Τις τελευταίες εννέα ημέρες, πέραν της τραγωδίας που έζησε η χώρα στην ανατολική Αττική, πέραν των δραματικών ανεπαρκειών και των συγκλονιστικών παραλείψεων την ώρα της τραγωδίας εκ μέρους της κυβέρνησης και της περιφέρειας Αττικής, πέραν της ελεϊνής κυβερνητικής επικοινωνιακής διαχείρισης από την κυβέρνηση, πέραν της ανεπαρκέστατης αντιμετώπισης του θέματος μετά την τραγωδία από κυβέρνηση και περιφέρεια Αττικής, εκείνο που μπορεί να μην εντυπωσιάζει αλλά καταδεικνύει, με τον πιο περίτρανο τρόπο ποια είναι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, είναι η συμπεριφορά των κυβερνητικών στελεχών και όχι μόνο.
Ξεκινώντας από τη στοχοποίηση και την ενοχοποίηση των ίδιων των θυμάτων που έχασαν τη ζωή τους από χρόνια προβλήματα και παθογένειες της δημόσιας ζωής του τόπου και κυρίως, από την εγκληματική ανικανότητα και την εγκληματική ανευθυνότητα κυβέρνησης και περιφέρειας.
Το χρονικό
Ειδικότερα, αρχής γενομένης από την περασμένη Τρίτη (25/07) όπου οι κ.κ. Υπουργοί της κυβέρνησης, Πάνος Καμμένος και Νίκος Τόσκας, δεν έχασαν την ευκαιρία να κατηγορήσουν νεκρούς και επιζήσαντες για τις πυρκαγιές που οι ίδιοι, ως υπουργοί, δεν κατόρθωσαν να διαχειριστούν. Δηλαδή τα θύματα φταίνε κιόλας που κάηκαν. Η περιύβριση νεκρών σε όλη της την έκταση.
Όμως, ο κ. Τόσκας δεν έμεινε εκεί. Στην περιβόητη συνέντευξη τύπου την Πέμπτη (27/07), μας ενημέρωσε πως ο ίδιος τα είχε όλα καλώς καμωμένα και δεν έβλεπε λάθη όταν από στοιχεία και αδιάψευστες αποδείξεις, είναι γνωστό πως το Πυροσβεστικό Σώμα είχε ενημερώσει για εκκένωση των περιοχών αλλά όχι μόνο η εισήγηση δεν ελήφθη υπόψιν αλλά συντεταγμένα έστελναν κόσμο να εγκλωβιστεί στο Μάτι, με λανθασμένη εκτροπή κυκλοφορίας! Ο αμοραλισμός του κ. Τόσκα υπερβαίνει και τον ίδιο τον αμοραλισμό!
Φυσικά, στην ίδια συνέντευξη τύπου, γίναμε θεατές εξ ίσου κυνικών θεαμάτων, όταν κατά τη διάρκεια της συνέντευξης, ο φακός συλλαμβάνει τον Υπουργό Ψηφιακής Πολιτικής, Τηλεπικοινωνιών και Ενημέρωσης, Νίκο Παππά, να χασκογελάει και να κλείνει το μάτι σε διάφορους παρευρισκόμενους. Ενδεχομένως, ο κ. Παππάς να βρήκε πως ήταν η κατάλληλη στιγμή να κάνει χιούμορ και χαβαλέ όταν γινόταν η αναφορά στην τραγωδία στην οποία θρηνήσαμε τόσα θύματα.
Στο ίδιο μήκος κύματος και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, κ. Δ. Τζανακόπουλος, ο οποίος παρά τις ακλόνητες και αδιάσειστες αποδείξεις, μαρτυρίες και καταθέσεις πως το κυβερνητικό επιτελείο γνώριζε για την ύπαρξη θυμάτων πριν το «σόου» της Δευτέρας, επέμενε, προσπαθώντας να πείσει ποιους άραγε, πως δεν γνώριζαν ούτε υπήρχαν θύματα. Επικοινωνιακά μικροπολιτικά παιχνίδια εις βάρος ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους. Η αλαζονεία προσωποιημένη.
Ο δε πρωθυπουργός της χώρας, Αλέξης Τσίπρας, χαμένος στο δικό του εσωτερικό μικρόκοσμο, χρειάστηκε μία ολόκληρη εβδομάδα (!) να επισκεφθεί την περιοχή για να συνομιλήσει τελικά με τους συνεργάτες του ενώ νωρίτερα μας δήλωσε πως ανέλαβε την πολιτική ευθύνη για την τραγωδία, αποφασίζοντας να μην κάνει τίποτα. Η απόλυτη απραξία και ο αδιάντροπος κυνισμός, μπροστά από άταφους, ακόμη νεκρούς, ανθρώπους.
