Η σημερινή τραγική ημέρα στο Σινά, υπήρξε η πλέον οδυνηρή επιβεβαίωση της προειδοποίησης που είχαμε διατυπώσει προ τριμήνου, πως οι εξελίξεις που σηματοδότησαν την ήττα του ISIS στο Ιράκ και στη Συρία, κάθε άλλο παρά παραπέμπουν και στον πλήρη αφανισμό της δολοφονικής του μηχανής…
Τα πρόδρομα φαινόμενα εκείνης της περιόδου, καταδείκνυαν με επάρκεια την οργανωμένη μετατόπιση του κέντρου βάρους της επιχειρησιακής του ετοιμότητας στη Βόρεια Αφρική, και η ολική επαναφορά του ένοπλου ισλαμικού εφιάλτη, θα κάνει την «Αραβική Άνοιξη» που γνωρίσαμε, να μοιάζει με παιδικό παραμύθι. Και οι λόγοι προς τούτο είναι δυο:
- Ο πρώτος σχετίζεται με την ίδια του την ετοιμότητα, τη συσσωρευμένη πολεμική εμπειρία, τη δυνατότητά του να διαχειρίζεται επιτελικό σχεδιασμό αποτελεσματικότερα σε σχέση με το παρελθόν, και φυσικά με την σμπαραλιασμένη υποδομή που άφησε πίσω του ο «Αραβικός Χειμώνας» που προηγήθηκε.
- Ο δεύτερος λόγος έχει να κάνει με την εκρηκτική συνάντηση της επαναφοράς των εξοργισμένων και φανατικών ισλαμιστών, με τους… σχεδιασμούς των Αμερικανονατοϊκών που ουδέποτε εγκαταλείφτηκαν, και που η συνολική γεωστρατηγική τους προετοιμασία, είναι αποκαλυπτική των προθέσεών τους να επιχειρήσουν να ολοκληρώσουν, ότι άφησε ανολοκλήρωτο η “Αραβική Άνοιξη. ΚΑΙ γιατί η στρατηγική τους ήττα στο μέτωπο της Συρίας υπήρξε καταφανής, αλλά ΚΑΙ διότι ο στρατηγικός τους αναπροσανατολισμός που “αναβαθμίζει” το ειδικό βάρος της Βόρειας Αφρικής σε αυτόν, ουδέποτε απεκρύβη.
Σήμερα η Αίγυπτος προσμετρά ήδη 185 νεκρούς από το δολοφονικό κτύπημα των ισλαμιστών, στο τέμενος Αλ Ράουνταχ του Σινά, και αυτό το κτύπημα είναι προϊόν της σχεδιασμένης επέκτασής τους πέραν της χερσονήσου. Η «επιτυχημένη» έκβασή του, προφανώς φανατίζει και ισχυροποιεί το ρόλο τους στις εξελίξεις.
Ο συγκεκριμένος γεωπολιτικός χρόνος μέσα στον οποίο κλιμακώνεται αυτό το κύμα της στρατηγικής επιθετικότητας, είναι προφανές πως δεν μας αφορά μόνο ως δυσάρεστη είδηση στη σκαλέτα των Διεθνών ειδήσεων.
Μας αφορά πρωτίστως διότι στη βάση των σχεδιασμών που συνοπτικά προαναφέραμε, η χώρα μας έχει μια τετραπλή εμπλοκή στις εξελίξεις, με ότι αυτό μπορεί να σηματοδοτήσει αναφορικά με επερχόμενα συμβάντα, που προμηνύονται ιδιαιτέρως ανησυχητικά.
- Η πρώτη παράμετρος αυτής της εμπλοκής, είναι ο αναβαθμισμένος ρόλος της Σούδας, και μαζί με αυτόν η οργανική ένταξη ολόκληρης της Κρήτης στον επικίνδυνα αναβαθμισμένο Αμερικανονατοϊκό σχεδιασμό.
- Η δεύτερη παράμετρος, είναι η εξ ίσου επικίνδυνη εμπλοκή με την προσυπογραφή της επιθετικής συμφωνίας PESCO, μέσω της οποίας αναλαμβάνονται ρητά, ρόλοι ιδιαιτέρως επικίνδυνοι, που ουδεμία σχέση έχουν με την εξυπηρέτηση της Εθνικής ασφάλειας. Το αντίθετο μάλιστα μπορεί μετά βεβαιότητος να καταγράψει κανείς.
- Η τρίτη παράμετρος, σχετίζεται με την ίδια την Ελληνοϊσραηλινή συμφωνία, μέσω της οποίας υπερενισχύεται αυτός ο φαύλος κύκλος της επικινδυνότητας, στην οποία εμπλέκεται εξ αιτίας των απερίσκεπτων – υπαγορευόμενων συμμαχικών της επιλογών.
- Και φυσικά η τέταρτη παράμετρος, αφορά στον ίδιο το ρόλο που επιφυλάσσουν στη χώρα μας οι «ισχυροί μας σύμμαχοι», μέσα από τον νεότευκτο άξονα Ελλάδας – Ισραήλ – Αιγύπτου, ο οποίος προφανώς και δεν υπαγορεύεται από την άσκηση αυτοτελούς πολιτικής με εθνικές προτεραιότητες, αλλά υπαγορεύεται πρωτίστως από το ρόλο του κολαούζου στον πολυσυζητημένο «άξονα σταθερότητας», μέσα από τον οποίο για τους ιθαγενείς προσφέρονται καθρεφτάκια, και για τους χορογράφους ένα προκεχωρημένο φυλάκιο ύψιστης ετοιμότητας, προφανώς προδιατεθειμένο να υποστεί και το κόστος της επιλογής του να εκχωρηθεί ως γεωπολιτικό αναλώσιμο.
Σε αυτό το περιβάλλον, δεν αρκεί να είμαστε απλά ανήσυχοι. Αυτό που πρωτίστως επιβάλλεται, είναι η ανατροπή αυτής της πολιτικής τάξης, και η ανάγκη συνολικής επανεξέτασης με στόχο την απολύτως αιτιολογημένη ακύρωση, ενός ευρύτατου φάσματος “συμφωνιών” που εμπλέκουν τη χώρα σε επικίνδυνα αδιέξοδα.
