Κατά τη γνώμη κάμποσων σχολιαστών του ελληνικού τύπου, όποιος επισημαίνει ότι το αντίβαρο της Ρωσσίας στις τουρκικές επιδιώξεις είναι ζωτικό για τα εθνικά μας συμφέροντα, είναι σαν να αποδέχεται τις ανοησίες περί ”ξανθού γένους”, που θα λυτρώσει τάχα τον ελληνισμό από τον Τούρκο.
Ποτέ δεν έκανε κάτι για εμάς ο Μόσκοβος, διαβάζουμε. Λες και δεν υπήρξε ποτέ η Συνθήκη του Κιουτσούκ-Καϊναρτζή που πρώτη υπονόμευσε την Οθωμανική Αυτοκρατορία και επέτρεψε την οικονομική άνθιση του Γένους. Λες και χωρίς τον ρωσσοτουρκικό πόλεμο του 1828-29, η Ελλάδα δεν προοριζόταν να παραμείνει μόρφωμα υποτελές στον Σουλτάνο για δεκαετίες ακόμη, όπως η Σερβία το 1815 μετά τη δική της επανάσταση. Λες και αυτήν ακόμη τη σχετικά ειρηνική μεταπολεμική συνύπαρξη Ελλάδας και Τουρκίας στους κόλπους του ΝΑΤΟ και των δυτικών θεσμών, δεν την οφείλουμε εντέλει στη διαρκή πίεση της σοβιετικής αρκούδας.
Τίποτε δεν κάνουν σήμερα οι Ρώσσοι για μας, διαβάζουμε. Και, φυσικά, επιτούτου για μας οι Ρώσσοι δεν κάνουν τίποτε. Γιατί θα όφειλαν άλλωστε; Όμως η υποκειμενική πρόθεση δεν μετράει στη διεθνή πολιτική, μετράει το αποτέλεσμα. Και το αποτέλεσμα δείχνει ότι η Μόσχα είναι αντικειμενικά ο κυριότερος φραγμός του τουρκικού ιμπεριαλισμού, παρά την συγκυριακή και επιφανειακή σύμπλευσή της τα τελευταία χρόνια με την Άγκυρα.
Χωρίς τη Ρωσσία του Πούτιν, οι Τούρκοι και οι Αζέροι θα είχαν σβήσει από τον χάρτη την Αρμενία. Χωρίς τη Ρωσσία, ο Ερντογάν θα είχε προσαρτήσει τη μισή Συρία. Χωρίς τη Ρωσσία, ο Σαράζ θα είχε φτάσει ώς τα αιγυπτιακά σύνορα ολοκληρώνοντας την περικύκλωση της Ελλάδας από τον Νότο.
Θυμίζω τα λόγια του Παναγιώτη Κονδύλη από το μακρινό 1995: «Μονάχα µια ισχυρή εθνικιστική και επεκτατική Ρωσσία θα µπορούσε να αποτελέσει δραστικό φραγµό των τουρκικών φιλοδοξιών στα Βαλκάνια (όπου θα αναζωπυρώνονταν οι παλαιοί ρωσσικοί δεσµοί µε τη Σερβία και τη Βουλγαρία) και στην Ανατολή (όπου επίσης θα ενεργοποιούνταν ο παλαιός αντιτουρκικός άξονας Ρωσσίας και Ιράν). Είναι άγνωστο αν αυτό το ενδεχόμενο θα επισυμβεί ή αν η Ρωσσία θα τελματωθεί μακρόχρονα. Πάντως µια ”φιλελευθεροποίησή” της µε την έννοια της προσαρµογής της στα αµερικανικά πρότυπα και στις αµερικανικές επιθυµίες πιθανότατα θα σήµαινε την αποθράσυνση της Τουρκίας και τη χαριστική βολή για την ουσιαστική, αν όχι και για την τυπική ανεξαρτησία της Ελλάδας. Όσοι σκέφτονται φιλελεύθερα και οικονοµιστικά ασφαλώς θα δυσκολευθούν πολύ να το καταλάβουν αυτό, όµως είναι αλήθεια. Μια Ρωσσία που θα έµπαινε βαθµηδόν στο πετσί της παλιάς Σοβιετικής Ένωσης ‒ αυτό είναι το πραγµατικό φόβητρο της Τουρκίας…».
Ευτυχώς για μας, ο Πούτιν απέτρεψε τη ”φιλελευθεροποίηση” της Ρωσσίας που είχε ξεκινήσει επί Γέλτσιν, ακύρωσε δηλαδή την πρόσδεσή της ως φτωχού συγγενούς στο αμερικανικό άρμα. Δυστυχώς για μας, η επίσημη ελληνική πολιτική δεν καταλαβαίνει τίποτε απ′ όλα αυτά. Από την ναρκοθέτηση του αγωγού Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης έως την αναγνώριση της ουκρανικής αυτοκεφαλίας, είκοσι χρόνια τώρα σε όλα περίπου τα μέτωπα ακολουθούμε τυφλά τις αμερικανογερμανικές υπαγορεύσεις και υπονομεύουμε τα μακροπρόθεσμα δικά μας συμφέροντα. Όπως το κάναμε στην Ουκρανική Εκστρατεία του 1919, με τα γνωστά αποτελέσματα…
«Ο αντιαμερικανισμός είναι ο σοσιαλισμός των ηλιθίων», έλεγε η εύστοχη ρήση του Ζακ Ζυλιάρ για την τυφλή στάση μερίδας της ευρωπαϊκής διανόησης απέναντι στις ΗΠΑ επί Ψυχρού Πολέμου. Για τις δικές μας ελίτ ισχύει κάτι ανάλογο: ο αντιρωσσισμός τους είναι ένας φιλελευθερισμός ηλιθίων. Ιδεολογικό πασάλειμμα που επιστρατεύεται κατά το δοκούν για να εξωραΐσει την εξάρτησή τους από αλλότρια συμφέροντα και την παντελή ανικανότητά τους να σκεφτούν μακρόπνοα προς όφελος του ελληνισμού.
Κάποια στιγμή κι αυτές ακόμη θα αναγκαστούν να δουν ότι οι ΗΠΑ κείνται μακράν, ότι η παρουσία τους στην Ευρώπη και την Ανατολική Μεσόγειο δεν είναι διόλου αυτονόητη. Ότι οι Βρυξέλλες ούτε θέλουν ούτε μπορούν να καλύψουν το κενό της δικής τους αναδίπλωσης που άρχισε επί Τραμπ και θα συνεχιστεί όποιος κι αν τον διαδεχτεί στον Λευκό Οίκο. Και ότι, τέλος, το Βερολίνο είναι ιστορικά σύμμαχος της Τουρκίας και όχι ανταγωνιστής της, και πιθανότατα θα παραμείνει τέτοιος και στο ορατό μέλλον. Αντίθετα, η Ρωσσία θα είναι και αύριο και μεθαύριο εδώ, ίσως μάλιστα απομείνει το μόνο προπύργιο του ευρωπαϊκού πολιτισμού σε μια περιοχή που διά της δημογραφίας και της μετανάστευσης ραγδαία εξισλαμίζεται.
Κάποια στιγμή, οι ελληνικές ελίτ θα τα διαπιστώσουν βέβαια όλα αυτά. Και θα φανεί για μια ακόμη φορά ότι το να βάζεις όλα τα αυγά σου σε ένα καλάθι είναι πολιτική ολέθρια. Ίσως όμως τότε να είναι αργά.
