…ή πώς μπορεί κανείς να «υποστηρίζει» τον διάλογο Δύσης – Ρωσίας, ενώ ουσιαστικά «αθωώνει» την ΝΑΤΟϊκή επιθετικότητα
«Αναθεωρητική» δύναμη η Ρωσία, κατά τον Έλληνα Υπ. Εξ., όταν το ΝΑΤΟ έχει φτάσει στα πρόθυρα των συνόρων της!
Αποκαλυπτικός, με τη στάση του απέναντι στις σχέσεις ΝΑΤΟ – Ρωσίας ήταν ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς. Αποκαλυπτικός κυρίως ως προς την οπτική της νεομνημονιακής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ για τα γεωπολιτικά ζητήματα της ευρύτερης περιοχής γύρω από τη χώρα μας, τα οποία με τον έναν ή τον άλλον τρόπο σχετίζονται και τα ειδικότερα εθνικά μας ζητήματα.
Ο Ν. Κοτζιάς, κατά τη διάρκεια του δείπνου εργασίας που παρέθεσε στις Βρυξέλλες ο ΓΓ του ΝΑΤΟ Γενς Στόλτενμπεργκ στους υπουργούς Εξωτερικών των χωρών της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας, δήλωσε ότι η Ελλάδα «έχει σταθερή θέση υπέρ της διατήρησης ανοιχτών διαύλων επικοινωνίας με τη Ρωσία», όπως και «υπέρ της επανεκκίνησης της συνεργασίας μεταξύ Ρωσίας και ΝΑΤΟ». Ωστόσο, διάνθισε την τοποθέτησή του με μια σειρά από κρίσεις και απόψεις, οι οποίες αποκαλύπτουν όχι μόνο μια βαθύτατα εσφαλμένη ανάγνωση της σημερινής γεωπολιτικής πραγματικότητας, αλλά και μια σειρά από ιδεοληψίες που διακατέχουν τη σημερινή ελληνική πολιτική ηγεσία (όπως και όλες τις προηγούμενες από αυτήν). Οι ιδεοληψίες αυτές, όχι μόνο δημιουργούν αυτοπεριορισμό, ως προς τις πιθανές αναζητήσεις του γεωπολιτικού στίγματος της χώρας μας αλλά, εν κατακλείδι οδηγούν τη σημερινή πολιτική ηγεσία σε πλήρη υποταγή στην άκρως επιθετική στρατηγική που ακολουθεί το ΝΑΤΟ, ειδικά τα τελευταία χρόνια, στον γεωπολιτικό μας περίγυρο.
Μεταξύ άλλων, λοιπόν, ο Ν. Κοτζιάς αναφερόμενος στη Ρωσία τη χαρακτήρισε ως «αδύναμη δύναμη», αφού, κατά την κρίση του, «είναι δύναμη και διεκδικεί, αλλά είναι αδύναμη και δεν μπορεί να διεκδικήσει αυτό που θέλει». Επίσης, χαρακτήρισε τη Ρωσία ως «μία αναθεωρητική δύναμη που θέλει να αλλάξει τις δομές του διεθνούς συστήματος αλλά δεν είναι σε θέση να το κάνει»!!! Και αυτό εξηγεί, κατά τον κύριο Κοτζιά και τη συμπεριφορά της!!!
