Ο Τσίπρας στο ναρκοπέδιο της παρατεταμένης κρίσης

2027
τσίπρας

Υπό κανονικές συνθήκες, οι εβδομάδες που ζούμε θα έπρεπε να είναι πανηγυρικός πολιτικός χρόνος για την κυβέρνηση –που, όπως ισχυρίζεται, οδήγησε τη χώρα στην «έξοδο από τα μνημόνια»– και για το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ μια περίοδος ανασυγκρότησης και πολιτικής αντεπίθεσης, με στόχο την ανάκαμψη της κοινωνικής και εκλογικής επιρροής του.

Όμως αυτό που συμ­βαί­νει είναι ότι η κυ­βέρ­νη­ση εμ­φα­νί­ζε­ται να χάνει τον πο­λι­τι­κό έλεγ­χο στο ένα με­γά­λο πο­λι­τι­κό θέμα μετά το άλλο, ενώ στο κόμμα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ επι­δει­νώ­νε­ται η κα­τά­στα­ση ενός ημι­ζώ­ντα­ντου-ημί­νε­κρου πο­λι­τι­κού ορ­γα­νι­σμού, με την όξυν­ση των δη­μό­σιων πλέον αντι­πα­ρα­θέ­σε­ων που πα­ρα­πέ­μπουν στην «επό­με­νη μέρα», στο ζή­τη­μα του εσω­κομ­μα­τι­κού συ­σχε­τι­σμού δύ­να­μης μετά από την επερ­χό­με­νη βαριά πο­λι­τι­κή και εκλο­γι­κή ήττα.

Αυτό συμ­βαί­νει γιατί οι συν­θή­κες στην Ελ­λά­δα δεν είναι κα­νο­νι­κές. Παρά τους ισχυ­ρι­σμούς του Τσί­πρα, ο ελ­λη­νι­κός κα­πι­τα­λι­σμός συ­νε­χί­ζει να είναι βυ­θι­σμέ­νος στην κρίση και οι δη­μό­σιες ανα­φο­ρές στο «σε­νά­ριο Αρ­γε­ντι­νής» είναι η κα­λύ­τε­ρη από­δει­ξη των πραγ­μα­τι­κών σκέ­ψε­ων και συ­ναι­σθη­μά­των των ντό­πιων κα­θε­στω­τι­κών στε­λε­χών.

Όμως αυτό συμ­βαί­νει, επί­σης, και γιατί το ψέμα έχει (όπως πάντα) κοντά πο­δά­ρια. Οι δια­κη­ρύ­ξεις του Τσί­πρα στη ΔΕΘ ήταν απο­λύ­τως ψευ­δείς: η δέ­σμευ­ση στο απα­ρα­βί­α­στο όλων των μνη­μο­νια­κών νόμων και ρυθ­μί­σε­ων και η απο­δο­χή της μνη­μο­νια­κής «ενι­σχυ­μέ­νης επο­πτεί­ας» μέχρι το 2060, δεν είναι δυ­να­τόν να πα­ρου­σια­στούν με κα­νέ­να τρόπο ως «έξο­δος από τα μνη­μό­νια».

Αυτή η σκλη­ρή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα εκ­δη­λώ­νε­ται κα­θη­με­ρι­νά στη συ­γκυ­ρία, τι­νά­ζο­ντας στον αέρα τα επι­κοι­νω­νια­κά σχέ­δια της κυ­βέρ­νη­σης, εμ­φα­νί­ζο­ντας στην επι­φά­νεια και­νού­ρια μέ­τω­πα και οδη­γώ­ντας την κυ­βέρ­νη­ση και το κόμμα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σε απελ­πι­στι­κή πο­λι­τι­κή θέση.

Τρά­πε­ζες

Την ώρα που ο Τσί­πρας δια­βε­βαί­ω­νε ότι «η οι­κο­νο­μία πάει καλά», η 3η του Οκτώ­βρη απο­δεί­χθη­κε «μαύρη Τε­τάρ­τη» για τις τρά­πε­ζες στο χρη­μα­τι­στή­ριο της Αθή­νας. Η ανε­ξέ­λεγ­κτη πτώση των τιμών των με­το­χών τους οδή­γη­σε  στην εκτι­μώ­με­νη κε­φα­λαιο­ποί­η­ση των 4 με­γά­λων συ­στη­μι­κών τρα­πε­ζών κάτω από τα 5 δισ. ευρώ (σε σύ­γκρι­ση με τα 26,9 δισ. ευρώ το 2013, ή τα 11,6 δισ. ευρώ στα τέλη του 2015…).

