Και εγένετο Οθωμανία. Ουδείς γνωρίζει αν η Τουρκία θα ξαναγίνει αυτοκρατορία, αλλά Οθωμανικό μόρφωμα έγινε. Διαθέτει πλέον εκλεγμένο μονάρχη – εν προκειμένω: Σουλτάνο. Που πάει και για Χαλίφης – στο μέτρο που θα επιβληθεί ως πρόμαχος και γαζής του Μουσουλμανικού κόσμου. Δύσκολα όλα αυτά, αλλά όχι απίθανα.
Άλλωστε, «εκλεγμένους μονάρχες» διαθέτουν εν πολλοίς και δυτικά πολιτεύματα, όπως εκείνα της Γαλλίας ή των ΗΠΑ. Τα οποία όμως διαθέτουν ταυτοχρόνως και δικλείδες ασφαλείας – τύποις τουλάχιστον – εις όσα αφορούν τα όρια και τη δυναμική της εκτελεστικής εξουσίας. Η οποία με τη σειρά της
ενδυναμώνεται αντιστρόφως ανάλογα με την αποδυνάμωση των αστικών δημοκρατιών. Μετά την πτώση της ΕΣΣΔ, αποθηριωμένο το κεφάλαιο απαλλάσσεται όλο και πιο γρήγορα, όλο και πιο βίαια από τα κατάλοιπα εκείνων των θεσμών που τα λαϊκά κινήματα είχαν επιβάλει με αγώνες στις αστικές δημοκρατίες. Την
ίδια ώρα που ανατέλλει ο Σουλτάνος στην Κωνσταντινούπολη, ανατέλλουν οι 60 ώρες εργασίας στη Βιέννη, ο κρυπτο-φανερός νεοφασισμός στη Ρώμη και η ξενοφοβία στη Γερμανία, ενώ μεσουρανεί από καιρό ο εργασιακός μεσαίωνας από το Κίελο ώς το Παλέρμο κι από τη Λισαβόνα ώς τη Βαρσοβία και το Ιρκούτσκ.
Στη στέψη του Σουλτάνου στην Πόλη δεν παρέστη η «σοβαρή» Δύση, παρέστησαν ολίγα Αφρικανοασιατικά τσικό και ο (απ’ ό,τι φαίνεται, μπουνταλάς) Μαδούρο. Είναι φανερό ότι η Δύση φράζει με το μαντηλάκι της τη μυτούλα της μένοντας (ή κρατώντας) σε απόσταση ασφαλείας από τον Ερντογάν και την Τουρκία – καλή για όπλα, μακελειά και συμβόλαια, αλλά όχι και για τέιον στα ανάκτορα των Αψβούργων, στις Βερσαλλίες ή το Μπάκιγχαμ.
Έχει μακάβρια πλάκα ο κόσμος μας. Αλαλιάζει χώρες ολόκληρες η Δύση, δημιουργεί «ανθρωπιστικές κρίσεις» (καθώς κομψεπίκομψα ονομάζει τις σφαγές και τους εκτοπισμούς) κι ύστερα εμπορεύεται τους πρόσφυγες αναλόγως: άλλοι πάνε για εργατικό δυναμικό, άλλοι πάνε για την παραοικονομία της σωματεμπορίας των ΜΚΟ, άλλοι χρησιμοποιούνται για την εκτροφή του ρατσισμού και της ακροδεξιάς κι άλλοι αφήνονται να σκυλοπνίγονται, παρά τις
…προσπάθειες του… Λιβυκού (!)…πολεμικού (!)…ναυτικού (!) να τους διασώσει!!!
Σ’ αυτόν τον μακάβριο κόσμο της πλάκας που ζούμε «δουλέμπορος» ονομάζεται ο Τούρκος κοντραμπατζής που σκάει στη Λέσβο ή τη Σάμο φορτωμένος αμνούς κι όχι η κυρία Μέρκελ ή ο μίστερ Τραμπ. Δεν είναι δουλέμπορος ο Τραμπ, απλώς βόμβες ρίχνει. Δεν είναι δουλέμπορος η Μέρκελ, απλώς από ένα αόρατο Στρατόπεδο Συγκέντρωσης διευθύνει την κατανομή των καταραμένων. Σκοτώνει αράδα ο Ερντογάν στη Συρία, αλλά η Μέρκελ απλώς βάφει τα νύχια της με αίμα στο Βερολίνο.
Όσο για εμάς εδώ στην Ελλάδα με τα πογκρόμ γύρω μας να αυξάνονται και την επιθετικότητα της Τουρκίας να ωρύεται, ούτε σκέψη, ούτε συζήτηση για ένα στοιχειώδες εθνικό σχέδιο άμυνας (πόσω μάλλον σωτηρίας), αλλά αντιθέτως ένας ατελεύτητος σκυλοκαυγάς τρωκτικών, ένα ανηλεές εμπόριο ψευδών ελπίδων, μια τρομακτική αδιαφορία για τις τύχες της πατρίδας, ένα τσίρκο κωλοτούμπας, δολιότητος και μικρότητος. Είναι ύστερα
να μη μας θαυμάζουν αυτοί που τρώνε απ’ τις σάρκες μας;
Κοιτάξτε τι γίνεται στον κόσμο, κοιτάξτε για ποια πράγματα «συζητάμε» εμείς, κοιτάξτε τον τρόπο με τον οποίον «συζητάμε», κοιτάξτε τι χτυπήματα έχουμε επιφέρει οι ίδιοι στον εαυτό μας (δηλαδή οι ταγοί στον λαό) και προσπαθήστε να μην απελπισθείτε…
*Πηγή: topontiki.gr
