Κ.Μ
Η απόπειρα να υπάρξει κάποια ικμάδα και κάποια αίσθηση κινητικότητας σε μια πολιτική σκηνή βυθισμένη στο βούρκο, σαν την δική μας, δια της μεθόδου της αναπαλαίωσης με παλιά και φθαρμένα υλικά, μοιάζει να είναι κάτι περισσότερο από καταδικασμένη στη γελοιοποίηση.
Αυτό, περίπου, αντιπροσωπεύει το γεγονός ότι ρίχνονται τόσο απεγνωσμένα και τόσο εκκωφαντικά τα φώτα της δημοσιότητας στην “επιστροφή” στην κεντρική σκηνή ενός προσώπου, όπως ο Γ. Α. Παπανδρέου, του οποίου η θέση, χωρίς καμμιά υπερβολή, θα έπρεπε να ήταν εκεί που οδηγείται κάποιος μετά την καταδίκη του από το Ειδικό Δικαστήριο για εσχάτη προδοσία.
Δυστυχώς, όσα πρωτοφανή ακόμα και σε διεθνές επίπεδο ζούμε με τον μεγάλο θόρυβο γύρω από την επιστροφή του μνημονιακού ΓΑΠ, μάλλον δεν είναι καθόλου τυχαία.
Δείχνουν την αφασία στην οποία έχουμε περιέλθει ώστε να αναζητούμε καταφύγιο στις κληρονομικές δυναστείες, παλιό αμάρτημα στη πολιτική μας ζωή και μαζί το μεγάλο κατάντημα και την βαθύτατη παρακμή μιας παραδομένης πολιτικής ζωής.
Ζητείται ΕΛΠΙΣ και αυτή πλέον δεν μπορεί να προκύψει με αδιέξοδα μερεμέτια αλλά από μια μεγάλη βαθιά δημοκρατική ΑΝΑΤΡΟΠΗ των ‘’από πάνω’’ και το ξεκίνημα μιας μεγάλης πολιτιστικής “επανάστασης” αξιών και νοοτροπίας στην κοινωνία μας και για να είμαι ακριβής πρώτα στην τελευταία.
Κ.Μ