Αυτή η κα­τα­κρή­μνι­ση δεν είναι δυ­να­τόν να ερ­μη­νευ­τεί με συ­γκυ­ρια­κούς πα­ρά­γο­ντες (π.χ. οι συ­νέ­πειες της ιτα­λι­κής «σύ­γκρου­σης» με την ΕΕ).

Είναι γνω­στό ότι ένα με­γά­λο τμήμα των δα­νεί­ων που έχουν χο­ρη­γή­σει οι τρά­πε­ζες –κατά εκτι­μή­σεις πάνω από 88 δισ. ευρώ– είναι πλέον κα­τα­ταγ­μέ­να στα «κόκ­κι­να», στην κα­τη­γο­ρία των «μη-εξυ­πη­ρε­τού­με­νων».

Της «μαύ­ρης Τε­τάρ­της» προη­γή­θη­κε η δη­μο­σιο­ποί­η­ση εκτι­μή­σε­ων ότι τα stress tests σχε­τι­κά με την πραγ­μα­τι­κή κα­τά­στα­ση των ελ­λη­νι­κών τρα­πε­ζών υπήρ­ξαν πολύ «χα­λα­ρά», πολύ «φι­λι­κά» για τις τρά­πε­ζες αλλά και την κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα. Επί­σης, προη­γή­θη­κε η δη­μο­σί­ευ­ση των εκτι­μή­σε­ων ότι οι ελ­λη­νι­κές τρά­πε­ζες αδυ­να­τούν να προ­χω­ρή­σουν στη μεί­ω­ση των «μη εξυ­πη­ρε­τού­με­νων ανοιγ­μά­των» με τους ρυθ­μούς και τις προ­θε­σμί­ες που προ­βλέ­πει η συμ­φω­νία με την τρόι­κα (που θέλει ένα μο­νο­ψή­φιο πο­σο­στό «κόκ­κι­νων δα­νεί­ων» έως το τέλος του 2021, από το 50% που υπο­λο­γί­ζο­νται σή­με­ρα). Αυτές οι δια­πι­στώ­σεις πυ­ρο­δό­τη­σαν την κα­τάρ­ρευ­ση. Απέ­να­ντι σε αυτήν την Σκύλ­λα, ο προ­σα­να­το­λι­σμός της κυ­βέρ­νη­σης συ­νι­στά μια Χά­ρυ­βδη: Η προ­σπά­θεια να οι­κο­δο­μη­θεί ένα κά­ποιο Σχήμα Ει­δι­κού Σκο­πού (ή πε­ρισ­σό­τε­ρα πιο εξει­δι­κευ­μέ­να κατά κλάδο της οι­κο­νο­μί­ας Σχή­μα­τα Ει­δι­κού Σκο­πού) με στόχο να ξε­φορ­τω­θούν οι τρά­πε­ζες τα «κόκ­κι­να δά­νεια» πε­ρι­λαμ­βά­νει πολλά αγκά­θια:

α) Τα Σχή­μα­τα αυτά (SPV’s) προ­κει­μέ­νου να απο­φύ­γουν τους πε­ριο­ρι­σμούς περί «κρα­τι­κής πα­ρέμ­βα­σης» που έχει θέσει η Γε­νι­κή Διεύ­θυν­ση Αντα­γω­νι­σμού (DG Comp) της Κο­μι­σιόν, οφεί­λουν να πε­ρι­λαμ­βά­νουν «ιδιώ­τες επεν­δυ­τές». Η πρό­σκλη­ση στα διε­θνή κερ­δο­σκο­πι­κά funds να αγο­ρά­σουν «κόκ­κι­να δά­νεια» με στόχο να τα που­λή­σουν με κέρ­δος, στις ση­με­ρι­νές συν­θή­κες προ­ϋ­πο­θέ­τει δη­μό­σιες εγ­γυ­ή­σεις και δη­μό­σια χρη­μα­το­δό­τη­ση. Αυτή μπο­ρεί να υπο­στη­ρι­χτεί μόνο από το «μα­ξι­λά­ρι» που η συμ­φω­νία Τσί­πρα-Eurogroup δια­τη­ρεί με (τάχα) απο­κλει­στι­κό στόχο την εγ­γύ­η­ση μελ­λο­ντι­κών υπο­χρε­ώ­σε­ων πλη­ρω­μών χρέ­ους.

