Για τον αφοπλισμό της ΕΤΑ, όπως επισημοποιήθηκε το Σάββατο 8 Απριλίου με την παράδοση στις γαλλικές αρχές ενός γενναίου οπλοστασίου, κανείς δεν λυπήθηκε. Επί χρόνια η δράση της βασκικής αυτονομιστικής οργάνωσης είχε χάσει κάθε κινηματική στήριξη και εξαντλούνταν σε τυφλές βομβιστικές επιθέσεις εναντίον, κυρίως, αδίκων. Ο αποδεκατισμός της οργάνωσης την προηγούμενη δεκαετία μετά από κοινές επιχειρήσεις των ισπανικών και γαλλικών αρχών, οι σαφώς …καλύτερες επιδόσεις στα τυφλά χτυπήματα από την ισλαμική τρομοκρατία και η ανάδυση ενός αστικού μεν αλλά με πλατύτερη απήχηση εθνικισμού με επίκεντρο την Βαρκελώνη, τράβηξαν το χαλί κάτω από τα πόδια της οργάνωσης που ιδρύθηκε το 1959, παλεύοντας για τη δημιουργία ανεξάρτητου κράτους στη βόρεια Ισπανία και τη νότια Γαλλία. Άνοιξε έτσι ο δρόμος για την παύση πυρός του 2011.
Η στάση, ωστόσο, του ισπανικού κράτους μόνο διάθεση να κλείσουν οι πληγές δεν πρόδιδε. Και δεν αναφερόμαστε μόνο στην τύχη των 300 μελών της ΕΤΑ που βρίσκονται ακόμη στη φυλακή, χωρίς όλοι τους να συνδέονται με τη στρατιωτική δράση της οργάνωσης, που άφησε πίσω της 850 νεκρούς. Πολύ πρόσφατα το ισπανικό κράτος έδειξε με πράξεις, κι όχι με ανακοινώσεις, ότι ακόμη και από την ηρωική εποχή της δράσης της ΕΤΑ πιο κοντά νιώθει στα θύματα της αγωνιστικής, αντιδικτατορικής της δράσης, δείχνοντας ότι για τη Μαδρίτη προέχει η συνέχεια του ισπανικού κράτους.
Στις 29 Μαρτίου (…2017) το ανώτατο ισπανικό δικαστήριο καταδίκασε την 21χρονη Κασάνδρα Βέρα σε φυλάκιση ενός έτους για «δημόσια επιδοκιμασία της τρομοκρατίας» λόγω ενός πολύ πετυχημένου tweet στον δημοφιλή τόπο κοινωνικής δικτύωσης. Το σχόλιό της αφορούσε τη δολοφονία από την ΕΤΑ στις 20 Δεκεμβρίου 1973 του «πρωθυπουργού» του φασίστα δικτάτορα Φράνκο, του ναυάρχου Λουίς Καρέρο Μπλάνκο. Η δολοφονία του αποτελεί ανεξάντλητη πηγή καυστικών σχολίων επειδή πραγματοποιήθηκε με εκρηκτικά που έστειλαν το αυτοκίνητό του στον πέμπτο όροφο διπλανής πολυκατοικίας. Το tweet της Κασάνδρας αναρωτιόταν αν «η ΕΤΑ συνδύαζε μια πολιτική ενάντια στη χρήση επίσημων οχημάτων σε διαστημικά προγράμματα», ενώ σε άλλο σχόλιό της έγραψε «αν ο Καρέρο Μπλάνκο με το αυτοκίνητό του θα επιστρέψει στο μέλλον». Την απόφαση της ισπανικής δικαιοσύνης – που για να τη μεταφέρουμε στα ελληνικά δεδομένα θα ισοδυναμούσε με την καταδίκη όποιου σήμερα εγκωμιάζει τον ήρωα Αλέκο Παναγούλη και την αποτυχημένη, δυστυχώς, απόπειρά του να σκοτώσει τον Παπαδόπουλο το 1968 – επέκρινε ακόμη και η εγγονή του φασίστα ναυάρχου με επιστολή που έστειλε στην εφημερίδα El Paìs τον Ιανουάριο, γράφοντας «φοβάμαι για μια κοινωνία στην οποία η ελευθερία της έκφρασης, όσο λυπηρή κι αν είναι, μπορεί να οδηγήσει σε ποινές φυλάκισης»!
Εξ ίσου σημαντικοί ωστόσο είναι οι ακατάλυτοι δεσμοί αίματος της ισπανικής δικαιοσύνης με τον φασισμό και η επικίνδυνη ανοχή που επιδεικνύει η ισπανική κυβέρνηση, ακόμη και τώρα…
*Πηγή: Εφημερίδα ΠΡΙΝ, Σάββατο 15 Απριλίου 2017.
