Ο ΣΥΡΙΖΑ με το Σκοπιανό έπεσε σε ξέρα

Οι κυβερνήσεις στην Αθήνα και στην Ευρώπη επισείουν τον κίνδυνο του φασισμού. Μιλάνε όχι απλώς για ανερχόμενο αλλά για επικείμενο φασιστικό κίνδυνο και καλούν τους πολίτες να υπερασπιστούν τη Δημοκρατία. Δηλαδή να συνεχίζουμε να ψηφίζουμε τους ίδιους, αυτούς που μας φτάσανε στη σημερινή κατάντια για να μην έρθουν οι χειρότεροι. Για τουλάχιστον μια δεκαετία το επιχείρημα έπιανε τόπο. Έτσι πχ οι Ιταλοί ψήφιζαν Ρέντσι και οι Γάλλοι Μακρόν, ήταν ο τελευταίος που επωφελήθηκε. Το ευρωιερατείο χαρακτήριζε ως φασίστα όποιον δεν ακολουθούσε τη νεοφιλελεύθερη επίσημη πολιτική υπακοής στο Βερολίνο, πχ τον Ούγγρο Όρμπαν. Μέχρι που προχθές,  στις Ιταλικές εκλογές, η πλειοψηφία αποφάσισε  πως αυτοί που, δήθεν, μας προειδοποιούν είναι χειρότεροι από την υποτιθέμενη μελλοντική απειλή. Σήμερα και όχι αύριο ποδοπατήθηκε η Δημοκρατία στην Ιταλία, περιφρονήθηκε το αποτέλεσμα των εκλογών. Σήμερα και όχι αύριο εκτοξεύτηκε από το Βερολίνο η απειλή ότι «οι Αγορές θα μάθουν στους Ιταλούς πώς να ψηφίζουν». Από τη μια οι Αγορές, όπλο εκβιασμού στα χέρια της Γερμανίας. Από την άλλη η απειλή περί φασισμού, εργαλείο της γερμανικής προπαγάνδας. Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει. Με τη Μέρκελ να αδιαφορεί για τις πολλές φωνές που την καλούν να σταματήσει την «τιμωρία της Ελλάδας». Αντιθέτως τα γερμανικά ΜΜΕ άρχισαν να λένε και για τους Ιταλούς όσα έσουρναν στους Έλληνες: τεμπέληδες οι Ιταλοί, διεφθαρμένο το Ιταλικό Κράτος, κλπ. Ευρωιερατείο και Βερολίνο, αλαζόνες και αμετανόητοι.

Πρόθυμοι δουλοπρεπείς υπάρχουν και στην Ιταλία. Είναι η πρώτη φορά, στην υποτίθεται δημοκρατική Ευρώπη, που  πρόεδρος της Δημοκρατίας κάνει πραξικόπημα όχι για να σώσει το πολίτευμα αλλά για να διασώσει τα συμφέροντα ξένης χώρας: Ο Ιταλός πρόεδρος Ματαρέλλα καταπάτησε το αποτέλεσμα των εκλογών για να ικανοποιήσει τους Γερμανούς.

Το ευρωιερατείο και το Βερολίνο σκύβουν δουλικά το κεφάλι στον Τραμπ όταν με τρόπο σκαιό επιβάλει την πολιτική του «πρώτα η Αμερική» βάζοντας δασμούς και κυρώσεις που πλήττουν καίρια τις οικονομίες των χωρών τους. Αλλά παριστάνουν τη Σαλώμη και ζητάνε τον αποκεφαλισμό του Σαβόνα,  υποψήφιου Υ/Οικονομίας, όταν λέει με σθένος: δεν υπάρχει Ευρώπη αλλά μόνο το Βερολίνο που περιτριγυρίζεται από δειλούς.

Το Οικοδόμημα της Ενωμένης Ευρώπης, όπως την έχτισε το Βερολίνο, τρίζει συθέμελα μετά τις Ιταλικές εκλογές. Όσο μπρος-πίσω και αν κάνουν τα κόμματα της πλειοψηφίας στην Ιταλία, η φορά των πραγμάτων δεν θα αλλάξει. Αν τα αιτήματα των Ιταλών γίνουν δεκτά ο κόσμος στις χώρες της ΕΕ θα αναθαρρήσει και η κυριαρχία του Βερολίνου θα καταρρεύσει. Αν δεν γίνουν δεκτά ο κόσμος θα εξαγριωθεί και η κατάσταση θα ξεφύγει. Αυτό άλλωστε ήταν το επιχείρημα του Μακρόν που επενέβη, με επιτυχία, λένε, για να βάλει φρένο στη γερμανική αλαζονεία.