β) Το ξό­δε­μα όλου του «μα­ξι­λα­ριού», ή ση­μα­ντι­κού τμή­μα­τός του (κατά εκτι­μή­σεις πάνω από 10 δισ. ευρώ) για τη σω­τη­ρία των τρα­πε­ζών, θα φέρει στην επι­φά­νεια τη νέα «πα­γί­δα χρέ­ους», που μπο­ρεί να δη­μιουρ­γη­θεί, με τις με­γά­λες υπο­χρε­ώ­σεις πλη­ρω­μής δό­σε­ων στα χρό­νια από το 2020 και μετά. Και αυτό θα σή­μαι­νε μια πραγ­μα­τι­κή υπο­χρέ­ω­ση του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού να βγει για δα­νει­κά «στις αγο­ρές». Την ώρα που γρά­φο­νταν αυτές οι γραμ­μές το επι­τό­κιο του ελ­λη­νι­κού δε­κα­ε­τούς ομο­λό­γου έχει εκτι­να­χθεί στο απα­γο­ρευ­τι­κό 4,65%, ενώ πολ­λές εκτι­μή­σεις θε­ω­ρούν πι­θα­νό­τα­τες τις τιμές πάνω από 5,5%. Σε αυτές τις εκτι­μή­σεις στη­ρί­ζο­νται όσοι επα­να­φέ­ρουν το σε­νά­ριο της χρε­ο­κο­πί­ας, το σε­νά­ριο του «δρό­μου της Αρ­γε­ντι­νής», στο απο­κο­ρύ­φω­μα μιας μα­κράς πε­ριό­δου νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων και βάρ­βα­ρης λι­τό­τη­τας για τους ερ­γα­ζό­με­νους και τις λαϊ­κές τά­ξεις στην Ελ­λά­δα.

γ) Αυτή η κα­τεύ­θυν­ση έχει, επί­σης, σκλη­ρές πο­λι­τι­κές συ­νέ­πειες. Ση­μαί­νει ότι θα πολ­λα­πλα­σια­στούν δρα­μα­τι­κά οι πλει­στη­ρια­σμοί λαϊ­κών κα­τοι­κιών, για να ελα­φρύ­νουν οι τρά­πε­ζες από τα «κόκ­κι­να» στε­γα­στι­κά δά­νεια, αλλά και για να πει­στούν τα διε­θνή funds ότι η εμπλο­κή τους σε αυτήν την πει­ρα­τεία δεν θα έχει να αντι­με­τω­πί­σει ορ­γα­νω­μέ­νη λαϊκή αντί­στα­ση. Γι’ αυτό ο Τσί­πρας και οι φίλοι του στην κυ­βέρ­νη­ση δεν δί­στα­σαν να κά­νουν το ξε­τσί­πω­το βήμα της ποι­νι­κής δί­ω­ξης ενά­ντια στον Παν. Λα­φα­ζά­νη, με στόχο να πλή­ξουν όχι μόνο τη ΛΑΕ, αλλά όλο το αγω­νι­στι­κό δυ­να­μι­κό που αντι­στέ­κε­ται στην πο­λι­τι­κή τους.

Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα αυτό που είναι σε εξέ­λι­ξη είναι μια κο­λοσ­σιαία με­τα­φο­ρά τί­τλων ιδιο­κτη­σί­ας αστι­κών ακι­νή­των από τους ιδιο­κτή­τες στις τρά­πε­ζες και από αυτές στα χέρια των ει­δι­κευ­μέ­νων κερ­δο­σκό­πων της αγο­ράς. Το γε­γο­νός ότι πολλά από τα σπί­τια αυτά είναι η μο­να­δι­κή κα­τοι­κία λαϊ­κών νοι­κο­κυ­ριών, σε τί­πο­τα δεν με­τριά­ζει την απλη­στία των από πάνω. Επί­σης, το γε­γο­νός ότι στο μάτι του κυ­κλώ­να της κρί­σης των τρα­πε­ζών έχει βρε­θεί η Τρά­πε­ζα Πει­ραιώς (που στα προη­γού­με­να χρό­νια «κα­τά­πιε» την Αγρο­τι­κή Τρά­πε­ζα) δεί­χνει ότι το επό­με­νο βήμα της λε­η­λα­σί­ας θα αφορά την αγρο­τι­κή γη.