Λυπάμαι που θα φανώ σκληρός, αλλά ο κύριος Βατικιώτης μπορεί να είναι οικονομολόγος όμως από ιστορία και δή την ισπανική είναι φανερό ότι είναι παντελώς άσχετος. Ο Φράνκο υπήρξε αρχηγός του Ισπανικού Κράτους από το 1939 έως το θάνατό του το 1975, η δέ διαδοχή του στην αρχηγία του κράτους από τον Χουάν Κάρλος, έγινε με ομαλό τρόπο, (είχε ήδει ορισθεί διάδοχος με απόφαση του Φράνκο από το 1969). Ο Φράνκο δέν ήταν φαλαγγίτης, (η φάλαγγα ήταν το φασιστικό ισπανικό κόμμα άν και με διαφοροποιήσεις από τα άλλα αντίστοιχα ευρωπαικά κόμματα), αλλά αρχηγός της εθνικιστικής ισπανίας στον εμφύλιο, την οποία συγκροτούσαν μιά ομάδα ιδεολογιών και κομμάτων και όχι μόνο η φάλαγγα. Επομένως δέν μπορεί να χαρακτηριστεί ως φασίστας μιά και το κράτος που θεμελίωσε πόρω απέχει από το να χαρακτηριστεί φασιστικό, ήταν καθαρά αυταρχικό- κορπορατιστικό με ισχυρή την επιρροή της εκκλησίας κάτι που δέν χαρακτήριζε τα φασιστικά καθεστώτα. Επίσης ούτε ο Καρέρο Μπλάνκο ήταν φαλαγγίτης αλλα αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού με ισχυρότατους δεσμούς με το Οpus Dei και απόλυτα έμπιστος συνεργάτης του Φράνκο γι αυτό και διορίστηκε απ΄αυτόν πρόεδρος της Κυβέρνησης το 1973. Και από πότε η στυγερή δολοφονία ενός ανθρώπου είναι πράξη που πρέπει να επικροτούμε; Ή μήπως η Ισπανία είχε καμία ξένη κατοχή για να επικροτούνται τέτοιες πράξεις; Θα συμβούλευα τον αρθρογράφο να ρίξει μιά ματιά στο youtube από την κηδεία του Φράνκο να δεί πως τον αποχαιρέτησε ο Ισπανικός λαός, άν όχι όλος, ένα πολύ μεγάλο τμήμα του.
Λυπούμαστε κι εμείς, αλλά θεωρούμε ότι επιχειρείτε να «στρογγυλοποιήσετε τις γωνίες» της Ιστορίας. Και στην Ελλάδα, επισήμως, η μεταπολίτευση έγινε «ομαλά»: οι χουνταίοι παραιτήθηκαν και ανέλαβε την διακυβέρνηση ο Κων. Καραμανλής (ο πρεσβύτερος). Αυτό δεν τους έκανε ούτε λιγότερο φασίστες, ούτε λιγότερο αιμοσταγείς.
Ο Φράνκο ήταν φασίστας… Τίποτε περισσότερο, αλλά και τίποτε λιγότερο… Επίσης, η επιρροή της εκκλησίας στα φασιστικά καθεστώτα όχι απλώς δεν αποτρέπεται, αλλά συνήθως επιδιώκεται κιόλας, ως μορφή χειραγώγησης των «μαζών» και αποτροπής «ατυχημάτων» (εξεγέρσεων κατά του καθεστώτος κλπ)… Να υπενθυμίσουμε μήπως την άριστη συνεργασία Βατικανού – Μουσολίνι;;; Ή τη συνεργασία των τοπικών καθολικών Εκκλησιών σε παλιότερα φασιστικά καθεστώτα της Λατινικής Αμερικής (Αργεντινή, Βραζιλία, Χιλή, Παραγουάη κοκ);;;
Τέλος, εάν από όλο το άρθρο εσείς βγάλατε το συμπέρασμα ότι ο συγγραφέας του επιδοκμάζει, μέσω αυτού, πράξεις βίας, μάλλον αντιμετωπίζετε πρόβλημα κατανόησης κειμένων… Επίσης, θα ήταν ενδιαφέρον να μας πείτε εάν εσείς επιδοκιμάζετε την κρατική βία εναντίον πολιτών, η οποία εκφράζεται στο ισπανικό κράτος εδώ και δεκαετίες, τόσο από δικτατορικά καθεστώτα όπως αυτό του Φράνκο, όσο και από το «δημοκρατικό» που ισχύει από το 1975 και μετά…
ΥΓ: Προφανώς ο Φράνκο είχε και έχει τους οπαδούς του στην Ισπανία… Κάθε χώρα και κάθε λαός έχει τους φασίστες του (το θέμα, βεβαίως, είναι και εάν τους αξίζει)…