Τι να «πρωτοθαυμάσει» κανείς; Την εντελώς στρεβλή εικόνα που έχει για τη σύγχρονη Ρωσία ο Έλληνας Υπ. Εξ. ή την πλήρη αγνόηση των πραγματικών γεωπολιτικών δεδομένων των ημερών μας που, δυστυχώς για τον κύριο Κοτζιά, είναι εντελώς αντίστροφα από αυτά που παρουσιάζει;
Αν μιλήσει κάποιος για «αδυναμία» της Ρωσίας, τότε θα πρέπει να εξηγήσει στο κοινό του πώς αυτή κατάφερε, πχ, ν’ αλλάξει το status quo του πολέμου στη Συρία και από εκεί που το Ισλαμικό Κράτος, με την αμέριστη, πλην συγκαλυμμένη, υποστήριξη της Δύσης, προέλαυνε προς τη μεριά της Δαμασκού, σήμερα βρίσκεται βαριά «πληγωμένο» και στα πρόθυρα μιας βαριάς στρατιωτικής και πολιτικής ήττας… Όπως επίσης πώς απέτρεψε το ενδεχόμενο της μετατροπής της Κριμαίας και της Σεβαστούπολης σε στρατιωτική βάση του ΝΑΤΟ με πολιτικά μέσα (δημοψήφισμα του τοπικού πληθυσμού και ενσωμάτωση στη Ρωσική Ομοσπονδία) και χωρίς να πέσει, ουσιαστικά, ούτε μία ντουφεκιά…
Εκεί όμως που ο Νίκος Κοτζιάς «έδωσε ρέστα», ήταν όταν αποκάλεσε τη Ρωσία «αναθεωρητική δύναμη», υπονοώντας ουσιαστικά ότι η αυτή επιδιώκει την αλλαγή των συνόρων στην ευρύτερη γεωπολιτική περιοχή της Ευρασίας, τουλάχιστον όπως αυτά προσδιορίστηκαν από τις διεθνείς Συνθήκες του προηγούμενου αιώνα, μέχρι και τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου! Και το λέει αυτό, όταν το ΝΑΤΟ και η «καθ’ ημάς» Δύση εν γένει, είναι υπεύθυνη κατά τα τελευταία 25, τουλάχιστον, χρόνια για τις μεγαλύτερες απόπειρες αλλαγής των συνόρων και του παγκόσμιου status quo. Μια πρόχειρη λίστα από αυτές περιλαμβάνει τα παρακάτω γεγονότα:
- Διάλυση της πρώην Γιουγκοσλαβίας,
- Αναγνώριση του Κοσόβου ως ανεξάρτητου κράτους κατά παράβαση όλων των διεθνών κανόνων,
- Πόλεμος στο Ιράκ και ουσιαστική διάλυσή του,
- Διάλυση του κράτους της Λιβύης και δολοφονία του ηγέτη της (Μ. Καντάφι),
- Διαφόρων αποχρώσεων «επαναστάσεις» (βλέπε: πραξικοπήματα) σε μια σειρά από χώρες της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής,
- Πραξικόπημα και ανατροπή της νόμιμα εκλεγμένης κυβέρνησης στην Ουκρανία και συγκυβέρνηση νεοφιλελεύθερων με νεοναζί και, τέλος,
- Πόλεμος στη Συρία, με όλες τις γνωστές συνέπειες.
Και αυτά είναι μόνο όσα συνέβησαν σχετικά κοντά μας και έχουμε μια, λίγο ως πολύ, άμεση αντίληψη γι’ αυτά. Εάν κανείς επεκταθεί και στα όσα έχουν διαπράξει, ειδικά οι ΗΠΑ, σε άλλες γεωπολιτικές περιοχές του κόσμου μας (πχ στη Λατινική Αμερική), τότε ο κατάλογος θα μακρύνει επικίνδυνα.
Σε κάποια αποστροφή του λόγου του ο Νίκος Κοτζιάς ανέφερε επίσης, ότι η συμπεριφορά της Ρωσίας διαφέρει, αναλόγως με το εάν ένα ζήτημα αφορά στο λεγόμενο «εγγύς εξωτερικό» (near abroad στα Αγγλικά) ή στον υπόλοιπο κόσμο. Ανέφερε χαρακτηριστικά ότι η Ρωσία «δεν επιχειρεί να αλλάξει τα σύνορα της Γαλλίας ή της Ισπανίας. Το εγγύς εξωτερικό τους όμως το θεωρούν προνομιακό πεδίο ελέγχου τους».