Όμως, στα­δια­κά, ο Τσί­πρας και οι φίλοι του θα ανα­κα­λύ­ψουν κι άλλες πτυ­χές πο­λι­τι­κών πε­ρι­πλο­κών. Είναι γνω­στό ότι ένα τε­ρά­στιο τμήμα των μη εξυ­πη­ρε­τού­με­νων δα­νεί­ων είναι δά­νεια των τρα­πε­ζών προς τις με­γά­λες και τις μι­κρο­με­σαί­ες επι­χει­ρή­σεις. Η πώ­λη­ση αυτών των δα­νεί­ων στην «αγορά» συν­δέ­ε­ται με το εν­δε­χό­με­νο να αλ­λά­ξουν τα χέρια ιδιο­κτη­σί­ας σε πολ­λές επι­χει­ρή­σεις, να αλ­λά­ξει κυ­ριο­λε­κτι­κά ο επι­χει­ρη­μα­τι­κός χάρ­της στη χώρα. Μια τέ­τοια από­πει­ρα δεν υπάρ­χει καμιά πε­ρί­πτω­ση να εξε­λι­χθεί ει­ρη­νι­κά, με βάση τάχα τους κα­νό­νες της αγο­ράς. Θα συν­δυα­στεί με συ­γκρού­σεις, με χτυ­πή­μα­τα κάτω από τη ζώνη, με βί­αιες αλ­λα­γές στις πο­λι­τι­κές σχέ­σεις των κα­πι­τα­λι­στών κ.ο.κ. Ο μήνας του μέ­λι­τος της κυ­βέρ­νη­σης με τις με­γά­λες οι­κο­γέ­νειες και τους επι­χει­ρη­μα­τι­κούς ομί­λους είναι δυ­να­τόν να με­τα­τρα­πεί τά­χι­στα σε μια κα­τά­στα­ση κι­νού­με­νης άμμου.

Αυτή η ει­κό­να αδιε­ξό­δου δεν πε­ριο­ρί­ζε­ται στις τρά­πε­ζες. Η ανα­κοί­νω­ση των οι­κο­νο­μι­κών δε­δο­μέ­νων της ΔΕΗ, δεί­χνει ότι ο νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρος δια­λυ­τι­σμός που ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ απο­δέ­χθη­κε υπο­γρά­φο­ντας το 3ο μνη­μό­νιο έχει φέρει τη δη­μό­σια επι­χεί­ρη­ση ηλε­κτρι­σμού κυ­ριο­λε­κτι­κά στο όριο της επι­βί­ω­σης. Και η ΔΕΗ δεν είναι ένα χρη­μα­τι­στη­ρια­κό «όχημα» όπως η Folli-Follie. Που­λώ­ντας διαρ­κώς κομ­μά­τια της ΔΕΗ, δια­σφα­λί­ζο­ντας την εί­σο­δο των ιδιω­τών «πα­ρό­χων» σε όλους τους το­μείς της δρα­στη­ριό­τη­τάς της, εξα­σφα­λί­ζο­ντας σκαν­δα­λώ­δεις συμ­φω­νί­ες χρη­μα­το­δό­τη­σης με­γά­λων επι­χει­ρή­σε­ων με πολύ φτηνή ηλε­κτρι­κή ενέρ­γεια, η κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα κιν­δυ­νεύ­ει να γίνει η κυ­βέρ­νη­ση που στον 21ο αιώνα δεν θα μπο­ρεί να εγ­γυ­η­θεί τη δη­μό­σια ηλε­κτρο­δό­τη­ση της χώρας.

Τι υπάρ­χει στο τέλος αυτού του δρό­μου; Ποια είναι η προ­ο­πτι­κή της πο­λι­τι­κής που συμ­φω­νή­θη­κε με­τα­ξύ Τσί­πρα και δα­νει­στών στο Eurogroup του πε­ρα­σμέ­νου Ιούνη; Ο ακραία σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρος Αλέ­κος Πα­πα­δό­που­λος (πρώην υπ. Οι­κο­νο­μι­κών των κυ­βερ­νή­σε­ων ΠΑΣΟΚ), ανα­λύ­ο­ντας τα στοι­χεία του προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού που κα­τα­τέ­θη­κε στη Βουλή, κα­τα­λή­γει στο συ­μπέ­ρα­σμα ότι οδη­γού­μα­στε σε μια δεύ­τε­ρη χρε­ο­κο­πία και σε μια ακόμα πιο οδυ­νη­ρή δεύ­τε­ρη κα­τα­φυ­γή στην «προ­στα­σία» του ΔΝΤ, βά­ζο­ντας ως τίτλο στην ανά­λυ­σή του: «Η χώρα οδη­γεί­ται στο δρόμο της Αρ­γε­ντι­νής».

