογγυλεύουμε τα πάντα στο όνομα της ιστορίας του ή της μουσικής του. Ο ίδιος άλλωστε δεν τα στρογγύλεψε καθόλου μιλώντας για τις έσχατες επιλογές του.
Μερικά πράγματα είναι απλά και δεν επιτρέπεται να τα μπερδεύουμε, ούτε είναι λογικό να αφήνουμε άλλους να τα μπερδεύουν.Και όταν λέγεται ότι “η κατάσταση της συνέχισης του status quo και της ειρηνικής συνύπαρξης πρέπει να θεωρηθεί ως η τελευταία υποχώρηση που κάνουμε μπροστά στην αδήριτη πραγματικότητα”, όπως είπε χτες ο Μικης Θεοδωράκης, τα πράγματα μπερδεύονται.
Μπορεί βέβαια στη συνέχεια ο βασικός ομιλητής του συλλαλητηρίου να πρόσθεσε ότι πρέπει να συνεχιστεί η πολιτική της ειρηνικής συνύπαρξης αλλά να μην αποδεχτούμε την είσοδο της FYROM στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ αλλά το κακό είχε γίνει. Γιατί η ειρηνική συνύπαρξη των λαών δεν είναι ποτέ υποχώρηση και σε καμιά περίπτωση… τελευταία, κάτι που μόνο ως ειρωνεία ακούγεται.
Βέβαια ο Μίκης Θεοδωράκης ήταν χτες αποφασισμένος να “ειρωνευτεί” τα πάντα, ακόμα και την μεγάλη προσωπική του διαδρομή στην αριστερά. Για αυτό και χαιρέτισε τα “αδέλφια του τους “φασίστες, ρατσιστές, τρομοκράτες, αναρχικούς, τραμπούκους” ενώ γνώριζε πολύ καλά ότι κάτω από την εξέδρα, επικεφαλής της κλάκας και των παλαμακιστών, ήταν όντως φασίστες, ναζιστές, τρομοκράτες και τραμπούκοι.
Αναρχικοί δεν υπήρχαν, αλλά αυτή η λαθεμένη αναφορά -εν τη ρύμη του λόγου- συγχωρείται.
Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας και ας μην προσπαθούμε να στρογγυλεύουμε πάντοτε τα πάντα. Ο Θεοδωράκης άλλωστε δεν τα στρογγύλεψε. Και για αυτό, σε καμιά περίπτωση, δεν έκανε λάθος. Ούτε όταν υπαινίχθη ότι στενεύουν τα όρια αντοχής των εθνικιστών, ούτε όταν ζήτησε να “παραδεχτούμε τα λάθη μας μπροστά στο λαό”, ώστε να πάρουν συγχωροχάρτι οι κυβερνήσεις της δεξιάς για όσα (δεν) έκαναν μεταπολεμικά, παρότι έκλιναν και κλίνουν πολύ εύκολα τη λέξη “πατριωτισμός” σε όλες της τις πτώσεις.
Και κυρίως δεν έκανε λάθος όταν δήλωσε ότι μάχεται “τον φασισμό σε όλες του τις μορφές και προ παντός στην πιο πονηρή, απατηλή και επικίνδυνη μορφή του, την ‘αριστερίστικη’”. Γιατί ο στόχος του ήταν -επικαλούμενος τη δημοκρατία που αρνούνται πολλές από τις κινήσεις που συνάντησε χτες- να νομιμοποιήσει πολιτικά την προσωπική του υπόκλιση στον σοβινισμό και την κουτσή “μεγάλη” του ιδέα.
“Μίκη αλλάζεις την ιστορία” του φώναζαν χτες τα “αδέλφια” του. Ευτυχώς δεν το μπορεί. Δυστυχώς το προσπάθησε.
*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι Διευθυντής Σύνταξης στο Έθνος.
**Πηγή: news247.gr
Βέβαια ο Μίκης Θεοδωράκης ήταν χτες αποφασισμένος να “ειρωνευτεί” τα πάντα, ακόμα και την μεγάλη προσωπική του διαδρομή στην αριστερά. Για αυτό και χαιρέτισε τα “αδέλφια του τους “φασίστες, ρατσιστές, τρομοκράτες, αναρχικούς, τραμπούκους” ενώ γνώριζε πολύ καλά ότι κάτω από την εξέδρα, επικεφαλής της κλάκας και των παλαμακιστών, ήταν όντως φασίστες, ναζιστές, τρομοκράτες και τραμπούκοι.
Αναρχικοί δεν υπήρχαν, αλλά αυτή η λαθεμένη αναφορά -εν τη ρύμη του λόγου- συγχωρείται.
Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας και ας μην προσπαθούμε να στρογγυλεύουμε πάντοτε τα πάντα. Ο Θεοδωράκης άλλωστε δεν τα στρογγύλεψε. Και για αυτό, σε καμιά περίπτωση, δεν έκανε λάθος. Ούτε όταν υπαινίχθη ότι στενεύουν τα όρια αντοχής των εθνικιστών, ούτε όταν ζήτησε να “παραδεχτούμε τα λάθη μας μπροστά στο λαό”, ώστε να πάρουν συγχωροχάρτι οι κυβερνήσεις της δεξιάς για όσα (δεν) έκαναν μεταπολεμικά, παρότι έκλιναν και κλίνουν πολύ εύκολα τη λέξη “πατριωτισμός” σε όλες της τις πτώσεις.
Και κυρίως δεν έκανε λάθος όταν δήλωσε ότι μάχεται “τον φασισμό σε όλες του τις μορφές και προ παντός στην πιο πονηρή, απατηλή και επικίνδυνη μορφή του, την ‘αριστερίστικη’”. Γιατί ο στόχος του ήταν -επικαλούμενος τη δημοκρατία που αρνούνται πολλές από τις κινήσεις που συνάντησε χτες- να νομιμοποιήσει πολιτικά την προσωπική του υπόκλιση στον σοβινισμό και την κουτσή “μεγάλη” του ιδέα.
“Μίκη αλλάζεις την ιστορία” του φώναζαν χτες τα “αδέλφια” του. Ευτυχώς δεν το μπορεί. Δυστυχώς το προσπάθησε.
*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι Διευθυντής Σύνταξης στο Έθνος.
**Πηγή: news247.gr