Μάλλον οι Ρώσοι θα πρέπει να… ευγνωμονούν κιόλας τον Έλληνα Υπ. Εξ., που δεν τους κατηγόρησε ότι θέλουν ν’ αλλάξουν τα σύνορα χωρών στον πυρήνα της «καθ’ ημάς» Δύσης!… Να του υπενθυμίσουμε, ωστόσο, ότι η Δύση έχει επιχειρήσει τουλάχιστον μία φορά μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ την αλλαγή συνόρων της Ρωσίας, όταν κατά τη δεκαετία του ’90 τροφοδοτούσε αφειδώς με όπλα και χρήματα τους λεγόμενους «αυτονομιστές» στην Τσετσενία, με στόχο την απόσπαση της τελευταίας από τη Ρωσική Ομοσπονδία, της οποίας αποτελούσε συστατικό μέλος. Το γεγονός ότι οι συντονισμένες προσπάθειες των ΗΠΑ, της Τουρκίας, της Σαουδικής Αραβίας και του Κατάρ (όλου του… «δημοκρατικού» απαυγάσματος, δηλαδή!) απέτυχαν παταγωδώς και ότι η Τσετσενία όχι απλώς παρέμεινε στη σύνθεση της Ρωσικής Ομοσπονδίας, αλλά αποτελεί και μία από τις πιο γοργά αναπτυσσόμενες περιοχές της χώρας, δεν μειώνει την ευθύνη των προαναφερόμενων κρατών στην προσπάθειά τους να χτυπήσουν τη Ρωσία κατευθείαν στο «μαλακό υπογάστριό» της.
Βεβαίως, με το να αποκαλέσει ο Νίκος Κοτζιάς τη Ρωσία ως «αναθεωρητική δύναμη» άφησε εντελώς εκτός του οπτικού του πεδίου και, ουσιαστικά στο απυρόβλητο, τη μεγαλύτερη περιφερειακή αναθεωρητική δύναμη της γεωπολιτικής γειτονιάς μας, δηλαδή την – ομοτράπεζή του στο δείπνο των Βρυξελλών και στη Βορειοατλαντική Συμμαχία – Τουρκία. Η οποία μόνο κατά το τελευταίο χρονικό διάστημα και υπό την ηγεσία του «νεο-σουλτάνου» Ταγίπ Ερντογάν έχει αμφισβητήσει τη Συνθήκη της Λωζάννης, έχει βάλει στο μάτι περί τις δύο δεκάδες ελληνικά νησιά και βραχονησίδες στο Αιγαίο, ακολουθεί μιαν άκρως επιθετική και μαξιμαλιστική πολιτική στο Κυπριακό, έχει κάνει δύο ωμές στρατιωτικές επεμβάσεις στη Συρία και στο Ιράκ, ενώ εξακολουθεί να βομβαρδίζει τις περιοχές όπου κατοικούν Κούρδοι, στο όνομα της «καταπολέμησης της τρομοκρατίας», όταν οι πραγματικοί τρομοκράτες – τζιχαντιστές του ISIS αποτελούν (όσο και αν προσπαθούν κακότεχνα να το κρύψουν) συμμάχους και όχι εχθρούς της. Για τη μεγαλύτερη, δε, αναθεωρητική δύναμη της εποχής μας, που δεν είναι άλλη από το ίδιο το ΝΑΤΟ, υπό την στρατιωτική και πολιτική ηγεμονία των ΗΠΑ, ούτε λόγος…
Έτσι, λοιπόν, ο Νίκος Κοτζιάς έκανε το «αδύνατο – δυνατό»: παρουσιάστηκε ως υπέρμαχος του διαλόγου ανάμεσα στο ΝΑΤΟ και τη Ρωσία, επικρίνοντας (!!!) μάλιστα αυτούς που, εντός της Συμμαχίας υιοθετούν μια σκληρή στάση εναντίον της και ταυτόχρονα δεν απέκλινε ούτε κατά μία μοίρα από το κεντρικό ιμπεριαλιστικό ΝΑΤΟϊκό αφήγημα και στην πράξη εφαρμόζει, από τη θέση που κατέχει, όλες τις οδηγίες που επιβάλλονται στη χώρα μας από τις Βρυξέλλες και την Ουάσιγκτον.