Πο­λι­τι­κή σύ­γκρου­ση

Όπως πάντα, όποιος βυ­θί­ζε­ται στην αντι­δρα­στι­κή νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη πο­λι­τι­κή στο πεδίο της οι­κο­νο­μί­ας, είναι κα­τα­δι­κα­σμέ­νος να βυ­θι­στεί στην αντι­δρα­στι­κή αντι­δη­μο­κρα­τι­κή πο­λι­τι­κή στο πεδίο των πο­λι­τι­κών δι­καιω­μά­των και των κοι­νω­νι­κών σχέ­σε­ων.

Η απόρ­ρι­ψη του λαού της Δη­μο­κρα­τί­ας της Μα­κε­δο­νί­ας (ανε­ξάρ­τη­τα από τους λό­γους και το «σκε­πτι­κό» της απο­χής στο πρό­σφα­το δη­μο­ψή­φι­σμα) της συμ­φω­νί­ας των Πρε­σπών, είναι ένα χα­στού­κι στη δη­μα­γω­γία του Τσί­πρα. Ξε­γυ­μνώ­νει όλα τα τάχα «διε­θνι­στι­κά» και «φι­λει­ρη­νι­κά» επι­χει­ρή­μα­τά του και τον αφή­νει έκ­θε­το στην πραγ­μα­τι­κή και βαριά πο­λι­τι­κή κα­τη­γο­ρία: ότι μαζί με τους ομο­λό­γους του στην κυ­βέρ­νη­ση Ζάεφ, προ­ώ­θη­σαν ασύ­στο­λα το σχέ­διο της επέ­κτα­σης του ΝΑΤΟ στα Δυ­τι­κά Βαλ­κά­νια, αδια­φο­ρώ­ντας πλή­ρως για τις δη­μο­κρα­τι­κές και εθνι­κές ευαι­σθη­σί­ες των λαών της πε­ριο­χής, όπως το δι­καί­ω­μα στον αυ­το­προσ­διο­ρι­σμό. Και σή­με­ρα γί­νε­ται πλέον δε­δο­μέ­νο ότι αυτή η πο­λι­τι­κή μπο­ρεί να συ­νε­χι­στεί μόνο με βαθιά αντι­δη­μο­κρα­τι­κές, με αυ­ταρ­χι­κές με­θό­δους.

Το ίδιο ισχύ­ει και στο καυτό ζή­τη­μα των προ­σφύ­γων. Η κα­τά­στα­ση στη Μόρια και στα άλλα στρα­τό­πε­δα συ­γκέ­ντρω­σης των προ­σφύ­γων είναι μια βαριά προ­σβο­λή στην ιστο­ρία της Αρι­στε­ράς σε αυτή τη χώρα, είναι μια πρό­κλη­ση απέ­να­ντι στα αι­σθή­μα­τα κάθε δη­μο­κρα­τι­κού αν­θρώ­που. Και είναι πραγ­μα­τι­κό πο­λι­τι­κό έγκλη­μα το γε­γο­νός ότι οι πρά­ξεις και οι πα­ρα­λή­ψεις του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ επι­τρέ­πουν στη ΝΔ του Κυ­ριά­κου Μη­τσο­τά­κη να ζητά έρευ­να σχε­τι­κά με την τύχη των ευ­ρω­παϊ­κών κον­δυ­λί­ων που θα έπρε­πε να είχαν φτά­σει σε συ­γκε­κρι­μέ­νες ενι­σχύ­σεις προς τους πρό­σφυ­γες.