Δεν θα μεταδώσει η Ιταλία το μικρόβιο της αμφισβήτησης στην άλλη Ευρώπη. Το αντίθετο συμβαίνει: Το σαράκι μπήκε στα θεμέλια της ΕΕ με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Αργά αλλά σταθερά τρώει το ευρωπαϊκό οικοδόμημα από μέσα με τελευταία στάση τη Ρώμη. Δεν υπάρχει λύση που θα στεγανοποιήσει το πρόβλημα στην Ιταλία. Ο κόσμος αναδεύεται και δεν υπάρχει πλέον διαθέσιμο υπνωτικό για να ξανακοιμηθεί. Ούτε στην Ελλάδα πιάνουν πλέον οι κούφιες υποσχέσεις. Η διαφορά είναι ότι η ελληνική ελίτ ήταν εκ των προτέρων έτοιμη και πρόθυμη να παραδοθεί. Αντιθέτως, παράδοση όπλων δεν μπορεί να υπάρξει στην Ιταλία. Οι ελίτ εκεί είναι διχασμένες και η επικράτηση των 5 Αστέρων και της Λέγκας δείχνει ότι και ο λαός είναι ξεσηκωμένος.

Λύση στο Ιταλικό πρόβλημα απαιτεί συνολικό πολιτικό ανασχεδιασμό στην ΕΕ, κάτι ανύπαρκτο τώρα. Η σημερινή κατάσταση προκαλεί δυσφορία και διχάζει αλλά κανείς δεν διαθέτει βιώσιμη εναλλακτική προοπτική ενώ θεωρείται ανεδαφική η επιστροφή στην Ευρώπη των παλιών μεμονωμένων Κρατών, όταν αντιπαλεύουν τεράστια μεγέθη όπως η Κίνα, η Ινδία, οι ΗΠΑ και η Ρωσία.

Οι ελίτ στη Δύση, Αμερική και Ευρώπη, πανηγύρισαν την πτώση του εχθρού, της ΕΣΣΔ. Εγκατέστησαν στην πολιτική ζωή των ευρωπαϊκών χωρών μια «αριστερά» ψοφοδεή, αλά Μπλερ/Ρέντσι/Παπανδρέου, Τσίπρα. Το σκηνικό λειτούργησε σχεδόν τρεις δεκαετίες. Τώρα καταρρέει χωρίς ορατό αντικαταστάτη. Η ιστορική «αριστερά» είναι πια ένα αδειανό πουκάμισο. Η Δεξιά καλόμαθε αυτά τα σχεδόν τριάντα χρόνια να κυβερνάει χωρίς ιδεολογικό αντίπαλο και αντίλογο. Ώσπου βρέθηκε αντιμέτωπη με την πραγματικότητα της λιτότητας και της αυθαιρεσίας που η ίδια δημιούργησε. Η Δεξιά διασπάστηκε σε λαϊκές δυνάμεις και πατριωτικά (επιχειρηματικά) συμφέροντα σε αντιπαράθεση με ισχυρούς παράγοντες και ακόλουθους της παγκοσμιοποίησης. Ο διαχωρισμός είναι απλουστευτικός αλλά δεν διαστρεβλώνει την πραγματικότητα. Διαχωρίζονται χώρες και αντιπαλεύουν τάξεις. Ο Πούτιν σώζει τον Άσαντ, οι ΗΠΑ χάνουν, η Ρωσία κερδίζει, η Τουρκία τραμπαλίζεται, η Κίνα διεισδύει αθόρυβα παντού. Ο Κιμ έπεισε ότι δεν θα διστάσει να προκαλέσει πυρηνικό ολοκαύτωμα και έτσι υποχρέωσε Κίνα και Ρωσία να τον στηρίξουν σε αναζήτηση ειρηνικών λύσεων. Με αποτέλεσμα ο Τραμπ να αποσύρει τις φοβέρες και να συμφωνήσει σε συνάντηση με ίσους όρους.

Ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να εξαγοράσει ψήφους με υποσχέσεις και βρίζοντας όσους «χαλάνε τη σούπα» για μελλοντικούς παραδείσους. Ο κ. Καρανίκας, σύμβουλος στρατηγικής του πρωθυπουργού, αποπήρε τους «συγχωριανούς του» για τα Σκόπια. Τι σας νοιάζει το Σκοπιανό εσάς τους μικρασιάτες, αναρωτήθηκε ο κ. Καρανίκας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ με το Μακεδονικό έπεσε σε ξέρα. Ο Τσίπρας και ο Κοτζιάς προτιμούν τον ρεαλισμό, όχι την ιδεολογία. Αλλά και ο ρεαλισμός είναι δίκοπο μαχαίρι. Παρουσιάζουν το Σκοπιανό ως μια δύσκολη αλλά συνήθη διεθνή συμφωνία. Και το χειρίζονται ως μια ακόμα αφορμή δικομματικού καυγά. Αλλά, για να το πούμε λαϊκά, ο κόσμος έχει «μουλαρώσει» επειδή αντιλαμβάνεται ότι ο αλυτρωτισμός των σκοπιανών απειλεί, εν δυνάμει,  την υπόστασή μας. Το ότι η κυβέρνηση και ο πολιτικός κόσμος επικεντρώνονται στο Σκοπιανό ως εκλογικό και όχι ως εθνικό ζήτημα, ίσως καταλήξει στον αφανισμό τους.