Η στάση του Νίκου Κοτζιά και σε αυτό το ζήτημα κατέδειξε για πολλοστή φορά τα τελευταία χρόνια, ότι μια χώρα που έχει μετατραπεί, ελέω των μνημονιακών πολιτικών, σε προτεκτοράτο των δανειστών και του αμερικανο-ΝΑΤΟϊκού στρατιωτικού βιομηχανικού συγκροτήματος, όχι απλώς δεν μπορεί να ακολουθήσει ούτε κατ’ ελάχιστο μια πραγματικά πολυδιάστατη και ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική, αλλά μετατρέπεται σε παρακολούθημα και σε πρόθυμο υπηρέτη των ιμπεριαλιστικών ορέξεων των πατρώνων της. Μόνο η ανατροπή της υπάρχουσας κατάστασης και η αποδέσμευση της χώρας μας από όλους τους διεθνικούς οργανισμούς που της έχουν επιβάλει περιορισμό της εθνικής ανεξαρτησίας και της λαϊκής κυριαρχίας της, σε συνδυασμό με ένα συνολικό ριζοσπαστικό και αληθινά φιλολαϊκό πολιτικό πρόγραμμα είναι σε θέση να δώσει λύση στην υπάρχουσα κατάσταση και διέξοδο για ένα καλύτερο μέλλον για τη χώρα μας.
*Ο Βασίλης Μακρίδης είναι δημοσιογράφος και μεταφραστής της ρωσικής γλώσσας, απόφοιτος του Κρατικού Πανεπιστημίου του Ροστόβ-να-Ντονού (νυν Νότιο Περιφερειακό Πανεπιστήμιο της Ρωσίας).
a)ξεχνάς να αναφερης το κυριωτερο, ότι ο αμερικανονατοικος Αξονας εχει ήδη παραβιάσει τις συνθήκες ΣΑΛΤ ,και εχει τοποθετησει πυρηνικα όπλα στε πρωην σοσιαλιστικες χώρες,με σαφή επιθετικό σχεδιασμο,κατα το Δογμα Γουλφοβιτς – Ομπάμα, το οποιο ΟΥΔΕΙΣ αναφερει στην “αριστερα” ,προφανως διοτι ηδη αυτο εχει γινει αποδεκτο από την ευρωπαικη “αριστερα” . β) Αυτή η παναθλια λεξη και έννοια “αφήγημα” ,που πιθηκίζετε ολοι, δεν εχει κανενα νοημα σε μια πολιτικοστρατηγικη αναλυση, ει μη μονον ως κλεισιμο του ματιου στα δολοφονικα Νατοικα στρατηγεια . “Αφήγημα” είναι οι χιλιαδες νεκροι και ξερριζωμενοι της Μεσης Ανατολης,της Ουκρανιας κλπ ? Η νομιζετε πως κανετε ¨διανοηση” με τέτοιες γελοιότητες ? ( Από περιεργεια στο στελνω και αυτό, ξερω ότι θα το θαψετε κι αυτό)
Από Βασίλη Μακρίδη:
α) Δεν ξεχνώ κάτι σκοπίμως, αναφέρομαι όμως σε αυτές τις περιπτώσεις, όπου η ωμή επέμβαση των αμερικανο-ΝΑΤΟϊκών δυνάμεων προκάλεσε εκατόμβες θυμάτων (νεκρών, τραυματιών, αστέγων, προσφύγων κτλ). Άλλωστε γράφω εξαρχής ότι ο κατάλογος είναι, κατά κάποιον τρόπο, «πρόχειρος» και ενδεικτικός. Και, εάν παρακολουθούσες την παλαιότερη αρθρογραφία μου (στην Iskra και αλλού), θα είχες διαπιστώσει ότι έχω αναφερθεί στο ζήτημα της τοποθέτησης πυραύλων στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης από την πλευρά του ΝΑΤΟ, όπως και στις ΝΑΤΟϊκές ασκήσεις στην Πολωνία, όπου συμμετείχαν, μεταξύ άλλων και πολωνικές παραστρατιωτικές ομάδες, στα πρότυπα των αντίστοιχων ουκρανικών, ως τμήμα του σχεδιασμού του ΝΑΤΟ. Τίποτε, λοιπόν, από αυτά που προσάπτεις δεν έχει γίνει «αποδεκτό» ούτε από εμένα προσωπικά, ούτε από την «δική μας» Αριστερά, που δεν έχει καμία σχέση με την «ευρωπαϊ(στι)κή Αριστερά» τύπου ΣΥΡΙΖΑ (και όχι μόνο).