Μέσα σε αυτό το τοπίο, εμ­φα­νί­ζε­ται μια βα­σι­κή σύ­γκλι­ση με­τα­ξύ του Αλέξη Τσί­πρα και του Κυ­ριά­κου Μη­τσο­τά­κη. Και οι δυο συμ­φω­νούν ότι στους επό­με­νους μήνες θα έχουν ως προ­τε­ραιό­τη­τα την ενί­σχυ­ση της «επι­χει­ρη­μα­τι­κό­τη­τας» όπως πάντα στο όνομα της «ανά­πτυ­ξης». Και οι δυο συμ­φω­νούν στη μεί­ω­ση της φο­ρο­λό­γη­σης των κερ­δών, στη μεί­ω­ση των ερ­γο­δο­τι­κών ει­σφο­ρών, στην ακόμα φι­λι­κό­τε­ρη προς το κε­φά­λαιο τρο­πο­ποί­η­ση της ερ­γα­τι­κής νο­μο­θε­σί­ας.

Ο Κυ­ριά­κος Μη­τσο­τά­κης είναι κυ­νι­κά ει­λι­κρι­νής: Υπό­σχε­ται ότι θα υλο­ποι­ή­σει αυτήν την πο­λι­τι­κή με μια «έφοδο» των ακραία νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων πο­λι­τι­κών, με μια προ­σπά­θεια να με­τα­τρέ­ψει την ήττα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σε στρα­τη­γι­κή ήττα των βα­σι­κών ιδεών και των πο­λι­τι­κών του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος και της Αρι­στε­ράς. Δεν κρύ­βει ότι πι­στεύ­ει στο «μο­ντέ­λο» της Μάρ­γκα­ρετ Θά­τσερ.

Ο Αλ. Τσί­πρας ισχυ­ρί­ζε­ται ότι θα υπο­στη­ρί­ξει τις ίδιες πο­λι­τι­κές, αλλά με ένα κά­ποιο «αν­θρώ­πι­νο πρό­σω­πο». Από την πείρα του 2015-18 γνω­ρί­ζου­με ότι ψεύ­δε­ται ασύ­στο­λα. Και μια μικρή υπο­ση­μεί­ω­ση: οι μο­να­δι­κές συ­γκε­κρι­μέ­νες και ου­σια­στι­κές πα­ρο­χές του Τσί­πρα στο πρό­γραμ­μα που εξήγ­γει­λε στη ΔΕΘ αφο­ρούν τους δι­κα­στές, τους αστυ­νο­μι­κούς, τους στρα­τιω­τι­κούς. Που ση­μαί­νει ότι η ηγε­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ γνω­ρί­ζει ότι η συ­νέ­χεια της πο­λι­τι­κής της θα στη­ρί­ζε­ται όλο και πε­ρισ­σό­τε­ρο σε αυτά τα συ­γκε­κρι­μέ­να τμή­μα­τα, δη­λα­δή στο σκλη­ρό πυ­ρή­να του κρά­τους και των μη­χα­νι­σμών κα­τα­στο­λής.

Η ρι­ζο­σπα­στι­κή αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή Αρι­στε­ρά δεν έχει πλέον την πο­λυ­τέ­λεια του χρό­νου. Το εκ­βια­στι­κό δί­λημ­μα «Τσί­πρας ή Μη­τσο­τά­κης» έρ­χε­ται κατά πάνω μας με τα­χύ­τη­τα. Θα υπο­χρε­ω­θού­με να πα­ρου­σιά­σου­με τις πι­θα­νές απα­ντή­σεις μας σε ελά­χι­στους μήνες. Το ζή­τη­μα αφορά κυ­ρί­ως την ΛΑΕ, τις άλλες δυ­νά­μεις της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς που απο­σπά­στη­καν από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ το κα­λο­καί­ρι του 2015 και την ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ. Κάθε ανά­λυ­ση, κάθε πο­λι­τι­κή γραμ­μή που απο­φεύ­γει τις πο­λι­τι­κές ευ­θύ­νες που απορ­ρέ­ουν από αυτήν τη δια­πί­στω­ση, απο­λύ­τως ανε­ξάρ­τη­τα από προ­θέ­σεις και επι­χει­ρή­μα­τα, έχει τον κίν­δυ­νο να κα­τα­νο­ή­σει στο τέλος αυτής της πε­ριό­δου ότι υπο­τί­μη­σε μια με­τω­πι­κή πο­λι­τι­κή σύ­γκρου­ση, με πολ­λές συ­νέ­πειες τόσο για τον κόσμο της ερ­γα­σί­ας όσο και για τις δυ­νά­μεις της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς που θα βρε­θούν στο πεδίο της μάχης την επό­με­νη μέρα.

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά (φ. 418, 13/10/2018).

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Παρακαλώ προσθέστε το σχόλιό σας
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας