Δυστυχώς, η τετραμερής της Αθήνας ανάμεσα στους υπουργούς Ενέργειας Ελλάδας, Κύπρου, Ισραήλ, ΗΠΑ, όχι μόνο δεν προσφέρεται για πανηγυρισμούς αλλά αντιθέτως προκαλεί ανησυχητικά ερωτήματα και μείζονες κινδύνους για Ελλάδα, Κύπρο και την ευρύτερη περιοχή.
Είναι άκρως εντυπωσιακό ότι, παρά τους πανηγυρισμούς, ο υφυπουργός Εξωτερικών για θέματα Ενέργειας των ΗΠΑ Φράνσις Φάνον, που αντιπροσωπεύει τη χώρα του στην τετραμερή, όχι μόνο απέφυγε επιμελώς σε όλες τις δημόσιες δηλώσεις του να αποδοκιμάσει τις ακραίες επιθετικές και παράνομες κινήσεις της Τουρκίας στην κυπριακή ΑΟΖ αλλά κράτησε και ίσες αποστάσεις ανάμεσα στον θύτη και το θύμα, ενώ έκανε και υπαινιγμούς για το ενδεχόμενο συνδιαχείρισης και συνεκμετάλλευσης των αποθεμάτων υδρογονανθράκων.
Η κυβέρνηση προβάλλει ως ισχυρό, τάχα, χαρτί για τα ελληνικά και κυπριακά δικαιώματα το παρακάτω σημείο του κοινού ανακοινωθέντος των τεσσάρων, προσπερνώντας, όμως, κρίσιμες ασάφειες, σκόπιμες παραλήψεις και αρνητικές θέσεις που περιέχει.
Συγκεκριμένα, η παράγραφος του κοινού ανακοινωθέντος, την οποία πανηγυρικά επιδεικνύει η Αθήνα, αναφέρει τα εξής:
“Και οι υπουργοί και οι ΗΠΑ επανέλαβαν την πλήρη στήριξή τους και την αλληλεγγύη τους προς την Κυπριακή Δημοκρατία σε ότι αφορά την εξερεύνηση και ανάπτυξη των πόρων της εντός της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης και εκφράζουν την ανησυχία τους για τα πρόσφατα προκλητικά βήματα που έχουν γίνει στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Οι ΗΠΑ επαναβεβαιώνουν επίσης τη θέση τους ότι οι πόροι πετρελαίου και φυσικού αερίου του νησιού θα πρέπει να διαμοιραστούν κατά δίκαιο τρόπο μεταξύ των δύο κοινοτήτων στο πλαίσιο μιας συνολικής διευθέτησης”.
Σε σχέση με την ως άνω τοποθέτηση παρατηρούμε τα εξής:
1ον: Η στήριξη και η αλληλεγγύη των τεσσάρων προς την Κυπριακή Δημοκρατία για την ανάπτυξη των πόρων της ΑΟΖ δεν συνιστά τίποτα το εξαιρετικό ούτε αποτελεί παραχώρηση στην Κύπρο, αλλά πρόκειται για διατύπωση που θεσμικά είναι υποχρεωτική για κάθε κράτος μέλος του ΟΗΕ.
2ον: Η έκφραση ανησυχίας από τους τέσσερις παραλείπει σκόπιμα τη συγκεκριμένη αναφορά στην Τουρκία και μιλάει για προκλητικά βήματα γενικώς, παραγνωρίζοντας ότι οι προκλήσεις αφορούν καταπάτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων στην κυπριακή ΑΟΖ και όχι αορίστως στον χώρο της ανατολικής Μεσογείου.
3ον: Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι ΗΠΑ αισθάνονται την υποχρέωση, μόνες αυτές, να αναφέρουν ρητά στο ανακοινωθέν των τεσσάρων τη συνομοσπονδιακή – διχοτομική τους θέση για τον “διαμοιρασμό” των πόρων των υδρογονανθράκων στην Κύπρο ανάμεσα, όπως λένε, στις “δύο κοινότητες”, υποβιβάζοντας σε κοινότητα το κυπριακό κράτος, κι αυτά “στο πλαίσιο μιας συνολικής διευθέτησης”, χωρίς να διευκρινίζουν μια κρίσιμη λεπτομέρεια για το τι αφορά μια τέτοια συνολική διευθέτηση: Το Κυπριακό ή την υπόθεση του “δίκαιου διαμοιρασμού των πόρων των υδρογονανθράκων ανάμεσα στις δύο κοινότητες”;
Παράλληλα και ως συνέχεια όλων τούτων, με συναντήσεις σαν αυτή των τεσσάρων, Ελλάδα και Κύπρος εντάσσονται όλο και πιο βαθιά, ως “άβουλα πιόνια”, στους επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς του αμερικανο-ισραηλινού άξονα στην ευρύτερη περιοχή. Σε μια περίοδο, μάλιστα, που οι ΗΠΑ χάνουν πολιτικό-οικονομικό έδαφος στον κόσμο, ενώ στην περιοχή μας ΗΠΑ και Ισραήλ γνωρίζουν συνεχείς αποτυχίες και συναντούν όλο και μεγαλύτερη απομόνωση, που επιχειρούν να υποκαταστήσουν με εκδηλώσεις επιθετικότητας και ιδιαίτερα το Ισραήλ με επίδειξη επεκτατισμού και βαρβαρότητας στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη.
Το Ισραήλ, θέτοντας στην τροχιά του Ελλάδα και Κύπρο, απέκτησε και μάλιστα χωρίς το παραμικρό αντάλλαγμα, για πρώτη φορά θαλάσσιο και εναέριο βάθος και γέφυρα ενεργειακής σύνδεσης και πρόσβασης στην Ευρώπη, πέραν της ανεκτίμητης βοήθειας που του προσφέρει η Κύπρος για τη διευθέτηση και “νομιμοποίηση” μιας υπερτροφικής ΑΟΖ.
Τέλος, είναι άκρως επιζήμιο για Ελλάδα και Κύπρο ότι εντάσσονται πλήρως στον νεοψυχροπολεμικό αμερικανο-ισραηλινό άξονα που επιδιώκει απεγνωσμένα αλλά ματαίως την απομόνωση της Ρωσίας από την περιοχή και τον ενεργειακό της εξοστρακισμό από τη νοτιοανατολική Ευρώπη και όχι μόνο.
Άλλωστε, αυτόν τον σχεδιασμό υπηρέτησε και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ -και συνεχίζει ο ΣΥΡΙΖΑ να υπηρετεί και από τη θέση της αντιπολίτευσης-, ακυρώνοντας την ιδιαίτερα επωφελή συμφωνία Λαφαζάνη-Νόβακ, για τη διέλευση αγωγού με ρώσικο φυσικό αέριο από την Ελλάδα, με αποτέλεσμα ο αγωγός αυτός να περάσει τώρα από τη Βουλγαρία.
Αυτή, όμως, είναι η Ελλάδα, όπως θα ‘λεγε μοιρολατρικά ο Κ. Σημίτης. Υποτελής και εθελόδουλη. Ως πότε;