β) Η «πανάθλια» λέξη «αφήγημα», η οποία χρησιμοποιείται ΜΙΑ και ΜΟΝΗ φορά στο κείμενο, για να περιγράψει κυρίως το πολιτικό και ιδεολογικό «κατασκεύασμα» του ΝΑΤΟ απέναντι στη Ρωσία και στους κάθε λογής «εχθρούς» του, έχει συγκεκριμένη θέση και συγκεκριμένη χρήση μέσα σε ένα κείμενο περίπου 1300 λέξεων. Αποτελεί το λιγότερο πολιτική βλακεία ή, στην καλύτερη περίπτωση, κακεντρέχεια και κακοπιστία το να υβρίζεται, στην ουσία, ο γράφων, για πράγματα και για προθέσεις που δεν έχει, πολύ περισσότερο όταν σε αυτά τα θέματα (Μέση Ανατολή, Ουκρανία) υπάρχει σαφής αναφορά μέσα στο κείμενο, που δείχνει ξεκάθαρα τις θέσεις και τις προθέσεις του γράφοντος.
γ) Curiosity killed the cat… Είναι προφανές από το ύφος ΚΑΙ το ήθος της γραφής σου, ότι ΘΕΛΕΙΣ να προκαλέσεις. Ουσιαστικά, ΕΠΙΔΙΩΚΕΙΣ να εξαναγκάσεις τη σύνταξη της ιστοσελίδας να απορρίψει το σημείωμά σου, λόγω υβριστικού ύφους… Επειδή όμως κανείς εκτίθεται τότε ακριβώς, όταν αυτά που γράφει γίνονται γνωστά σε όλους, σε παραδίδω στην χλεύη του αναγνωστικού κοινού της Iskra, το οποίο κατά συντριπτική πλειονότητα διαθέτει ΚΑΙ πολιτικό κριτήριο ΚΑΙ πολιτικό ήθος, ανεξάρτητα από το εάν συμφωνεί ή όχι με το σύνολο των δημοσιεύσεών της.
α) Δέχομαι την τοποθέτησή σου,κυριε Μακρίδη, για το πρωτο ζητημα,και σου διευκρινιζω ότι διαβάζω τα άρθρα σου,και ξερω τις τοποθετησεις σου. Διαφωνώ στην θεμελιακη βαση τους,αλλά σε πολλες άλλες θεσεις σου συμφωνώ.Δεν μπορω εδώ να επεκταθώ,διοτι ο χωρος των σχολιων δεν το επιτρεπει. Η θεμελιακη βαση σας είναι η θεση περι ‘σύγκρουσης ιμπεριαλισμών” , που ,για τη γνωμη μου,ειναι εντελως λαθεμενη.Δεν επεκτείνομαι.
β) Για το “αφήγημα”, σε πηρε και σενα η μπάλα, αδικα,αλλά ελπιζω ότι ,αν το δεις πιο ηρεμα,θα δεις ότι εστω και με αφορμή ένα αρθρο , καποιος νανγνωστης εκανε μια γενικωτερη τοποθετηση . Δεν ηταν προσωπικο,ηταν γενικο,αλλα αν σε ικανοποιει,σου ζητω συγγνωμην. Επιμενω όμως στην ουσια της παρατήρησης,χωρις βεβαια να μπορω ,ως απλος σχολιαστης,να την παρουσιασω ολοκληρωμένα.