Όμως, ο κυνισμός και αμοραλισμός των κυβερνώντων δεν σταματάει εδώ. Μόλις χθες, ο Υπουργός Επικρατείας Χριστόφορος Βερναρδάκης σχεδόν απαίτησε να μην κτυπάει κανείς τον Αλέξη Τσίπρα γιατί είναι μόλις 44 ετών. Φυσικά, η δήλωση μοιάζει αστεία αλλά μακάρι να ήταν μόνο αστεία.
Είναι ξεκάθαρη τοποθέτηση υπέρ μίας αντίληψης που επιχειρεί να απενεχοποιήσει μία πολιτική και όχι μόνο γενιά, να την απαλλάξει από κάθε ευθύνη που μπορεί να έχει, αποδίδοντας εξ ολοκλήρου την ευθύνη σε όλες τις προηγούμενες γενιές για τα προβλήματα που ταλανίζουν τη χώρα. Ο αμοραλισμός, εδώ, παίρνει τη μορφή ενός αισχίστου κοινωνικού αυτοματισμού που επιδιώκει να καθαρίσει, δια του «ξεπλύματος», το διαβρωμένο και σαθρό πολιτικό σύστημα και προσωπικό και τους πραγματικούς λόγους που έχουν προκαλέσει την κρίση. Λες και είναι θέμα ηλικίας!
Ο υπόλοιπος ΣΥΡΙΖΑ
Την ίδια ώρα, δεκάδες βουλευτές, στελέχη και μέλη απαιτούσαν, μέχρι και δια ροπάλου, τη σιωπή, επικαλούμενοι τον θάνατο των θυμάτων, κατηγορώντας εκείνους που μιλούσαν για τα θύματα και τις ευθύνες, για μικροπολιτική, εργαλειακή χρήση των θυμάτων.
Προφανώς, είναι οι ίδιοι που χρησιμοποίησαν την ύπαρξη των θυμάτων. Επίσης, η αήθης αντίληψή τους για τον κόσμο είναι αυτή που τους οδήγησε στη σκέψη πως θα πρέπει κάποιος να μιλάει μόνο αν έχει πάρει πρώτα την έγκρισή τους, για τον χρόνο αλλά και για το θέμα που θέλει να μιλήσει. Οποία οίηση!
Κανείς πραγματικά από τους προαναφερθέντες δεν ενδιαφέρθηκε για το πύρινο ολοκαύτωμα, τη φυσική καταστροφή, το ανθρώπινο δράμα που ζήσαμε. Κανείς δεν ενδιαφέρεται ούτε και τώρα. Και πώς θα μπορούσε όταν βρισκόμαστε, κοντά τρία χρόνια, που η κυβέρνηση νομοθετεί, εφαρμόζει, εκτελεί κάθε νεοφιλελεύθερο μέτρο που περνάει μπροστά της, συντελώντας στην πολιτική, οικονομική, κοινωνική, πολιτιστική εξόντωση της χώρας.
Όμως σε σχέση και με τα προηγούμενα, στη φύση, η επαναλαμβανόμενη σύμπτωση παύει να είναι σύμπτωση και κάπως έτσι ορίζονται η συχνότητα και η περιοδικότητα. Στην περίπτωσή μας εδώ, λοιπόν, ήταν τέτοια η συχνότητα, συνεχίζει να είναι τέτοια, που καταλήγει κανείς σε διάφορα συμπεράσματα. Πρόκειται για μία καλά ενορχηστρωμένη επικοινωνιακή πολιτική που προσπαθεί να επιρρίψει τις ευθύνες στον οποιονδήποτε πλην κυβέρνησης – περιφέρειας, προσβάλλοντας ακόμη και νεκρούς ανθρώπους και διαπράττοντας τη μέγιστη ύβρη;
Σαφώς αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Ήταν και είναι ο αμοραλισμός της κυβέρνησης, ο αμοραλισμός του ΣΥΡΙΖΑ που είναι διάχυτος στην οργανική του δομή, από υπουργικές θέσεις μέχρι στελέχη, αποδεικνύοντας στην πράξη πως πρόκειται για ένα απόλυτα ομοιογενές σύνολο. Μαζί, φυσικά, και οι ΑΝΕΛ. Και είναι όλοι τους επικίνδυνοι. Για τον τόπο και για τις ζωές μας.