γ) Δεν υπαρχει “υβριστικο ‘υφος”, αλλά μονον υβριστικο περιεχομενο,σε ένα γραπτο,οποιοδηποτε. Νομισες ότι ηθελα να υβρισω? Κανεις λαθος,διοτι κατ’ αρχην,δεν σε ξερω προσωπικα, και δευτερον, δεν εχω αναγκη να υβρισω κανεναν.καποιοι όμως εδώ μεσα (όχι εσυ) υβριζουν καθημερινα την νοημοσυνη μας ,με τα φιλονατοικα τους αρθρακια, τις “αφηγήσεις”, τα “μεταμοντερνα” και τις μεταφορές εννοιών της βιολογίας ( τελευταιο τους ευρημα η “μεταλλαξη” πολιτικων κομματων) στην πολιτικη . Εχεις δικιο ότι ηθελα να προκαλεσω,αλλα όταν γινεται εκφραση αποψεων εχει παντα και την εννοια της πρόκλησης. Μην κανεις όμως τον κοπο να με “εκθεσεις και να με παραδωσεις στη “χλευη”, όπως λες των αναγνωστων, διοτι αυτά τα εχω ξαναγραψει (και αλλου) και δεν περιμενω ουτε επαγγελματικη αποκατασταση,ουτε πολιτικη ισχυ,ουτε τιποτε από ΚΑΝΕΝΑΝ. Περι ηθους,μην μου κανεις επιτιμήσεις ,διοτι ουτε με ξερεις προσωπικα, ουτε εθιξα εγω το ηθος κανενος. Απλώς, αφου το σχολιο μου ΓΕΝΙΚΑ δεν σε ευχαριστησε, μεταφερεις στο επιπεδο του ηθους την ολη διαμάχη, εκει δηλαδή,οπου εγω δεν εχω την δυνατοτητα (μη ων προνομιούχος αρθρογράφος ) να εχω χωρο απαντησεως εξιδιασμένης. Ένα όμως σου λεω, εγω δεν εξαγορασα τιποτε,ουτε φιλησα κατουρημενες ποδιες της όποιας Εξουσιας για να επιβιώσω. Εάν ένοιωσες να θίγεσαι προσωπικα, σου ζητω και πάλι συγγνώμην ,δεν ειχα τετοια προθεση. Και κλεινω ,σημειώνοντας -προς τιμην σου – ότι είναι η ΔΕΥΤΕΡΗ φορα που αρθρογράφος της ιστοσελιδας σας απαντα σε σχολιο αναγνωστη ( η πρωτη από τον κ. Αποστολοπουλο, σε καποιον άλλο αναγνωστη,προ πολλου καιρου). Αρα, μάλλον τα παχια λογια περι “δημοκρατιας” και σεβασμου των αναγνωστων, λεγονται για τη “γευση” (παρατηρηση που αφορα την ιστοσελιδα, όχι εσενα,μην εχω παλι φασαρίες…) . [ και βεβαια, ουτε λογος για δυνατοτητα κανενος απλου αναγνωστη να δημοσιευση κατι στην ιστοσελιδα , εννοείται ότι αυτό είναι προνόμιο των (καλβινικων) “predestinés” ) Χαρασό !
Από Βασίλη Μακρίδη:
Κύριε Παρίση,
Δεχόμενος τον σαφώς πιο ήπιο τόνο του τωρινού σου σχολίου, μπαίνω στον κόπο να σου ξανααπαντήσω:
α) Η θεμελιακή μου θέση στη σύγκρουση Δύσης (ΝΑΤΟ) – Ρωσίας είναι ότι αυτή ΔΕΝ αποτελεί «ενδοϊμπεριαλιστική» σύγκρουση· το ακριβώς ΑΝΤΙΘΕΤΟ, η ιμπεριαλιστική επίθεση είναι ΜΟΝΟΠΛΕΥΡΗ και από την πλευρά της Δύσης (ΝΑΤΟ) εναντίον της Ρωσίας! Συνεπώς, θεωρώ ότι κάνεις λάθος εκτίμηση των λεγομένων μου (που έχουν συνέχεια και συνέπεια στην συνολική μου αρθρογραφία). Θέλω να πιστεύω από παρανόηση και μόνο…
β) Σε ό,τι αφορά στο «αφήγημα», η θέση μου ήταν πολύ συγκεκριμένη και άκρως επεξηγηματική. Πρέπει να προσπαθήσει πολύ κανείς για να παρανοήσει τόσο τα λεγόμενα, όσο και τις προθέσεις μου… Θεωρώ ότι κακώς επιμένεις, αλλά δεν θα μπω για δεύτερη φορά στο «τριπάκι» των εξηγήσεων…
γ) Υβριστικό μπορεί να είναι και το περιεχόμενο και το ύφος και δεν χρειάζονται βερμπαλιστικές αναλύσεις περί αυτού. Υπάρχει η έννοια του «ύφους γραφής», κάτι που το έχω διδαχθεί και ως αντικείμενο στις σπουδές Δημοσιογραφίας που έχω κάνει. Επιπλέον: χρειάζεται πραγματικά… «τιτάνια» προσπάθεια για να «ανακαλύψει» κανείς στην Iskra άρθρα «φιλοΝΑΤΟϊκά» και «μεταμοντέρνα», όπως τα αποκαλείς… Εάν, δε, εσύ χρεώνεις στην ιστοσελίδα μεταφορά όρων της Βιολογίας (περί «μετάλλαξης» ο λόγος) εμείς μπορούμε να σε «χρεώσουμε» για μεταφορά όρων της Τέχνης στην πολιτική (ο λόγος για το «μεταμοντέρνο»)…
δ) Σκοπός ή, μάλλον, αυτοσκοπός μιας τοποθέτησης δεν είναι η πρόκληση για την πρόκληση, αλλά το να δοθεί η αφορμή για έναν δημιουργικό διάλογο και για δημιουργική κριτική. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί κάλλιστα χωρίς φραστικές προκλήσεις προς τους συνομιλητές… Εάν σκοπός κάποιου είναι να κάνει τον συνομιλητή του να τον βρίσει κι εκείνος και η συζήτηση να μετατραπεί σε ρινγκ, τότε αλλάζει το πράγμα… Πάντως εδώ δεν είναι ο κατάλληλος χώρος για κάτι τέτοιο…
ε) Δεν χρειάζονται σ’ εμάς πιστοποιητικά «αγωνιστικών φρονημάτων», ούτε κάνουμε κανενός είδους τέτοιον έλεγχο… Κρίνουμε τον καθένα από τα λεγόμενά του και σε αυτά απαντούμε… Το αν έχει φιλήσει ή όχι κατουρημένες ποδιές και το εάν έχει ενδώσει ή όχι στη «γλύκα» της καρέκλας είναι κάτι που ούτε μπορούμε, αλλά και ούτε θέλουμε να ελέγξουμε, εκτός βεβαίως εάν αυτό αφορά σε άτομα που κατέχουν δημόσιες θέσεις και αξιώματα και, ως εκ τούτου, κρίνονται πολύ πιο αυστηρά, σε σχέση με έναν απλό πολίτη…
στ) Αρθρογράφος της Iskra στην πραγματικότητα μπορεί να γίνει οποιοσδήποτε, εξαιρουμένων φυσικά των φασιστών και όσων εκφράζουν παρεμφερείς με αυτούς απόψεις… Εάν παρακολουθείτε συστηματικά την ιστοσελίδα μας, θα το έχετε διαπιστώσει… Εάν δεν το έχετε διαπιστώσει, μάλλον μας παρακολουθείτε πλημμελώς…
Bud’te zdorovy!!! 🙂
Tηλεγραφικώς : α) Δεκτόν. β) Δεκτόν. γ) Δεν εγραψα για «μεταμοντερνα», ουτε ως όρο το χρησιμοποίησα.Αναφερθηκα σε αρθρογραφους που το χρησιμοποιούν. δ) Υπερθεματίζω. ε) Υπερασπίσθηκα το ήθος μου. Νομίζω έχω το δικαίωμα προς τούτο. Ως προς τα πιστ/κα αγωνιστικών φρονημάτων, δεν με ενδιαφέρουν,καθόσον δεν τυγχάνω έμπορος ,τα δε «δημόσια αξιώματα» μου είναι απεχθή,ιδιαίτατα τα «πολιτικα». στ ) Εκπλήσσομαι.Τέλος,Ευχαριστώ για τις ευχές σας.
[ Και μια και τυχη αγαθη εφερε και τη χλευη στην κοινωφελή αυτή μας συζήτηση, ας μου επιτραπή να χαρίσω στους τυχόν αναγνώστες μας μίαν τερπνήν και ωφέλιμον ρήσιν : “Les deux seuls sentiments que l’homme ait jamais inspiré au policier sont l’ambiguïté et la dérision” (Eugène-François Vidocq, 24 juillet 1775 – 11 mai 1857 )
“Tα δύο μόνα συναισθήματα που ένας άνθρωπος ενέπνευσε ποτέ σε έναν αστυνομικό,είναι η αμφιβολία και ο χλευασμός» ]
(Ευγ. Φρ. Βιντόκ, ο βαρυποινίτης που εγινε Αρχηγος της γαλλικής αστυνομιας)
( αντι της λέξεως «αστυνομικος», μπορεί βέβαι να τεθή και «δικαστής», « πολιτικος», και λοιπά ηχηρά παρόμοια …)